Γράφει ο Κωνσταντίνος Ζούλας
«Κύριε Σαμαρά έχετε τον λόγο.
Το λόγο έχει ο κ. Τσίπρας.
Κύριε Βενιζέλο εσείς έχετε τον λόγο».
Όσοι διαβάσαμε τα πρακτικά του Προεδρικού Μεγάρου προφανώς δεν επιρρίπτουμε τη βασική ευθύνη του αδιεξόδου στον κ. Κάρολο Παπούλια. Δεδομένου, ωστόσο, ότι οι πολιτικοί αρχηγοί έπαιξαν παρουσία του την ίδια ακριβώς παράσταση που ανέβασαν μπροστά μας με τον παραλλαγμένο τίτλο
«αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου» ή «ανασχεδιασμός όλης της ευρωπαϊκής πολιτικής» αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο δεν τους έθεσε δημοσίως προ του κινδύνου να ξαναγίνουμε Βαλκάνια. Δηλαδή μια από τις χώρες που εδώ και δεκαετίες επιβεβαιώνουν την εθνική μας αυταρέσκεια και την δήθεν ευρωπαϊκή μας ανωτερότητα…
Αν οι διερευνητικές εντολές δεν τελεσφορήσουν, λέει το Σύνταγμα, ο πρόεδρος «καλεί από κοινού τους αρχηγούς». Και αν πάλι επιβεβαιωθεί «η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, τότε…».
Τότε και μόνο τότε ξαναγίνονται εκλογές.
Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί σε αυτήν την έσχατη προσπάθεια που περιγράφει το Σύνταγμα ο κ. Παπούλιας δεν έκανε κάτι αυτονόητο.
Να πάρει τις 2, 3, 5 παρεμφερείς προϋποθέσεις που έθεταν οι πέντε αρχηγοί για τη συμμετοχή τους σε μια κυβέρνηση και να συντάξει ένα συμβιβαστικό κείμενο καλώντας τους όλους να το αποδεχθούν.
Να τους πει δηλαδή «κύριοι, σε αυτά τα 4 σημεία εκτιμώ ότι συμπίπτουν οι απόψεις σας και μπροστά στον κίνδυνο μιας εθνικής τραγωδίας σάς καλώ να σχηματίσετε μια προσωρινή, έστω, οικουμενική κυβέρνηση και να στείλετε από κοινού το μήνυμα στην Ε.Ε. ότι αρνείστε π.χ. την περαιτέρω μείωση των κατώτερων μισθών ή και θεωρείτε επιτακτική ανάγκη την παράταση της δημοσιονομικής προσαρμογής».
Θα αρνούνταν οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος να υπογράψουν κάτι τέτοιο ή μήπως οι κ. Τσίπρας και Καμμένος θα ενέμεναν σε όλες τις εξωπραγματικές αξιώσεις τους;
Αλλά και αν ακόμη δεν επιτυγχανόταν συμφωνία -κάτι πιθανό- τουλάχιστον όλοι θα γνωρίζαμε ποιος τορπίλισε την πρόταση του προέδρου.
«Κύριε Σαμαρά έχετε τον λόγο.
Το λόγο έχει ο κ. Τσίπρας.
Κύριε Βενιζέλο εσείς έχετε τον λόγο».
Όσοι διαβάσαμε τα πρακτικά του Προεδρικού Μεγάρου προφανώς δεν επιρρίπτουμε τη βασική ευθύνη του αδιεξόδου στον κ. Κάρολο Παπούλια. Δεδομένου, ωστόσο, ότι οι πολιτικοί αρχηγοί έπαιξαν παρουσία του την ίδια ακριβώς παράσταση που ανέβασαν μπροστά μας με τον παραλλαγμένο τίτλο
«αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου» ή «ανασχεδιασμός όλης της ευρωπαϊκής πολιτικής» αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο δεν τους έθεσε δημοσίως προ του κινδύνου να ξαναγίνουμε Βαλκάνια. Δηλαδή μια από τις χώρες που εδώ και δεκαετίες επιβεβαιώνουν την εθνική μας αυταρέσκεια και την δήθεν ευρωπαϊκή μας ανωτερότητα…
Αν οι διερευνητικές εντολές δεν τελεσφορήσουν, λέει το Σύνταγμα, ο πρόεδρος «καλεί από κοινού τους αρχηγούς». Και αν πάλι επιβεβαιωθεί «η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, τότε…».
Τότε και μόνο τότε ξαναγίνονται εκλογές.
Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί σε αυτήν την έσχατη προσπάθεια που περιγράφει το Σύνταγμα ο κ. Παπούλιας δεν έκανε κάτι αυτονόητο.
Να πάρει τις 2, 3, 5 παρεμφερείς προϋποθέσεις που έθεταν οι πέντε αρχηγοί για τη συμμετοχή τους σε μια κυβέρνηση και να συντάξει ένα συμβιβαστικό κείμενο καλώντας τους όλους να το αποδεχθούν.
Να τους πει δηλαδή «κύριοι, σε αυτά τα 4 σημεία εκτιμώ ότι συμπίπτουν οι απόψεις σας και μπροστά στον κίνδυνο μιας εθνικής τραγωδίας σάς καλώ να σχηματίσετε μια προσωρινή, έστω, οικουμενική κυβέρνηση και να στείλετε από κοινού το μήνυμα στην Ε.Ε. ότι αρνείστε π.χ. την περαιτέρω μείωση των κατώτερων μισθών ή και θεωρείτε επιτακτική ανάγκη την παράταση της δημοσιονομικής προσαρμογής».
Θα αρνούνταν οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος να υπογράψουν κάτι τέτοιο ή μήπως οι κ. Τσίπρας και Καμμένος θα ενέμεναν σε όλες τις εξωπραγματικές αξιώσεις τους;
Αλλά και αν ακόμη δεν επιτυγχανόταν συμφωνία -κάτι πιθανό- τουλάχιστον όλοι θα γνωρίζαμε ποιος τορπίλισε την πρόταση του προέδρου.
Ο κ. Παπούλιας πιθανώς δεν το αποτόλμησε εκτιμώντας ότι θα υπερέβαινε τα καθήκοντα που του ορίζει το Σύνταγμα.
Διερωτώμαι ωστόσο: αν στη θέση του σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα ήταν ο Κ. Στεφανόπουλος ή ο Κ. Καραμανλής θα παρακολουθούσαν αμήχανοι τους παράλληλους μονολόγους και το θέατρο παραλόγου που παίχτηκε μπροστά του;
Πηγή, Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου