Του Γιώργου Κράλογλου
Όσο σκόπιμο θόρυβο και αν προκαλούν οι σημερινοί κυβερνητικοί «ηρωισμοί» και οι αυριανοί πανηγυρισμοί για τον πιθανό προσδιορισμό του δημοσιονομικού κενού από τα 2 δισ. ευρώ ίσως στα 500 εκατ. ευρώ, δύσκολα καλύπτεται η τραγική αλήθεια ότι το ουσιαστικό αντικείμενο του παζαριού είναι πόσο ακόμη θα φτωχύνουν το λαό για να συντηρήσουν όσο περισσότερο κράτος μπορούν.
Άρα το πραγματικό ζητούμενο είναι αν θα έχουμε φτώχεια κατακόρυφη με οριζόντια μέτρα που θα τινάξει και την αγορά στον αέρα ή φτώχεια αργού θανάτου... αν τα μέτρα θα είναι διαρθρωτικά.
Φροντίζουν όμως να εστιάζουν την προσοχή μας στο τελικό ύψος του ποσού που θα περιλαμβάνουν τα μέτρα για να «σκοτεινιάσουν» (έτσι νομίζουν) τους πεντακάθαρους λόγους που προκαλούν ακόμη περισσότερη φτώχεια, διασφαλίζοντας όμως έτσι τις δικές τους πολιτικές επιλογές και την χρηματοδότηση πλουσίων κομμάτων και βουλευτών μιας πτωχευμένης δημοκρατίας.
Αλίμονο αν τολμούσαν ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων να μικρύνουν το κράτος και να
περιορίσουν τον πάσης φύσεως κομματικό στρατό.
Πρόκειται για πολιτικό παιχνίδι-πρόκληση προς τους σημερινούς «πλούσιους» και νεόπτωχους της χώρας που κάνουν ενδιαφέρουσες και τις, επί του ιδίου θέματος, επισημάνσεις των σχολιαστώνgeorge-lig και yiannis-v (στο προηγούμενο σημείωμά μου) ότι ρεαλιστικά σκεπτόμενοι δεν μπορούμε να αναζητάμε την απαράδεκτα πλασματική κατάσταση (του άκοπου κέρδους, των δανεικών και της υπερκατανάλωσης) των προ του 2009 πλουσίων που μας οδήγησε και στην φτώχεια την οποία άλλωστε εμείς ψηφίσαμε, εγκρίνοντας το αδηφάγο κράτος που αποτελεί πλέον πραγματικότητα.
Συμφωνώ απόλυτα με αυτήν την ωμή αλήθεια, των σχολιαστών, που διατυπώνεται ευθέως χωρίς περιτυλίγματα και άχρηστες θεωρίες.
Εγώ θα επιμείνω όμως στις αιτίες της σημερινής φτώχειας γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε (μεταξύ πολλών άλλων) ότι είναι άλλο πράγμα να διαλύεται η βιομηχανία, η βιοτεχνία, η μεταλλεία, η ναυτιλία και ο τουρισμός στον τόπο σου λόγω οικονομικής συγκυρίας, παγκοσμιοποίησης, ή και αδυναμίας στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων σου και άλλο πράγμα να διαλύσεις τους τομείς αυτούς της οικονομίας για πολιτικούς λόγους επειδή οι μεταπολιτευτικές πρωθυπουργικές δικτατορίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ σχεδίασαν, επί τούτου, να αλλάξουν το μίγμα της οικονομίας ώστε το κράτος από το 35% που είχε υπό τον έλεγχό του να φθάσει στο 75% (μέσα σε μία δεκαετία) για να βολευτεί η κομματική πελατεία με το πρόσχημα της δήθεν απασχόλησης και της αστυφιλίας.
Εάν οι πρωθυπουργικές δικτατορίες της δεκαετίας αυτής δεν είχαν σπαταλήσει τόσους πόρους της τότε ΕΟΚ σε κρατικά πειράματα μιας υπερφίαλης νομενκλατούρας, καθηγητών, κομματικών Διοικητών κρατικών Τραπεζών και συγκεκριμένων πολιτικών, και εάν η οικονομία δεν είχε περάσει από το πλεόνασμα στο χρέος (που ήταν εντελώς αδύνατον να εξυπηρετηθεί με ένα ζημιογόνο κράτος-«επιχειρηματία» στο 75%) θα είχαμε γλιτώσει και τον ασύδοτο νεοπλουτισμό και την υπερκατανάλωση και τα δανεικά και την χλιδή των αστών μιας εμφανέστατα φτωχής χώρας των Βαλκανίων που μπήκε κατά παραχώρηση και με υπολογισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εάν δεν είχαμε «ψηφίσει» τις κρατικοποιήσεις στην ναυπηγική βιομηχανία, στις μεταφορές από την αεροπορία μέχρι τα τοπικά λεωφορεία, στην αμυντική βιομηχανία, στην πετρελαιοβιομηχανία, στις Τράπεζες, στη μεταλλουργία, στην ενέργεια, και στον τουρισμό η πιθανή φτώχεια στον τόπο θα ήταν μόνο φαινόμενο των καιρών.
Αλήθεια ποια ήταν τα κέρδη μας από τα πάνω από 15 δισ. δραχμές που πληρώσαμε ως φορολογούμενοι μαζί με τις κρατικές Τράπεζες, για εξαγορές, για μετοχοποιήσεις, ή για κρατικές επενδύσεις σπατάλης που πήγαν στα σκουπίδια όπως αυτές της δήθεν βαριάς κρατικής βιομηχανίας; Τι κέρδισε ο φορολογούμενος από τα πετροχημικά, τις κρατικές μεταλλουργίες, τις χημικές βιομηχανίες, την Ολυμπιακή, την αμυντική βιομηχανία και μια σειρά αγορασμένες βιομηχανικές επιχειρήσεις που οι περισσότερες είναι σήμερα γνωστές μόνο ως στέκια ναρκομανών;
Και πέραν αυτών.
Εάν δεν είχαμε, για γνωστούς σκόπιμους πολιτικούς λόγους, απομακρύνει από τη χώρα την ναυτιλία, το ξένο πολυεθνικό κεφάλαιο, και τους ξένους επενδυτές στην βαριά βιομηχανία, τον τουρισμό, και το υπέδαφος σήμερα ίσως μιλάγαμε για φτώχεια μετρώντας (όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες) μόνο λόγω λανθασμένων επιλογών και όχι λόγω ανατροπής του οικονομικού συστήματος από το καθεστώς της κλειστής κρατικής οικονομίας των πρωθυπουργικών δικτατοριών 1975-1985.
Είναι λοιπόν άλλο πράγμα να θεωρείς απλώς πλούσια την 4μελή οικογένεια με δύο εργαζόμενους που συγκεντρώνουν 20-25.000 ευρώ σε μια πτωχευμένη χώρα και άλλο πράγμα να τους στοχοποιείς ως μόνιμους χρηματοδότες (μέσω φόρων) ενός κράτους που επιμένεις να το διατηρείς αμείωτο αφού το πληρώνουν και θα το πληρώνουν αυτοί που τους φτώχυνες για να μην το περιορίσεις. Αυτή η φτώχεια, που ήταν δυνατόν να αποφευχθεί, θα έχει και συνέχεια. Θα την δείτε το 2016.
Όσο σκόπιμο θόρυβο και αν προκαλούν οι σημερινοί κυβερνητικοί «ηρωισμοί» και οι αυριανοί πανηγυρισμοί για τον πιθανό προσδιορισμό του δημοσιονομικού κενού από τα 2 δισ. ευρώ ίσως στα 500 εκατ. ευρώ, δύσκολα καλύπτεται η τραγική αλήθεια ότι το ουσιαστικό αντικείμενο του παζαριού είναι πόσο ακόμη θα φτωχύνουν το λαό για να συντηρήσουν όσο περισσότερο κράτος μπορούν.
Άρα το πραγματικό ζητούμενο είναι αν θα έχουμε φτώχεια κατακόρυφη με οριζόντια μέτρα που θα τινάξει και την αγορά στον αέρα ή φτώχεια αργού θανάτου... αν τα μέτρα θα είναι διαρθρωτικά.
Φροντίζουν όμως να εστιάζουν την προσοχή μας στο τελικό ύψος του ποσού που θα περιλαμβάνουν τα μέτρα για να «σκοτεινιάσουν» (έτσι νομίζουν) τους πεντακάθαρους λόγους που προκαλούν ακόμη περισσότερη φτώχεια, διασφαλίζοντας όμως έτσι τις δικές τους πολιτικές επιλογές και την χρηματοδότηση πλουσίων κομμάτων και βουλευτών μιας πτωχευμένης δημοκρατίας.
Αλίμονο αν τολμούσαν ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων να μικρύνουν το κράτος και να
περιορίσουν τον πάσης φύσεως κομματικό στρατό.
Πρόκειται για πολιτικό παιχνίδι-πρόκληση προς τους σημερινούς «πλούσιους» και νεόπτωχους της χώρας που κάνουν ενδιαφέρουσες και τις, επί του ιδίου θέματος, επισημάνσεις των σχολιαστώνgeorge-lig και yiannis-v (στο προηγούμενο σημείωμά μου) ότι ρεαλιστικά σκεπτόμενοι δεν μπορούμε να αναζητάμε την απαράδεκτα πλασματική κατάσταση (του άκοπου κέρδους, των δανεικών και της υπερκατανάλωσης) των προ του 2009 πλουσίων που μας οδήγησε και στην φτώχεια την οποία άλλωστε εμείς ψηφίσαμε, εγκρίνοντας το αδηφάγο κράτος που αποτελεί πλέον πραγματικότητα.
Συμφωνώ απόλυτα με αυτήν την ωμή αλήθεια, των σχολιαστών, που διατυπώνεται ευθέως χωρίς περιτυλίγματα και άχρηστες θεωρίες.
Εγώ θα επιμείνω όμως στις αιτίες της σημερινής φτώχειας γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε (μεταξύ πολλών άλλων) ότι είναι άλλο πράγμα να διαλύεται η βιομηχανία, η βιοτεχνία, η μεταλλεία, η ναυτιλία και ο τουρισμός στον τόπο σου λόγω οικονομικής συγκυρίας, παγκοσμιοποίησης, ή και αδυναμίας στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων σου και άλλο πράγμα να διαλύσεις τους τομείς αυτούς της οικονομίας για πολιτικούς λόγους επειδή οι μεταπολιτευτικές πρωθυπουργικές δικτατορίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ σχεδίασαν, επί τούτου, να αλλάξουν το μίγμα της οικονομίας ώστε το κράτος από το 35% που είχε υπό τον έλεγχό του να φθάσει στο 75% (μέσα σε μία δεκαετία) για να βολευτεί η κομματική πελατεία με το πρόσχημα της δήθεν απασχόλησης και της αστυφιλίας.
Εάν οι πρωθυπουργικές δικτατορίες της δεκαετίας αυτής δεν είχαν σπαταλήσει τόσους πόρους της τότε ΕΟΚ σε κρατικά πειράματα μιας υπερφίαλης νομενκλατούρας, καθηγητών, κομματικών Διοικητών κρατικών Τραπεζών και συγκεκριμένων πολιτικών, και εάν η οικονομία δεν είχε περάσει από το πλεόνασμα στο χρέος (που ήταν εντελώς αδύνατον να εξυπηρετηθεί με ένα ζημιογόνο κράτος-«επιχειρηματία» στο 75%) θα είχαμε γλιτώσει και τον ασύδοτο νεοπλουτισμό και την υπερκατανάλωση και τα δανεικά και την χλιδή των αστών μιας εμφανέστατα φτωχής χώρας των Βαλκανίων που μπήκε κατά παραχώρηση και με υπολογισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εάν δεν είχαμε «ψηφίσει» τις κρατικοποιήσεις στην ναυπηγική βιομηχανία, στις μεταφορές από την αεροπορία μέχρι τα τοπικά λεωφορεία, στην αμυντική βιομηχανία, στην πετρελαιοβιομηχανία, στις Τράπεζες, στη μεταλλουργία, στην ενέργεια, και στον τουρισμό η πιθανή φτώχεια στον τόπο θα ήταν μόνο φαινόμενο των καιρών.
Αλήθεια ποια ήταν τα κέρδη μας από τα πάνω από 15 δισ. δραχμές που πληρώσαμε ως φορολογούμενοι μαζί με τις κρατικές Τράπεζες, για εξαγορές, για μετοχοποιήσεις, ή για κρατικές επενδύσεις σπατάλης που πήγαν στα σκουπίδια όπως αυτές της δήθεν βαριάς κρατικής βιομηχανίας; Τι κέρδισε ο φορολογούμενος από τα πετροχημικά, τις κρατικές μεταλλουργίες, τις χημικές βιομηχανίες, την Ολυμπιακή, την αμυντική βιομηχανία και μια σειρά αγορασμένες βιομηχανικές επιχειρήσεις που οι περισσότερες είναι σήμερα γνωστές μόνο ως στέκια ναρκομανών;
Και πέραν αυτών.
Εάν δεν είχαμε, για γνωστούς σκόπιμους πολιτικούς λόγους, απομακρύνει από τη χώρα την ναυτιλία, το ξένο πολυεθνικό κεφάλαιο, και τους ξένους επενδυτές στην βαριά βιομηχανία, τον τουρισμό, και το υπέδαφος σήμερα ίσως μιλάγαμε για φτώχεια μετρώντας (όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες) μόνο λόγω λανθασμένων επιλογών και όχι λόγω ανατροπής του οικονομικού συστήματος από το καθεστώς της κλειστής κρατικής οικονομίας των πρωθυπουργικών δικτατοριών 1975-1985.
Είναι λοιπόν άλλο πράγμα να θεωρείς απλώς πλούσια την 4μελή οικογένεια με δύο εργαζόμενους που συγκεντρώνουν 20-25.000 ευρώ σε μια πτωχευμένη χώρα και άλλο πράγμα να τους στοχοποιείς ως μόνιμους χρηματοδότες (μέσω φόρων) ενός κράτους που επιμένεις να το διατηρείς αμείωτο αφού το πληρώνουν και θα το πληρώνουν αυτοί που τους φτώχυνες για να μην το περιορίσεις. Αυτή η φτώχεια, που ήταν δυνατόν να αποφευχθεί, θα έχει και συνέχεια. Θα την δείτε το 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου