Όταν το σκέπτεται κανείς το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο μυαλό είναι οι αριθμοί στους κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χίτλερ… Το αμέσως επόμενο, τα δεινά που υπέστησαν από τον μεγάλο σφαγέα του 20ου αιώνα, Κεμάλ Ατατούρκ, ο πληθυσμός των Ελλήνων της Πόλης, αλλά και σε άλλα αστικά κέντρα (π.χ. Σμύρνη) από τα απολίτιστα στίφη των βαρβαρικών ορδών του Κεμάλ, ο οποίος αφού στράγγισε το αίμα από τα χατζάρια, αποφάσισε να κάνει την Τουρκία… Δύση.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο… που να το ξέρει όμως ο «πατερούλης» (σκοπίμως χρησιμοποιείται, όχι για δημοσιογραφικό ευφυολόγημα, αλλά για να παραπέμπει στον έτερο σφαγέα, τον Ιωσήφ Στάλιν) της Τουρκίας… επάνω στον μύθο του οποίου στήθηκε ολόκληρο το οικοδόμημα του σύγχρονου τουρκικού κράτους, το οποίο αμφισβητείται πλέον ευθέως από τον Ερντογάν που προτιμά τον δικό του εθνικισμό να τον «ντύνει»… με τζαμιά και το κοράνι.
Δεν αποτελεί μυστικό στην Τουρκία, ότι οι μειονότητες ποτέ δεν ήταν και πολύ ευτυχισμένες στον οθωμανικό «παράδεισο» που επιθυμεί να σερβίρει ξανά, σε
«εκσυγχρονισμένη» εκδοχή, ο Νταβούτογλου, μπας και μπορέσει να αποφύγει το εκ νέου άνοιγμα του Ανατολικού Ζητήματος, το οποίο θα βιώσει η Τουρκία με τον πλέον τραυματικό τρόπο.
Αυτή της η φοβία, είχε οδηγήσει νωρίς-νωρίς στην υιοθέτηση ρατσιστικών μέτρων με στόχο τον πλήρη έλεγχο των πληθυσμών του τεχνητού κατασκευάσματος της Τουρκίας, ώστε να μην απειληθεί η εδαφική της ακεραιότητα.
Εάν ήσουν Έλληνας, κάπου καταγραφόταν ο κωδικός «1», εάν ήσουν Αρμένιος, ο κωδικός «2» κι εάν ήσουν Εβραίος, ο κωδικός «3». Τα ίδια για Ασσυρίους, Κούρδους και άλλους πολλούς, αφού είναι γνωστές οι δεκάδες εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες στην Τουρκία. Είδε ποτέ κανείς για παράδειγμα, άτομα προερχόμενα από τις μειονότητες αυτές να σταδιοδρομούν σε ανώτατες θέσεις στο στράτευμα ή την αστυνομία;
Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι ο τουρκικός Τύπος δεν το άφησε το θέμα στην τύχη του, το έψαξε. Ιδίως η Radikal. Οι κώδικες αυτοί έχουν τη ρίζα τους στη Συνθήκη της Λοζάνης, του 1923. Για το θέμα έγραψε ο Ορχάν Κεμάλ Τσενγκίζ, δικηγόρος με ειδίκευση στα ανθρώπινα δικαιώματα, με πλούσιο έργο και ως σχολιογράφος στον Τύπο.
Η παρομοίωσή του εύστοχη: «Για ένα λεπτό, φανταστείτε ότι οι Εβραίοι στη Γερμανία, σήμερα, μυστικά αποκαλύπτονταν από κωδικό από τη γερμανική κυβέρνηση και αυτό αποκαλυπτόταν. Θα καταγραφόταν ως πολιτικός σεισμός, αρκετά ισχυρός ώστε να συγκλονίσει το γερμανικό πολιτικό σύστημα μέχρι τις ρίζες του. Σε αντίθεση, το σκάνδαλο στην Τουρκία παρέμεινε ως είδηση μόνο μερικές ημέρες σε λίγες εφημερίδες».
Τα ερωτήματα που θέτει είναι αμείλικτα: Συνιστά η πρακτική αυτή θεσμοποιημένο ρατσισμό; Και προχωρά, αναφέροντας ότι αναμένει να διαπιστώσει εάν οι μη μουσουλμάνοι της Τουρκίας που επλήγησαν από το ρατσιστικό αυτό μέτρο (πραγματικό απαρτχάιντ, δεν είναι φαίνεται τυχαίες οι σχέσεις με τη Νότια Αφρική που είχε αναπτύξει η Τουρκία) θα προσφύγουν στο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας κι εάν τα αποτελέσματα δεν είναι ικανοποιητικά, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά και στους θεσμούς του ΟΗΕ.
Ναι, καλά ακούσατε, δεν είναι ελληνικό το όνομα που προτείνει το αυτονόητο και σίγουρα δεν εργάζεται για το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο… που να το ξέρει όμως ο «πατερούλης» (σκοπίμως χρησιμοποιείται, όχι για δημοσιογραφικό ευφυολόγημα, αλλά για να παραπέμπει στον έτερο σφαγέα, τον Ιωσήφ Στάλιν) της Τουρκίας… επάνω στον μύθο του οποίου στήθηκε ολόκληρο το οικοδόμημα του σύγχρονου τουρκικού κράτους, το οποίο αμφισβητείται πλέον ευθέως από τον Ερντογάν που προτιμά τον δικό του εθνικισμό να τον «ντύνει»… με τζαμιά και το κοράνι.
«εκσυγχρονισμένη» εκδοχή, ο Νταβούτογλου, μπας και μπορέσει να αποφύγει το εκ νέου άνοιγμα του Ανατολικού Ζητήματος, το οποίο θα βιώσει η Τουρκία με τον πλέον τραυματικό τρόπο.
Αυτή της η φοβία, είχε οδηγήσει νωρίς-νωρίς στην υιοθέτηση ρατσιστικών μέτρων με στόχο τον πλήρη έλεγχο των πληθυσμών του τεχνητού κατασκευάσματος της Τουρκίας, ώστε να μην απειληθεί η εδαφική της ακεραιότητα.
Εάν ήσουν Έλληνας, κάπου καταγραφόταν ο κωδικός «1», εάν ήσουν Αρμένιος, ο κωδικός «2» κι εάν ήσουν Εβραίος, ο κωδικός «3». Τα ίδια για Ασσυρίους, Κούρδους και άλλους πολλούς, αφού είναι γνωστές οι δεκάδες εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες στην Τουρκία. Είδε ποτέ κανείς για παράδειγμα, άτομα προερχόμενα από τις μειονότητες αυτές να σταδιοδρομούν σε ανώτατες θέσεις στο στράτευμα ή την αστυνομία;
Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι ο τουρκικός Τύπος δεν το άφησε το θέμα στην τύχη του, το έψαξε. Ιδίως η Radikal. Οι κώδικες αυτοί έχουν τη ρίζα τους στη Συνθήκη της Λοζάνης, του 1923. Για το θέμα έγραψε ο Ορχάν Κεμάλ Τσενγκίζ, δικηγόρος με ειδίκευση στα ανθρώπινα δικαιώματα, με πλούσιο έργο και ως σχολιογράφος στον Τύπο.
Η παρομοίωσή του εύστοχη: «Για ένα λεπτό, φανταστείτε ότι οι Εβραίοι στη Γερμανία, σήμερα, μυστικά αποκαλύπτονταν από κωδικό από τη γερμανική κυβέρνηση και αυτό αποκαλυπτόταν. Θα καταγραφόταν ως πολιτικός σεισμός, αρκετά ισχυρός ώστε να συγκλονίσει το γερμανικό πολιτικό σύστημα μέχρι τις ρίζες του. Σε αντίθεση, το σκάνδαλο στην Τουρκία παρέμεινε ως είδηση μόνο μερικές ημέρες σε λίγες εφημερίδες».
Τα ερωτήματα που θέτει είναι αμείλικτα: Συνιστά η πρακτική αυτή θεσμοποιημένο ρατσισμό; Και προχωρά, αναφέροντας ότι αναμένει να διαπιστώσει εάν οι μη μουσουλμάνοι της Τουρκίας που επλήγησαν από το ρατσιστικό αυτό μέτρο (πραγματικό απαρτχάιντ, δεν είναι φαίνεται τυχαίες οι σχέσεις με τη Νότια Αφρική που είχε αναπτύξει η Τουρκία) θα προσφύγουν στο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας κι εάν τα αποτελέσματα δεν είναι ικανοποιητικά, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά και στους θεσμούς του ΟΗΕ.
Ναι, καλά ακούσατε, δεν είναι ελληνικό το όνομα που προτείνει το αυτονόητο και σίγουρα δεν εργάζεται για το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου