Φτάνει με την «τηλεδημοκρατία», έλεος.
Γράφει ο Κλεισθένης.
Παρατηρούμε τελευταία τον πρωθυπουργό να καταγγέλλει τους δημοσιογράφους ότι ευθύνονται για την πολιτική κατάσταση στη χώρα, τον εκπρόσωπο της ΝΔ να καταγγέλλει αποκλεισμό των δράσεων του κόμματος απ’ τα τηλεοπτικά κανάλια και όλα τα υπόλοιπα κόμματα να διαμαρτύρονται για μεροληπτική αντιμετώπισή τους απ’ τα ΜΜΕ.
Το εξουσιαστικό σύστημα δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την επικοινωνία παρά για τις πολιτικές διεργασίες των κομμάτων.
Αλήθεια τι προσέφεραν στο πολιτικό γίγνεσθαι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι «τηλεαστέρες» πολιτικοί; Μόνο εκλογικά κέρδη για τους ίδιους.
Όλοι γνωρίζουμε ότι τα ιδιωτικά κανάλια έχουν ιδιοκτήτες με συγκεκριμένα συμφέροντα και με επιδιώξεις εξυπηρέτησης αυτών των συμφερόντων, λογικό λοιπόν είναι για να στηρίξουν το άλφα ή το βήτα κόμμα εξουσίας ζητάνε ανταλλάγματα. Μήπως ανακαλύψαμε τον τροχό;
Η επιμονή των κομμάτων να γίνεται η πολιτική μέσω των τηλεοπτικών καναλιών δεν είναι σημερινό φαινόμενο αλλά μας έχει φέρει στο σημερινό αδιέξοδο.
Τα κόμματα ειδικά τα δύο που κυβέρνησαν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αντικειμενική αδυναμία να κατέβουν στο λαό και να συνδιαλλαγούν μαζί του για την εξεύρεση λύσεων καταθέτοντας τις δικές τους προτάσεις. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα και πολύ περισσότερο πολλούς απ’ τους εν ενεργεία πολιτικούς.
Οι πολιτικοί δεν τολμούν να εμφανιστούν σε ανοικτές συζητήσεις αλλά περιορίζονται σε κάποιες λίγες συγκεντρώσεις με τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς τους, φοβούνται το λεγόμενο λαϊκά «κράξιμο». Η παρουσία τους στα κανάλια όπου πηγαίνουν με την σωματοφυλακτική τους κουστωδία τους εξασφαλίζει απ’ τα απρόοπτα και τις εκδηλώσεις των απλών πολιτών που κάθε τόσο γίνονται και πιο επιθετικές.
Η διακομματική άρνηση κάθαρσης και τιμωρίας όσων είναι υπεύθυνοι για το σημερινό κατάντημα της χώρας οδηγεί τους πολίτες σε πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος κάτι που όχι μόνο δεν βοηθά στην επίλυση των οξυμμένων προβλημάτων αλλά είναι και βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας.
Οι ανακοινώσεις περί δεσμεύσεων των κομμάτων με τα λεγόμενα παλαιότερα «συμβόλαια» με το λαό αφήνουν απαθείς τους πολίτες γιατί είναι χιλιοπαιγμένα σενάρια πολιτικών ψεμάτων.
Η εμπιστοσύνη θα επανέλθει με την κατά πρόσωπο επικοινωνία των πολιτικών με τους πολίτες.
Όσο τα κόμματα θα επιμένουν στην τηλεδημοκρατία τόσο το πολιτικό σύστημα θα απαξιώνεται με ότι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο για το μέλλον.
Άσε που θα μας αναγκάσουν να σπάσουμε τις τηλεοράσεις μας απ’ τα όσα ακούμε και το κακό είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά για αντικατάσταση.
Όλες οι έρευνες σχετικά με την απαξίωση των πολιτικών δείχνουν ραγδαία αύξηση της επιλογής του «κανένα».
Οι πολίτες απ’ την άλλη δεν εμπιστεύονται καθόλου τις ειδήσεις και ειδικότερα τα σχόλια την τηλεδημοσιογράφων θεωρώντας τους σαν προπαγανδιστές των κομμάτων και όχι σαν ενημερωτές του λαού. Η σχέση τους με τους καναλάρχες και η κατ’ εντολήν δημοσιογραφία είναι τόσο πρόδηλη που άρχισαν να κυκλοφορούν και ανέκδοτα.
Η πολιτική όσο θα παραμένει στις ανακοινώσεις-φούσκες, στις αλληλοκατηγορίες χωρίς ουσία και στα επικοινωνιακά τρυκς τόσο θα απαξιώνεται και τόσο ο «κανένας» θα θεωρείται η μόνη εφικτή λύση.
Αν όσοι τουλάχιστον μπορούν να γίνουν αποδεκτοί απ’ τους πολίτες δεν κατέβουν απ’ το «θρόνο» τους για να συνομιλήσουν με το λαό και να πάρουν τα μηνύματα τότε το πράγμα θα καταλήξει σαν τίτλος κινηματογραφικής ταινίας «περιμένοντας τον κανένα».
Ευτυχώς για εμάς υπάρχει στη δημοκρατία και η περίπτωση ο «κανένας» να πάρει σάρκα και οστά. Γρηγορούμε και περιμένουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου