Απερισκέπτως εύελπις ομόσε.... και μη καταπροδούναι.

Έρχεται κάποτε μια κρίσιμη στιγμή όπου σπάνια τύχη, ή θεία πρόνοια, ορίζει να διασταυρώσει κανείς τα βήματά του μ’ εκείνα της ιστορίας. Κρινόμενος αν θα περάσει σ’ αυτήν, είτε ως αιώνιο υπόδειγμα ευψυχίας, είτε ως ρίψασπις και όνειδος. Του Αυξεντίου λ.χ., ήταν στις 3 Μαρτίου 1957, με το Μολών Λαβέ, στον Μαχαιρά. Του Κυριάκου Μάτση ήταν στις 19 Νοεμβρίου 1958, με το «αν βγω, θα βγω πυροβολώντας», στο Δίκωμο. Του Τάσσου Παπαδόπουλου ήταν το Διάγγελμά του τής Μεγ. Τετάρτης, 7 Απριλίου 2004.
Ιδού  απ' το ακροτελεύτιό του: 
«Συμπατριώτισσες, συμπατριώτες, στις 24 Απριλίου θα τοποθετηθείτε με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν. Θα αποφασίσετε για το παρόν και το μέλλον της Κύπρου. Για τη γενιά μας, αλλά και τις γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς. Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σας. Είμαι βέβαιος ότι δεν σας αγγίζουν ψεύτικα διλήμματα. Ότι δεν σας τρομάζουν απειλές για δήθεν διεθνή απομόνωση. Ότι δεν σας πείθουν τα περί δήθεν τελευταίας ευκαιρίας. Είμαι βέβαιος ότι εξακολουθούν να έχουν για σας νόημα οι ηθικές αρχές και αξίες του λαού μας, του πολιτισμού και του εθνικού ιστορικού μας βίου, τον οποίο θέλετε να συνεχίσουμε με ασφάλεια, δικαιοσύνη, ελευθερία και ειρήνη. Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ, στη ζυγαριά του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, πολύ βαρύτερες και πολύ πιο επαχθείς θα είναι οι συνέπειες του ΝΑΙ. Σε καλώ να απορρίψεις το Σχέδιο Ανάν. Σε καλώ να πεις στις 24 του Απρίλη ένα δυνατό ΟΧΙ. Σε καλώ να υπερασπιστείς το Δίκαιο, την Αξιοπρέπεια και...την Ιστορία σου»...

Προτείνουμε τώρα στους φιλομαθείς ν’ αναζητήσουν, για σύγκριση, στο Δ-10 τού Θουκυδίδη, τι εκφώνησε στους περικυκλωμένου άνδρες του στην Πύλο το 424π.Χ. ο στρατηγός Δημοσθένης ο Αλκισθένους:

«Άνδρες οι ξυναράμενοι τούδε τού κινδύνου, μηδείς υμών εν τή τοιάδε ανάγκη ξυνετός βουλέσθω δοκείν είναι, εκλογιζόμενος άπαν τό περιεστός ημάς δεινόν, μάλλον ή απερισκέπτως εύελπις ομόσε χωρήσαι τοις εναντίοις και εκ τούτων άν περιγενόμενος. Όσα γάρ ες ανάγκην αφίκται ώσπερ τάδε, λογισμόν ήκιστα ενδεχόμενα κινδύνου τού ταχίστου προσδείται. Εγώ δέ καί τά πλείω ορώ πρός ημών όντα, ήν εθέλωμέν τε μείναι καί μή τώ πλήθει αυτών καταπλαγέντες τά υπάρχοντα ημίν κρείσσω καταπροδούναι»:
«Άνδρες, εσείς που σηκώνετε μαζί (συν+αίρω) αυτόν τον κίνδυνο, κανείς από σας, μέσα σ’ αυτήν την τέτοια ανάγκη, να μη θελήσει να φανεί συνετός, λογαριάζοντας λογικά (εκλογιζόμενος) όλο το δεινό που μας έχει περικυκλώσει, αλλ’ αντίθετα, έκαστος απερισκέπτως εύελπις (με μια καλή ελπίδα χωρίς περίσκεψη) ας προχωρήσει ενωμένος (ομόσε) με τους άλλους, ενάντια στους ενάντιους, γιατί έτσι μπορεί να σωθεί. Σ’ αναπότρεπτη ανάγκη, όπως τώρα, είναι περιττός κάθε σκεπτικισμός και το μόνο που απομένει είναι να ριχτεί καθένας τάχιστα στην αντιμετώπιση του κινδύνου. Βλέπω μάλιστα ότι τα περισσότερα πλεονεκτήματα είναι με το μέρος μας, αρκεί να σταθούμε ακλόνητοι και να μην τα θυσιάσουμε, καταπληττόμενοι από την αριθμητικήν του εχθρού υπεροχήν»...

πηγή