του Βασίλη Δεληγκάρη
Ήρθε τελικά η ώρα της σύγκρουσης με το κράτος! Αυτό το κράτος που δημιουργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες της μεταπολίτευσης, από τα ίδια τα κόμματα που συγκυβερνούν σήμερα, τα οποία και το εξέθρεψαν κατά την περίοδο των «παχιών αγελάδων» και που τώρα, κατά μια «σατανική σύμπτωση» της ιστορίας, καλούνται να το θυσιάσουν στο βωμό της σωτηρίας της χώρας, ή των απαιτήσεων των δανειστών, διαλέγουμε και παίρνουμε, χωρίς αυτό να αλλάζει την ουσία του θέματος. Όλα πήγαιναν καλά και το σύστημα «λειτουργούσε ρολόι», με το κράτος να αποτελεί το αναγκαίο εργαλείο για την εξυπηρέτηση όλων των ανειλημμένων υποχρεώσεων, των πολιτικών και των κομματαρχών απέναντι στους πολίτες –πελάτες. Ήταν εκτός των άλλων βέβαια και το ξεροκόμματο ή το παντεσπάνι, κατά περίπτωση, που πετούσαν οι κυρίαρχες οικονομικά τάξεις, με την διαμεσολάβηση των κομμάτων στις «λαϊκές μάζες», για να μπορεί έτσι να εκτονώνεται η κοινωνική κατάσταση και να αναπαράγεται ομαλά η κυριαρχία του κρατούντος πολιτικοοικονομικού συστήματος. Το κράτος αυτό, το υπερτροφικό, το εν πολλοίς φαύλο, αποτελούσε ταυτόχρονα, όπως σε όλα τα άλλα κανονικά κράτη -έτσι για να μην ξεχνιόμαστε- και τον βασικό ιδεολογικό μηχανισμό αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας της οικονομίας και της διοίκησης.
Θα ερχόταν όμως αυτή η ώρα, ήταν φανερό από την πρώτη στιγμή, που ουσιαστικά πτωχεύσαμε, που υπογράφηκαν τα μνημόνια, που ήρθε το ΔΝΤ και αναλήφθηκαν υποχρεώσεις απέναντι στους δανειστές. Όσο και αν οι κυβερνήσεις και ιδιαίτερα οι αρμόδιοι υπουργοί προσπαθούσαν να κερδίσουν χρόνο, να παίξουν καθυστέρηση και να αποφύγουν «να πιουν αυτό το πικρό ποτήρι». Το υπερμέγεθες, υδροκέφαλο,
γραφειοκρατικό κράτος, από μηχανισμό «τακτοποίησης» στήριξης και αναπαραγωγής κυριαρχίας, έγινε τότε βαρίδιο, καθότι ήταν πλέον σχεδόν αδύνατη η «απόδοσή του» στο πολιτικό πεδίο και στοίχιζε ακριβά για τα νέα δεδομένα του προϋπολογισμού, υπό το άγρυπνο γερακίσιο βλέμμα των υπαλλήλων της τρόικας, που άρχισαν πλέον να μετρούν και τις μπουκιές μας.
Το κράτος στην Ελλάδα ήταν ούτως ή άλλως αναχρονιστικό, δυσκίνητο και αναποτελεσματικό, με κακές υπηρεσίες, από την ίδρυσή του ακόμη και χρειαζόταν μεταρρυθμίσεις, εξορθολογισμό και εκσυγχρονισμό σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα πεδία δραστηριοποίησής του, που ήταν ούτως πολλά για την καπιταλιστική του φύση. Δημιουργήθηκε "καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν" του στρεβλού, μεταπρατικού, κρατικοδίαιτου ελληνικού καπιταλισμού. Η αναδιάρθρωση όμως, τα τελευταία χρόνια, των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής και η ανακατανομή ισχύος και συσχετισμού δυνάμεων σε συνθήκες διεθνοποίησης και παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, εντός και εκτός της χώρας, ιδιαίτερα μετά την χρεοκοπία, άλλαξαν άρδην τα δεδομένα και στις σχέσεις των κυρίαρχων οικονομικά δυνάμεων της χώρας με το πολιτικό σύστημα, τις ρευστοποίησαν και τώρα διανύουμε μια περίοδο όπου αυτές οι σχέσεις αδυνατούν ακόμη να ισορροπήσουν, ωσότου διαμορφωθεί οριστικά μια νέα οικονομικοπολιτική κατάσταση και ένα νέο ουσιαστικά πολιτικό σύστημα, που θα εκφράζει αυτούς τους συσχετισμούς. Δεν είναι σίγουρα δίκαιο για το ανθρώπινο δυναμικό του κράτους, ιδιαίτερα σήμερα, σε συνθήκες ακραίας κρίσης, να βιώσουν με έναν τρόπο σκληρό, οριζόντιο, χωρίς αξιολόγηση για τις δυνατότητες και την αποτελεσματικότητα του καθενός, τον «ξαφνικό θάνατο» της ανεργίας, χωρίς καμιά προσωπική και οικογενειακή προετοιμασία για κάτι τέτοιο. Ναι, πολλοί, πάρα πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, μπήκαν από το παράθυρο με ρουσφέτι, αλλά υπάρχει και μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων που προσελήφθησαν αξιοκρατικά με ΑΣΕΠ και με πολλά προσόντα και των οποίων η παραμονή πρέπει σε κάθε περίπτωση να εξασφαλισθεί.
Δυστυχώς, αφού η αναδιάρθρωση, ο περιορισμός και ο εκσυγχρονισμός του δημοσίου δεν έγινε όπως έπρεπε στην ώρα του, ούτε καν τα τρία τελευταία χρόνια, οργανωμένα, τώρα θα πραγματοποιηθεί υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών και με έναν σκληρό και σε πολλές περιπτώσεις άδικο τρόπο. Γιατί ο περιορισμός του Δημοσίου είναι πλέον αναπότρεπτο να συμβεί, το θέμα είναι σε ποια έκταση και με ποιον στοιχειωδώς δικαιότερο τρόπο θα συμβεί αυτό. Όποιος από το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό, λέει ότι δεν θα φύγει κανείς από το δημόσιο και όσοι φύγουν θα επαναπροσληφθούν και ότι η χώρα κατά τα άλλα θα συνεχίσει να πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους σε ευρώ και όχι σε δραχμές ή σε γρόσια, τότε αυτός απλώς κοροϊδεύει την κοινωνία. Και δυστυχώς, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνεχίζει να το κάνει αυτό συστηματικά. Πρέπει ίσως κάποια στιγμή να μας εξηγήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για ποιο ακριβώς κράτος ενδιαφέρεται και με ποιο κράτος σκοπεύει να κυβερνήσει! Αυτό το αστικό κράτος, ιδεολογικό καθοδηγητή και διοικητικό διεκπεραιωτή της κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα, προϊόν συναλλαγής με τα κόμματα εξουσίας; Τέτοιο κράτος θέλει να στηρίξει και να χρησιμοποιήσει; Γιατί τότε, προφανώς, όλα αυτά τα πολύ ανατρεπτικά και αντικαπιταλιστικά που εξαγγέλλει, είναι ανεφάρμοστα με ένα τέτοιου είδους κράτος και απλώς μας δουλεύουν...
Αν πάλι δεν πρόκειται να επιχειρήσει να αλλάξει το καθεστώς «ατομικής ιδιοποίησης του προϊόντος της κοινωνικοποιημένης εργασίας» στη χώρα μας και δεν μας βγάλουν από το ευρώ και την Ε.Ε, τότε είναι βέβαιο ότι στην περίπτωση κυβερνητικής εντολής, θα αλλάξουν θεαματικά θέσεις για το ζήτημα. Το σίγουρο όμως είναι ότι υπερασπιζόμενος κάποιος αυτό το συγκεκριμένο κράτος έτσι όπως είναι και το γνωρίζουμε σήμερα, κατατάσσεται αντικειμενικά και ανεξαρτήτως προθέσεων στις δυνάμεις της συντήρησης και όχι της προόδου, στις δυνάμεις που θέλουν την επιστροφή σε ένα νέο δικομματικό σύστημα εξουσίας παλαιού τύπου, με όλες τις παθογένειες και τις συμπεριφορές που οδήγησαν στην πτώχευση και στη σημερινή κρίση.
Ήρθε τελικά η ώρα της σύγκρουσης με το κράτος! Αυτό το κράτος που δημιουργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες της μεταπολίτευσης, από τα ίδια τα κόμματα που συγκυβερνούν σήμερα, τα οποία και το εξέθρεψαν κατά την περίοδο των «παχιών αγελάδων» και που τώρα, κατά μια «σατανική σύμπτωση» της ιστορίας, καλούνται να το θυσιάσουν στο βωμό της σωτηρίας της χώρας, ή των απαιτήσεων των δανειστών, διαλέγουμε και παίρνουμε, χωρίς αυτό να αλλάζει την ουσία του θέματος. Όλα πήγαιναν καλά και το σύστημα «λειτουργούσε ρολόι», με το κράτος να αποτελεί το αναγκαίο εργαλείο για την εξυπηρέτηση όλων των ανειλημμένων υποχρεώσεων, των πολιτικών και των κομματαρχών απέναντι στους πολίτες –πελάτες. Ήταν εκτός των άλλων βέβαια και το ξεροκόμματο ή το παντεσπάνι, κατά περίπτωση, που πετούσαν οι κυρίαρχες οικονομικά τάξεις, με την διαμεσολάβηση των κομμάτων στις «λαϊκές μάζες», για να μπορεί έτσι να εκτονώνεται η κοινωνική κατάσταση και να αναπαράγεται ομαλά η κυριαρχία του κρατούντος πολιτικοοικονομικού συστήματος. Το κράτος αυτό, το υπερτροφικό, το εν πολλοίς φαύλο, αποτελούσε ταυτόχρονα, όπως σε όλα τα άλλα κανονικά κράτη -έτσι για να μην ξεχνιόμαστε- και τον βασικό ιδεολογικό μηχανισμό αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας της οικονομίας και της διοίκησης.
Θα ερχόταν όμως αυτή η ώρα, ήταν φανερό από την πρώτη στιγμή, που ουσιαστικά πτωχεύσαμε, που υπογράφηκαν τα μνημόνια, που ήρθε το ΔΝΤ και αναλήφθηκαν υποχρεώσεις απέναντι στους δανειστές. Όσο και αν οι κυβερνήσεις και ιδιαίτερα οι αρμόδιοι υπουργοί προσπαθούσαν να κερδίσουν χρόνο, να παίξουν καθυστέρηση και να αποφύγουν «να πιουν αυτό το πικρό ποτήρι». Το υπερμέγεθες, υδροκέφαλο,
γραφειοκρατικό κράτος, από μηχανισμό «τακτοποίησης» στήριξης και αναπαραγωγής κυριαρχίας, έγινε τότε βαρίδιο, καθότι ήταν πλέον σχεδόν αδύνατη η «απόδοσή του» στο πολιτικό πεδίο και στοίχιζε ακριβά για τα νέα δεδομένα του προϋπολογισμού, υπό το άγρυπνο γερακίσιο βλέμμα των υπαλλήλων της τρόικας, που άρχισαν πλέον να μετρούν και τις μπουκιές μας.
Το κράτος στην Ελλάδα ήταν ούτως ή άλλως αναχρονιστικό, δυσκίνητο και αναποτελεσματικό, με κακές υπηρεσίες, από την ίδρυσή του ακόμη και χρειαζόταν μεταρρυθμίσεις, εξορθολογισμό και εκσυγχρονισμό σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα πεδία δραστηριοποίησής του, που ήταν ούτως πολλά για την καπιταλιστική του φύση. Δημιουργήθηκε "καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν" του στρεβλού, μεταπρατικού, κρατικοδίαιτου ελληνικού καπιταλισμού. Η αναδιάρθρωση όμως, τα τελευταία χρόνια, των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής και η ανακατανομή ισχύος και συσχετισμού δυνάμεων σε συνθήκες διεθνοποίησης και παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, εντός και εκτός της χώρας, ιδιαίτερα μετά την χρεοκοπία, άλλαξαν άρδην τα δεδομένα και στις σχέσεις των κυρίαρχων οικονομικά δυνάμεων της χώρας με το πολιτικό σύστημα, τις ρευστοποίησαν και τώρα διανύουμε μια περίοδο όπου αυτές οι σχέσεις αδυνατούν ακόμη να ισορροπήσουν, ωσότου διαμορφωθεί οριστικά μια νέα οικονομικοπολιτική κατάσταση και ένα νέο ουσιαστικά πολιτικό σύστημα, που θα εκφράζει αυτούς τους συσχετισμούς. Δεν είναι σίγουρα δίκαιο για το ανθρώπινο δυναμικό του κράτους, ιδιαίτερα σήμερα, σε συνθήκες ακραίας κρίσης, να βιώσουν με έναν τρόπο σκληρό, οριζόντιο, χωρίς αξιολόγηση για τις δυνατότητες και την αποτελεσματικότητα του καθενός, τον «ξαφνικό θάνατο» της ανεργίας, χωρίς καμιά προσωπική και οικογενειακή προετοιμασία για κάτι τέτοιο. Ναι, πολλοί, πάρα πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, μπήκαν από το παράθυρο με ρουσφέτι, αλλά υπάρχει και μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων που προσελήφθησαν αξιοκρατικά με ΑΣΕΠ και με πολλά προσόντα και των οποίων η παραμονή πρέπει σε κάθε περίπτωση να εξασφαλισθεί.
Δυστυχώς, αφού η αναδιάρθρωση, ο περιορισμός και ο εκσυγχρονισμός του δημοσίου δεν έγινε όπως έπρεπε στην ώρα του, ούτε καν τα τρία τελευταία χρόνια, οργανωμένα, τώρα θα πραγματοποιηθεί υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών και με έναν σκληρό και σε πολλές περιπτώσεις άδικο τρόπο. Γιατί ο περιορισμός του Δημοσίου είναι πλέον αναπότρεπτο να συμβεί, το θέμα είναι σε ποια έκταση και με ποιον στοιχειωδώς δικαιότερο τρόπο θα συμβεί αυτό. Όποιος από το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό, λέει ότι δεν θα φύγει κανείς από το δημόσιο και όσοι φύγουν θα επαναπροσληφθούν και ότι η χώρα κατά τα άλλα θα συνεχίσει να πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους σε ευρώ και όχι σε δραχμές ή σε γρόσια, τότε αυτός απλώς κοροϊδεύει την κοινωνία. Και δυστυχώς, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνεχίζει να το κάνει αυτό συστηματικά. Πρέπει ίσως κάποια στιγμή να μας εξηγήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για ποιο ακριβώς κράτος ενδιαφέρεται και με ποιο κράτος σκοπεύει να κυβερνήσει! Αυτό το αστικό κράτος, ιδεολογικό καθοδηγητή και διοικητικό διεκπεραιωτή της κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα, προϊόν συναλλαγής με τα κόμματα εξουσίας; Τέτοιο κράτος θέλει να στηρίξει και να χρησιμοποιήσει; Γιατί τότε, προφανώς, όλα αυτά τα πολύ ανατρεπτικά και αντικαπιταλιστικά που εξαγγέλλει, είναι ανεφάρμοστα με ένα τέτοιου είδους κράτος και απλώς μας δουλεύουν...
Αν πάλι δεν πρόκειται να επιχειρήσει να αλλάξει το καθεστώς «ατομικής ιδιοποίησης του προϊόντος της κοινωνικοποιημένης εργασίας» στη χώρα μας και δεν μας βγάλουν από το ευρώ και την Ε.Ε, τότε είναι βέβαιο ότι στην περίπτωση κυβερνητικής εντολής, θα αλλάξουν θεαματικά θέσεις για το ζήτημα. Το σίγουρο όμως είναι ότι υπερασπιζόμενος κάποιος αυτό το συγκεκριμένο κράτος έτσι όπως είναι και το γνωρίζουμε σήμερα, κατατάσσεται αντικειμενικά και ανεξαρτήτως προθέσεων στις δυνάμεις της συντήρησης και όχι της προόδου, στις δυνάμεις που θέλουν την επιστροφή σε ένα νέο δικομματικό σύστημα εξουσίας παλαιού τύπου, με όλες τις παθογένειες και τις συμπεριφορές που οδήγησαν στην πτώχευση και στη σημερινή κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου