Η εκπληκτική άνοδος στα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου, καθώς και η “αποδοχή” που φαίνεται να έχουν οι ιδέες του κόμματος σε όλο και μεγαλύτερο κομάτι της ελληνικής κοινωνίας, είναι θέματα άξια σεβασμού και ενδελεχούς ανάλυσης.
Χωρίς να έχω κανέναν από τους βαρύγδουπους τίτλους των αναλυτών που παρελαύνουν τον τελευταίο καιρό από πάσης φύσεως μέσα επικοινωνίας, "βομβαρδίζοντας" τον μέσο νου με έννοιες και αναλύσεις που αφήνουν -κατά την ταπεινή μου γνώμη- αδιάφορους τους πολίτες, ο ανωτέρω προβληματισμός με οδηγεί σε ορισμένες σκέψεις που, χωρίς καμία διάθεση έντονης αντιπαράθεσης με τους έχοντες την αντίθετη άποψη από εμένα, θα προσπαθήσω να καταγράψω.
Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να αυτοπαρουσιάζεται (χωρίς να το λέει ανοιχτά) ότι θα μπορούσε να “γίνει” το ΠΑΣΟΚ του '74
Μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο?
Κατά την γνώμη μου, όχι.
Γιατί απλά... το ΠΑΣΟΚ δεν είναι η Ένωση Κέντρου της ίδιας (περίπου) περιόδου.
Με άλλα λόγια, οι πολιτικές αλλά κυρίως οι κοινωνικές συνθήκες των δύο χρονικών περιόδων, μπορεί να έχουν τις όποιες ομοιότητές τους (πχ έντονο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο και ...
παρασκήνιο) αλλά απέχουν πάρα πολύ από το να είναι άμεσα συγκρίσιμες.
Γιατί, μέχρι και την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταθέσει κανένα αξιόπιστο πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας, αφήνοντας κενά ακόμη και σε σημαντικότατες πτυχές της οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής. Απλά να θυμίσω ότι σημαίνοντα στελέχη του, εμφανίζουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις τόσο όσον αφορά το τι θα πρέπει να γίνει με τα μνημόνια I & ΙΙ και τις δανειακές συμβάσεις που τα συνοδεύουν (ακούσαμε από κατάργηση μέχρι αναδιαπραγμάτευση) όσο και στο ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη πολιτική επιλογή για την περίπτωση που ... κάποιο από τα δύο σενάρια (κατάργησης ή αναδιαπραγμάτευσης) απορριφθεί από τους συνομιλητές μας (η απάντηση του κ. Τσίπρα σε σχετική ερώτηση του κ. Κούλογλου σε κατά μόνας συνέντευξή του στη ΝΕΤ το βράδυ της Τετάρτης 16/5/2012, ήταν ... “ε, ας πάμε πρώτα, κι ας μας πούνε όχι” !!!).
Ποιο δηλαδή είναι το εναλλακτικό σενάριο ? ΚΑΝΕΝΑ.
Χωρίς λοιπόν καμία προεργασία, όπως ο καταστατικός και μετοχικός έλεγχος της Τράπεζας της Ελλάδος η οποία λειτουργεί ως αντιπρόσωπος του Ελληνικού Δημοσίου στις δανειακές συμβάσεις που προκύπτουν από τα μνημόνια, χωρίς καμία προτέρα διερεύνηση της διάθεσης τρίτων χωρών (η οποία ήδη έχει εκδηλωθεί) να μας στηρίξουν τόσο οικονομικά όσο και σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, χωρίς την Σύσταση της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του χρέους και χωρίς την εκπεφρασμένη και νομικά κατοχυρωμένη διάθεση της χώρας για την άμεση οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ σε όλη την επικράτεια και στο πλήρες της εύρος, ώστε να έχουμε τα “όπλα” να πιέσουμε για την θετική εξέλιξη των οικονομικών απαιτήσεών μας (πχ την διαγραφή του επαχθούς και παράνομου χρέους της χώρας), πώς θα απαιτήσουμε από τους εταίρους μας να μας ακούσουν ?
Γιατί όσον αφορά το ποια ακριβώς είναι η θέση του κόμματος στα μεγάλα εθνικά θέματα του Σκοπιανού και της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, ενώ κάποιες από τις επίσημες συνιστώσες του λαμβάνουν μέρος σε διαδηλώσεις υπέρ της ονομασίας του γειτονικού κράτους ως “Δημοκρατία της Μακεδονίας”, κάποιες άλλες είναι υπέρ της ονομασίας του με ... γεωγραφικό προσδιορισμό, όπως πχ “Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας”.
Συγχωρέστε με αλλά το αποτέλεσμα σε οποιαδήποτε από τις δύο “λύσεις” επιλεγούν, θα είναι ακριβώς το ίδιο για την Ελλάδα ... εκχώρηση του ιερού ονόματος και της ιστορίας της Μακεδονίας (έστω και μέρους) στους γείτονες.
Μία, μόνη και αδιαπραγμάτευτη θα πρέπει να είναι η θέση μας στο ζήτημα : Δεν παραχωρούμε, δεν διαπραγματευόμαστε το ιερό όνομα και την ελληνική ιστορία της Μακεδονίας.
Πόσο μάλλον με την πρόταση ... ανατροπής της Συνθήκης της Λωζάνης εκ μέρους μας (κάτι που διακαώς επιθυμούν οι εξ Ανατολών γείτονες), όταν πάγια θέση τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΔΗΜΑΡ, είναι η θέσπιση νόμου που θα επιτρέπει στους μουσουλμάνους έλληνες πολίτες της Θράκης να αυτοπροσδιορίζονται ΕΘΝΙΚΑ ως Τούρκοι ή και την απρόσκοπτη διάθεσή τους να ιδρύουν νόμιμα σωματεία με ΕΘΝΙΚΟ χαρακτήρα, όπως πχ “Σωματείο Τούρκων Ξάνθης” κλπ.
Φαντάζομαι πως όλοι μας μπορούμε άνετα να καταλάβουμε τις άμεσες εθνικές συνέπειες τέτοιων επιλογών και αποφάσεων (δημιουργία μειονοτικών θεμάτων εκ των ουκ άνευ τόσο στα Βόρεια όσο και στα Ανατολικά μας σύνορα, μέχρι και ... επεμβάσεις ξένων δυνάμεων για την κατωχύρωση των δικαιωμάτων τους, με το παράδειγμα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας να μην απέχει και τόσο μακριά) Μία, μόνη και αδιαπραγμάτευτη θα πρέπει να είναι η θέση μας στο συγκεκριμένο θέμα : καμία αλλαγή στη Συνθήκη της Λωζάνης, οι έλληνες υπήκοοι της Θράκης αποτελούν θρησκευτική μειονότητα και απολαμβάνουν όλων των προνομίων που προβλέπονται από τους ελληνικούς νόμους, και σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα τυγχάνουν και ιδιαίτερης μεταχείρησης αν λάβουμε υπ' όψιν μας την πρόσφατη νομοθετική διάταξη που τους επιτρέπει να καταβάλουν χαμηλότερο πρόστιμο (το 20% έναντι του 80% για την υπόλοιπη επικράτεια) για την νομιμοποίηση των αυθαιρέτων κτισμάτων τους.
Ισχυρή πεποίθησή μου λοιπόν είναι ότι ένα μεγάλο (το μεγαλύτερο) ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ της 6ης Μαΐου, ήταν ψήφοι αντίδρασης και αγανάκτησης των, κεντρώων αντιλήψεων, ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ (αλλά και της ΝΔ), οι οποίοι απηυδησμένοι από την νεοφιλελεύθερη στροφή των κομμάτων τους και τις οικονομικές συνέπειες που αυτή η στροφή επέφερε στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, αποφάσισαν να τιμωρήσουν τις επιλογές των ηγεσιών τους.
Η μέγιστη διαφορά είναι ότι όσοι προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ κατευθύνθηκαν σχεδόν στο σύνολό τους στον ΣΥΡΙΖΑ (προφανώς μη μπορώντας να επιλέξουν κάποιο ... “δεξιό” κόμμα), ενώ αυτοί της ΝΔ επέλεξαν διττά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Όπως επίσης ισχυρή πεποίθησή μου είναι ότι οι ίδιοι αυτοί (προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ) ψηφοφόροι , που επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ μη γνωρίζοντας επακριβώς όλες τις παραμμέτρους των θέσεών του, το πιο πιθανό πλέον είναι ή να απέχουν από τις εκλογές της17ης Ιουνίου, ή να επιστρέψουν στην προτέρα επιλογής τους, με την λογική του “μη χείρον βέλτιστο”.
Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που αποφάσισα να καταθέσω αυτές μου τις σκέψεις.
Η αποχή δεν είναι (για το εκλογικό μας σύστημα) πολιτική επιλογή. Είναι αποχή από το ΔΙΚΑΙΩΜΑ απόφασης του μέλλοντος των παιδιών και εγγονών μας. Είναι αποχή από την μοναδική μεταπολιτευτικά ευκαιρία που έχουμε όλοι μας, να “τιμωρήσουμε” μέσω της ιερής και μοναδικής μας ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ, της συμμετοχής μας στα κοινά.
Είναι αποχή ΣΥΝΕΥΘΥΝΗΣ για την οικονομική και εθνική πορεία της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες.
Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, θα είμαστε όλοι συνολικά υπεύθυνοι.
Συνολικά υπεύθυνοι για την συνέχιση ή όχι των οικονομικών αδιεξόδων και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, στα οποία μας οδηγούν τα μνημόνια Ι & ΙΙ και όποια άλλα χρειασθεί να υπογράψουν αυτοί οι οποίοι θα αποφασίσουμε να μας εκπροσωπήσουν.
Γνωρίζουμε όλοι μας ποιοί και με πόση ευκολία έβαλαν τις υπογραφές τους και δέσμευσαν τις ζωές μας. Αντάλλαξαν τις όποιες αποταμιεύσεις μας με ομόλογα που στη συνέχεια “κούρεψαν”, μας έστειλαν στην ανεργία μειώνοντας παράλληλα το επίδομά της, έκλεισαν την επιχείρησή μας υποχρεώνοντάς μας να σκύβουμε το κεφάλι παρακαλώντας τις τράπεζες για μία παράταση των δανείων μας, μαύρισαν τις ζωές μας, τις άφησαν χωρίς όνειρα κι ελπίδα για το μέλλον τόσο το δικό μας όσο και των παιδιών και εγγονών μας, οδήγησαν σε ακραίες πράξεις κατά της ίδιας μας της ζωής, δημιούργησαν μέγιστο θέμα στο εντονότατο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας λόγω του ότι οι νέοι ούτε καν σκέφτονται πλέον να δημιουργήσουν οικογένειες.
Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, μία και μόνη επιλογή έχουμε.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και ΚΑΤΑΔΙΚΗ όσων μας έφεραν ως εδώ.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και ΚΑΤΑΔΙΚΗ όσων δεν έχουν συγκεκριμένο οικονομικό και εθνικό κυβερνητικό πρόγραμμα που θα δώσει και πάλι την ελπίδα στον υπερήφανο λαό μας, με βασική και αδιαπραγμάτευτη την συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση με διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας και την παραμονή μας στο ευρώ με διατήρηση της εθνικής μας κυριαρχίας.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και ΚΑΤΑΔΙΚΗ
Τσακίρης Α. Γιώργος
Υποψήφιος Βουλευτής Π.Ε. Καβάλας
Ανεξάρτητοι Έλληνες
Χωρίς να έχω κανέναν από τους βαρύγδουπους τίτλους των αναλυτών που παρελαύνουν τον τελευταίο καιρό από πάσης φύσεως μέσα επικοινωνίας, "βομβαρδίζοντας" τον μέσο νου με έννοιες και αναλύσεις που αφήνουν -κατά την ταπεινή μου γνώμη- αδιάφορους τους πολίτες, ο ανωτέρω προβληματισμός με οδηγεί σε ορισμένες σκέψεις που, χωρίς καμία διάθεση έντονης αντιπαράθεσης με τους έχοντες την αντίθετη άποψη από εμένα, θα προσπαθήσω να καταγράψω.
Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να αυτοπαρουσιάζεται (χωρίς να το λέει ανοιχτά) ότι θα μπορούσε να “γίνει” το ΠΑΣΟΚ του '74
Μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο?
Κατά την γνώμη μου, όχι.
Γιατί απλά... το ΠΑΣΟΚ δεν είναι η Ένωση Κέντρου της ίδιας (περίπου) περιόδου.
Με άλλα λόγια, οι πολιτικές αλλά κυρίως οι κοινωνικές συνθήκες των δύο χρονικών περιόδων, μπορεί να έχουν τις όποιες ομοιότητές τους (πχ έντονο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο και ...
παρασκήνιο) αλλά απέχουν πάρα πολύ από το να είναι άμεσα συγκρίσιμες.
Γιατί, μέχρι και την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταθέσει κανένα αξιόπιστο πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας, αφήνοντας κενά ακόμη και σε σημαντικότατες πτυχές της οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής. Απλά να θυμίσω ότι σημαίνοντα στελέχη του, εμφανίζουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις τόσο όσον αφορά το τι θα πρέπει να γίνει με τα μνημόνια I & ΙΙ και τις δανειακές συμβάσεις που τα συνοδεύουν (ακούσαμε από κατάργηση μέχρι αναδιαπραγμάτευση) όσο και στο ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη πολιτική επιλογή για την περίπτωση που ... κάποιο από τα δύο σενάρια (κατάργησης ή αναδιαπραγμάτευσης) απορριφθεί από τους συνομιλητές μας (η απάντηση του κ. Τσίπρα σε σχετική ερώτηση του κ. Κούλογλου σε κατά μόνας συνέντευξή του στη ΝΕΤ το βράδυ της Τετάρτης 16/5/2012, ήταν ... “ε, ας πάμε πρώτα, κι ας μας πούνε όχι” !!!).
Ποιο δηλαδή είναι το εναλλακτικό σενάριο ? ΚΑΝΕΝΑ.
Χωρίς λοιπόν καμία προεργασία, όπως ο καταστατικός και μετοχικός έλεγχος της Τράπεζας της Ελλάδος η οποία λειτουργεί ως αντιπρόσωπος του Ελληνικού Δημοσίου στις δανειακές συμβάσεις που προκύπτουν από τα μνημόνια, χωρίς καμία προτέρα διερεύνηση της διάθεσης τρίτων χωρών (η οποία ήδη έχει εκδηλωθεί) να μας στηρίξουν τόσο οικονομικά όσο και σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, χωρίς την Σύσταση της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του χρέους και χωρίς την εκπεφρασμένη και νομικά κατοχυρωμένη διάθεση της χώρας για την άμεση οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ σε όλη την επικράτεια και στο πλήρες της εύρος, ώστε να έχουμε τα “όπλα” να πιέσουμε για την θετική εξέλιξη των οικονομικών απαιτήσεών μας (πχ την διαγραφή του επαχθούς και παράνομου χρέους της χώρας), πώς θα απαιτήσουμε από τους εταίρους μας να μας ακούσουν ?
Γιατί όσον αφορά το ποια ακριβώς είναι η θέση του κόμματος στα μεγάλα εθνικά θέματα του Σκοπιανού και της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, ενώ κάποιες από τις επίσημες συνιστώσες του λαμβάνουν μέρος σε διαδηλώσεις υπέρ της ονομασίας του γειτονικού κράτους ως “Δημοκρατία της Μακεδονίας”, κάποιες άλλες είναι υπέρ της ονομασίας του με ... γεωγραφικό προσδιορισμό, όπως πχ “Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας”.
Συγχωρέστε με αλλά το αποτέλεσμα σε οποιαδήποτε από τις δύο “λύσεις” επιλεγούν, θα είναι ακριβώς το ίδιο για την Ελλάδα ... εκχώρηση του ιερού ονόματος και της ιστορίας της Μακεδονίας (έστω και μέρους) στους γείτονες.
Μία, μόνη και αδιαπραγμάτευτη θα πρέπει να είναι η θέση μας στο ζήτημα : Δεν παραχωρούμε, δεν διαπραγματευόμαστε το ιερό όνομα και την ελληνική ιστορία της Μακεδονίας.
Πόσο μάλλον με την πρόταση ... ανατροπής της Συνθήκης της Λωζάνης εκ μέρους μας (κάτι που διακαώς επιθυμούν οι εξ Ανατολών γείτονες), όταν πάγια θέση τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΔΗΜΑΡ, είναι η θέσπιση νόμου που θα επιτρέπει στους μουσουλμάνους έλληνες πολίτες της Θράκης να αυτοπροσδιορίζονται ΕΘΝΙΚΑ ως Τούρκοι ή και την απρόσκοπτη διάθεσή τους να ιδρύουν νόμιμα σωματεία με ΕΘΝΙΚΟ χαρακτήρα, όπως πχ “Σωματείο Τούρκων Ξάνθης” κλπ.
Φαντάζομαι πως όλοι μας μπορούμε άνετα να καταλάβουμε τις άμεσες εθνικές συνέπειες τέτοιων επιλογών και αποφάσεων (δημιουργία μειονοτικών θεμάτων εκ των ουκ άνευ τόσο στα Βόρεια όσο και στα Ανατολικά μας σύνορα, μέχρι και ... επεμβάσεις ξένων δυνάμεων για την κατωχύρωση των δικαιωμάτων τους, με το παράδειγμα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας να μην απέχει και τόσο μακριά) Μία, μόνη και αδιαπραγμάτευτη θα πρέπει να είναι η θέση μας στο συγκεκριμένο θέμα : καμία αλλαγή στη Συνθήκη της Λωζάνης, οι έλληνες υπήκοοι της Θράκης αποτελούν θρησκευτική μειονότητα και απολαμβάνουν όλων των προνομίων που προβλέπονται από τους ελληνικούς νόμους, και σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα τυγχάνουν και ιδιαίτερης μεταχείρησης αν λάβουμε υπ' όψιν μας την πρόσφατη νομοθετική διάταξη που τους επιτρέπει να καταβάλουν χαμηλότερο πρόστιμο (το 20% έναντι του 80% για την υπόλοιπη επικράτεια) για την νομιμοποίηση των αυθαιρέτων κτισμάτων τους.
Ισχυρή πεποίθησή μου λοιπόν είναι ότι ένα μεγάλο (το μεγαλύτερο) ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ της 6ης Μαΐου, ήταν ψήφοι αντίδρασης και αγανάκτησης των, κεντρώων αντιλήψεων, ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ (αλλά και της ΝΔ), οι οποίοι απηυδησμένοι από την νεοφιλελεύθερη στροφή των κομμάτων τους και τις οικονομικές συνέπειες που αυτή η στροφή επέφερε στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, αποφάσισαν να τιμωρήσουν τις επιλογές των ηγεσιών τους.
Η μέγιστη διαφορά είναι ότι όσοι προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ κατευθύνθηκαν σχεδόν στο σύνολό τους στον ΣΥΡΙΖΑ (προφανώς μη μπορώντας να επιλέξουν κάποιο ... “δεξιό” κόμμα), ενώ αυτοί της ΝΔ επέλεξαν διττά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Όπως επίσης ισχυρή πεποίθησή μου είναι ότι οι ίδιοι αυτοί (προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ) ψηφοφόροι , που επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ μη γνωρίζοντας επακριβώς όλες τις παραμμέτρους των θέσεών του, το πιο πιθανό πλέον είναι ή να απέχουν από τις εκλογές της17ης Ιουνίου, ή να επιστρέψουν στην προτέρα επιλογής τους, με την λογική του “μη χείρον βέλτιστο”.
Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που αποφάσισα να καταθέσω αυτές μου τις σκέψεις.
Η αποχή δεν είναι (για το εκλογικό μας σύστημα) πολιτική επιλογή. Είναι αποχή από το ΔΙΚΑΙΩΜΑ απόφασης του μέλλοντος των παιδιών και εγγονών μας. Είναι αποχή από την μοναδική μεταπολιτευτικά ευκαιρία που έχουμε όλοι μας, να “τιμωρήσουμε” μέσω της ιερής και μοναδικής μας ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ, της συμμετοχής μας στα κοινά.
Είναι αποχή ΣΥΝΕΥΘΥΝΗΣ για την οικονομική και εθνική πορεία της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες.
Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, θα είμαστε όλοι συνολικά υπεύθυνοι.
Συνολικά υπεύθυνοι για την συνέχιση ή όχι των οικονομικών αδιεξόδων και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, στα οποία μας οδηγούν τα μνημόνια Ι & ΙΙ και όποια άλλα χρειασθεί να υπογράψουν αυτοί οι οποίοι θα αποφασίσουμε να μας εκπροσωπήσουν.
Γνωρίζουμε όλοι μας ποιοί και με πόση ευκολία έβαλαν τις υπογραφές τους και δέσμευσαν τις ζωές μας. Αντάλλαξαν τις όποιες αποταμιεύσεις μας με ομόλογα που στη συνέχεια “κούρεψαν”, μας έστειλαν στην ανεργία μειώνοντας παράλληλα το επίδομά της, έκλεισαν την επιχείρησή μας υποχρεώνοντάς μας να σκύβουμε το κεφάλι παρακαλώντας τις τράπεζες για μία παράταση των δανείων μας, μαύρισαν τις ζωές μας, τις άφησαν χωρίς όνειρα κι ελπίδα για το μέλλον τόσο το δικό μας όσο και των παιδιών και εγγονών μας, οδήγησαν σε ακραίες πράξεις κατά της ίδιας μας της ζωής, δημιούργησαν μέγιστο θέμα στο εντονότατο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας λόγω του ότι οι νέοι ούτε καν σκέφτονται πλέον να δημιουργήσουν οικογένειες.
Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, μία και μόνη επιλογή έχουμε.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και ΚΑΤΑΔΙΚΗ όσων μας έφεραν ως εδώ.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και ΚΑΤΑΔΙΚΗ όσων δεν έχουν συγκεκριμένο οικονομικό και εθνικό κυβερνητικό πρόγραμμα που θα δώσει και πάλι την ελπίδα στον υπερήφανο λαό μας, με βασική και αδιαπραγμάτευτη την συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση με διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας και την παραμονή μας στο ευρώ με διατήρηση της εθνικής μας κυριαρχίας.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και ΚΑΤΑΔΙΚΗ
Τσακίρης Α. Γιώργος
Υποψήφιος Βουλευτής Π.Ε. Καβάλας
Ανεξάρτητοι Έλληνες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου