Χρειάζεται συθέμελη αλλαγή, σαρωτική σεισμική επανάσταση.

Ο Διγενής ψυχομαχεί, κι η γης τόνε τρομάζει

κι η πλάκα τον ανατριχιά, πως θα τόνε σκεπάσει

γιατί από 'κειά που κοίτεται,

λόγια 'ντρειωμένου λέει

                                                    ριζίτικο δημοτικό

Κατά την τόσο αμφιλεγόμενη αυτή εποχή των ανταγωνισμών, των συγκρούσεων και της αναβιώσεως των εθνικών παθών και των μεγαλοϊδεατισμών μεγάλων και μικρών εθνών στις πλέον στέκεται άφωνος, άβουλος, άτολμος, με τον φόβο και τον τρόμο εμποτισμένος από την ηγέτιδα τάξη, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική «προσμένοντας ίσως κάποιο θαύμα» — οπως προσφυώς αναφωνεί ο Βάρναλης στους «Μοιραίους». Όμως, αυτοί οι «μοιραίοι» συνωθούνταν φτωχοί, άκληροι, εξαθλιωμένοι μέσα στο υπόγειο ταβερνείο, πίνοντας κρασί «μέσα σε καπνούς και σε βρισιές ενώ απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα». Σήμερα... οι νεοέλληνες καταβροχθίζουν αμέριμνοι τη μπριζόλα, βλέπουν και χαίρονται ασύστολα με τις οικογένειες τους τα τηλεοπτικά πορνό, πηγαίνουν στο γήπεδο για την  υποστήριξη της «ομαδάρας», οι νέοι (κι εκεί είναι το μεγαλύτερο δράμα) κονταροχτύπιουνται για το γκολ, συνωστίζονται για να προσκυνήσουν τους ανύπαρκτους νεκρούς φοιτητές, εξερεύγονται κραυγές κατά των «μπάτσων», του «στρατού» και των «εγκληματιών» που τους σκοτώνουν καθημερινώς στα πάρκα, στους δρόμους, εμποδίζοντας τις πομπές τους για την Ρουάντα και την Σομαλία, αγνοώντας περιφρονητικά τους πέραν των συνόρων σκλάβους αδελφούς, το αιχμάλωτο πατριαρχείο και τόσα άλλα.

Από την άλλη πλευρά οι πολιτικάντηδες τους σιγοντάρουν κατά του «ρατσισμού», υπέρ της «οικονομικής διείσδυσης στα Βαλκάνια», υπέρ των χρηστών ηρωίνης, κατά των εθνικισμών, υπέρ της φιλίας των λαών, και προσπαθούν να πείσουν πως... δεν φταίνε οι λαοί αλλά τα καθεστώτα Μπερίσα, Γκλιγκόρωφ, Όζάλ, Ζέλεφ, λες και τα προηγούμενα ήταν φιλικά ή σάμπως οι Σλάβοι θα έπαυαν να ορέγονται το Αιγαίο, οι Τούρκοι τα νησιά του, οι Αλβανοί την Τσαμουριά… θα σταματούσαν οι μουσουλμάνοι της Θράκης (κι όχι μόνον ο ...Σαδίκ) να ζητούν την προσάρτηση της στην Τουρκία και να παραμένουν απομονωμένοι σαν λεπροί μέσα στον φερετζέ τους μακριά από τους γκιαούρηδες ή δεν θα διεκδικούσαν οι Ρουμάνοι τους Βλάχους, οι Ιταλοί μονίμως τα Επτάνησα και τα Δωδεκάνησα και οι Σκοπιανοί την Μακεδονία. Ποιος μας εγγυάται ότι οι Έλληνες θα έπαυαν να θεωρούν βρισιά την λέξη «Βούλγαροι» και χλεύη τον «αράπη» και τον «γύφτο», παρά την περί...«ρατσισμού» αδιάλειπτο πλύση εγκεφάλου.

Ποιοί είναι εκείνοι οι όποιοι συνιστούν ομάδες από «γιατρούς χωρίς σύνορα», ενώ έχουμε ανάγκη από «γιατρούς μέσα στα σύνορα», ποιοί καίνε τα πολεμικά παιχνίδια των παιδιών —κι' εδώ ακριβώς φαίνεται η έμφυτη πολεμική αρετή των Ελλήνων. Έτσι, αφοπλίζουν την φυλή σε μια εποχή η οποία κατά τους μετριότερους συνυπολογισμούς χαρακτηρίζεται ως τουλάχιστον επικίνδυνη ή ορόσημο για την επιβίωση των Ελλήνων. Κι εκείνοι οι νέοι... αχ αυτό το ανείπωτο δράμα του ελληνισμού, συναγωνίζονται μετά των νυμφιδίων, σαν χανουμάκια, ποιος θα λικνισθεί προκλητικότερα υπό τους ήχους των «ντίσκο» και «παμπ» μέσα στο ημίφως των τεκέδων που προάγουν κάθε ψυχοφθόρο συνήθεια, ή σκορπίζονται το πρωί, πραγματοποιώντας διαδηλώσεις υπέρ της παρατάσεως των νυκτερινών ωραρίων! Ενθουσιασμένοι και έκβαχευόμενοι στους χορούς της κοιλίας («βακτριανισμούς» τους χαρακτήριζαν περιφρονητικά οι αρχαίοι) δεν βλέπουν τα σύννεφα του πολέμου που συσσωρεύονται στη Βαλκανική (πότε θα την πούμε Αίμο, με το σωστό όνομα;) και απειλούν τώρα (και αύριο βλέπουμε ποιους) τους ηρωικούς Σέρβους, οι όποιοι πολεμούν αγόγγυστα και νικούν την θρασύδειλη «διεθνή κοινότητα», αυτήν που απειλεί εμμέσως και την Ελλάδα, όπως τότε οι δυτικοί απειλούσαν το Βυζάντιο. Τότε χρειάσθηκε ένας Μιχαήλ Παλαιολόγος να σύντριψη το πάνοπλο στράτευμα του Φραγκοεβραίου Καρόλ Ντ' Άντζοΰ. Ένας ανελέητος πόλεμος Ελλήνων και Δυτικών, ο οποίος τελικά έστερξε να λήξει με την Βυζαντινή συνωμοσία (ναι, συνωμοσία, γιατί ούτε αυτήν είμαστε σε θέση οι άθλιοι νεοέλληνες να χρησιμοποιήσουμε), την γνωστή και ηρωική εκείνη συνωμοσία του «Σικελικού Εσπερινού», όταν ένας θρασύτατος Γάλλος στρατιώτης των στρατευμάτων κατοχής της βυζαντινής Σικελίας προσέβαλε μια Ελληνίδα του Παλέρμο την ώρα που έβγαινε από την προσευχή του εσπερινού. Ακολούθησε σφαγή (δυστυχώς, χρειάζονται κι οι σφαγές που και που) για να εξολοθρευθεί ολόκληρο το γαλλικό στράτευμα του μισέλληνα Άνδεγαυου, να λήξει η  κατοχή της Σικελίας και ν' αποσυρθούν οι Φράγκοι από την Ελλάδα.

Σήμερα, ποιος ελληνικός λαός θα πάρει στα χέρια του τις τύχες της χώρας; Σήμερα ποιος Αλέξιος Κομνηνός θ' αναδειχθεί από την άχρηστη ηγεσία; Σήμερα ποιά Άλεξιάς θα δοξάσει με τα συγγράμματα της το πατρικό έπος κατά των νεοβαρβάρων της δύσεως; Μήπως οι σημερινές φεμινίστριες που ορκίζονται στο όνομα της «ελευθερίας επιλογής του ερωτικού συντρόφου»;

Ό καιρός πλέον εκείνος παρήλθε. Οι τελευταίοι σήμερα εναπομείναντες ολιγάριθμοι Έλληνες περιμένουν, όπως ο Φιλοποίμην και ο Άρατος, δοξάζοντας το αρχαιοελληνικο ευάριθμο. Τί περιμένουν; Την βοήθεια από τον Θεό, για να πάρουν τις τύχες της Χώρας στα χέρια τους. Γιατί αν κινηθούν οι ίδιοι δεν θα βρουν καμία συμπαράσταση θα δικαστούν και θα καταδικασθούν, σμπαραλιάζοντας έτσι και την τελευταία «χρυσή ευκαιρία».

Δημήτρης Δρουμπούκης