Διαπραγματευτής… Στρατούλης….

Μιλούσα με φίλους που έβλεπαν και βλέπουν με ευνοϊκό μάτι την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, ίσως και λόγω των σοσιαλιστικών καταβολών τους ή της μονιμότητας που τους προσφέρει η καρέκλα του δημοσίου, την οποία φοβούνται ότι θα διακυβεύσουν με οποιαδήποτε άλλη λύση.

Όταν κάποιος τους αναφέρει τα περί μαξιμαλιστικού προγράμματος και των θέσεων που εκφράζονται από το πολιτικό μόρφωμα των 12 συνιστωσών, εισπράττει ως απάντηση τον Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του ογδόντα….

«Τα ίδια δεν έκανε κι εκείνος και πήραμε τα Μεσογειακά προγράμματα;», απαντούν.

Κι όταν ανταπαντήσει «με ποιον τρόπο;», ακούει το περίφημο περί παζαριού. «Θα ζητάει δέκα, θα του δίνουν ένα και στο τέλος θα κλείνει η δουλειά στα πέντε»!

Όμως, τα πράγματα δεν είναι τώρα όπως ήταν τότε.

Το σύστημα πλέον δεν δουλεύει έτσι.

Επιπλέον, η Ελλάδα είναι εκτός αγορών για να μπορέσει να ζήσει με δανεικά, ενώ έχει ένα δημόσιο τομέα τέρας, για τον οποίο μόλις χθες ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι αυτό αποτελεί μύθο!

Ακόμη όμως , κι αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει λάθος στην...
εκτίμησή του πως δεν ευθύνεται ο δημόσιος τομέας για την κρίση της Ελλάδας, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι ακόμη κι οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες που ήταν αντίθετοι στις πολιτικές Μέρκελ και λοιπών Ευρωπαίων για την Ελλάδα, τώρα δηλώνουν ότι «συμφωνίες πρέπει να τηρούνται».

Προφανώς επηρεασμένοι από τον μαξιμαλισμό όσων λέει ο Αλέξης Τσίπρας, οι συνοδοιπόροι του και οι συνιστώσες του κόμματός του.

Μπορεί να ακούγονται εσχάτως περισσότερες φωνές για τη βελτίωση όρων της δανειακής σύμβασης (Μνημόνιο), αλλά ουδείς από την Ευρώπη βάζει στο τραπέζι την κατάργησή της.

Ουδείς σκέφτεται ότι οι Ευρωπαίοι θα συνεχίσουν να πληρώνουν εσαεί την Ελλάδα και η Ελλάδα να μη θέλει να κάνει τίποτα.

Ουσιαστικά, εδώ στην Ελλάδα, αυτό κάνουμε.

Θέλουμε τα δανεικά της Ευρώπης, αλλά δεν θέλουμε την επιτήρηση αναφορικά με το πώς ξοδεύονται αυτά.

Θέλουμε τα δανεικά, αλλά δεν βάζουμε το χεράκι μας να καθαρίσουμε την πληγή των προβλημάτων μας, το δημόσιο, το οποίο εξακολουθεί αλώβητο να παράγει ελλείμματα και καταστροφή στην υπόλοιπη κοινωνία.

Θέλουμε τα δανεικά για το χρέος και τις υπόλοιπες κρατικές υποχρεώσεις μας, αλλά ο ιδιωτικός τομέας είναι εκείνος που μετρά πληγές με εκατομμύρια ανέργους και κλειστές επιχειρήσεις.

Οφείλουμε να πούμε και κάτι ακόμη.

Στην Ευρώπη υπάρχουν δυο τάσεις.

Η μια εκτιμά ότι η έξοδος της Ελλάδας από της Ευρωζώνη κοστίζει ακριβά, άρα είναι άσκοπη.

Η άλλη εκτιμά ότι η Ευρωζώνη αν ξεφορτωθεί την Ελλάδα, θα μπορέσει να ευδοκιμήσει.

Όμως κι οι δυο τάσεις λένε ότι η Ελλάδα οφείλει να τηρήσει την αυστηρή δημοσιονομική της προσαρμογή και προφανώς βάζουν τα γέλια όταν ακούνε τον ΣΥΡΙΖΑ να υπόσχεται την κατάργησή της επειδή η Μέρκελ οδηγεί την Ευρώπη σε αδιέξοδο.

Προφανώς γελούν ακόμη περισσότερο όταν ακούνε διάφορες προτάσεις σαν εκείνη του Στρατούλη ή του συμπαθούς γέροντα Γλέζου ή της συμπόρευσης με την καταστροφική για τον τόπο Λούκα Κατσέλη.

Προφανώς γελούν ακόμη περισσότερο όταν ακούνε τους συνοδοιπόρους του Αλέξη Τσίπρα να λένε άλλος το μακρύ κι άλλος το κοντό του, αναλόγως από ποια συνιστώσα προέρχονται.

Κι εδώ έγκειται η αναμενόμενη –έτι περαιτέρω- κόλαση της ελληνικής κοινωνίας.

Να κάτσουν απέναντι στους εταίρους και δανειστές μας για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση ή καταγγελία,  η Λούκα, ο Λαφαζάνης, ο Γλέζος, ο Στρατούλης, ο Παπαδημούλης, ο Μηλιός, ο Κουράκης, η Σακοράφα, ο Δρίτσας, ο Βαρεμένος, ο Μητρόπουλος κι ο άλλος ο περίεργος που κολλάει αφίσες για χιλιάδες προσλήψεις στο δημόσιο….