Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Όταν το Δεκέμβριο η Γερμανία εξασφάλισε την υποστήριξη του συνόλου των κρατών-μελών της Ε.Ε. πλην Βρετανίας για το Δημοσιονομικό Σύμφωνο όλοι μιλούσαν για προσωπικό θρίαμβο της Μέρκελ αλλά και για την ντε γιούρε πλέον εγκαθίδρυση μιας γερμανικής Ευρώπης.
Στη συνέχεια στο πλευρό της Βρετανίας συμπαρατάχθηκε η Τσεχία, και σχεδόν ταυτόχρονα καταγράφηκαν η δέσμευση Ολάντ για την επαναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου, η απόφαση της Ιρλανδίας να διεξαγάγει Δημοψήφισμα, αλλά και η δήλωση Ραχόι αμέσως μετά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής ότι η Ισπανία δεν θα μπορέσει να συμμορφωθεί στους κανόνες που μόλις είχε εγκρίνει για το 2012 και το 2013.
Η επόμενη έκπληξη ήλθε την Τρίτη 13 Μαρτίου από την Ολλανδία, με το Εργατικό Κόμμα -που βρίσκεται μεν στην αντιπολίτευση, αλλά χωρίς τη στήριξή του δεν συγκεντρώνεται η απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την έγκριση του Δημοσιονομικού Συμφώνου- να απειλεί να μην εγκρίνει το Σύμφωνο, αν η χώρα δεν διασφαλίσει έναν... συμβιβασμό ανάλογο με αυτόν που πέτυχε η Ισπανία, τη νομιμοποίηση δηλαδή ελλείμματος άνω του 3% τουλάχιστον για φέτος.
Θεωρητικά τα παραπάνω δεν εμποδίζουν την έγκριση του Δημοσιονομικού Συμφώνου, καθώς στο πλαίσιο που έχει κατοχυρωθεί για την Ενισχυμένη Συνεργασία αρκεί η συναίνεση 12 χωρών-μελών.
Το πρόβλημα δεν είναι νομικό-διαδικαστικό αλλά σαφώς πολιτικό, καθώς η Γερμανία βάλλεται από όλα τα μέτωπα:
Από τη Γαλλία που σε περίπτωση νίκης του Ολάντ θα ζητήσει συνολική επαναδιαπραγμάτευση.
Aπό την Ισπανία που επί της αρχής προσυπογράφει το Σύμφωνο, για να δηλώσει αμέσως μετά ότι δεν μπορεί να το εφαρμόσει.
Από την εκτός αγορών και υπό διάσωση Ιρλανδία, που είναι υποχρεωμένη να τηρήσει την παράδοση των δημοψηφισμάτων με αβέβαιη έκβαση, παρά το γεγονός ότι ένα ενδεχόμενο «όχι» θα σήμαινε τη βίαιη διακοπή της στήριξής της σήμερα από τον Προσωρινό Μηχανισμό EFSF και μετά την 1η Ιουλίου από το Μόνιμο Μηχανισμό ESM.
Από την Ολλανδία, η οποία μαζί με τη Φινλανδία είναι οι δύο εναπομείνασες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης που στηρίζουν ανεπιφύλακτα το Βερολίνο. Η απειλή ανταρσίας του Εργατικού Κόμματος σημαίνει πολύ απλά ότι το κόστος των ακραίων περιοριστικών πολιτικών που κατοχυρώνει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο είναι εξίσου κοινωνικά και πολιτικά δυσβάστακτο στη Χάγη όσο είναι και στη Μαδρίτη.
Σε πιο απλή διατύπωση, η πλήρης στήριξη που εξασφάλισε στις Συνόδους του Δεκεμβρίου αλλά και στις αρχές του μήνα η Γερμανία για το Δημοσιονομικό Σύμφωνο δίνει ήδη την εικόνα ενός πουλόβερ που έχει αρχίσει να ξηλώνεται με το τράβηγμα μιας κλωστής.
Ύστερα από δύο βδομάδες η σημερινή στήριξη και η δυνατότητα μελλοντικής εφαρμογής του Δημοσιονομικού Συμφώνου παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτήν που είχε διαμορφωθεί στο τέλος της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής.
Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι όταν στα μέσα Ιουνίου μετά δηλαδή τις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία και βέβαια ύστερα από ενδεχόμενη νίκη του Ολάντ το Παρίσι ζητήσει επισήμως επαναδιαπραγμάτευση του Δημοσιονομικού Συμφώνου, το μέτωπο της ανταρσίας θα έχει διευρυνθεί.
Η γερμανική Ευρώπη αρχίζει να εμφανίζει την εικόνα μιας όασης στο μέσο της ερήμου, που -όταν την πλησιάσεις- αποδεικνύεται οφθαλμαπάτη.
Το ξήλωμα του πουλόβερ
Η απειλή ανταρσίας του Εργατικού Κόμματος στην Ολλανδία σημαίνει πολύ απλά ότι το κόστος των ακραίων περιοριστικών πολιτικών που κατοχυρώνει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο είναι εξίσου κοινωνικά και πολιτικά δυσβάστακτο στη Χάγη όσο είναι και στη Μαδρίτη. Σε πιο απλή διατύπωση, η πλήρης στήριξη που εξασφάλισε στις Συνόδους του Δεκεμβρίου αλλά και στις αρχές του μήνα η Γερμανία για το Δημοσιονομικό Σύμφωνο δίνει ήδη την εικόνα ενός πουλόβερ που έχει αρχίσει να ξηλώνεται με το τράβηγμα μιας κλωστής.
Kapopoulos@pegasus.gr
Όταν το Δεκέμβριο η Γερμανία εξασφάλισε την υποστήριξη του συνόλου των κρατών-μελών της Ε.Ε. πλην Βρετανίας για το Δημοσιονομικό Σύμφωνο όλοι μιλούσαν για προσωπικό θρίαμβο της Μέρκελ αλλά και για την ντε γιούρε πλέον εγκαθίδρυση μιας γερμανικής Ευρώπης.
Στη συνέχεια στο πλευρό της Βρετανίας συμπαρατάχθηκε η Τσεχία, και σχεδόν ταυτόχρονα καταγράφηκαν η δέσμευση Ολάντ για την επαναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου, η απόφαση της Ιρλανδίας να διεξαγάγει Δημοψήφισμα, αλλά και η δήλωση Ραχόι αμέσως μετά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής ότι η Ισπανία δεν θα μπορέσει να συμμορφωθεί στους κανόνες που μόλις είχε εγκρίνει για το 2012 και το 2013.
Η επόμενη έκπληξη ήλθε την Τρίτη 13 Μαρτίου από την Ολλανδία, με το Εργατικό Κόμμα -που βρίσκεται μεν στην αντιπολίτευση, αλλά χωρίς τη στήριξή του δεν συγκεντρώνεται η απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την έγκριση του Δημοσιονομικού Συμφώνου- να απειλεί να μην εγκρίνει το Σύμφωνο, αν η χώρα δεν διασφαλίσει έναν... συμβιβασμό ανάλογο με αυτόν που πέτυχε η Ισπανία, τη νομιμοποίηση δηλαδή ελλείμματος άνω του 3% τουλάχιστον για φέτος.
Θεωρητικά τα παραπάνω δεν εμποδίζουν την έγκριση του Δημοσιονομικού Συμφώνου, καθώς στο πλαίσιο που έχει κατοχυρωθεί για την Ενισχυμένη Συνεργασία αρκεί η συναίνεση 12 χωρών-μελών.
Το πρόβλημα δεν είναι νομικό-διαδικαστικό αλλά σαφώς πολιτικό, καθώς η Γερμανία βάλλεται από όλα τα μέτωπα:
Από τη Γαλλία που σε περίπτωση νίκης του Ολάντ θα ζητήσει συνολική επαναδιαπραγμάτευση.
Aπό την Ισπανία που επί της αρχής προσυπογράφει το Σύμφωνο, για να δηλώσει αμέσως μετά ότι δεν μπορεί να το εφαρμόσει.
Από την εκτός αγορών και υπό διάσωση Ιρλανδία, που είναι υποχρεωμένη να τηρήσει την παράδοση των δημοψηφισμάτων με αβέβαιη έκβαση, παρά το γεγονός ότι ένα ενδεχόμενο «όχι» θα σήμαινε τη βίαιη διακοπή της στήριξής της σήμερα από τον Προσωρινό Μηχανισμό EFSF και μετά την 1η Ιουλίου από το Μόνιμο Μηχανισμό ESM.
Από την Ολλανδία, η οποία μαζί με τη Φινλανδία είναι οι δύο εναπομείνασες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης που στηρίζουν ανεπιφύλακτα το Βερολίνο. Η απειλή ανταρσίας του Εργατικού Κόμματος σημαίνει πολύ απλά ότι το κόστος των ακραίων περιοριστικών πολιτικών που κατοχυρώνει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο είναι εξίσου κοινωνικά και πολιτικά δυσβάστακτο στη Χάγη όσο είναι και στη Μαδρίτη.
Σε πιο απλή διατύπωση, η πλήρης στήριξη που εξασφάλισε στις Συνόδους του Δεκεμβρίου αλλά και στις αρχές του μήνα η Γερμανία για το Δημοσιονομικό Σύμφωνο δίνει ήδη την εικόνα ενός πουλόβερ που έχει αρχίσει να ξηλώνεται με το τράβηγμα μιας κλωστής.
Ύστερα από δύο βδομάδες η σημερινή στήριξη και η δυνατότητα μελλοντικής εφαρμογής του Δημοσιονομικού Συμφώνου παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτήν που είχε διαμορφωθεί στο τέλος της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής.
Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι όταν στα μέσα Ιουνίου μετά δηλαδή τις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία και βέβαια ύστερα από ενδεχόμενη νίκη του Ολάντ το Παρίσι ζητήσει επισήμως επαναδιαπραγμάτευση του Δημοσιονομικού Συμφώνου, το μέτωπο της ανταρσίας θα έχει διευρυνθεί.
Η γερμανική Ευρώπη αρχίζει να εμφανίζει την εικόνα μιας όασης στο μέσο της ερήμου, που -όταν την πλησιάσεις- αποδεικνύεται οφθαλμαπάτη.
Το ξήλωμα του πουλόβερ
Η απειλή ανταρσίας του Εργατικού Κόμματος στην Ολλανδία σημαίνει πολύ απλά ότι το κόστος των ακραίων περιοριστικών πολιτικών που κατοχυρώνει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο είναι εξίσου κοινωνικά και πολιτικά δυσβάστακτο στη Χάγη όσο είναι και στη Μαδρίτη. Σε πιο απλή διατύπωση, η πλήρης στήριξη που εξασφάλισε στις Συνόδους του Δεκεμβρίου αλλά και στις αρχές του μήνα η Γερμανία για το Δημοσιονομικό Σύμφωνο δίνει ήδη την εικόνα ενός πουλόβερ που έχει αρχίσει να ξηλώνεται με το τράβηγμα μιας κλωστής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου