Τουρκία, μια χώρα βρικόλακας

του ΚΡΙΝΟΥ ΜΑΚΡΙΔΗ
Προέδρου Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης (ΚΕΑ) Κύπρου

Η κρίση στην Τουρκία μπορεί να διαμορφώσει τις καταστάσεις, έτσι ώστε να έχουμε εμείς το πάνω χέρι, για πρώτη φορά

Η αναταραχή που προέκυψε στην Τουρκία τις τελευταίες ημέρες, μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για αναλύσεις, επισημάνσεις και εξαγωγή συμπερασμάτων, χρήσιμων για την πορεία του Ελληνισμού και ειδικότερα για την πορεία των εθνικών θεμάτων, με πιο σοβαρό το Κυπριακό. Μια αναταραχή που επιβεβαιώνει την υποβόσκουσα βαρβαρότητα και την αγριότητα λαού και ηγεσίας της χώρας αυτής. Οι συνεχείς διαδηλώσεις στις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας, οι οποίες δεν εδράζονται σε συγκεκριμένη ιδεολογική βάση, αλλά σ’ αυτές συμμετέχουν πολίτες απ’ όλα τα λαϊκά στρώματα είναι η πρώτη μεγάλη μαζική και λαϊκή αμφισβήτηση του Τούρκου Πρωθυπουργού Ερντογάν. Οι διαδηλώσεις αυτές απομυθοποίησαν τη δήθεν μεγάλη ισχύ του Ερντογάν και το έρεισμά του ανάμεσα στον τουρκικό λαό. 

Ο αμετανόητος ισλαμιστής Ερντογάν και η Κυβέρνησή του, ο οποίος τόσο καιρό προσπαθούσε να αποκρύψει επιμελώς τον φονταμενταλισμό του (και τα κατάφερε), διέπραξε το μεγάλο λάθος να προσπαθήσει να επιβάλει τις ισλαμικές του πεποιθήσεις στην καθημερινότητα των Τούρκων και αυτό άναψε τη θρυαλλίδα και επαναστάτησαν για τον «άρτον και το θέαμα»! Αποδείχτηκε ότι ο λαϊκισμός του Ερντογάν ξέφτισε και αποκαλύφθηκε ότι το λαϊκό και δήθεν μετριοπαθές Ισλάμ, που επαγγελλόταν ο Ερντογάν, δεν ήταν τίποτε άλλο από τον προθάλαμο του φονταμενταλιστικού

Ισλάμ της «σαρία» και της οπισθοδρόμησης. 

Η κατάρριψη του μύθου
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι παρά ένας δικτατορίσκος, ο οποίος την κατάλληλη στιγμή, επειδή εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα των μεγάλων ξένων δυνάμεων και του σκότους και ειδικότερα των ΗΠΑ, ανήλθε στην εξουσία με τα δεκανίκια των ξένων, αντικαθιστώντας τους σφαγείς και βιαστές μας, τους κεμαλικούς του στρατιωτικού και πολιτικού κατεστημένου. Η κατάρριψη του μύθου του Ερντογάν και της διακυβέρνησής του από το ίδιο το εσωτερικό της Τουρκίας, θρυμμάτισε τα όνειρα και τις μεγαλόστομες αναλύσεις κάποιων δήθεν εκσυγχρονιστών, οι οποίοι, είτε από άγνοια είτε για να εξυπηρετήσουν μια συγκεκριμένη φιλοσοφία λύσης του Κυπριακού, είχαν καταντήσει οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του Τούρκου νεοσουλτάνου.

Η άποψή τους είναι ότι δήθεν ο Ερντογάν είναι διαφορετικός από τους κεμαλικούς και ότι δήθεν έχει όραμα και επιθυμεί λύση του Κυπριακού και μηδενισμό των προβλημάτων της Τουρκίας με τους γείτονές της. Η ιστορία και τα γεγονότα τούς διέψευσαν. Ο Ερντογάν και ο συμβουλάτοράς του, Αχμέτ Νταβούτογλου, με την πολιτική τους, όχι μόνο δεν κατάφεραν να μηδενίσουν τα προβλήματα της Τουρκίας στην περιφέρεια, αλλά προκάλεσαν επιπρόσθετα. Μέσα δε στην Τουρκία οι Αλεβίτες σιγοβράζουν. 

Για το Κυπριακό
Όσο για το Κυπριακό, τα πράγματα είναι ακόμα πιο εμφανή. Οι δηλώσεις της τουρκικής κυβέρνησης που αξιώνουν λύση δύο κρατών είναι πάμπολλες, όπως επίσης πολλές είναι οι απειλές που η Άγκυρα, υπό τη διακυβέρνηση Ερντογάν, έχει εξαπολύσει κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας, με αφορμή το θέμα της ΑΟΖ και των υδρογονανθράκων. Υπάρχει μια σαφής διασύνδεση. Αυτοί που είναι υπέρμαχοι του Ερντογάν στην Κύπρο, οι Ελληνοκύπριοι δηλαδή που υποστηρίζουν ότι με τον Ερντογάν στο τιμόνι της εξουσίας στην Τουρκία, θα επιτευχθεί λύση του Κυπριακού είναι, καθόλου συμπτωματικά, όλοι φανατικοί υποστηριχτές του σχεδίου Ανάν. Άρα, δεν τους ενδιαφέρει ότι η Τουρκία, όποιος και αν είναι στην εξουσία, η πολιτική της στο Κυπριακό και έναντι του Ελληνισμού γενικότερα, δεν αλλάζει από τη δεκαετία του 1950 και από τότε που ο Νιχάτ Ερίμ έθεσε τις βάσεις της πολιτικής της Τουρκίας στο Κυπριακό. Προφανώς, δεν έχουν καμίαν αντίρρηση και κανένα ενδοιασμό να θεωρήσουν λύση του Κυπριακού την εκπλήρωση των τουρκικών επιδιώξεων.

Να αναλάβουμε πρωτοβουλίες
Η κρίση στην Τουρκία πρέπει να μας απασχολήσει στο εξής επίπεδο: Οι Τούρκοι, όταν αντιμετωπίζουν εσωτερικά προβλήματα, επιδιώκουν να εκτονώσουν την κατάσταση, εξάγοντας την κρίση και τα προβλήματά τους. Η Κύπρος και η Ελλάδα είναι ευάλωτες και θα είναι τα εύκολα θύματα της υλοποίησης μιας τέτοιας τακτικής όπως πάντα. Επιβάλλεται η χάραξη στρατηγικής αντιμετώπισης όλων των πιθανών σεναρίων, ακόμα και ενός τεχνητού θερμού επεισοδίου. Πρέπει να αναγκάσουμε τους υποκριτές και δολοφόνους των λαών κοινοτικούς εταίρους μας να εμπλακούν και ή να τους εξαναγκάσουμε να παραδεχτούν ποια στην πραγματικότητα είναι η Τουρκία, που θέλουν να εντάξουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρόλο που είμαστε σίγουροι ότι γνωρίζουν. Επιτέλους, για μια φορά να αναλάβουμε εμείς πρωτοβουλίες. Η κρίση στην Τουρκία μπορεί να διαμορφώσει τις καταστάσεις, έτσι ώστε να έχουμε εμείς το πάνω χέρι, για πρώτη φορά.