Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ

Γεώργιος Ε. Σέκερης στο «Διπλωματικό Περισκόπιο»

Η ένταξη της Ελλάδας στην Κοινοτική Ευρώπη – αρχικά στην ΕΟΚ αρχικά και εν συνεχεία στην ΕΕ, υπήρξε η φυσική απόληξη ενός ευρωπαϊκού, διεθνοπολιτικού και πολιτισμικού, προσανατολισμού, που δρομολογήθηκε ενώ ακόμη το υπόδουλο Γένος έδινε τη μάχη για την απόσειση του οθωμανικού ζυγού και για τη συγκρότηση ενός σεβαστού ευρωπαϊκού κράτους. Ας μη λησμονούμε δε ότι ήδη πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ένας ηγέτης του αναστήματος του Ελευθερίου Βενιζέλου, εκφράζοντας ένα ευρύτερο εθνικό κλίμα, είχε ταχθεί ενθέρμως υπέρ της «Πανευρώπης» του Κουντενχόβε Καλέργκι. Ενώ, μεταπολεμικώς, η ελληνική κοινή γνώμη – με μόνη ουσιαστική εξαίρεση το εγκλωβισμένο σε ουτοπικές ιδεοληψίες και εθνικώς ολέθριες διεθνοπολιτικές δεσμεύσεις κομμουνιστικό κόμμα – προσέβλεψε ενθουσιωδώς στην ευρωπαϊκή μας προοπτική.

Ο καθόλα δικαιολογημένος, όμως, ευρωπαϊσμός μας αυτός δεν απαλλάσσει τους κυβερνώντες μας από τις βαρύτατες ευθύνες για την προχειρότητα και απρονοησία με τις οποίες μας ενέταξαν προ...
δεκαετίας στην ευρωζώνη και έκτοτε χειρίσθηκαν την εκεί παρουσία μας. Και συνακόλουθα για την δεινή θέση στην οποία έχουν περιαγάγει την πατρίδα μας.

Κατά το υπερεικοσαετές διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της εισόδου μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα το 1979 και της προσχώρησής μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση το 2001, η χώρα διέθετε αντικειμενικώς άπλετα χρονικά, αλλά και πολιτικοοικονομικά περιθώρια, για να φέρει εις πέρας τις δομικές μεταρρυθμίσεις – διοικητικές κα στενότερα οικονομικές – οι οποίες θα της επέτρεπαν να καταστήσει την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος αφετηρία και μοχλό οικονομικού δυναμισμού. Αλλά και εν συνεχεία, ενόσω παρετείνετο, έστω και κατ’ επίφαση, η περίοδος των «παχιών αγελάδων» - ήτοι πριν εκδηλωθεί η διεθνής οικονομική λαίλαπα με τις ευρωπαϊκές προεκτάσεις της – δυνατότητα υπήρχε ακόμη να ληφθούν, με ανεκτό κοινωνικό κόστος, τα διαρθρωτικά μέτρα τα αναγκαία για την προσαρμογή της ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής στο απαιτητικό, ανταγωνιστικό περιβάλλον της ΟΝΕ.

Η προσαρμογή αυτή επιχειρείται πλέον υπό το φάσμα της πτώχευσης και της εξόδου μας από την ευρωζώνη. Την αποπειράται δε ένα κυβερνητικό συνονθύλευμα που δυστυχώς μάλλον πολιτική οπερέτα φέρνει στο νου παρά διακυβέρνηση τελευταίας ευκαιρίας. Ένας τεχνοκράτης πρωθυπουργός – αναμφίβολα καταξιωμένος στον διεθνή τραπεζικό χώρο, αλλά εμφανώς αμήχανος στην κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας – περιβάλλεται και ρυμουλκείται από έναν εσμό κομματανθρώπων, μόνο μέλημα των οποίων φαίνεται να είναι η μεγιστοποίηση των εκλογικών προοπτικών των ιδίων και των κομμάτων τους.

Κατά τα λοιπά, η δημόσια διοίκηση – η αναμόρφωση της οποίας είναι βασικό προαπαιτούμενο για την επιτυχή άσκηση της όποιας οικονομικής πολιτικής – συνεχώς αποσαθρώνεται. Τα δε συνεπαγόμενα «πολιτικό κόστος» μέτρα, δηλαδή όλα τα καίρια, παραπέμπονται στην κυβέρνηση που θα προκύψει από τις προσεχείς εκλογές – οψέποτε διεξαχθούν. Με την μετεκλογική αυτή κυβέρνηση να προμηνύεται ακόμη ακαταλληλότερη από την παρούσα για τη λήψη και εφαρμογή των επιβαλλόμενων αποφάσεων.

Υπό τις συνθήκες αυτές, ο σκεπτόμενος Έλλην πολίτης δικαίως αναλογίζεται το μέλλον της χώρας του έμπλεος ανησυχιών. Καταλαβαίνει, ότι αυτή τη στιγμή, μαζί με τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας, διακυβεύεται και η διεθνής θέση της Ελλάδας γενικότερα. Και ως προς μεν το οικονομικό σκέλος του διακυβεύματος, γίνεται πλέον ευρέως αντιληπτό, όπως προκύπτει και από πρόσφατες δημοσκοπήσεις, ότι η επιστροφή στη δραχμή θα καταστήσει τα αναπόφευκτα, αν πρόκειται να επιβιώσουμε οικονομικώς, μέτρα ασυγκρίτως πιο επώδυνα. Ενώ, οι σοβαρότεροι μεταξύ των συμπατριωτών μας συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο, ότι ένας μείζων κλονισμός της θέσης μας στον ευρωενωσιακό χώρο – ως ο προκληθησόμενος από την έξοδό μας, εθελούσια ή μη, εκ της ευρωζώνης – θα καταφέρει βαρύτατο πλήγμα στο διεθνές κύρος της ελληνικής πολιτείας Με αναπόφευκτη συνέπεια ζωτικά εθνικά μας συμφέροντα να υποστούν ανήκεστη βλάβη.

Τι δέον γενέσθαι; Ο «Θεός της Ελλάδος» θα επέμβει; Θα αναδυθούν εγκαίρως νέες πολιτικές δυνάμεις, ικανές να εκτοπίσουν το εφθαρμένο και αδιόρθωτο πολιτικό προσωπικό και να παράσχουν στη χώρα την ηγεσία την οποία το Πανελλήνιο προσδοκά; Πριν ενσκήψουν τα χείρονα; Πριν είναι αργά;