Ο Ελληνισμός, από τα βάθη των αιώνων, μέχρι σήμερα, διαθέτει τα πιο ακραία χαρακτηριστικά. Σελίδες απαράμιλλου ηρωισμού, που έχουν μείνει παροιμιώδεις και περιπτώσεις ασύστολης προδοσίας. Περιόδους ύψιστης πνευματικής ακμής και περιόδους απύθμενης παρακμής, αμέριστο θαυμασμό και αναγνώριση από την παγκόσμια κοινότητα και απομόνωση και εξευτελισμό.
Όλα τα πιο πάνω έχουν τύχει στον Ελληνισμό, αλλά όχι τυχαία, όχι χωρίς να υπάρχει πίσω από κάθε εκ διαμέτρου αντίθετη πράξη, κάτι ή κάποιος. Από ξένα συμφέροντα και τάσεις γεωπολιτικού επεκτατισμού, μέχρι προδοσίες και ξεπεσμούς των ηγετών του.
Όταν οι Έλληνες έδιναν κληρονομιά στην ανθρωπότητα πνευματικό και πολιτιστικό πλούτο, που όμοιο του δεν θα ξαναδεί ο κόσμος, ήταν γιατί οι ίδιοι είχαν αγγίξει την πνευματική τελειότητα, το σεβασμό προς τον συνάνθρωπο και κυρίως προς την κοινωνία.
Από την άλλη, οι ίδιοι, οδηγήθηκαν στην καταστροφή, όταν επεδείκνυαν άκρατο ατομικισμό και λειτουργούσαν συμφεροντολογικά και...
προδοτικά, πράγμα το οποίο εκμεταλλεύονταν πλήρως οι εχθροί του έθνους.
Παρευρέθηκα πρόσφατα σε εκδήλωση, για την άλωση της Κων/πολης το 1453 εις μνήμην του τελευταίου αυτοκράτορα του μαρμαρωμένου βασιλιά, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, όπου ειδικοί και γνώστες απλώς επιβεβαίωσαν, ακόμα μια φορά ότι εντός της Πόλης υπήρχαν άτομα της αυλής του Παλαιολόγου, που είχαν επαφή με τους δυτικούς, τους Ενετούς και άλλους ή ακόμα χειρότερα, υπήρχαν Βυζαντινοί που πρακτόρευαν υπέρ των Οθωμανών. Ο δε πρωθυπουργός του Λουκάς Νοταράς υπονόμευε το κράτος επί μονίμου βάσεως. Η παρακμή αλλά και η σήψη επέφεραν την άλωση.
Είναι καταγραμμένα πάμπολλα παραδείγματα, όπου η διχόνοια έπληξε θανάσιμα τον Ελληνισμό. Και όπως αναφέρω πιο πάνω, αυτή τη διχόνοια, τους δοσίλογους και προδότες αξιοποιούν στο έπακρο οι εχθροί μας, για να πετύχουν το στόχο τους, που είναι πάντα η εξαφάνιση του Ελληνικού στοιχείου από προσώπου γης και η οικειοποίηση του πολιτισμού και των επιτευγμάτων του.
Ένα από τα πιο πρόσφατα και τρανταχτά παραδείγματα καταστροφικής περιόδου των Ελλήνων, ήταν τα χρόνια από την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας μέχρι και την εκδήλωση του άφρονος πραξικοπήματος. Η μη ευόδωση του στόχου του αγώνα της ΕΟΚΑ, που ήταν η ένωση της Κύπρου με την Μητέρα – Πατρίδα, έφερε από την πρώτη στιγμή το σαράκι της διχόνοιας μεταξύ των Ελλήνων της Κύπρου. Ακολούθως, οι χειρισμοί και από τις δύο πλευρές ήταν από ατυχείς μέχρι εγκληματικοί.
Από τη μια, οι ενέργειες του Εθνάρχη Μακάριου και του περίγυρού του και του διεφθαρμένου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου που δημιουργήθηκε ήταν τέτοιοι, που δεν επέτρεπαν την εθνική συνεννόηση. Από την άλλη, στοιχεία ασύλληπτης παραφροσύνης και ωθούμενα από ξένους, αλλά και αγνοί πατριώτες, παρασυρμένοι και παραπλανημένοι, έβαζαν λάδι στη φωτιά και έχυναν νερό στο μύλο, αυτών που απεργάζονταν την καταστροφή της Κύπρου. Το αποτέλεσμα ήταν ο εθνικός διχασμός, ο εμφύλιος σπαραγμός και η τουρκική εισβολή.
Περίπου τριάντα χρόνια πριν από το πραξικόπημα και την εισβολή, παρόμοιος διχασμός και εμφύλιος σπαραγμός έπληξε την Ελλάδα, με τους μισούς Έλληνες να «δουλεύουν» χωρίς να το ξέρουν ίσως υπέρ των αμερικανοβρετανών και τους άλλους μισούς υπέρ των σοβιετικών.
Το 2004, όταν η διεθνής κοινότητα έθεσε τον Κυπριακό Ελληνισμό ενώπιον ενός εκβιαστικού διλήμματος, ζήσαμε μια έκλαμψη, ζήσαμε την επαναφορά των αρχών και αξιών του Ελληνισμού. Πρώην Μακαριακοί, πρώην Γριβικοί, δεξιοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές, αριστεροί και ανένταχτοι ενώθηκαν για να αποτρέψουν τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και θέτοντας τότε τον θεμέλιο λίθο της σωτηρίας της Κύπρου.
Αυτή την κορυφαία στιγμή της νεώτερης ιστορίας του Ελληνισμού της Κύπρου αλλά και του έθνους την απαξίωσαν αμέσως μετά οι πολιτικοί και τα κόμματα, ακόμα και αυτοί οι πολιτικοί που είπαν ΟΧΙ.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια και ειδικότερα της διακυβέρνησης ΑΚΕΛ, ο λαός έχει μπει απροκάλυπτα και θρασύτατα στο περιθώριο και χρησιμοποιείται μόνο για να εξυπηρετήσει κομματικά συμφέροντα. Η ατιμωρησία, το απύθμενο πολιτικό – οικονομικό θράσος των εκάστοτε κυβερνώντων και η συμπόρευση μαζί τους του απλού πολίτη, μας έφεραν σήμερα να κλαίμε επί ερειπίων.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ για την παρακμή που προκάλεσε στην κυπριακή κοινωνία, είτε λόγω των διολισθήσεων στο κυπριακό, είτε λόγω της κατρακύλας της κυπριακής οικονομίας, είτε λόγω της εγκληματικής τους συμπεριφοράς σε σχέση με τα γεγονότα της 11ης Ιουλίου 2011, είναι τεράστιες.
Τεράστιες είναι και οι ευθύνες των υπολοίπων κομμάτων, συμπολιτευομένων κατά καιρούς, ή υποτίθεται αντιπολιτευομένων, πλην όμως δήθεν ανεχτικών. Ο επίσημος ή άτυπος διαμοιρασμός της εξουσίας και οι υπόγειες σχέσεις μεταξύ τους, δείχνει ασέβεια προς το λαό με αποτέλεσμα την απόλυτη κατάρρευση των θεσμών και αξιών μιας ευνομούμενης κοινωνίας.
Αυτή η συμπεριφορά των κομμάτων του κατεστημένου προκάλεσε όμως και τα υψηλά ποσοστά αποχής από τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις και την εντεινόμενη απαξίωση των πολιτών προς τα κόμματα.
Οι καιροί είναι ιδιαίτερα και πραγματικά κρίσιμοι και δυστυχώς αποτελούν ένδειξη της παρακμής και καταστροφής του τόπου. Ο λαός πρέπει να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Επιβάλλεται να γίνει αυτό για χάρη των μελλοντικών γενεών του Ελληνισμού στην Κύπρο.
* Πρόεδρος Κίνηματος Ελληνικής Αντίστασης (ΚΕΑ) Κύπρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου