Γράφει ο Μάκης Δεληπέτρος
«Σιγά μην κλάψουμε, σιγά μην φοβηθούμε».
Αν και λόγω ιδιοσυγκρασίας θα ήθελα να κλαίω και είναι κρίμα που δεν μπορώ...
Διότι κύριοι η επιστήμη το λέει: «η αγχώδης κρίσις λύεται δια κλαυθμών ή χασμάτων…»
Δεν θα ήμουν βέβαια καλό θέαμα, να εμφανισθώ… κλαυτερός έξω από τοPierro’s. Ένα χάλι μαύρο θάμουν και δεν είναι και το στυλ μου.
Δια… χασμάτων, ναι, όλη την εβδομάδα με χασμουρητά το πέρασα.
Διότι πέραν των κλασικών συμπτωμάτων, επικάθηται- μιλά η επιστήμη τώρα- το «άγχος επικείμενης οικονομικής καταστροφής και…
απώλειας αγαπημένων προσώπων δι΄ αισθημάτων εγκαταλείψεως».
Το πρώτο δεν είναι πλέον ψυχοπαθολογικό εύρημα. Το έχουμε λίγο-πολύ όλοι μας.
Για το δεύτερο, τα έχουμε ξαναπεί, δεν χρειάζεται ανησυχία: με το που χάσεις την δουλειά σου, φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, εξαιρουμένου του Λιάρου, ομοϊδεάτες του κώλου που θάλεγε και ο Παναγούλης, όλοι εξαφανίζονται αυτομάτως.
Όταν χάσαμε την δουλειά μας 130 άτομα μαζί, αισθάνθηκα σαν την… Λέχου στο «Νησί». Λεπρός και… βάλε.
Δεν με πλησίαζε κανείς εκτός ενός-δυο νοματαίων και μίας… νοματαίας.
Το χάρηκα όμως-και δεν με λες αν με ξέρεις και μαζοχιστή.
Όχι μόνον γιατί διδάσκομαι, ούτε γιατί ως γνωστόν πίσω έχει η αχλάδα την ουρά και Κυριακή κοντή γιορτή.
Χάρηκα την αξιοπρέπεια των περισσότερων συναδέλφων μου που περνούσαν από απίστευτες περιπέτειες, πριν ακόμη μπει όλη η χώρα στο λούκι.
Ε, κλάψιμο και αυτολύπηση δεν είδα, ενώ είδα ανθρώπους να περνούν ζόρια απίστευτα (πιο πολύ από διαίσθηση τα πήρα πρέφα, δεν τα κοινοποιούσαν-με) και να αντέχουν στωϊκά ενώ εκατοντάδες δημοκράταροι δεν έκρυβαν την χαρά τους για τους «φασίστες», τους «αντισυναδέλφους», τους «βρωμοδεξιούς», τα «κωλόπαιδα» της δημοσιογραφίας.
Ο κόσμος μας υποδέχτηκε με την γνωστή ευγένεια του πολιτικοποιημένου- νεοέλληνα:
«Να πεινάσετε, να πάτε στον αγύριστο, ρουφιάνοι, αλήτες…» κ.λ.π. όμορφα.
Ε, άμα μιλάνε οι… συνειδητοποιημένοι συμπολίτες σου πρέπει να σωπαίνεις. Αυτό και κάναμε.
Τώρα από την Ναυπηγοεπισκευαστική έως τα παιδιά του Alter ο κόσμος βιώνει τι θα πει «Μέρες οργής» που θα έλεγε και ο συνθέτης.
«Μέρες θαυμάσιες/παράξενες μέρες» που λένε και οι κοντοχωριανοί μου οι ActiveMember.
Ξανάνιωσα σαν οκτάχρονος την χαρά να περπατάς μακριά από μαγαζιά, να κάνεις βόλτες στη Νέα Μάκρη, να ακούς μεσημεριάτικους ήχους της πόλης στο Περιστέρι, να διασκεδάζεις στο παζάρι της πλατείας ή να βλέπεις Ερασιτεχνικό πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας Πειραιά στο Φάληρο.
Χώρια που η Πάρνηθα είναι εκεί και ένα σωρό μέρη που «την νύχτα φανερώνονται τα μεγάλα» (δεν είναι δικό μου, από τις Βάκχες) ή τα Έσχατα γίνονται παρόντα.
Εάν όλα πάνε καλά, θα επιβιώσουμε.
Άρα χρειάζεται εκτός από κουράγιο, ηθικό, καρδιά, «κορασόν», un bello stomaco o uno stomaco di ferrο που λένε και στο… χωριό μου, να βρεις παροχετεύσεις.
Χρειάζονται πλάκες, αστεία, λελογισμένη χρήση γκρίνιας, βρισιές, ξεδώματα, μαγκιές και νταηλίκια σε όλους αυτούς που μέχρι χθες έλεγες «δεν βαριέσαι, άστους να λένε…»
Ο Χρήστος ο άνεργος έξω από την Νομική, με αποκαλούσε και φίλο.
Νόμιζα ότι πρόκειται για άγνωστη αγγλική λέξη στην αρχή. Ύστερα έβαλα στον αυτόματο μεταφραστή της google και θυμήθηκα τι σημαίνει.
Σημαίνει αυτόν που τρώτε μακαρόνια μαζί και λέτε σαχλαμάρες, π.χ. αν θα πάρει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα.
Πάντα παίρνει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα, αυτό δεν αλλάζει χίλιες Κρίσεις να έρθουνε.
Και αυτό είναι το νόημα: μας μένουν πολλές «αγωνιστικές» ακόμη, πολλά δύσκολα ντέρμπι, η διαιτησία είναι στημένη και εναντίον μας όπως πάντα αλλά είμαστε γεννημένοι πρωταθλητές. Στην ζωή.
Όπως μερικοί είναι γεννημένοι μαλάκες.
Αν και μαλάκας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Βλάκας γεννιέσαι, μαλάκας γίνεσαι.
Και θα γίνουν πολλοί περισσότεροι από αυτούς που μας έπαιρναν τηλέφωνα μαύρα μεσάνυχτα να μας ζητήσουν χάρες, χαρούλες και χατήρια.
Αλλά λέω να μην ανησυχούμε.
Μετά από πέντε χρόνια, όσοι επιζήσουν, εμείς οι φίλοι, εμείς τα αδέλφια που λέει και ο Σαίξπηρ θα τα θυμόμαστε όπως θυμόμαστε παλιά, ξεχασμένα ζόρια.
Εμένα μου κάνει 1968 και έχει και τα καλά του: θυμάμαι που γέμισε το σπίτι μας από όλους αυτούς που είχαν… διακτινιστεί, το 1974. Σπίτι με περισσότερους «κολλητούς» δεν υπήρχε από ότι το σπιτάκι με τα δέντρα, όταν ήρθε το 1974.
(βέβαια ο γέρος ήταν εντάξει άνθρωπος, εγώ αν δεν «ξεπουλήσω» και ζήσω, δεν θα είμαι τόσο large).
Μια μέρα ήρθε γνωστό όνομα της παλιάς Αθήνας, της τότε «διασκέδασης», μπουκάρησε στην αυλή και άρχισε να φιλά τον Κωστάκη λέγοντας κάτι τρελλά, «μοναδικέ μου φίλε», «αδελφέ μου», «παλιέ κολλητέ μου» κ.λ.π.
Ο Γέρος με κοίταξε σαν να ζήταγε… βοήθεια. «Πότε γίναμε κολλητοί με αυτόν τον μπλιπ» είπε μέσα από τα δόντια του και ξανά-άναψε τσιγάρο.
Για αυτό… καπνίζω τόσο, για γούρι.
Ακόμη και ο ένας μπάτσος-ο «καλός»- από τους δύο που «τον είχαν χρεωθεί με 108» κάθε μέρα του έστελνε χαιρετίσματα στον …φίλο του τον ναυτικό, που μπράβο του, πρόκοψε!
Ο άλλος είχε γίνει… ορειβάτης, για ευνόητους λόγους.
Είναι η «Εκπύρωσις» παιδιά. Το έλεγε Ηράκλειτος που το είχε κλέψει από άλλον:
· Ekpyrosis (Ancient Greek Εκπύρωσις, ekpurosis, conflagration) is a Stoic belief in the periodic destruction of the cosmos by a great conflagration every Great Year. The cosmos is then recreated (palingenesis) only to be destroyed again at the end of the new cycle
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: μουσική, μπάλα, βόλτες, ποπ-κορν, κουβέντες με τα αστεγάκια, καφέ, τσιγάρα,ψιλοκουβεντούλα με τον άνεργο της διπλανής πόρτας, μακαρόνια, όπερα και…ότι άλλο χαλαρωτικό βρείτε.
Οι τσαμπουκάδες έρχονται στην ώρα τους, μην κολλάτε.
Πρέπει να βρίσκουμε πράγματα να μας κρατάνε το μυαλό και την ψυχή κολλημένη στα όμορφα.
Και πολλά όμορφα υπάρχουν γύρω μας.
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ: Εκείνος ο Γεωργιανός Θεολόγος που έγινε γνωστός ως κομμουνιστής δικτάτωρ, είχε στείλει όταν υποχωρούσε ο στρατός τρέχοντας, μια φοβερή, υπέροχη, λιτή, τελευταία διαταγή προς όλους τους σαμποτέρ και κατασκόπους, που βρέθηκαν αποκομμένοι πίσω από τις γραμμές του εχθρού, χωρίς καμία υποστήριξη:
«Διατάζεσαι να επιζήσεις…»
· Με τους μαλάκες τα βρίσκουμε στον… γυρισμό, ήξερε τι έλεγε όσον αφορούσε τέτοια πράγματα.
ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου