Παρ' όλο που ο μακαρίτης Κάρολος (ο Μάρξ προς άρση κάθε παρεξηγήσεως) μετά την κατάρρευση του ανύπαρκτου «υπαρκτού σοσιαλισμού» προς χάριν του οποίου αιματοκυλίσθηκε η Έλλάδα, θάφτηκε επισήμως και με τιμές στα σκοτεινά υπόγεια της επαύλεως του «Περισσού» του Κομμουνιστικού (απο)Κόμματος Ελλάδος δεν παύει να συγκινεί ένα σεβαστό τμήμα της εγχώριας αριστεράς και βασικά αυτής που ιδεολογικά είναι φιλική προς την τρομοκρατία, και άρα το έγκλημα, δηλαδή της αριστεράς που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ και αν όχι στο σύνολό του, σε μεγάλο τμήμα της ηγετικής του ομάδος.
Στο συμπυκνωμένο κείμενο του Καρλ Μαρξ το οποίο εγράφη μεταξύ 1860 και 1862 και που επιγράφεται «Εγκώμιο του εγκλήματος», μάλλον από τον τίτλο της γαλλικής έκδοσης, αποκαλύπτονται πολλές από τις αλυσιδωτές επιδράσεις και εξελίξεις που προκαλεί το έγκλημα, πολλές απ’ αυτές θετικές.
Ο εγκληματίας δεν παράγει μόνο εγκλήματα, αλλά και το ποινικό δίκαιο και τον καθηγητή που το διδάσκει, καθώς και το σύγγραμμα του καθηγητή, αστυνομία, δικαστήρια, δικαστές, δικηγόρους, δήμιους, ενόρκους... Συντελεί στη βελτίωση της κλειδαριάς για να αποφευχθεί η κλοπή, στην τελειοποίηση της νομισματοκοπίας για να αντιμετωπιστεί η παραχάραξη, στην εφαρμοσμένη χημεία προς αποκάλυψη της νοθείας και άλλα πολλά. Επίσης ο εγκληματίας παράγει και τέχνη, ωραία λογοτεχνία, μυθιστορήματα ακόμη και τραγωδίες. Το κείμενο αυτό του Μαρξ είναι πράγματι σπινθηροβόλο και φωτίζει το θέμα από απρόσμενες πλευρές.
Και η συγκάλυψη είναι έγκλημα, συντελεί σε διάφορες αλυσιδωτές αντιδράσεις, συνήθως αρνητικές, ποτέ όμως δεν έχει καταξιωθεί στη λογοτεχνία και όπου αναφέρεται, αυτό γίνεται πάντα με απαξιωτικό τρόπο. Στα άλλα εγκλήματα ο λογοτέχνης μπορεί να βρει στοιχεία εξανάστασης και παλικαριάς, ατίθασα πνεύματα και βία που κάποτε ξεσπά δικαιολογημένα. Στην συγκάλυψη όμως τι να βρει να αναπτύξει ένας καλλιτέχνης εκτός ίσως από μια υποκρυπτόμενη συνενοχή; Η συγκάλυψη είναι το έγκλημα της μιζέριας και
της κακομοιριάς που διακρίνει στο σύνολό τους τους «εθνοπατέρες» ανεξαρτήτως ιδεολογιών, αν διαθέτουν κάποια, και ποιος μπορεί να εμπνευστεί από αυτό;
Στην συγκάλυψη για παράδειγμα, έχουμε έναν φανατικό δεξιό (υποτίθεται) πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων να συμπαραστέκεται με όλες του τις δυνάμεις στον αντιπρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων «ιδεολόγο αριστερό» και πατέρα ναρκοεμπόρου και εμπόρου όπλων θυγατέρας επειδή κάποιος βουλευτής έθιξε το πατρικό του φίλτρο. Με ενόχλησε πολύ η στάση του Μεϊμαράκη και έγραψα το «Φθάνουν, άραγε, δέκα φάσκελα» ΕΔΩ αλλά θεώρησα την πράξη του σαν μια ανθρωπιστική ενέργεια αλληλεγγύης προς τον συνάδελφό του και προστασίας του από τα λεκτικά πυρά του «εκτός συνταγματικού τόξου» (τολμά να έχει και τατουάζ σαν δεν ντρέπεται!) Κασιδιάρη. Μετά όμως, και ψάχνοντας σχετικά, βρήκα ότι το όνομα του Μεϊμαράκη φέρεται αναμεμιγμένο σε αρκετές υποθέσεις που απασχολούν και θα απασχολήσουν και στο μέλλον τον Έλληνα πολίτη, διαπίστωσα και το θράσος του άλλου αριστερού συριζαίου του Βούτση, πατέρας και αυτός εγκληματία γιου, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Μαρξ είχε μεγάλο δίκιο.
Η συγκάλυψη σαν έγκλημα που είναι η ίδια, παράγει την καλλιέργεια του συναισθήματος της συνενοχής μεταξύ των βουλευτών, την από αυτήν επιβαλλόμενη «ομοθυμία» στις αποφάσεις αποδόσεως της διακαιοσύνης και της επιβολής του νόμου σε «δύσκολες καταστάσεις», και άρα την εύρυθμη (γι αυτούς) λειτουργία της βουλής και συνεπώς την ομαλή λειτουργία της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας!!!! Βέβαια για να στηριχθεί ακόμη περισσότερο το δημοκρατικό μας οικοδόμημα χρειάζεται η στήριξη και του άλλου «πυλώνα της δημοκρατίας» μας. Του Τύπου σε όλες του εκφάνσεις, που βρίσκεται και αυτός σε καλά και «έντιμα» χέρια που προσπαθούν φιλότιμα και δραστήρια να παίξουν το ευγενές αυτό άθλημα της συγκάλυψης με το αζημίωτο βέβαια.
Πρέπει λοιπόν ο Έλληνας πολίτης να συνειδητοποιήσει ότι οι τύχες του, βάσει του σκεπτικού του Μαρξ, βρίσκονται σε καλά χέρια. Των «αδιάφθορων» της βουλής και των διεφθαρμένων του Τύπου που εφαρμόζουν την μαρξιστική πρακτική στο ακέραιο και πρέπει να κοιμάται ήσυχος. Οι λύκοι φυλάνε σκοπιά και, άρα, το κοπάδι δεν κινδυνεύει από άλλους (λύκους). Του φθάνουν οι δικοί του...
Οδυσσεύς Πάτσης, «Ήπειρος, η πατρίδα μας»
Στο συμπυκνωμένο κείμενο του Καρλ Μαρξ το οποίο εγράφη μεταξύ 1860 και 1862 και που επιγράφεται «Εγκώμιο του εγκλήματος», μάλλον από τον τίτλο της γαλλικής έκδοσης, αποκαλύπτονται πολλές από τις αλυσιδωτές επιδράσεις και εξελίξεις που προκαλεί το έγκλημα, πολλές απ’ αυτές θετικές.
Ο εγκληματίας δεν παράγει μόνο εγκλήματα, αλλά και το ποινικό δίκαιο και τον καθηγητή που το διδάσκει, καθώς και το σύγγραμμα του καθηγητή, αστυνομία, δικαστήρια, δικαστές, δικηγόρους, δήμιους, ενόρκους... Συντελεί στη βελτίωση της κλειδαριάς για να αποφευχθεί η κλοπή, στην τελειοποίηση της νομισματοκοπίας για να αντιμετωπιστεί η παραχάραξη, στην εφαρμοσμένη χημεία προς αποκάλυψη της νοθείας και άλλα πολλά. Επίσης ο εγκληματίας παράγει και τέχνη, ωραία λογοτεχνία, μυθιστορήματα ακόμη και τραγωδίες. Το κείμενο αυτό του Μαρξ είναι πράγματι σπινθηροβόλο και φωτίζει το θέμα από απρόσμενες πλευρές.
Και η συγκάλυψη είναι έγκλημα, συντελεί σε διάφορες αλυσιδωτές αντιδράσεις, συνήθως αρνητικές, ποτέ όμως δεν έχει καταξιωθεί στη λογοτεχνία και όπου αναφέρεται, αυτό γίνεται πάντα με απαξιωτικό τρόπο. Στα άλλα εγκλήματα ο λογοτέχνης μπορεί να βρει στοιχεία εξανάστασης και παλικαριάς, ατίθασα πνεύματα και βία που κάποτε ξεσπά δικαιολογημένα. Στην συγκάλυψη όμως τι να βρει να αναπτύξει ένας καλλιτέχνης εκτός ίσως από μια υποκρυπτόμενη συνενοχή; Η συγκάλυψη είναι το έγκλημα της μιζέριας και
της κακομοιριάς που διακρίνει στο σύνολό τους τους «εθνοπατέρες» ανεξαρτήτως ιδεολογιών, αν διαθέτουν κάποια, και ποιος μπορεί να εμπνευστεί από αυτό;
Στην συγκάλυψη για παράδειγμα, έχουμε έναν φανατικό δεξιό (υποτίθεται) πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων να συμπαραστέκεται με όλες του τις δυνάμεις στον αντιπρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων «ιδεολόγο αριστερό» και πατέρα ναρκοεμπόρου και εμπόρου όπλων θυγατέρας επειδή κάποιος βουλευτής έθιξε το πατρικό του φίλτρο. Με ενόχλησε πολύ η στάση του Μεϊμαράκη και έγραψα το «Φθάνουν, άραγε, δέκα φάσκελα» ΕΔΩ αλλά θεώρησα την πράξη του σαν μια ανθρωπιστική ενέργεια αλληλεγγύης προς τον συνάδελφό του και προστασίας του από τα λεκτικά πυρά του «εκτός συνταγματικού τόξου» (τολμά να έχει και τατουάζ σαν δεν ντρέπεται!) Κασιδιάρη. Μετά όμως, και ψάχνοντας σχετικά, βρήκα ότι το όνομα του Μεϊμαράκη φέρεται αναμεμιγμένο σε αρκετές υποθέσεις που απασχολούν και θα απασχολήσουν και στο μέλλον τον Έλληνα πολίτη, διαπίστωσα και το θράσος του άλλου αριστερού συριζαίου του Βούτση, πατέρας και αυτός εγκληματία γιου, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Μαρξ είχε μεγάλο δίκιο.
Η συγκάλυψη σαν έγκλημα που είναι η ίδια, παράγει την καλλιέργεια του συναισθήματος της συνενοχής μεταξύ των βουλευτών, την από αυτήν επιβαλλόμενη «ομοθυμία» στις αποφάσεις αποδόσεως της διακαιοσύνης και της επιβολής του νόμου σε «δύσκολες καταστάσεις», και άρα την εύρυθμη (γι αυτούς) λειτουργία της βουλής και συνεπώς την ομαλή λειτουργία της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας!!!! Βέβαια για να στηριχθεί ακόμη περισσότερο το δημοκρατικό μας οικοδόμημα χρειάζεται η στήριξη και του άλλου «πυλώνα της δημοκρατίας» μας. Του Τύπου σε όλες του εκφάνσεις, που βρίσκεται και αυτός σε καλά και «έντιμα» χέρια που προσπαθούν φιλότιμα και δραστήρια να παίξουν το ευγενές αυτό άθλημα της συγκάλυψης με το αζημίωτο βέβαια.
Πρέπει λοιπόν ο Έλληνας πολίτης να συνειδητοποιήσει ότι οι τύχες του, βάσει του σκεπτικού του Μαρξ, βρίσκονται σε καλά χέρια. Των «αδιάφθορων» της βουλής και των διεφθαρμένων του Τύπου που εφαρμόζουν την μαρξιστική πρακτική στο ακέραιο και πρέπει να κοιμάται ήσυχος. Οι λύκοι φυλάνε σκοπιά και, άρα, το κοπάδι δεν κινδυνεύει από άλλους (λύκους). Του φθάνουν οι δικοί του...
Οδυσσεύς Πάτσης, «Ήπειρος, η πατρίδα μας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου