Φανταστείτε ότι ζείτε εσείς οι ίδιοι την εφιαλτική στιγμή. Κοιμάστε βαθιά, όταν σας ξυπνούν άγριες φωνές. Πάνω απ’ το κρεβάτι σας είναι δύο κουκουλοφόροι, κρατώντας Καλάσνικοφ ή απειλώντας σας μ’ ένα μαχαίρι στον λαιμό. Την Πέμπτη έπεσα στο κρεβάτι, αφού είχα παρακολουθήσει το συμβάν.
Ετυχε να βρίσκεται στο σπίτι μου και η τρίχρονη εγγονή μου και αυτό πολλαπλασίαζε την αγωνία μου. Καθόμουν όλη τη νύχτα μισοξαπλωμένος, προσπαθώντας να αφουγκρασθώ κάθε θόρυβο. «Τουλάχιστον να είχα ένα όπλο», μονολόγησα. Μετά, όμως, το ξανασκέφθηκα. «Αλλά και τι να το κάνω. Το πολύ θα μετέτρεπα μια βίαιη ληστεία, σε ληστεία μετά φόνου. Διότι θα ξενυχτούσα, φυσικά, για να πυροβολήσω πρώτος, αιφνιδιάζοντας τους εισβολείς. Ομως τότε θα παραβίαζα τον ποινικό νόμο, που...
καθορίζει πως η «αυτοάμυνα κρίνεται από τον βαθμό επικινδυνότητος της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης και από λοιπές περιστάσεις». Τρέχα γύρευε. Θα ’πρεπε να πυροβολήσω σχεδόν ταυτόχρονα με τους κακοποιούς, όπως στις καουμπόικες ταινίες. Με τη διαφορά πως στην περίπτωσή μου δεν θα ’πεφτε νεκρός ο «κακός», αλλά η αφεντιά μου.
Μ’ αυτές τις σκέψεις έμεινα άγρυπνος, νιώθοντας ανασφαλής και απροστάτευτος. Από ποιον να ζητήσω προστασία; Για να κάνει χρήση του όπλου του ο αστυνομικός οφείλει να τηρήσει περίπου τις παραπάνω προϋποθέσεις της αυτοάμυνας. Μην ξεχνάτε τι ξεσηκωμός γίνεται από τις «υπερδημοκρατικές δυνάμεις», οσάκις σε μια καταδίωξη ο αστυνομικός είναι θύτης και όχι θύμα του υπόπτου. Οι ίδιες «δυνάμεις» περιορίζονται σε κροκοδείλια δάκρυα και σε γενικόλογη καταδίκη της βίας, όταν αστυνομικοί δολοφονούνται από εγκληματίες κακοποιούς, όπως συνέβη περίπου πριν από ένα χρόνο στην περιοχή Ρέντη, με την «εκτέλεση» δύο νέων παιδιών της ΔΙ.ΑΣ. Να προστρέξω στους πολιτικούς; Μα αυτοί, είτε επαναλαμβάνουν άκαρπα μεγαλόστομες διακηρύξεις (κάτι που έστρεψε στην Χρυσή Αυγή περίπου 470.000 Ελληνες ψηφοφόρους), είτε αποδίδουν την κορύφωση της εγκληματικότητος σε «κοινωνικά αίτια», τα οποία πρέπει «πρώτα να εξαλειφθούν».
Συγχρόνως αποφεύγουν να αναφερθούν στην εγκληματικότητα των λαθρομεταναστών, που κατέχει το κύριο μερίδιο, εξομοιώνοντάς την με την εγχώρια παραβατικότητα. Οι παλαιότεροι, όμως, θυμόμαστε ότι «κοινωνικά αίτια» -και μάλιστα ασυγκρίτως μεγαλύτερα- υπήρξαν στη χώρα μας τόσο στην Κατοχή, όσο και κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Οι υποφέροντες, όμως, «ημεδαποί» δεν στραφήκαμε στην εγκληματικότητα. Προσπαθήσαμε και κατορθώσαμε να ορθοποδήσουμε τίμια και μόνοι μας. Ακόμη και οι λιμοκτονούντες συμπατριώτες μας στην Κατοχή, προτιμούσαν να πεθάνουν αποσκελετωμένοι στον δρόμο, παρά να εγκληματήσουν «για ένα κομμάτι ψωμί».
Αλλωστε, στη χώρα μας υπάρχουν σήμερα περίπου 1,2 εκατ. άνεργοι, κατά το πλείστον νέοι και εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτοί ή συνταξιούχοι, που η κρίση τούς έχει καταστήσει νεόπτωχους. Σκεφθείτε πού θα είχε φθάσει η εγκληματικότητα αν και οι συμπολίτες μας αυτοί είχαν αναζητήσει «λύση» στην παρανομία.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου