Τόσες μέρες δεν ήθελα να εμπλακώ στο παιχνιδάκι της αγίας δημοκρατίας και του κακού φασισμού που αναβιώνει και διάφορα τέτοια, γιατί οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. Επί πλέον επειδή ο περισσότερος κόσμος μιλάει πριν ακούσει και κρίνει πριν καταλάβει, είναι λογικό να ζούμε αυτό το θέατρο υποκρισίας και να το μεταφράζουμε όπως μας βολεύει καλύτερα.
Το ερώτημα που πολλές φορές έχω θέσει στο εαυτό μου (κι ακόμα δεν είμαι σίγουρη για την απάντηση) είναι αν ο φασισμός - με την ευρύτερη έννοια της λέξης και όχι σαν απλή καταγραφή ιστορικών γεγονότων - είναι μια πολιτική επιλογή που μπορεί να οδηγείται κάποιος κάτω από ορισμένες συνθήκες ή μήπως συμβαίνει κάτι πολύ πιο σοβαρό.
Μήπως ο άνθρωπος είναι φασίστας από κύτταρο και όλες οι εναλλακτικές επιλογές του είναι απλά το χρώμα που περνάει ο μάστορας στο τοίχο? Η ανθρώπινη ιστορία έχει διανύσει μια μεγάλη πορεία στο χρόνο. Οπότε στον 21ο αιώνα κάποιος έχει μπόλικο υλικό να μελετήσει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Προσπαθώ λοιπόν μελετώντας αυτή τη μακρόχρονη πορεία, να ανακαλύψω που στο καλό είναι κρυμμένη η "δημοκρατικότητα" του ανθρώπου και η...
αντίληψη δικαιοσύνης, ισονομίας, αλληλεγγύης, φιλανθρωπίας, αγώνα για το κοινωνικό σύνολο, ο αλτρουισμός, οι αξίες και τα ήθη που θα έπρεπε να εμπνέουν και να καθοδηγούν το δημοκρατικό ανθρώπινο ον.
Είναι το ίδιο επίπονο εγχείρημα όπως ο αγώνας που κάνουν οι χορτοφάγοι να αποδείξουν πως ο άνθρωπος είναι φύση καρποφάφο ζώο και όχι κανίβαλος!! Το να αποδείξει κανείς πως η ανθρώπινη φύση δεν είναι αρχετυπικά φασιστική, είναι το ίδιο επίπονο, κοιτάζοντας τη πορεία του ανθρώπου, το "μεγαλείο" του πολιτισμού του και το υπερτροφικό και ανελέητο εγώ του έναντι σε ότι τον περιβάλλει κινητό και ακίνητο. Ρίχνοντας μια ματιά σε εκείνο το πρώτο πίθηκο που σήκωσε ένα κόκκαλο μπροστά του και ανακάλυψε πως με αυτό μπορεί να σπάσει το κεφάλι του διπλανού του και να του βουτήξει το φαΐ, μέχρι τις μεγάλες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας του που είναι γεμάτες από αυτοκρατορίες, τυραννίες, θρησκείες, φανατικές προσκολήσεις σε ιδέες ολοκληρωτισμού και εξολόθρευσης αντίπαλων φυλών και πολιτισμών, προσπαθώ να κατανοήσω γιατί τόση πρεμούρα για την επαναφορά (και όχι αναβίωση αφού ποτέ δεν έχει πεθάνει) στο τοίχο που κρύβεται κάτω από το χρώμα.
Η επαναφορά ολοκληρωτικών συστημάτων όπως ο φασισμός, μας ξενίζει γιατί η αρχέγονή μας φύση εμφανίζεται σε όλο της το μεγαλείο σε αντίθεση με τις ψευτοδημοκρατίες που μπορούμε να είμαστε φασίστες κατά βούληση και με άναρχο τρόπο?
Ο Έλληνας λοιπόν συνεργάτης - πελάτης με άμεσο ή έμμεσο τρόπο ενός πολιτικού συστήματος που προωθεί την ανομία, την κατευθυνόμενη παιδεία, την υποχρεωτική θρησκεία, τα κατευθυνόμενο με τρόπο απολυταρχικό ΜΜΕ, την αναξιοκρατία, τις μίζες, τα φακελάκια, τον εκβιασμό, την επέλαση των πλέον καθαρών φασιστών δηλ. το τραπεζικό σύστημα, που δεν συγκινείται για το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, ούτε καν από τους ανθρώπους που αυτοκτονούν, εκείνους που πεθαίνουν στο δρόμο, που συνεργάζεται με μαφιόζους και κάθε λογής ντόπιες και ξένες συμμορίες που στέλνει τα ΜΑΤ να επιτίθενται ακόμα και σε γέρους και παιδιά, αυτός ο Έλλην λοιπόν πελάτης είναι δημοκράτης?
Γίνεται μεγάλος ντόρος για τον αν θα μπει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Αν κάτι τέτοιο συμβεί σημαίνει πως ένα μέρος των πολιτών τη ψήφισε. Δεν νομίζω να μπει με κάποιο μαγικό ραβδί. Έχουν αρχίσει λίγο πολύ όλοι να κάνουν μακρόσυρτες αναλύσεις για το πως οι "παρασυρμένοι πολίτες" θα οδηγηθούν (λες και είναι τυφλοί) σε μια τέτοια επιλογή χωρίς να ξέρουν τι κάνουν. Το ίδιο παρασυρμένοι είναι για άλλους εκείνοι που θα ψηφίσουν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ και το ίδιο "παρασυρμένοι" είναι επίσης για άλλους εκείνοι που θα ψηφίσουν αριστερά. Μήπως έχουμε πολλούς παρασυρμένους τελικά? Δηλαδή να γελάσω τώρα ή να βάλω τις φωνές?
Δηλαδή τα εκατομμύρια ανθρώπων που κατά καιρούς μέσα στην ιστορία ισοπέδωσαν και εξαφάνισαν από τον χάρτη ολόκληρους πληθυσμούς είτε κρατώντας ένα λάβαρο κάποιας αυτοκρατορίας, είτε κάποιας θρησκείας, είτε κάποιας (πανανθρώπινης πάντα) ιδεολογίας ήταν αθώοι και παρασυρμένοι?. Καλοσυνάτοι και φιλάνθρωποι που κάποιος τους κόλλησε τη βία, τη μισαλλοδοξία, τη δίψα για αίμα και θάνατο επάνω τους με το ζόρι.....
Οι ίδιοι αθώοι με το ζόρι επίσης έχουν παρακολουθήσει χειροκροτώντας αρένες με μονομάχους που σφάζονται, λεηλασίες που σφαγιάζονται ολόκληροι πληθυσμοί, χιλιάδες ανθρώπους να καίγονται στη πυρά, έχουν πάρει μέρος σε απίστευτες θηριωδίες σε σκοτεινά κελιά και αίθουσες βασανιστηρίων, έχουν ανάγει σε ινδάλματα τυράννους και αιμοσταγείς δολοφόνους, αλλά κατά τ΄αλλα το σημαντικότερο είναι να διαφυλάξουμε την δημοκρατικότητα της ανθρώπινης φύσης που κι όσες φορές ήταν το σύνθημα στο παρασύνθημα για να γίνει κατανοητή από τους υπόλοιπους έπαιρνε και μερικά κεφάλια (βλέπε τις μεγάλες επαναστάσεις των καταπιεσμένων με τα μεγάλα οράματα σε τι μετατράπηκαν στη συνέχεια)
Δεδομένων των παραπάνω είναι πιο στυγνή η απορία ενός φασίστα που λέει "μα γιατί τι κακό έκανε ο Χίτλερ" από την απορία ενός σταυροφόρου, ενός θρησκευτικού φονταμενταλιστή, ή ακόμα για να μην αφήσω κανέναν στο νιρβάνα του από έναν σταλινικό που βλέπει το πατερούλη σαν ελεούσα Παναγία? Είναι πιο στυγνή αυτή η απορία από την απορία ενός νεοέλληνα μόλις αφυπνισμένου από τη χθεσινή μάσα του, όπου ισοπέδωσε τα πάντα και αδιαφόρησε για το γεγονός πως το να τρώει με δέκα μασέλες ίσως στερούσε το δικαίωμα στον άλλον να έχει έστω και μισή, που ανατριχιάζει στη σκέψη πως οι φασίστες θα μπουν στην Βουλή ? Μήπως είναι εντελώς υποκριτικό να ονομάζει κάποιος δικαιοσύνη ένα υποκριτικό καθεστώς αν του κάθεται καλά το χρώμα για να βολεύει τον εαυτούλη του , αλλά την ίδια στιγμή να ονομάζει φασιστικό εκείνο που δεν του κάνει τα χατήρια? Γιατί τελικά οι ιδέες είναι άπειρες, και η διάθεση να οραματιζόμαστε παραδείσους επίσης είναι ανεξάντλητη. Μπορεί να θεωρούμε τους εαυτούς μας υπέρμαχους της αλήθειας και της δικαιοσύνης και να ζωγραφίζουμε τους στόχους μας με ένα σωρό σάλτσες αλλά οι τελικές μας επιλογές στη πράξη, δηλαδή ο τρόπος που ζούμε και αυτά που κάνουμε ορίζουν το τι τελικά καπνό φουμάρομε ή όχι.
Αλλά αν θυμάμαι καλά κάποιες εκατοντάδες χρόνια πριν ο τελευταίος που είπε αγαπάτε αλλήλους και ζήτησε μόνο αυτό από τους ανθρώπους αφού βασανίστηκε και σταυρώθηκε πάνω στο όνομά του έχτισαν ένα ολόκληρο οικοδόμημα σκότους και μίσους. Και λίγο πιο πρόσφατα άνθρωποι που οραματίσθηκαν ένα καλύτερο κόσμο κι έδωσαν το αίμα τους για να το πετύχουν βρέθηκαν να είναι...πως το είπε εκείνος ο τεράστιος? "στατιστικές"? Οι εβραίοι του Χίτλερ ήταν ολοκαύτωμα αλλά οι αντιφρονούντες στα γκουλαγκ ήταν παιδική χαρά? Ο σφαγιασμένος παλαιστινιακός λαός, η ισοπέδωση του Ιρακ και της Λιβύης για να βοτήξουν τα πετρέλαια είναι απόδοση δικαιοσύνης? Οπως παλιότερα ο σκοπός αγίαζε τα μέσα για τους άπιστους και οι διάφορες φυλές που αφανίστηκαν από το χάρτη ήταν εκπολιτισμός? Υπάρχει μια καταπληκτική εικόνα που είχα δει σχετικά με τη χορτοφαγία. Δείχνει ένα γουρουνι που το υπερασπίζονται να μην φαγωθεί, κι ένα μοσχάρι το ίδιο έχει γίνει σύμβολο. Και στο τέλος υπάρχει ένα θλιμένο κοτοπουλάκι που λέει "κι εμένα?" Γιατί πολλοί ξέρετε όταν αποφασίζουν να γίνουν χορτοφάγοι δεν τρώνε πια γουρουνάκια και μοσχαράκια αλλά το κοτοπουλάκι το θεωρούν φρούτο!!
Τόσο υποκριτικοί είμαστε. Εχεις κλάψει εκατοντάδες φορές με τα εβραιόπουλα που πέρασαν στους φούρνους γιατί είσαι αντιφασίστας, αλλά δεν έχεις ρίξει σταγόνα δάκρυ για τους ανθρώπους που κάηκαν στη πυρά από την εκκλησία σου. Ναι έχεις κλάψει και γι αυτούς γιατί είσαι και αντιφασίστας και κουμουνιστής άθεος, οπότε έχεις πιάσει το νόημα περί εκκλησίας αλλά δεν έχεις κλάψει για τα εγκλήματα στη Σοβ.Ενωση. Ω συγνώμη έχεις κλάψει και γι΄αυτά γιατί είσαι και αντιφασίστας, και άθεος, αλλά και φιλελεύθερος αλλά ψάξτο καλά γιατί στο τέλος θα δεις πως όλο και κάπου θα υπάρχει το δικό σου κοτοπουλάκι που νομίζεις πως είναι φρούτο. Μπορεί να είναι το παιδί σου και η γυναίκα σου που χαστουκίζεις το βράδυ στο σπίτι, μπορεί να είναι η πονηριά σου να αφήσεις ένα παιδί που άξιζε άνεργο διορίζοντας με μέσο το δικό σου, μπορεί να είναι το φακελλάκι που έδωσε στο γιατρό για να σώσει πριν τη δική σου μάνα από τη μάνα του άλλου που θα πεθάνει, μπορεί να είναι η τζιπάρα που καβαλάς τώρα την ώρα που αγωνίζεσαι για τη μόλυνση στο πλανήτη, ή μπορεί να είναι απλά η καραμπίνα που χρησιμοποιείς για να σκοτώσεις ένα όσο δα πουλάκι που κελαηδάει ανέμελο στο δέντρο, το σαβατοκύριακο που κάνεις διακοπές από την ευαίσθητή συνείδησή σου.
Ναι ξέρω εντελώς προβοκατόρικο κείμενο, που δίνει άφεση σε παρακρατικούς μηχανισμούς, στο μαύρο μέλλον που ετοιμάζεται μπροστά μας, που βοηθάει στην επώαση του αυγού του φιδιού και μπλα μπλα μπλα... Προσέξτε μην σας φύγει κανένας δημοκρατικός πόντος και πάθετε ζημιά....
Και να τα λέμε όλα αυτά εμείς εδώ. Σε ένα τόπο που λίγα χρόνια πριν έζησε τον πιο μεγάλο όλεθρο. Έναν εμφύλιο Όπου οι "αθώοι και παρασυρμένοι άνθρωποι" σκότωναν ο ένας τον άλλον χωρίς τύψεις, με απίστευτο φανατισμό και βιαιότητα και που η κάθε πλευρά ονόμαζε τα δικά της τάγματα εκκαθάρισης απονομή δικαιούνης.... Και που ένας ολόκληρος λαός καταπιέζει μέχρι σήμερα τους δαίμονες του ρίχνοντας το στη πρέζα της κονόμας και του βολέματος.
Ε, δαίμονες είναι αυτοί. Πρέπει κάπου κάπου να τους αφήνουμε ελεύθερους να παίρνουν μια ανάσα γιατί αλλιώς θα σκάσουμε. Εκείνοι που μας παίζουν σαν μαριονέτες γνωρίζουν πολύ καλά πότε και πως φθάνει ο καιρός για να συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί όταν οι δαίμονες βγαίνουν από μέσα μας στη πιάτσα ανεβαίνει πολύ ο τζίρος ...
Οπότε η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω αυτή τη στιγμή στους συμπολίτες μου είναι αφήστε τους να βγουν από μέσα σας να ανασάνουν γιατί κοντεύουμε να σκάσουμε όλοι ομαδικά! Με λίγα λόγια εγώ είμαι από εκείνους που αν αποφασίσουν να ψηφίσουν θα ψηφίσουν ποιο φασισμό τους ταιριάζει καλύτερα. Στους υπόλοιπους εύχομαι να ονειρεύονται αγγελάκια και νεραϊδούλες καθώς θα ψηφίζουν.
Μα είναι δυνατόν να γίνομαι τόσο ισοπεδωτική? Δεν είναι ισοπέδωση. Βαρέθηκα πια να ακούω σαχλαμάρες. Να κρύβουμε το κεφάλι μας μέσα στην άμμο. Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε χορτοφάγος ούτε σαρκοβόρο. Είναι απλά παμφάγο. Όταν πεινάσει ότι βρει μπροστά του το τρώει για να επιβιώσει. Η διαφορά ξεκινάει από όταν έχει το περιθώριο να μην πεινάει, όταν βρεθεί σε κατάσταση ασφάλειας και υποτάξει τους φόβους επιβίωσης. Τότε γίνεται επιλεκτικός και γκουρμέ. Εκεί βρίσκει το καιρό να φιλοσοφήσει, να διαλογιστεί, να γράψει μουσική ή να ζωγραφίσει όμορφους πίνακες. Τότε βρίσκει την ευκαιρία να αναρωτηθεί για τα μυστήρια τους σύμπαντος και του εαυτού του. Τότε νοιώθει μια ανάγκη από μέσα του να συγχωρήσει, να αγαπηθεί, να δημιουργήσει κάτι πιο όμορφο, να νοιώσει ευαισθησίες και να ονειρεύεται. Τότε δαμάζει τους δαίμονές του και προωθεί τις φωνές τους σε πράγματα δημιουργικά.
Η μνημονιακή Ελλάδα αρχίζει να πεινάει επικίνδυνα. Αρχίζει να φοβάται και να νοιώθει φόβο επιβίωσης. Αρα ούτε σκέφτεται, ούτε φιλοσοφεί. Πεινάει και θα φάει ότι βρει μπροστά της. Πολύ σύντομα. Το πρώτο πράγμα που μια πατρίδα φοβάται σε περιόδους κατοχής και τυραννίας είναι μην αφανιστεί. Μην χάσει το δικαίωμά της να υπάρχει και να λειτουργεί σαν αυτόνομη οντότητα. Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουν αυτό οι καλοπροαίρετοι πατριώτες τόσο πιο γρήγορα θα αποτρέψουν τους κακοπροαίρετους να πάρουν τη τύχη της πατρίδας στα χέρια τους. Όσο επιμείνουμε να αφήνουμε νηστικό αυτό το φόβο, τόσο πιο πολύ πλησιάζουμε να σηκώσουμε εκείνο το κόκκαλο και να το σπάσουμε στο κεφάλι του διπλανού μας.
Ο λαός μας έχει ανάγκη να νοιώσει πως δεν έχουν τελειώσει όλα. Πως στη άκρη στο τούνελ υπάρχει φως κι ελπίδα να νοιώσει ασφαλής και χορτάτος. Αλλιώς θα επιλέξει οποιονδήποτε πιστέψει πως θα του εξασφαλίσει αυτή την επιβίωση. Χωρίς ευγένειες. Χωρίς σκέψη. Με το αρχέγονο ένστικτο να καλύπτει την εξελιγμένη λογική. Ο άνθρωπος είναι ένα αγρίμι. Κι όπως όλα τα αγρίμια μαρκάρει το τόπο του. Θεωρεί εν δυνάμει εχθρό όποιον μπει στη περιοχή του. Κάναμε πολύ δρόμο για να μπορέσουμε να χτίσουμε μια κοινωνία νόμων για να μπορέσουμε να βρούμε μια ισορροπία ανάμεσα στην ζωώδη φύση μας και την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε συνειρμικά. Τα υπόλοιπα ζώα έχουν ανάγκη από γραπτούς νόμους και κράτη? Όχι/ Επικρατεί ο νόμος της αγέλης και των φυσικών της επιλογών. Εμείς για κάποιο λόγο ζούμε αιώνια σε μια αγωνιώδη αναζήτηση. Τι είμαστε. Ποιος ο λόγος ύπαρξής μας. Ποιος ο σκοπός που βρισκόμαστε εδώ κάτω. Ποιος ο λόγος ζωής.
Μέσα σ΄αυτή την αιώνια αναζήτηση έχουν προκύψει άπειρες εξηγήσεις και προτάσεις. Άπειρες ιδέες για το τι μπορεί να συμβαίνει και που πάμε. Η παγκόσμια τάξη πραγμάτων που πλέον λειτουργεί σαν μια αυτόνομη παντοδύναμη οντότητα, σκοπεύει να ισοπεδώσει αυτή την αναζήτηση μια και καλή. Είτε με το καλό είτε με το κακό. Το πρόβλημα είναι πως εμείς οι εκατομμύρια οντότητες από κάτω της θα κατορθώσουμε να διατηρήσουμε το δικαίωμα έστω και να κάνουμε λάθη. Το δικαίωμα να νοιώθουμε όλα εκείνα τα σύνθετα πράγματα που δίνουν σκοπό στην ύπαρξή μας. Να μην καταλήξουμε να είμαστε κάτι εντελώς άρρωστο. Ούτε θηρία ούτε άνθρωποι αλλά άψυχα αντικείμενα.
Θα τα καταφέρουμε. Αλλά είναι καιρός να επεκτείνουμε τους ορίζοντες σκέψης μας πιο πλατιά από ότι τα λίγα τετραγωνικά της αυλής μας. Να δούμε το μεγάλο κάδρο και όχι τις λεπτομέρειές του. Ίσως είναι καιρός να αναρωτηθούμε όχι τι να κάνουμε με το κόκκαλο που βρέθηκε μπροστά μας, αλλά ποιος το άφησε εκεί για να το βρούμε ποντάροντας στο τι θα το κάναμε....
Δεν υποστηρίζω λοιπόν ούτε εναντιόνομαι σε τίποτα. Ο φασίστας είναι μέσα μας αν φασιστική ονομάσουμε την ανάγκη επιβώσής μας με οποιοδήποτε κόστος. Ο δημοκράτης είναι κάτι που πρέπει να εφεύρουμε και να χτίσουμε. Είναι η λογική μας πάνω από το ένστικτο. Η ικανότητα να ισορροπούμε την φύση μας και να χρησιμοποιούμε τη δημιουργική μας δύναμη κατευνάζοντας τη καταστροφική. Ενας μεγάλος πόλεμος είναι η φύση μας. Κι αναγκαστικά περνάμε από όλα τα στάδια του πολέμου. Στο χέρι μας είναι όμως να επιλέξουμε το τελικό νικητή.
Δεν είμαι σοφή. Ολα μέσα μου βρίσκοναι σε μια συνεχή αναζήτηση. Αν αυτή η αναζήτηση σταματήσει ή θα έχω βρει τη πηγή της αλήθειας ή θα έχω αποδημίσει στο επεκεινα. Ισως όλα τα παραπάνω να τα έχω καταλάβει λάθος. Ενα είναι σίγουρο. Πως έχω καλές προθέσεις. Βέβαια κάποιος είπε πως ο δρόμος για τη κόλαση είναι στρωμενος με καλές προθέσεις... αλλά δεδομένης της φύσης μας όλα από μια πρόθεση ξεκινούν....
Και μ΄αυτή τη πολυλογία φίλοι μου σας χαιρετώ για τις εκλογές κι εύχομαι σε όλους σας καλή ψήφο! Η ηλικία της αθωότητας έχει τελειώσει. Δεν υπάρχουν αθώοι μπροστά στις κάλπες. Αυτό που θα ψηφίσει ο καθένας είναι αυτό που έχει κατανοήσει από τα χρόνια της ζωής που έχει ζήσει. Είναι ο λύκος που έθρεψε καλύτερα. Κι αυτό που θα εισπράξουμε γιατί δεν είμαστε αγέλη, αλλά πολλές αγέλες συγκεντρωμένες σε ένα κράτος που καθορίζει τα πάντα με τους νόμους του και την εκτελεστική του εξουσία, είναι η απόφαση της πλειοψηφίας. Είναι το τελευταίο δημοκρατικό δικαίωμα που μας άφησαν (αφού πρώτα έκαναν τα πάντα ώστε η πλειοψηφία να χάσει την ικανότητα αυτόνομης σκέψης) Ολα εν σοφία εποίησαν....
Το ερώτημα που πολλές φορές έχω θέσει στο εαυτό μου (κι ακόμα δεν είμαι σίγουρη για την απάντηση) είναι αν ο φασισμός - με την ευρύτερη έννοια της λέξης και όχι σαν απλή καταγραφή ιστορικών γεγονότων - είναι μια πολιτική επιλογή που μπορεί να οδηγείται κάποιος κάτω από ορισμένες συνθήκες ή μήπως συμβαίνει κάτι πολύ πιο σοβαρό.
Μήπως ο άνθρωπος είναι φασίστας από κύτταρο και όλες οι εναλλακτικές επιλογές του είναι απλά το χρώμα που περνάει ο μάστορας στο τοίχο? Η ανθρώπινη ιστορία έχει διανύσει μια μεγάλη πορεία στο χρόνο. Οπότε στον 21ο αιώνα κάποιος έχει μπόλικο υλικό να μελετήσει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Προσπαθώ λοιπόν μελετώντας αυτή τη μακρόχρονη πορεία, να ανακαλύψω που στο καλό είναι κρυμμένη η "δημοκρατικότητα" του ανθρώπου και η...
αντίληψη δικαιοσύνης, ισονομίας, αλληλεγγύης, φιλανθρωπίας, αγώνα για το κοινωνικό σύνολο, ο αλτρουισμός, οι αξίες και τα ήθη που θα έπρεπε να εμπνέουν και να καθοδηγούν το δημοκρατικό ανθρώπινο ον.
Είναι το ίδιο επίπονο εγχείρημα όπως ο αγώνας που κάνουν οι χορτοφάγοι να αποδείξουν πως ο άνθρωπος είναι φύση καρποφάφο ζώο και όχι κανίβαλος!! Το να αποδείξει κανείς πως η ανθρώπινη φύση δεν είναι αρχετυπικά φασιστική, είναι το ίδιο επίπονο, κοιτάζοντας τη πορεία του ανθρώπου, το "μεγαλείο" του πολιτισμού του και το υπερτροφικό και ανελέητο εγώ του έναντι σε ότι τον περιβάλλει κινητό και ακίνητο. Ρίχνοντας μια ματιά σε εκείνο το πρώτο πίθηκο που σήκωσε ένα κόκκαλο μπροστά του και ανακάλυψε πως με αυτό μπορεί να σπάσει το κεφάλι του διπλανού του και να του βουτήξει το φαΐ, μέχρι τις μεγάλες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας του που είναι γεμάτες από αυτοκρατορίες, τυραννίες, θρησκείες, φανατικές προσκολήσεις σε ιδέες ολοκληρωτισμού και εξολόθρευσης αντίπαλων φυλών και πολιτισμών, προσπαθώ να κατανοήσω γιατί τόση πρεμούρα για την επαναφορά (και όχι αναβίωση αφού ποτέ δεν έχει πεθάνει) στο τοίχο που κρύβεται κάτω από το χρώμα.
Η επαναφορά ολοκληρωτικών συστημάτων όπως ο φασισμός, μας ξενίζει γιατί η αρχέγονή μας φύση εμφανίζεται σε όλο της το μεγαλείο σε αντίθεση με τις ψευτοδημοκρατίες που μπορούμε να είμαστε φασίστες κατά βούληση και με άναρχο τρόπο?
Ο Έλληνας λοιπόν συνεργάτης - πελάτης με άμεσο ή έμμεσο τρόπο ενός πολιτικού συστήματος που προωθεί την ανομία, την κατευθυνόμενη παιδεία, την υποχρεωτική θρησκεία, τα κατευθυνόμενο με τρόπο απολυταρχικό ΜΜΕ, την αναξιοκρατία, τις μίζες, τα φακελάκια, τον εκβιασμό, την επέλαση των πλέον καθαρών φασιστών δηλ. το τραπεζικό σύστημα, που δεν συγκινείται για το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, ούτε καν από τους ανθρώπους που αυτοκτονούν, εκείνους που πεθαίνουν στο δρόμο, που συνεργάζεται με μαφιόζους και κάθε λογής ντόπιες και ξένες συμμορίες που στέλνει τα ΜΑΤ να επιτίθενται ακόμα και σε γέρους και παιδιά, αυτός ο Έλλην λοιπόν πελάτης είναι δημοκράτης?
Γίνεται μεγάλος ντόρος για τον αν θα μπει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Αν κάτι τέτοιο συμβεί σημαίνει πως ένα μέρος των πολιτών τη ψήφισε. Δεν νομίζω να μπει με κάποιο μαγικό ραβδί. Έχουν αρχίσει λίγο πολύ όλοι να κάνουν μακρόσυρτες αναλύσεις για το πως οι "παρασυρμένοι πολίτες" θα οδηγηθούν (λες και είναι τυφλοί) σε μια τέτοια επιλογή χωρίς να ξέρουν τι κάνουν. Το ίδιο παρασυρμένοι είναι για άλλους εκείνοι που θα ψηφίσουν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ και το ίδιο "παρασυρμένοι" είναι επίσης για άλλους εκείνοι που θα ψηφίσουν αριστερά. Μήπως έχουμε πολλούς παρασυρμένους τελικά? Δηλαδή να γελάσω τώρα ή να βάλω τις φωνές?
Δηλαδή τα εκατομμύρια ανθρώπων που κατά καιρούς μέσα στην ιστορία ισοπέδωσαν και εξαφάνισαν από τον χάρτη ολόκληρους πληθυσμούς είτε κρατώντας ένα λάβαρο κάποιας αυτοκρατορίας, είτε κάποιας θρησκείας, είτε κάποιας (πανανθρώπινης πάντα) ιδεολογίας ήταν αθώοι και παρασυρμένοι?. Καλοσυνάτοι και φιλάνθρωποι που κάποιος τους κόλλησε τη βία, τη μισαλλοδοξία, τη δίψα για αίμα και θάνατο επάνω τους με το ζόρι.....
Οι ίδιοι αθώοι με το ζόρι επίσης έχουν παρακολουθήσει χειροκροτώντας αρένες με μονομάχους που σφάζονται, λεηλασίες που σφαγιάζονται ολόκληροι πληθυσμοί, χιλιάδες ανθρώπους να καίγονται στη πυρά, έχουν πάρει μέρος σε απίστευτες θηριωδίες σε σκοτεινά κελιά και αίθουσες βασανιστηρίων, έχουν ανάγει σε ινδάλματα τυράννους και αιμοσταγείς δολοφόνους, αλλά κατά τ΄αλλα το σημαντικότερο είναι να διαφυλάξουμε την δημοκρατικότητα της ανθρώπινης φύσης που κι όσες φορές ήταν το σύνθημα στο παρασύνθημα για να γίνει κατανοητή από τους υπόλοιπους έπαιρνε και μερικά κεφάλια (βλέπε τις μεγάλες επαναστάσεις των καταπιεσμένων με τα μεγάλα οράματα σε τι μετατράπηκαν στη συνέχεια)
Δεδομένων των παραπάνω είναι πιο στυγνή η απορία ενός φασίστα που λέει "μα γιατί τι κακό έκανε ο Χίτλερ" από την απορία ενός σταυροφόρου, ενός θρησκευτικού φονταμενταλιστή, ή ακόμα για να μην αφήσω κανέναν στο νιρβάνα του από έναν σταλινικό που βλέπει το πατερούλη σαν ελεούσα Παναγία? Είναι πιο στυγνή αυτή η απορία από την απορία ενός νεοέλληνα μόλις αφυπνισμένου από τη χθεσινή μάσα του, όπου ισοπέδωσε τα πάντα και αδιαφόρησε για το γεγονός πως το να τρώει με δέκα μασέλες ίσως στερούσε το δικαίωμα στον άλλον να έχει έστω και μισή, που ανατριχιάζει στη σκέψη πως οι φασίστες θα μπουν στην Βουλή ? Μήπως είναι εντελώς υποκριτικό να ονομάζει κάποιος δικαιοσύνη ένα υποκριτικό καθεστώς αν του κάθεται καλά το χρώμα για να βολεύει τον εαυτούλη του , αλλά την ίδια στιγμή να ονομάζει φασιστικό εκείνο που δεν του κάνει τα χατήρια? Γιατί τελικά οι ιδέες είναι άπειρες, και η διάθεση να οραματιζόμαστε παραδείσους επίσης είναι ανεξάντλητη. Μπορεί να θεωρούμε τους εαυτούς μας υπέρμαχους της αλήθειας και της δικαιοσύνης και να ζωγραφίζουμε τους στόχους μας με ένα σωρό σάλτσες αλλά οι τελικές μας επιλογές στη πράξη, δηλαδή ο τρόπος που ζούμε και αυτά που κάνουμε ορίζουν το τι τελικά καπνό φουμάρομε ή όχι.
Αλλά αν θυμάμαι καλά κάποιες εκατοντάδες χρόνια πριν ο τελευταίος που είπε αγαπάτε αλλήλους και ζήτησε μόνο αυτό από τους ανθρώπους αφού βασανίστηκε και σταυρώθηκε πάνω στο όνομά του έχτισαν ένα ολόκληρο οικοδόμημα σκότους και μίσους. Και λίγο πιο πρόσφατα άνθρωποι που οραματίσθηκαν ένα καλύτερο κόσμο κι έδωσαν το αίμα τους για να το πετύχουν βρέθηκαν να είναι...πως το είπε εκείνος ο τεράστιος? "στατιστικές"? Οι εβραίοι του Χίτλερ ήταν ολοκαύτωμα αλλά οι αντιφρονούντες στα γκουλαγκ ήταν παιδική χαρά? Ο σφαγιασμένος παλαιστινιακός λαός, η ισοπέδωση του Ιρακ και της Λιβύης για να βοτήξουν τα πετρέλαια είναι απόδοση δικαιοσύνης? Οπως παλιότερα ο σκοπός αγίαζε τα μέσα για τους άπιστους και οι διάφορες φυλές που αφανίστηκαν από το χάρτη ήταν εκπολιτισμός? Υπάρχει μια καταπληκτική εικόνα που είχα δει σχετικά με τη χορτοφαγία. Δείχνει ένα γουρουνι που το υπερασπίζονται να μην φαγωθεί, κι ένα μοσχάρι το ίδιο έχει γίνει σύμβολο. Και στο τέλος υπάρχει ένα θλιμένο κοτοπουλάκι που λέει "κι εμένα?" Γιατί πολλοί ξέρετε όταν αποφασίζουν να γίνουν χορτοφάγοι δεν τρώνε πια γουρουνάκια και μοσχαράκια αλλά το κοτοπουλάκι το θεωρούν φρούτο!!
Τόσο υποκριτικοί είμαστε. Εχεις κλάψει εκατοντάδες φορές με τα εβραιόπουλα που πέρασαν στους φούρνους γιατί είσαι αντιφασίστας, αλλά δεν έχεις ρίξει σταγόνα δάκρυ για τους ανθρώπους που κάηκαν στη πυρά από την εκκλησία σου. Ναι έχεις κλάψει και γι αυτούς γιατί είσαι και αντιφασίστας και κουμουνιστής άθεος, οπότε έχεις πιάσει το νόημα περί εκκλησίας αλλά δεν έχεις κλάψει για τα εγκλήματα στη Σοβ.Ενωση. Ω συγνώμη έχεις κλάψει και γι΄αυτά γιατί είσαι και αντιφασίστας, και άθεος, αλλά και φιλελεύθερος αλλά ψάξτο καλά γιατί στο τέλος θα δεις πως όλο και κάπου θα υπάρχει το δικό σου κοτοπουλάκι που νομίζεις πως είναι φρούτο. Μπορεί να είναι το παιδί σου και η γυναίκα σου που χαστουκίζεις το βράδυ στο σπίτι, μπορεί να είναι η πονηριά σου να αφήσεις ένα παιδί που άξιζε άνεργο διορίζοντας με μέσο το δικό σου, μπορεί να είναι το φακελλάκι που έδωσε στο γιατρό για να σώσει πριν τη δική σου μάνα από τη μάνα του άλλου που θα πεθάνει, μπορεί να είναι η τζιπάρα που καβαλάς τώρα την ώρα που αγωνίζεσαι για τη μόλυνση στο πλανήτη, ή μπορεί να είναι απλά η καραμπίνα που χρησιμοποιείς για να σκοτώσεις ένα όσο δα πουλάκι που κελαηδάει ανέμελο στο δέντρο, το σαβατοκύριακο που κάνεις διακοπές από την ευαίσθητή συνείδησή σου.
Ναι ξέρω εντελώς προβοκατόρικο κείμενο, που δίνει άφεση σε παρακρατικούς μηχανισμούς, στο μαύρο μέλλον που ετοιμάζεται μπροστά μας, που βοηθάει στην επώαση του αυγού του φιδιού και μπλα μπλα μπλα... Προσέξτε μην σας φύγει κανένας δημοκρατικός πόντος και πάθετε ζημιά....
Και να τα λέμε όλα αυτά εμείς εδώ. Σε ένα τόπο που λίγα χρόνια πριν έζησε τον πιο μεγάλο όλεθρο. Έναν εμφύλιο Όπου οι "αθώοι και παρασυρμένοι άνθρωποι" σκότωναν ο ένας τον άλλον χωρίς τύψεις, με απίστευτο φανατισμό και βιαιότητα και που η κάθε πλευρά ονόμαζε τα δικά της τάγματα εκκαθάρισης απονομή δικαιούνης.... Και που ένας ολόκληρος λαός καταπιέζει μέχρι σήμερα τους δαίμονες του ρίχνοντας το στη πρέζα της κονόμας και του βολέματος.
Ε, δαίμονες είναι αυτοί. Πρέπει κάπου κάπου να τους αφήνουμε ελεύθερους να παίρνουν μια ανάσα γιατί αλλιώς θα σκάσουμε. Εκείνοι που μας παίζουν σαν μαριονέτες γνωρίζουν πολύ καλά πότε και πως φθάνει ο καιρός για να συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί όταν οι δαίμονες βγαίνουν από μέσα μας στη πιάτσα ανεβαίνει πολύ ο τζίρος ...
Οπότε η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω αυτή τη στιγμή στους συμπολίτες μου είναι αφήστε τους να βγουν από μέσα σας να ανασάνουν γιατί κοντεύουμε να σκάσουμε όλοι ομαδικά! Με λίγα λόγια εγώ είμαι από εκείνους που αν αποφασίσουν να ψηφίσουν θα ψηφίσουν ποιο φασισμό τους ταιριάζει καλύτερα. Στους υπόλοιπους εύχομαι να ονειρεύονται αγγελάκια και νεραϊδούλες καθώς θα ψηφίζουν.
Μα είναι δυνατόν να γίνομαι τόσο ισοπεδωτική? Δεν είναι ισοπέδωση. Βαρέθηκα πια να ακούω σαχλαμάρες. Να κρύβουμε το κεφάλι μας μέσα στην άμμο. Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε χορτοφάγος ούτε σαρκοβόρο. Είναι απλά παμφάγο. Όταν πεινάσει ότι βρει μπροστά του το τρώει για να επιβιώσει. Η διαφορά ξεκινάει από όταν έχει το περιθώριο να μην πεινάει, όταν βρεθεί σε κατάσταση ασφάλειας και υποτάξει τους φόβους επιβίωσης. Τότε γίνεται επιλεκτικός και γκουρμέ. Εκεί βρίσκει το καιρό να φιλοσοφήσει, να διαλογιστεί, να γράψει μουσική ή να ζωγραφίσει όμορφους πίνακες. Τότε βρίσκει την ευκαιρία να αναρωτηθεί για τα μυστήρια τους σύμπαντος και του εαυτού του. Τότε νοιώθει μια ανάγκη από μέσα του να συγχωρήσει, να αγαπηθεί, να δημιουργήσει κάτι πιο όμορφο, να νοιώσει ευαισθησίες και να ονειρεύεται. Τότε δαμάζει τους δαίμονές του και προωθεί τις φωνές τους σε πράγματα δημιουργικά.
Η μνημονιακή Ελλάδα αρχίζει να πεινάει επικίνδυνα. Αρχίζει να φοβάται και να νοιώθει φόβο επιβίωσης. Αρα ούτε σκέφτεται, ούτε φιλοσοφεί. Πεινάει και θα φάει ότι βρει μπροστά της. Πολύ σύντομα. Το πρώτο πράγμα που μια πατρίδα φοβάται σε περιόδους κατοχής και τυραννίας είναι μην αφανιστεί. Μην χάσει το δικαίωμά της να υπάρχει και να λειτουργεί σαν αυτόνομη οντότητα. Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουν αυτό οι καλοπροαίρετοι πατριώτες τόσο πιο γρήγορα θα αποτρέψουν τους κακοπροαίρετους να πάρουν τη τύχη της πατρίδας στα χέρια τους. Όσο επιμείνουμε να αφήνουμε νηστικό αυτό το φόβο, τόσο πιο πολύ πλησιάζουμε να σηκώσουμε εκείνο το κόκκαλο και να το σπάσουμε στο κεφάλι του διπλανού μας.
Ο λαός μας έχει ανάγκη να νοιώσει πως δεν έχουν τελειώσει όλα. Πως στη άκρη στο τούνελ υπάρχει φως κι ελπίδα να νοιώσει ασφαλής και χορτάτος. Αλλιώς θα επιλέξει οποιονδήποτε πιστέψει πως θα του εξασφαλίσει αυτή την επιβίωση. Χωρίς ευγένειες. Χωρίς σκέψη. Με το αρχέγονο ένστικτο να καλύπτει την εξελιγμένη λογική. Ο άνθρωπος είναι ένα αγρίμι. Κι όπως όλα τα αγρίμια μαρκάρει το τόπο του. Θεωρεί εν δυνάμει εχθρό όποιον μπει στη περιοχή του. Κάναμε πολύ δρόμο για να μπορέσουμε να χτίσουμε μια κοινωνία νόμων για να μπορέσουμε να βρούμε μια ισορροπία ανάμεσα στην ζωώδη φύση μας και την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε συνειρμικά. Τα υπόλοιπα ζώα έχουν ανάγκη από γραπτούς νόμους και κράτη? Όχι/ Επικρατεί ο νόμος της αγέλης και των φυσικών της επιλογών. Εμείς για κάποιο λόγο ζούμε αιώνια σε μια αγωνιώδη αναζήτηση. Τι είμαστε. Ποιος ο λόγος ύπαρξής μας. Ποιος ο σκοπός που βρισκόμαστε εδώ κάτω. Ποιος ο λόγος ζωής.
Μέσα σ΄αυτή την αιώνια αναζήτηση έχουν προκύψει άπειρες εξηγήσεις και προτάσεις. Άπειρες ιδέες για το τι μπορεί να συμβαίνει και που πάμε. Η παγκόσμια τάξη πραγμάτων που πλέον λειτουργεί σαν μια αυτόνομη παντοδύναμη οντότητα, σκοπεύει να ισοπεδώσει αυτή την αναζήτηση μια και καλή. Είτε με το καλό είτε με το κακό. Το πρόβλημα είναι πως εμείς οι εκατομμύρια οντότητες από κάτω της θα κατορθώσουμε να διατηρήσουμε το δικαίωμα έστω και να κάνουμε λάθη. Το δικαίωμα να νοιώθουμε όλα εκείνα τα σύνθετα πράγματα που δίνουν σκοπό στην ύπαρξή μας. Να μην καταλήξουμε να είμαστε κάτι εντελώς άρρωστο. Ούτε θηρία ούτε άνθρωποι αλλά άψυχα αντικείμενα.
Θα τα καταφέρουμε. Αλλά είναι καιρός να επεκτείνουμε τους ορίζοντες σκέψης μας πιο πλατιά από ότι τα λίγα τετραγωνικά της αυλής μας. Να δούμε το μεγάλο κάδρο και όχι τις λεπτομέρειές του. Ίσως είναι καιρός να αναρωτηθούμε όχι τι να κάνουμε με το κόκκαλο που βρέθηκε μπροστά μας, αλλά ποιος το άφησε εκεί για να το βρούμε ποντάροντας στο τι θα το κάναμε....
Δεν υποστηρίζω λοιπόν ούτε εναντιόνομαι σε τίποτα. Ο φασίστας είναι μέσα μας αν φασιστική ονομάσουμε την ανάγκη επιβώσής μας με οποιοδήποτε κόστος. Ο δημοκράτης είναι κάτι που πρέπει να εφεύρουμε και να χτίσουμε. Είναι η λογική μας πάνω από το ένστικτο. Η ικανότητα να ισορροπούμε την φύση μας και να χρησιμοποιούμε τη δημιουργική μας δύναμη κατευνάζοντας τη καταστροφική. Ενας μεγάλος πόλεμος είναι η φύση μας. Κι αναγκαστικά περνάμε από όλα τα στάδια του πολέμου. Στο χέρι μας είναι όμως να επιλέξουμε το τελικό νικητή.
Δεν είμαι σοφή. Ολα μέσα μου βρίσκοναι σε μια συνεχή αναζήτηση. Αν αυτή η αναζήτηση σταματήσει ή θα έχω βρει τη πηγή της αλήθειας ή θα έχω αποδημίσει στο επεκεινα. Ισως όλα τα παραπάνω να τα έχω καταλάβει λάθος. Ενα είναι σίγουρο. Πως έχω καλές προθέσεις. Βέβαια κάποιος είπε πως ο δρόμος για τη κόλαση είναι στρωμενος με καλές προθέσεις... αλλά δεδομένης της φύσης μας όλα από μια πρόθεση ξεκινούν....
Και μ΄αυτή τη πολυλογία φίλοι μου σας χαιρετώ για τις εκλογές κι εύχομαι σε όλους σας καλή ψήφο! Η ηλικία της αθωότητας έχει τελειώσει. Δεν υπάρχουν αθώοι μπροστά στις κάλπες. Αυτό που θα ψηφίσει ο καθένας είναι αυτό που έχει κατανοήσει από τα χρόνια της ζωής που έχει ζήσει. Είναι ο λύκος που έθρεψε καλύτερα. Κι αυτό που θα εισπράξουμε γιατί δεν είμαστε αγέλη, αλλά πολλές αγέλες συγκεντρωμένες σε ένα κράτος που καθορίζει τα πάντα με τους νόμους του και την εκτελεστική του εξουσία, είναι η απόφαση της πλειοψηφίας. Είναι το τελευταίο δημοκρατικό δικαίωμα που μας άφησαν (αφού πρώτα έκαναν τα πάντα ώστε η πλειοψηφία να χάσει την ικανότητα αυτόνομης σκέψης) Ολα εν σοφία εποίησαν....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου