του Λάζαρου Μαύρου
ΤΙΤΛΟΣ τραγουδιού του Παντελή Θαλασσινού η «Γλωσσολαλιά». Στίχοι Σοφίας Αθανασιάδου. Υπενθυμίζουν και το «μήγαρις έχω άλλο στον νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα», του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού. Τους αντιγράφουμε για τους αναγνώστες που τους ζήτησαν και τυπωμένους:
«Η ΓΛΩΣΣΑ που μου δώσατε μελώδησε στο στόμα, ροδόσταμο που άνθισε στο πατρικό μου χώμα. Θαλασσινή η αύρα της, βουνίσια η πνοή της. Τον κόσμο όλο γύρισε, αλάργεψ' η φωνή της. Η Ανατολή τη λάτρεψε, η Δύση την καρπώθη. Πόθο γλυκό ζωντάνεψε σ' αυτόν που τη ζυγώθη. Αθανασία γνώρισε στα έργα των ανθρώπων. Φεγγάριασε τη σκοτεινιά ξένων λαών και τόπων.
ΓΛΩΣΣΑ μου μυριολάλητη πώς να σε ασημώσω, που 'σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώσω. Έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώσω και αργυρούς θνητούς να βρω, τη γλώσσα ν' αρματώσω.
- Αίσωπος, Όμηρος, Θαλής, Ηρόδοτος κι Αισχίνης. Σόλων, Σωκράτης, Σοφοκλής, Καβάφης κι Ευριπίδης. Πίνδαρος, Πλάτων, Πλήθωνας, Κάλβος και Καζαντζάκης. Ερατοσθένης, Ηράκλειτος, Σεφέρης, Καρυωτάκης. Γκάτσος, Ελύτης, Αξελός, Παπαδιαμάντης, Zέη. Αναγνωστάκης, Κούμας, Κουν, Μάτεσης, Ωριγένης. Σικελιανός και Παλαμάς, Γαζής κι
Αριστοτέλης. Παπαντωνίου, Γιανναράς, Βρεττάκος, Καμπανέλλης. Μαβίλης, Σεβαστίκογλου, Ξενόπουλος, Διογένης και Μυριβήλης, Πιττακός, Δροσίνης, Δημοσθένης. Επίκουρος, Ησίοδος, Γρυπάρης, Καββαδίας. Αναξαγόρας, Αρίσταρχος, Βενέζης και Γοργίας.
Η ΓΛΩΣΣΑ που μας δώσατε, σμίλεψε το σκαρί μας. Τον νου με γνώση μπόλιασε, πότισε την ψυχή μας. Μάγεψε πλάνητες πολλούς, ξελόγιασε την πέννα, γένος και γης μπερδεύτηκαν, με μιας γενήκαν Ένα. Χαλάλι ήταν οι φθόγγοι της, θέριεψαν μύριες λέξεις. Οι λέξεις έβγαλαν φτερά και γέννησαν τις σκέψεις: Το γόνυ εκράτησαν ορθό στης Λευτεριάς το τάμα. Γλωσσολαλιά Ελληνική της οικουμένης θαύμα.
ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ μυριολάλητη μήγαρις σε προδώσω, μην τάχα σε απαρνηθώ, σ' άλλα καλά να ενδώσω. Λαλιά μου εσύ πεντάμορφη, πάντα θα σε χρυσώνω, που ΄σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώνω. Έχω τον τρόπο μου εγώ, την πέτρα να σηκώνω και τους χρυσούς θνητούς να πω, την γλώσσα ν' αρματώνω.
- Ρίτσος, Τερζάκης, Κοραής, Κορνάρος, Πρωταγόρας. Ψυχάρης, Τσίρκας, Συκουτρής, Χρυσολοράς και Ρώτας. Αριστοφάνης, Βάρναλης, Βιζυηνός, Χορτάτσης. Και Μακρυγιάννης, Σολωμός, Ρήγας και Σαμαράκης. Αυγέρης, Ουράνης, Μαρκοράς και Ισοκράτης, Θέσπις. Ψαθάς και Χριστιανόπουλος, Μουσούρος, Προβελέγγης. Και Θουκυδίδης, Μένανδρος, Δελμούζος, Καρκαβίτσας. Χείλων, Ροΐδης, Λάσκαρης, Χάκκας, Χατζής, Σκαρίμπας. Εμπεδοκλής και Πλούταρχος, Κύρος, Πανοπολίτης. Κόραξ, Γοργίας, Βουτυράς, Σουρής, Βαλαωρίτης. Ιορδανίδου, Αρβελέρ, Σαπφώ και Αλεξίου. Η Πολυδούρη, η Μιλλιέξ, Δέλτα και Σωτηρίου. Και Ιπποκράτης, Ξενοφών, Πολίτης, Εφταλιώτης. Αισχύλος, Αινησίδημος, Λυσίας, Μπαμπινιώτης».
ΤΙΤΛΟΣ τραγουδιού του Παντελή Θαλασσινού η «Γλωσσολαλιά». Στίχοι Σοφίας Αθανασιάδου. Υπενθυμίζουν και το «μήγαρις έχω άλλο στον νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα», του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού. Τους αντιγράφουμε για τους αναγνώστες που τους ζήτησαν και τυπωμένους:
«Η ΓΛΩΣΣΑ που μου δώσατε μελώδησε στο στόμα, ροδόσταμο που άνθισε στο πατρικό μου χώμα. Θαλασσινή η αύρα της, βουνίσια η πνοή της. Τον κόσμο όλο γύρισε, αλάργεψ' η φωνή της. Η Ανατολή τη λάτρεψε, η Δύση την καρπώθη. Πόθο γλυκό ζωντάνεψε σ' αυτόν που τη ζυγώθη. Αθανασία γνώρισε στα έργα των ανθρώπων. Φεγγάριασε τη σκοτεινιά ξένων λαών και τόπων.
ΓΛΩΣΣΑ μου μυριολάλητη πώς να σε ασημώσω, που 'σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώσω. Έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώσω και αργυρούς θνητούς να βρω, τη γλώσσα ν' αρματώσω.
- Αίσωπος, Όμηρος, Θαλής, Ηρόδοτος κι Αισχίνης. Σόλων, Σωκράτης, Σοφοκλής, Καβάφης κι Ευριπίδης. Πίνδαρος, Πλάτων, Πλήθωνας, Κάλβος και Καζαντζάκης. Ερατοσθένης, Ηράκλειτος, Σεφέρης, Καρυωτάκης. Γκάτσος, Ελύτης, Αξελός, Παπαδιαμάντης, Zέη. Αναγνωστάκης, Κούμας, Κουν, Μάτεσης, Ωριγένης. Σικελιανός και Παλαμάς, Γαζής κι
Αριστοτέλης. Παπαντωνίου, Γιανναράς, Βρεττάκος, Καμπανέλλης. Μαβίλης, Σεβαστίκογλου, Ξενόπουλος, Διογένης και Μυριβήλης, Πιττακός, Δροσίνης, Δημοσθένης. Επίκουρος, Ησίοδος, Γρυπάρης, Καββαδίας. Αναξαγόρας, Αρίσταρχος, Βενέζης και Γοργίας.
Η ΓΛΩΣΣΑ που μας δώσατε, σμίλεψε το σκαρί μας. Τον νου με γνώση μπόλιασε, πότισε την ψυχή μας. Μάγεψε πλάνητες πολλούς, ξελόγιασε την πέννα, γένος και γης μπερδεύτηκαν, με μιας γενήκαν Ένα. Χαλάλι ήταν οι φθόγγοι της, θέριεψαν μύριες λέξεις. Οι λέξεις έβγαλαν φτερά και γέννησαν τις σκέψεις: Το γόνυ εκράτησαν ορθό στης Λευτεριάς το τάμα. Γλωσσολαλιά Ελληνική της οικουμένης θαύμα.
ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ μυριολάλητη μήγαρις σε προδώσω, μην τάχα σε απαρνηθώ, σ' άλλα καλά να ενδώσω. Λαλιά μου εσύ πεντάμορφη, πάντα θα σε χρυσώνω, που ΄σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώνω. Έχω τον τρόπο μου εγώ, την πέτρα να σηκώνω και τους χρυσούς θνητούς να πω, την γλώσσα ν' αρματώνω.
- Ρίτσος, Τερζάκης, Κοραής, Κορνάρος, Πρωταγόρας. Ψυχάρης, Τσίρκας, Συκουτρής, Χρυσολοράς και Ρώτας. Αριστοφάνης, Βάρναλης, Βιζυηνός, Χορτάτσης. Και Μακρυγιάννης, Σολωμός, Ρήγας και Σαμαράκης. Αυγέρης, Ουράνης, Μαρκοράς και Ισοκράτης, Θέσπις. Ψαθάς και Χριστιανόπουλος, Μουσούρος, Προβελέγγης. Και Θουκυδίδης, Μένανδρος, Δελμούζος, Καρκαβίτσας. Χείλων, Ροΐδης, Λάσκαρης, Χάκκας, Χατζής, Σκαρίμπας. Εμπεδοκλής και Πλούταρχος, Κύρος, Πανοπολίτης. Κόραξ, Γοργίας, Βουτυράς, Σουρής, Βαλαωρίτης. Ιορδανίδου, Αρβελέρ, Σαπφώ και Αλεξίου. Η Πολυδούρη, η Μιλλιέξ, Δέλτα και Σωτηρίου. Και Ιπποκράτης, Ξενοφών, Πολίτης, Εφταλιώτης. Αισχύλος, Αινησίδημος, Λυσίας, Μπαμπινιώτης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου