Πότε ένας άνθρωπος πεθαίνει; Πεθαίνει κι όταν πάψει ν’ αγωνίζεται με κάθε έντιμο και νόμιμο μέσο για το δίκιο του, για το μέλλον του, για την ελευθερία του.

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός



Πολλές απαντήσεις μπορούν να δοθούν σ’ αυτό το ερώτημα, προσωπική μου άποψη όμως είναι, πως ένας άνθρωπος πεθαίνει, όταν πάψει να ονειρεύεται, να ελπίζει.

Γι’ αυτό, ομάδες ανθρώπων ή μεμονωμένα άτομα που έπαψαν να ελπίζουν σ’ ένα καλύτερο αύριο, που έπαψαν να ονειρεύονται μια πιο ανθρώπινη κοινωνία, μια κοινωνία δικαίου, ισότητας κι ελευθερίας, μια κοινωνία που θα βοηθάει τους αδύνατους και θα εμποδίζει τους αδίστακτους να εκμεταλλεύονται τους άλλους, εγκαταλείπονται στη μοίρα τους, σιγά – σιγά...
φθίνουν, μαραίνονται, εξαφανίζονται.

Αυτό το έχουν διαπιστώσει όλοι εκείνοι που επιθυμούν τη μάζα άβουλη, χωρίς αντιδράσεις και γι’ αυτό με μεθοδευμένες ενέργειες, με καταπληκτική στρατηγική, προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο να πάψει να ελπίζει, να πάψει να ονειρεύεται.
Τα απάνθρωπα οικονομικά μέτρα που πήραν και παίρνουν οι κατακτητές της Ελλάδας, έχουν προκαλέσει τρόμο και πανικό στους πολίτες.

Η μεγαλύτερη επιτυχία όμως των κατακτητών είναι, πως κατάφεραν και καταφέρνουν, να σβήσουν κάθε φωνή αφύπνισης, κάθε προσπάθεια ανάδειξης άλλων προτάσεων για αλλαγή πολιτικής, χειραγωγώντας κατά ένα μεγάλο ποσοστό τα μέσα ενημέρωσης.

Η μεγάλη ομολογουμένως προσπάθεια όλων των μέσων ενημέρωσης μετά τις εκλογές του 2009, όταν πρωθυπουργός εκλέχθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου, να μας πείσουν ότι το μνημόνιο κι η τρόικα είναι η μοναδική λύση για να βγούμε από το οικονομικό αδιέξοδο ασφαλώς και δεν μπορεί κανείς να την ξεχάσει.

Ελάχιστες ήταν οι αληθινές φωνές αντίστασης κι αντίδρασης στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου γιατί ανάμεσα σε αυτές τις φωνές, υπήρχαν και φωνές υποκριτών, πολιτικών απατεώνων, που ενώ με δηλώσεις τους έλεγαν πως δεν συμφωνούν και δεν θα ψηφίσουν το μνημόνιο γιατί αυτό είναι η καταστροφή της χώρας, στη Βουλή το ψήφιζαν.

Στη συνέχεια, όταν διαπιστώθηκε η γενική λαϊκή κατακραυγή απέναντι στην απάνθρωπη πολιτική που εφήρμοσε η κυβέρνηση Παπανδρέου, οι κατακτητές αποφάσισαν να δώσουν μια ψεύτικη ελπίδα στους Έλληνες για να καταλαγιάσουν τις αντιδράσεις και να προχωρήσουν ακόμα περισσότερο τα σχέδιά τους για την ολοκληρωτική υποδούλωση της χώρας.

Η ανάδειξη του Λουκά Παπαδήμου σε πρωθυπουργό από τα κόμματα που στηρίζουν τις μνημονιακές πολιτικές ήταν ένα ακόμα πολιτικό τρικ των κατακτητών.

Αν οι κατακτητές ήταν βέβαιοι πως ένα από τα τρία κόμματα που συνεργάζονται μαζί τους, θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση, έστω συνεργαζόμενο και με τα άλλα δύο, οι εκλογές θα είχανε γίνει.

Όμως, τα «κουκιά» δεν τους βγαίνουν. Παρά τις δημοσκοπήσεις που παρουσιάζουν και που αμφισβητούνται από την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, παρά την προσπάθεια να εμφανίσουν τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά σαν την «φωνή αντίστασης» κι αντίδρασης στα σχέδια της τρόικας, διαπιστώνουν πως οι πολίτες, είτε από σαφή αντίληψη των καταστάσεων είτε από διαίσθηση, έχουν στρέψει το βλέμμα τους προς άλλη κατεύθυνση, αναζητούν άλλες λύσεις.

Αυτή η διαπίστωση τους τρομάζει και γι’ αυτό έχουν εξοπλίσει τον αστυνομικό μηχανισμό με όλα εκείνα τα μέσα, που βίαια μπορεί να καταστείλει κοινωνικές εξεγέρσεις, έστω κι αν χυθεί αίμα αθώων.

Η κοινωνία σήμερα αμφιβάλλει για την εθνική συνείδηση των πολιτικών.

Η κοινωνία σήμερα αντιλαμβάνεται τους πολιτικούς σαν μια οργανωμένη ομάδα συμφερόντων που μοναδικό στόχο έχει την εξουσία και μέσα από αυτή τον πλουτισμό τον δικό τους και των συμφερόντων που ηθελημένα ή άθελα υπηρετούν.

Όταν όμως ένας άνθρωπος, μια κοινωνία, αντιλαμβάνεται πως τον κυβερνούν ακατάλληλοι άνθρωποι θα πρέπει να αντιδράσει, θα πρέπει να αγωνιστεί τουλάχιστον, να αποτινάξει από πάνω του τον ζυγό της τυραννίας. Αυτό είναι χρέος του απέναντι στην οικογένειά του, στα παιδιά του, στις ερχόμενες γενιές, απέναντι στον εαυτό του.
Δεν αντιδρούν μόνο οι νεκροί, όσοι είναι σε κώμα και οι… δούλοι.

Ασφαλώς και όταν αντιδρά ένας πολίτης, μια κοινωνική ομάδα, υπάρχουν και συνέπειες. Όμως το αγαθό της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, πάντα κόστιζε πανάκριβα και πάντα θα είναι μεγάλο το κόστος. Ας αναλογιστούμε πόσο ακριβά πλήρωσαν οι πρόγονοί μας την ελευθερία που εμείς μέχρι πρότινος απολαμβάναμε. Οι πρόγονοί μας είχαν την ψυχική δύναμη να αντισταθούν, να πολεμήσουν. Αξίζει να αναρωτηθούμε αν κι εμείς διαθέτουμε τέτοια ψυχικά αποθέματα, αν τους μοιάζουμε έστω και λίγο.

Πότε ένας άνθρωπος πεθαίνει;

Όταν πάψει να ελπίζει και να ονειρεύεται;

Όχι μόνο. Πεθαίνει κι όταν πάψει ν’ αγωνίζεται με κάθε έντιμο και νόμιμο μέσο για το δίκιο του, για το μέλλον του, για την ελευθερία του.

Η ζωή είναι στα χέρια μας. Ή την κρατάμε ή την καταθέτουμε στα πόδια των κατακτητών. πηγή