Υπάρχει ελπίδα; Αυτό είναι το αγωνιώδες ερώτημα που έρχεται και επανέρχεται στο μυαλό και στα χείλη όλων και το οποίο σε μεγάλο βαθμό καθορίζει τις συμπεριφορές και τελικά και την έκβαση των πραγμάτων. Χωρίς ελπίδα, χωρίς προσδοκίες, χωρίς στόχους, κανείς δεν μπορεί να αντέξει, δεν μπορεί να παλέψει, δεν μπορεί να πετύχει.
Είναι τραγικό τέσσερα χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας και ύστερα από τόσα και τόσα μέτρα, φόρους και βάσανα, να μην μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως τα χειρότερα είναι πίσω μας και πως μπορούμε να αρχίσουμε να χτίζουμε σιγά – σιγά ξανά πάνω στις «στάχτες και τα ερείπια». Γιατί πόλεμος κανονικός μπορεί να μην έγινε, όμως τα αποκαΐδια της ελληνικής οικονομίας ακόμη καπνίζουν και η σκόνη από τα ερείπια στις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, οικογενειών και επιχειρήσεων, δεν έχει «κάτσει». Επτά χρόνια συνεχόμενης ύφεσης είναι πολλά και δεν αντέχεται άλλο η συνέχισή της. Όσο κι αν είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθούν επιτέλους τώρα οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, σε όλο το φάσμα της οικονομικής και θεσμικής πραγματικότητας της χώρας και ο εκσυγχρονισμός του κράτους και της δημόσιας διοίκησης, άλλο τόσο είναι εντελώς απαραίτητο, ικανή και αναγκαία συνθήκη πλέον, να τερματιστεί άμεσα αυτή η περίοδος των αιματηρών περικοπών των ανελέητων φόρων και της απαλλοτρίωσης από το ελληνικό κράτος, των οικονομιών, των περιουσιών και των μισθών όσων εκ των Ελλήνων πολιτών δεν φοροδιαφεύγουν.
Όλοι λένε και γράφουν πως από τον Σεπτέμβριο τα πράγματα θα είναι και πάλι δύσκολα, πως πιθανόν να ζητηθούν και νέα μέτρα, πως ίσως μια νέα περίοδος απαιτήσεων από τους δανειστές να ξεκινήσει. Και ότι η κυβέρνηση πιθανότατα να μην αντέξει τη λήψη νέων μέτρων, πράγμα το οποίο θα οδηγήσει σε πολιτικές εξελίξεις με απρόβλεπτες συνέπειες… Είναι νομίζω αυτή μια λάθος συζήτηση, που από μόνη της υπονομεύει οποιαδήποτε θετική προοπτική υπάρχει, είναι κατά κάποιο τρόπο μια αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία! Γιατί και μόνο που γίνεται αυτού του είδους η κουβέντα, αφαιρεί από τον ορίζοντα το στοιχείο της ελπίδας για τον κόσμο, το στοιχείο της μάχης και της διεκδίκησης από την κυβέρνηση και από όλους μας, για μια καλύτερη προοπτική, για μια καλύτερη μοίρα. Όσο κι αν είναι απαραίτητο να κυριαρχεί στη δύσκολη αυτή περίοδο το στοιχείο της λογικής, της γλώσσας της αλήθειας και του ρεαλισμού, άλλο τόσο αποτελεί ζητούμενο και το στοιχείο της μάχιμης στάσης. Που θα βασίζεται στα υπαρκτά μέχρι στιγμής δεδομένα, δηλαδή ότι από τη μια μεριά, με σκληρές θυσίες έχουμε μια ασύλληπτη για τα διεθνή δεδομένα δημοσιονομική προσαρμογή και από την άλλη, η προσαρμογή αυτή, που έσωσε ουσιαστικά τις ευρωπαϊκές τράπεζες και το ευρώ, οδήγησε ταυτόχρονα σε μια ανυπόφορη κοινωνικά και πιθανότατα πολύ σύντομα και πολιτικά, κατάσταση στην Ελλάδα!
Δεν αρκεί το «Δεν θα πάρουμε νέα δημοσιονομικά μέτρα», γιατί και αυτά που ήδη έχουμε πάρει, αυτά που τρέχουν και αυτά που εκκρεμούν, είναι αρκετά, ούτως ή άλλως, «για να μας σκοτώσουν». Τώρα, ζητείται ελπίς! Και για να υπάρξει ελπίδα, χρειάζεται δύο πράγματα να γίνουν δυνατά και ταυτόχρονα, μεταρρυθμίσεις – μεταρρυθμίσεις – μεταρρυθμίσεις και τέλος στα μνημόνια – στις περικοπές – και στους αβάσταχτους φόρους!
Είναι τραγικό τέσσερα χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας και ύστερα από τόσα και τόσα μέτρα, φόρους και βάσανα, να μην μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως τα χειρότερα είναι πίσω μας και πως μπορούμε να αρχίσουμε να χτίζουμε σιγά – σιγά ξανά πάνω στις «στάχτες και τα ερείπια». Γιατί πόλεμος κανονικός μπορεί να μην έγινε, όμως τα αποκαΐδια της ελληνικής οικονομίας ακόμη καπνίζουν και η σκόνη από τα ερείπια στις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, οικογενειών και επιχειρήσεων, δεν έχει «κάτσει». Επτά χρόνια συνεχόμενης ύφεσης είναι πολλά και δεν αντέχεται άλλο η συνέχισή της. Όσο κι αν είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθούν επιτέλους τώρα οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, σε όλο το φάσμα της οικονομικής και θεσμικής πραγματικότητας της χώρας και ο εκσυγχρονισμός του κράτους και της δημόσιας διοίκησης, άλλο τόσο είναι εντελώς απαραίτητο, ικανή και αναγκαία συνθήκη πλέον, να τερματιστεί άμεσα αυτή η περίοδος των αιματηρών περικοπών των ανελέητων φόρων και της απαλλοτρίωσης από το ελληνικό κράτος, των οικονομιών, των περιουσιών και των μισθών όσων εκ των Ελλήνων πολιτών δεν φοροδιαφεύγουν.
Όλοι λένε και γράφουν πως από τον Σεπτέμβριο τα πράγματα θα είναι και πάλι δύσκολα, πως πιθανόν να ζητηθούν και νέα μέτρα, πως ίσως μια νέα περίοδος απαιτήσεων από τους δανειστές να ξεκινήσει. Και ότι η κυβέρνηση πιθανότατα να μην αντέξει τη λήψη νέων μέτρων, πράγμα το οποίο θα οδηγήσει σε πολιτικές εξελίξεις με απρόβλεπτες συνέπειες… Είναι νομίζω αυτή μια λάθος συζήτηση, που από μόνη της υπονομεύει οποιαδήποτε θετική προοπτική υπάρχει, είναι κατά κάποιο τρόπο μια αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία! Γιατί και μόνο που γίνεται αυτού του είδους η κουβέντα, αφαιρεί από τον ορίζοντα το στοιχείο της ελπίδας για τον κόσμο, το στοιχείο της μάχης και της διεκδίκησης από την κυβέρνηση και από όλους μας, για μια καλύτερη προοπτική, για μια καλύτερη μοίρα. Όσο κι αν είναι απαραίτητο να κυριαρχεί στη δύσκολη αυτή περίοδο το στοιχείο της λογικής, της γλώσσας της αλήθειας και του ρεαλισμού, άλλο τόσο αποτελεί ζητούμενο και το στοιχείο της μάχιμης στάσης. Που θα βασίζεται στα υπαρκτά μέχρι στιγμής δεδομένα, δηλαδή ότι από τη μια μεριά, με σκληρές θυσίες έχουμε μια ασύλληπτη για τα διεθνή δεδομένα δημοσιονομική προσαρμογή και από την άλλη, η προσαρμογή αυτή, που έσωσε ουσιαστικά τις ευρωπαϊκές τράπεζες και το ευρώ, οδήγησε ταυτόχρονα σε μια ανυπόφορη κοινωνικά και πιθανότατα πολύ σύντομα και πολιτικά, κατάσταση στην Ελλάδα!
Δεν αρκεί το «Δεν θα πάρουμε νέα δημοσιονομικά μέτρα», γιατί και αυτά που ήδη έχουμε πάρει, αυτά που τρέχουν και αυτά που εκκρεμούν, είναι αρκετά, ούτως ή άλλως, «για να μας σκοτώσουν». Τώρα, ζητείται ελπίς! Και για να υπάρξει ελπίδα, χρειάζεται δύο πράγματα να γίνουν δυνατά και ταυτόχρονα, μεταρρυθμίσεις – μεταρρυθμίσεις – μεταρρυθμίσεις και τέλος στα μνημόνια – στις περικοπές – και στους αβάσταχτους φόρους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου