16/11/2010
Γράφει η
Σοφία Βούλτεψη
Σοφία Βούλτεψη
Δεν θα γίνουν απολύσεις στις ζημιογόνες ΔΕΚΟ, ακούμε ξανά και ξανά τις τελευταίες ημέρες. Θα γίνουν μετατάξεις, θα υπάρξουν συνταξιοδοτήσεις (αυτών που προσελήφθησαν το 1983-1984 για να μην ξεχνιόμαστε και να μην αναρωτιόμαστε πώς διογκώθηκε ο δημόσιος τομέας και πού πήγαν τα λεφτά και γιατί δεν αναπτύχθηκε ο ιδιωτικός τομέας και άλλα τοιαύτα) και οι συμβάσεις θα κριθούν μη ανανεώσιμες.
Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι κάποιες χιλιάδες συμβασιούχοι θα βρεθούν εκτός, οπότε μπορεί και να επαληθευθούν όσοι εδώ και καιρό «έβλεπαν» την ανεργία στο 20%.
Μήπως θυμόμαστε τι συνέβαινε στα τέλη Ιουλίου του 2008, όταν στην Βουλή συζητείτο η τροπολογία για τις ελλειμματικές ΔΕΚΟ;
Χαμός στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ εξαιτίας μιας δήλωσης της κ. Λούκας Κατσέλη στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ: «Αν μια επιχείρηση δεν χρειάζεται πλέον θα μπορούσε να κλείσει. Το ζήτημα δεν είναι αν μια δημόσια επιχείρηση είναι ένα εργαλείο ανάπτυξης. Αν αυτό το εργαλείο ανάπτυξης δεν είναι χρήσιμη, θα πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε».
Τότε, ο κ. Παπακωνσταντίνου έσπευσε να δηλώσει: «Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κάποια λίστα με ΔΕΚΟ που πρέπει να κλείσουν. Θα πρέπει να ρωτήσετε την κ. Κατσέλη αν αναφέρεται σε κάποια συγκεκριμένη ΔΕΚΟ». Είπε μάλιστα τότε ο σημερινός υπουργός Οικονομικών πως δεν τίθεται θέμα κατάργησης οποιασδήποτε ΔΕΚΟ, εφόσον αποτελεί πολύτιμο εργαλείο κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής.
Η κ. Κατσέλη υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση, δίνοντας διευκρινίσεις στη γραμμή του κόμματος: «Αν μια ΔΕΚΟ παύει να είναι ΔΕΚΟ, δηλαδή δεν έχει αναπτυξιακό ή κοινωνικό έργο, θα πρέπει να αναδιοργανωθεί. Κι’ αν δεν μπορεί να αναδιοργανωθεί να κοιτάξουμε αν πρέπει ή όχι να κλείσει».
Ήταν η περίοδος που το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να διανοηθεί σύγκρουση με τις συντεχνίες, τις οποίες χρειαζόταν στο πλευρό του – μαζί με τις ψήφους τους.
Και είχε από τότε φανεί πως υπήρχαν πολλές και διαφορετικές γραμμές στο οικονομικό επιτελείο του. Αλλά και εναλλασσόμενους ρόλους. Τώρα είναι ο κ. Παπακωνσταντίνου που εφαρμόζει την πιο σκληρή λιτότητα, την οποία ως εκπρόσωπος του κόμματος εξόρκιζε, λέγοντας πως το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση θα επανεξέταζε όλες τις αποκρατικοποιήσεις (δεν επανεξέτασε καμία) και πως «τα μέτρα κοινωνικής συνοχής ενισχύουν την αγοραστική δύναμη των πολιτών και τελικά την οικονομική δραστηριότητα, φέρνουν ανάπτυξη, όπως και η αύξηση των δημοσίων επενδύσεων και η ανάπτυξη με τη σειρά της συμβάλλει στην ανακούφιση του δημοσιονομικού προβλήματος και επιτρέπει την περαιτέρω αύξηση των κοινωνικών δαπανών». Αυτός ήταν, κατά τον υπουργό, ο περίφημος «ενάρετος κύκλος ανάπτυξης και συνοχής που θα προωθήσουμε».
Σήμερα, αποκαλεί τις απολύσεις «μη ανανεώσεις», η κοινωνική αποστολή των ΔΕΚΟ έχει πάει περίπατο, το ίδιο και τα μέτρα που θα ελάμβανε υπέρ της κοινωνικής συνοχής.
Δυο χρόνια μετά την μεγάλη μάχη για την υπεράσπιση της κοινωνικής συμβολής των ΔΕΚΟ, ακριβώς τον Ιούλιο του 2010, σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία», ο Α. Λοβέρδος, ως υπουργός Εργασίας έλεγε: «Κι’ αν με ρωτάτε τι θα κάνουμε με τις ΔΕΚΟ που χρωστούν, η απάντηση είναι ότι θα κλείσουν κι’ αυτές».
Καινούργια φασαρία, οπότε επενέβη πάλι (4 Αυγούστου 2010) ο κ. Παπακωνσταντίνου με τα περίφημα πέντε ΔΕΝ, μεταξύ των οποίων και το «ΔΕΝ θα γίνουν απολύσεις στις ΔΕΚΟ». Ακριβώς την επομένη, η τρόικα έδινε συνέντευξη Τύπου. Είπαν πως έχουν συζητήσει το θέμα τις ιδιωτικοποίησης των ΔΕΚΟ με τις ελληνικές αρχές, αφήνοντας ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο απολύσεων. Και ξανά ο κ. Παπακωνσταντίνου διέψευσε.
