Η διάχυση της ενοχής στο σύνολο της κοινωνίας

από το «Ροΐδη Εμμονές»

Λόγω των καλοκαιρινών διακοπών των Ρο – Λασκαράτου, το ιστολόγιο παίρνει μόνο του την πρωτοβουλία ερήμην των συντελεστών του, κάνοντας μία επιλεκτική συρραφή δύο διαφορετικών κειμένων, δύο διαφορετικών αρθρογράφων, άλλωστε δεν θα μπορούσε άλλος να αναρτήσει κείμενο, καθότι οι ιδιοκτήτες των Εμμονών βρίσκονται σε διακοπές έως και τα μέσα (τουλάχιστον) Αυγούστου…

Το πρώτο κείμενο κόβει:
—–«Στο οργουελικό τοπίο που φέρει το όνομα Ελλάδα έρχεται εύκολα ο πειρασμός να παραφράσει κανείς την εμβληματική φράση της «Φάρμας των ζώων» σχετικά με την «ισότητα» στις δικτατορίες ως εξής: «Ολοι είναι ίσοι σχετικά με τις ευθύνες για την κρίση, μόνο που μερικοί είναι –απροσμέτρητα πολύ- πιο ίσοι, δηλαδή πιο ένοχοι, από τους άλλους».
—–Οι διακηρύξεις περί ενοχής των πάντων στην Ελλάδα παίρνουν πολλές μορφές. Άλλοτε ευθαρσώς κτηνώδεις, όπως προ καιρού με το δαχτυλάκι της Αφροδίτης στο διαβόητο εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού «Focus» και τα αντίστοιχα σκουπίδια στο εσωτερικό του.
—–Άλλοτε ωμά προκλητικές, όπως με το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του κυρίου Θόδωρου Πάγκαλου. Και άλλοτε, αν βασιστούμε σε πρόσφατο καλλιτεχνικό δημοσίευμα της

«Εφημερίδας των Συντακτών», με το ύφος των πατρικών παραινέσεων ενδεδυμένο τον μανδύα της ποιητικής άδειας.
—–Η διάχυση της ενοχής για το δράμα της Ελλάδας σε ολόκληρο το σύνολο της κοινωνίας μας έχει δύο διαστάσεις: μια εσωτερική, ενδοελληνική, και μια διεθνή. Στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας η άνευ όρων και ορίων διάχυση της ενοχής υπηρετεί λαμπρά την αθώωση των πραγματικών ενόχων που, αφού και διότι ασέλγησαν στη μοίρα της σημερινής και των επόμενων γενεών, νέμονται όσα κουρέλια της εξουσίας τούς έχουν αφήσει οι κατακτητές/σωτήρες τούς οποίους προσκυνούν. Σε εξωτερικό επίπεδο τώρα, θεμελιώνει την γκεμπελική άποψη ότι υπάρχουν ένοχοι εγκληματικοί λαοί και κράτη (αμερικανιστί rogue states) που αξίζουν να τιμωρηθούν εξοντωτικά προς γνώσιν και παραδειγματισμόν των υπολοίπων.

…Και το δεύτερο κείμενο συμπληρώνει ράβοντας, με:
—–«Ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώθηκε σχεδόν 45%, αλλά το δημόσιο ελάχιστα. Όχι απλώς δεν μειώθηκε ριζικά το κόστος του, αλλά κυρίως δεν άλλαξαν οι δομές και η λειτουργία του. Δεν άλλαξε ο γραφειοκρατικός, πελατειακός, παρασιτικός χαρακτήρας του. Με αποτέλεσμα, τόσα χρόνια μετά, να συζητάμε για τα πράγματα που είχαμε δεσμευθεί ότι θα κάνουμε το 2010. Η απάτη του αντιευρωπαϊκού, αντιμνημονιακού μετώπου είχε στόχο ακριβώς αυτό, να κρύψει την υπεράσπιση του πελατειακού κράτους και να μεταφέρει τα βάρη στην υπόλοιπη κοινωνία.
—–Ανακοινώνουν σήμερα ότι τους λείπουν 39.000 συντάξεις-φαντάσματα, χωρίς ΑΦΜ και ΑΜΚΑ. Τρία χρόνια κάνουν απογραφές συνταξιούχων, ακόμα δεν μπορούν να δώσουν ένα νούμερο οριστικό, πόσες είναι πλαστές, πόσες είναι νεκρών, πόσα ψεύτικα επιδόματα τυφλών και αναπήρων μοιράζει στους πελάτες του το πολιτικό σύστημα. Γιατί αν το κάνουν, πρέπει να αποκαλύψουν και τα κυκλώματα που λεηλατούσαν τη δημόσια περιουσία. Ανακοινώνουν σήμερα απογραφή σε 252 νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου. Ακόμα μετράνε, είχαν καταγραφεί 1.612 άχρηστοι οργανισμοί, ούτε ξέρουν καλά καλά πόσοι φορείς, οργανισμοί, ιδρύματα υπάγονται στο δημόσιο και πόσο στοιχίζουν. Από τους χιλιάδες καταργούν δήθεν μερικούς μετρημένους στα δάχτυλα και στ’ αλήθεια τους συγχωνεύουν διασώζοντάς τους με νέα ονόματα.
—–Η εφευρετικότητά τους είναι απαράμιλλη, εφεδρεία, κινητικότητα, διαθεσιμότητα, εναλλάσσονται από χρόνο σε χρόνο ώστε να μην αγγίζουν τίποτα. Έτσι, αναγκαστικά, φτάνουμε στις οριζόντιες απολύσεις…[…]