Σύντομο ανέκδοτο: «Ισλαμική Δημοκρατία»

Επιχείρησαν -και το επέτυχαν, για αρκετό καιρό- να πείσουν την υφήλιο πως η υποστήριξη προς την Τουρκία οφειλόταν εν πολλοίς στο ότι μπορούσε να αποτελέσει υπόδειγμα ισλαμικής δημοκρατίας, στις δικτατορικές μουσουλμανικές χώρες Ασίας και Αφρικής.

Ήταν έωλο το επιχείρημα, αφενός διότι η Τουρκία μισείται από τους μουσουλμάνους, πρώην οθωμανούς υπηκόους, λόγω του ότι τους φέρονταν ως ραγιάδες, και δεύτερον επειδή καμιά μουσουλμανική χώρα δεν έχει στοιχεία ομοιότητας με άλλη, ούτε καν στον τρόπο που εφαρμόζει το Κοράνι.

Το ίδιο ανεδαφικός είναι και ο χαρακτηρισμός "Άραβες", που δήθεν περιλαμβάνει όλους τους μουσουλμανικούς λαούς. Ποιοι είναι Άραβες; Οι Ιρανοί ή οι Τουαρέγκ; Οι χριστιανοί κόπτες της Αιγύπτου ή οι Κούρδοι;

Η τάση της εξομοίωσης -ορθότερον: ισοπέδωσης- έδωσε την αίσθηση σε κάποιους να πιστεύουν πως ο λεγόμενος "αραβικός κόσμος", μπορεί κάποτε να διοικηθεί μ’ αυτό που αποκαλούν "ισλαμική δημοκρατία". Μια ήπια, δηλαδή, εφαρμογή του Κορανίου, με κοινοβουλευτική μορφή και με ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα. Οι ρομαντικοί θεώρησαν πως είναι εφικτό, αλλ’ αυτοί που εμπνεύσθηκαν τον όρο δεν είναι τόσο ανόητοι, ώστε να μη γνωρίζουν αυτό που περιέγραψαν οι Έλληνες σοφοί, ότι κάθε λαός έχει τον δικό του τρόπο συμπεριφοράς, άρα και τον ιδιαίτερο τρόπο διοικείν.

Πέρασαν 1.500 περίπου χρόνια από τότε που ισχύει το Κοράνι, και η πολιτιστική συμπεριφορά των πιστών

παρέμεινε αναλλοίωτη. Είναι δυνατόν να τους επιβληθεί ξενόφερτος τρόπος διοίκησης; Ο Γουστάβ λε Μπον, είναι σαφής, πως «κάθε θεσμός επιτυχής σε μια χώρα, μεταφερόμενος σε άλλη πρέπει να προσαρμοσθεί στις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας εκείνης». (Δυστυχώς, δεν συνέβη αυτό στην Ελλάδα με τον άγνωστο για τους Έλληνες κοινοβουλευτισμό, και έχουμε σήμερα τις στρεβλώσεις του πολιτεύματος, που όλοι τις αναγνωρίζουν, αλλά κανείς δεν κάνει τον κόπο να τις διορθώσει).

Όσοι επιμένουν στην επιβολή δυτικότροπων θεσμών στις ισλαμικές χώρες, προφανώς δεν είναι ειλικρινείς. Τα αποτελέσματα το δείχνουν. Με αφορμή δήθεν την απαλλαγή από την καταπίεση του δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν, επιχειρήθηκε ο "εκδημοκρατισμός" του Ιράκ. Σήμερα είναι χωρισμένο στα δύο και οσονούπω θα ιδρυθούν ξεχωριστά κράτη σουνιτών και σιιτών, αφού αλληλοσφάζονται, με τις μυστικές υπηρεσίες ξένων χωρών να εξοπλίζουν και τις δύο πλευρές.

Έφυγε και ο δικτάτορας Καντάφι, και ήδη οι Τουαρέγκ έχουν αυτονομηθεί, ενώ οι "επαναστάτες" άλλη μουσική παίζουν στην Τρίπολη, άλλη στην Βεγγάζη. Τα ίδια και στην Συρία, και τώρα ήρθε και η ώρα της Αιγύπτου.

Η δήθεν προσπάθεια "εκδημοκρατισμού" είναι το πρόσχημα διαίρεσης των λαών. Οι οποίοι έχουν κάθε δικαίωμα να πορευτούν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους. Ποιος νομιμοποιείται να αποφασίζει για τον τρόπο ζωής τους; Ο Πλάτων έχει γράψει πως κάθε λαός είναι άξιος της ηγεσίας του (μηδέ του ελληνικού εξαιρουμένου, που λησμονεί ποιος εκλέγει τους ηγέτες που θεωρεί -και είναι- ακατάλληλοι).

Ως προς την Τουρκία, τα ξένα τηλεγραφήματα αναφέρουν πως ανησυχεί. Δεν είναι μόνον το γεγονός πως υποστηρίζοντας τον κ. Μόρσι δεκάδες τουρκικές επιχειρήσεις έχουν εγκατασταθεί στην Αίγυπτο και κέρδιζαν διαγωνισμούς με τη βοήθεια της μέχρι χθες κυβέρνησης, καθώς και ότι έχει δώσει δάνειο ύψους 2 δισ. δολ. στην Αίγυπτο, του οποίου η τύχη σε περίπτωση έκρηξης εμφυλίου θα είναι άγνωστη.

Κυρίως ανησυχεί, επειδή η ανατροπή του κ. Μόρσι δηλαδή των Αδελφών Μουσουλμάνων που επιχείρησαν την ισλαμοποίηση της χώρας, δεν έχει θετικό αντίκτυπο στην Τουρκία, μετά και τις διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων Τούρκων που συγκλονίζουν την χώρα. Και ο κ. Ερντογάν, όπως και ο κ. Μόρσι, είχαν τον ίδιο σκοπό. Την επαναφορά της δήθεν δημοκρατίας που είχε η χώρα τους, στην κοινωνία του Ισλάμ. Τούρκοι και Αιγύπτιοι αντιδρούν. Σημασία έχει, ποιους θα υποστηρίξουν οι ισχυροί. Πάντως ησυχία δεν θέλουν. «Ο λύκος στην αναμπαμπούλα χαίρεται».

Ο Μακεδών