του Θεόδωρου Καλμούκου, από την εφημερίδα Εθνικός Κήρυκας Κι άφησε ο μαρτυρικός Πόντος και βγήκε ένας βουβός αναστεναγμός από την ματωμένη καρδίαν του και κύλησε ένα πικρό του δάκρυ κάτι σαν οδυρμός από τα κλαμένα μάτια του όταν άκουγε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο να λέγει στην ομιλία του ανήμερα της Παναγιάς, πως: «τέταρτη φορά, αξίωσε ο Θεός να λειτουργήσουμε και να αποδώσουμε τιμής στην πάναγνο μητέρα του Εμμανουήλ». Και αναρωτήθηκε, τι «το ιδιαίτερο έχει ο τόπος αυτός;» κι έδωσε αμέσως την απάντηση πως «η χάρις του Θεού έχει αγιάσει τον τόπον τούτο, καθώς έζησαν άγιοι σε αυτόν τον τόπο, μέχρι το 1923 όπου τον εγκατέλειψαν οι Σουμελιώτες μοναχοί».
Μέσα στα μάτια μου μεμιάς άρχισαν να περνούν οι σκηνογραφίες της γενοκτονίας του περήφανου και πολύπαθου Ποντιακού Ελληνισμού και ένιωσα τον πόνο και την πίκρα να γεμίζουν την ψυχή και τα σωθικά μου γιʼ αυτά που είχαμε, αυτά που χάσαμε, αυτά που μας ανήκουν. Κι από κύριοι και νοικοκύρηδες γίναμε «επισκέπτες» έστω «διά τετάρτην
φοράν».
Αυτό είναι το σύγχρονο δράμα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Κι αυτό το δράμα το εξέφρασε σιωπηρά για μια ακόμα φορά ο αναστεναγμός του Πόντου και το μετάδωσε στου Βαρθολομαίου την ψυχή θυμίζοντάς του πως και η δική του πατρίδα, η Ιμβρος, αιχμάλωτη και σκλάβα είναι.
Και το δράμα είναι σήμερα ακόμα πιο τραγικό διότι η Ελλάδα είναι κι αυτή «αιχμάλωτη» στους δανειστές. Αυτοί την διαφεντεύουν ουσιαστικά, οι επιχώριοι κυβερνήτες είναι απλώς εντολοδόχοι.
Αχ Ελλάδα! Αχ Ορθοδοξία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου