Η Ελλάδα πεθαίνει ταχύτερα...

του Κώστα Στούπα

Η καγκελάριος Μέρκελ ίσως είναι το πλέον μισητό πρόσωπο στην Ελλάδα και εμφανίζεται σαν ένα από τα πλέον αντιπαθή στην Ευρώπη. Ακόμη και νεοφιλελεύθεροι αγγλοσάξονες, για δικούς τους ιδιαίτερους, που άπτονται της γεωπολιτικής, λόγους, την οικτίρουν για την εμμονή της με την λιτότητα.
Μετά το ’47 το σχέδιο Μάρσαλ λειτούργησε και έβγαλε τη Δύση από την κρίση. Άρα, ένα σχέδιο Μάρσαλ θα βγάλει και τώρα την Ευρώπη και ειδικά το νότο από την κρίση...
Το σχέδιο Μάρσαλ συνεισέφερε είναι αλήθεια, αλλά ήταν μάλλον η δημογραφική έκρηξη που έπαιξε σημαντικό ρόλο. Η οικονομική ευημερία πάνω στα ερείπια του πολέμου και με ένα πληθυσμό που αυξάνεται είναι εύκολη υπόθεση.
-Να βάλουμε το κράτος να ξοδέψει, να δημιουργήσει ανάπτυξη φωνάζουν όλοι πολιτικοί, επιχειρηματίες και οικονομολόγοι. Ακόμη και αυτοί των κρατών που κανείς δεν τα δανείζει. Αυτοί φωνάζουν πιο πολύ απ’ όλους...
-Να κρατικοποιήσουμε τις τράπεζες και να τις αναγκάσουμε ν’ αρχίσουν να δανείζουν το συσσωρευμένο κεφάλαιο λένε οι σοσιαλιστές.
Η αξία του χρήματος όμως δεν είναι παρά «απόσταγμα» της οικονομικής εμπιστοσύνης. Χωρίς εμπιστοσύνη το χρήμα εξατμίζεται. Με διατάγματα και καταναγκασμούς το μόνο βέβαιο είναι η
οικονομική δυσπραγία και η φτώχεια.
- Να κρατικοποιήσουμε τα μέσα παραγωγής και να προσφέρουμε στον καθένα μια θέση εργασίας, λένε οι κομμουνιστές.
Συνεχίζουν τα «ληγμένα» 20 χρόνια μετά την κατάρρευση της σοβιετίας καίτοι έχει αποκαλυφθεί πλήρως η οικονομική ανέχεια και η πολιτική βαρβαρότητα του κολεκτιβισμού.
- Να κλείσουμε τα σύνορα στις εισαγωγές για να στηρίξουμε την εγχώρια παραγωγή, λένε οι προστατευτιστές.
Εύκολα τα κλείνεις, αλλά τα κλείνουν και οι άλλοι. Ποιος θα έχει πρόσβαση σε ενέργεια και τρόφιμα και με ποιο τρόπο; Ο επόμενος πόλεμος για την εξασφάλιση «ζωτικού χώρου» θα είναι θέμα χρόνου. Μια παλιά παροιμία λέει σύνορα που δεν τα διασχίζουνε εμπορεύματα σύντομα θα τα διασχίζουν τα τεθωρακισμένα.

Το πρόβλημα

Σήμερα η Ευρώπη αντιπροσωπεύει το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού και το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το 2050 τα δυο αυτά ποσοστά πόσο και προς ποια κατεύθυνση θα έχουν μεταβληθεί;
Αυτό το ερώτημα έθεσε η λαομίσητη καγκελάριος στην προχθεσινή συνάντηση με τους Ευρωπαίους ηγέτες για την ανεργία, αποδεικνύοντας πως θέτοντας τις σωστές ερωτήσεις έχεις ήδη το μεγαλύτερο μέρος της απάντησης.
Όποιος καταφέρει να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα λοιπόν, έχει την απάντηση του τι πρέπει να γίνει.
Υπάρχει τρόπος να διατηρήσουμε ή και να αυξήσουμε το σημερινό μερίδιο πλούτου που απολαμβάνει ο μέσος Ευρωπαίος;
Υπάρχει τρόπος, η μείωση να παραμείνει εντός λογικών ορίων, και πως μπορεί να συμβεί αυτό; Με λιτότητα και βελτίωση της ανταγωνιστικότητας ή με δανεικά και πληθωριστικό χρήμα;
Χρειάζεται να γίνουμε όλοι από μισθολογικής άποψης «Κινέζοι» για να καταφέρουμε να αντισταθούμε στην πλημμυρίδα των κινέζικων εξαγωγών. Αν πάμε να τους ανταγωνιστούμε εκεί που διαθέτουν το συγκεκριμένο συγκριτικό πλεονέκτημα αυτό είναι προφανές.
Αλλά υπάρχει και ο σιδηρούς κανόνας της οικονομίας: Οι Κινέζοι εξάγουν γιατί είναι φθηνότεροι, αλλά αν εμείς δεν εξάγουμε τίποτα και δεν έχουμε να πληρώσουμε τις εξαγωγές τους. Άρα, ούτε οι Κινέζοι θα μπορούν να εξάγουν.
Οι κινέζικες εξαγωγές θα υπάρχουν μόνο όσο υπάρχουν και αντίστοιχες εισαγωγές. Αν δεν εισπράττουμε από εξαγωγές δεν μπορούμε να κάνουμε εισαγωγές. Το ερώτημα δεν είναι να κόψουμε τις εισαγωγές αλλά να αποκτήσουμε το μερίδιο που μας αναλογεί στις εξαγωγές.
Η αξία του νομίσματος ελάχιστα συνεισφέρει σε αυτό το αλισβερίσι. Αυτό που μετρά είναι η ανταγωνιστικότητα η οποία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Ένας μόνο από αυτούς είναι ο μισθός.
Αν δεν αποκτήσουμε εξαγωγές θα εξαφανιστούν και οι εισαγωγές, όσους και να διορίσουμε στο δημόσιο, όσες θέσεις εργασίας και να δημιουργήσουμε με δανεικά. Η αυτάρκεια είναι απάτη και οι αλβανικής καταγωγής συμπολίτες μας που έζησαν στο καθεστώς του Χότζα μπορούν να το επιβεβαιώσουν.
Η λύση δεν είναι να αυξήσουμε τις κρατικές δαπάνες με δανεισμό ή αύξηση της φορολογίας, αλλά να αφήσουμε την οικονομία ελεύθερη να απαντήσει στην ανάγκη για εξαγωγές που δημιουργεί η επιθυμία μας για φθηνές εισαγωγές.
Αν φορολογείς τον άλλο με 70-80% (φόροι συν νόμιμες ή παράνομες εισφορές) για να μισθοδοτείς τους αργόμισθους πελάτες σου στο κράτος, αυτός δεν έχει κίνητρο να ρισκάρει να δώσει καμιά απάντηση. Το μοναδικό του κίνητρο θα είναι να βρει μια θέση αργομισθίας και να παριστάνει τον σοσιαλιστή.
Με αυτό τον τρόπο καταστρέψαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια τους πιο ικανούς Έλληνες και τώρα βρισκόμαστε χωρίς φυσική ικανή οικονομική και πολιτική ηγεσία.
Από τα παραπάνω προβλήματα των επόμενων δεκαετιών το πλέον δύσκολο είναι να ελέγξουμε τη μετανάστευση και να ενσωματώσουμε πολιτικά και πολιτισμικά τους μετανάστες που εξομαλύνουν το δημογραφικό μας πρόβλημα.
Η Γερμανία χάρη στις ευκαιρίες που προσφέρει η οικονομία της προσελκύει τα καλύτερα στοιχεία της νέας γενιάς μας. Αναγκαστικά εμείς οι υπόλοιποι θα υποστούμε μεγαλύτερη μεταναστευτική πίεση από περιοχές «ξένες» πολιτισμικά. Θα έχουμε δυσκολότερο έργο από τους Γερμανούς να τους κάνουμε μέλη μιας ανοιχτής κοινωνίας και οικονομίας...

Η Ευρώπη πεθαίνει, μόνο που η Ελλάδα πεθαίνει ταχύτερα...