Φυσικά. Διότι δεν εννοούσε απολύσεις. Εννοούσε «μη ανανεώσεις». Τώρα, αν σε εποχή βαθιάς ύφεσης και μεγάλης ανεργίας υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ απόλυσης και μη ανανέωσης γι’ αυτούς που θα την υποστούν χωρίς να έχουν δημιουργηθεί προϋποθέσεις για να βρουν αλλού δουλειά, ρωτήστε το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης.
Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι κάποιες χιλιάδες συμβασιούχοι θα βρεθούν εκτός, οπότε μπορεί και να επαληθευθούν όσοι εδώ και καιρό «έβλεπαν» την ανεργία στο 20%.
Μήπως θυμόμαστε τι συνέβαινε στα τέλη Ιουλίου του 2008, όταν στην Βουλή συζητείτο η τροπολογία για τις ελλειμματικές ΔΕΚΟ;
Χαμός στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ εξαιτίας μιας δήλωσης της κ. Λούκας Κατσέλη στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ: «Αν μια επιχείρηση δεν χρειάζεται πλέον θα μπορούσε να κλείσει. Το ζήτημα δεν είναι αν μια δημόσια επιχείρηση είναι ένα εργαλείο ανάπτυξης. Αν αυτό το εργαλείο ανάπτυξης δεν είναι χρήσιμη, θα πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε».
Τότε, ο κ. Παπακωνσταντίνου έσπευσε να δηλώσει: «Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κάποια λίστα με ΔΕΚΟ που πρέπει να κλείσουν. Θα πρέπει να ρωτήσετε την κ. Κατσέλη αν αναφέρεται σε κάποια συγκεκριμένη ΔΕΚΟ». Είπε μάλιστα τότε ο σημερινός υπουργός Οικονομικών πως δεν τίθεται θέμα κατάργησης οποιασδήποτε ΔΕΚΟ, εφόσον αποτελεί πολύτιμο εργαλείο κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής.
Η κ. Κατσέλη υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση, δίνοντας διευκρινίσεις στη γραμμή του κόμματος: «Αν μια ΔΕΚΟ παύει να είναι ΔΕΚΟ, δηλαδή δεν έχει αναπτυξιακό ή κοινωνικό έργο, θα πρέπει να αναδιοργανωθεί. Κι’ αν δεν μπορεί να αναδιοργανωθεί να κοιτάξουμε αν πρέπει ή όχι να κλείσει».
Ήταν η περίοδος που το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να διανοηθεί σύγκρουση με τις συντεχνίες, τις οποίες χρειαζόταν στο πλευρό του – μαζί με τις ψήφους τους.
Και είχε από τότε φανεί πως υπήρχαν πολλές και διαφορετικές γραμμές στο οικονομικό επιτελείο του. Αλλά και εναλλασσόμενους ρόλους. Τώρα είναι ο κ. Παπακωνσταντίνου που εφαρμόζει την πιο σκληρή λιτότητα, την οποία ως εκπρόσωπος του κόμματος εξόρκιζε, λέγοντας πως το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση θα επανεξέταζε όλες τις αποκρατικοποιήσεις (δεν επανεξέτασε καμία) και πως «τα μέτρα κοινωνικής συνοχής ενισχύουν την αγοραστική δύναμη των πολιτών και τελικά την οικονομική δραστηριότητα, φέρνουν ανάπτυξη, όπως και η αύξηση των δημοσίων επενδύσεων και η ανάπτυξη με τη σειρά της συμβάλλει στην ανακούφιση του δημοσιονομικού προβλήματος και επιτρέπει την περαιτέρω αύξηση των κοινωνικών δαπανών». Αυτός ήταν, κατά τον υπουργό, ο περίφημος «ενάρετος κύκλος ανάπτυξης και συνοχής που θα προωθήσουμε».
Σήμερα, αποκαλεί τις απολύσεις «μη ανανεώσεις», η κοινωνική αποστολή των ΔΕΚΟ έχει πάει περίπατο, το ίδιο και τα μέτρα που θα ελάμβανε υπέρ της κοινωνικής συνοχής.
Δυο χρόνια μετά την μεγάλη μάχη για την υπεράσπιση της κοινωνικής συμβολής των ΔΕΚΟ, ακριβώς τον Ιούλιο του 2010, σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία», ο Α. Λοβέρδος, ως υπουργός Εργασίας έλεγε: «Κι’ αν με ρωτάτε τι θα κάνουμε με τις ΔΕΚΟ που χρωστούν, η απάντηση είναι ότι θα κλείσουν κι’ αυτές».
Καινούργια φασαρία, οπότε επενέβη πάλι (4 Αυγούστου 2010) ο κ. Παπακωνσταντίνου με τα περίφημα πέντε ΔΕΝ, μεταξύ των οποίων και το «ΔΕΝ θα γίνουν απολύσεις στις ΔΕΚΟ». Ακριβώς την επομένη, η τρόικα έδινε συνέντευξη Τύπου. Είπαν πως έχουν συζητήσει το θέμα τις ιδιωτικοποίησης των ΔΕΚΟ με τις ελληνικές αρχές, αφήνοντας ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο απολύσεων. Και ξανά ο κ. Παπακωνσταντίνου διέψευσε.
Φυσικά. Διότι δεν εννοούσε απολύσεις. Εννοούσε «μη ανανεώσεις». Τώρα, αν σε εποχή βαθιάς ύφεσης και μεγάλης ανεργίας υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ απόλυσης και μη ανανέωσης γι’ αυτούς που θα την υποστούν χωρίς να έχουν δημιουργηθεί προϋποθέσεις για να βρουν αλλού δουλειά, ρωτήστε το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης.
Ελευθερη Ζωνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου