Φ.Πολίτης
Από το Καστελόριζο στο οποίο πρόσφατα βρέθηκε ο υπουργός της Εθνικής Άμυνας διαβεβαίωσε το Έθνος ότι η εθνική μας κυριαρχία έχει μείνει ανέγγιχτη από την οικονομική κρίση. Μπορούμε επομένως βάσιμα να υποθέσουμε ότι ο κος υπουργός είναι αισιόδοξος. Τι γίνεται όμως εφόσον ισχύει η εκτίμηση του Oskar Wilde με την οποία «η βάση της αισιοδοξίας είναι ο αγνός τρόμος»;
Συνήθως ένας πολιτικός χρειάζεται να λέει δημοσίως αυτά τα οποία επιθυμεί με αυτόν τον τρόπο να ξορκίσει, διαφορετικά τι λόγο άλλο μπορεί να έχει για να το κάνει; Είναι σαν να υποστηρίξει κανείς ότι το δικαίωμα των πολιτών στην ζωή, την ελευθερία, την πάσης φύσεως επιλογή είναι ανέγγιχτο. Μα γιατί όμως να το κάνει αυτό κανείς; Το κάνει μόνο όταν θεωρεί ότι χάνεται ο αξιωματικός χαρακτήρας αυτού. Ως εκ τούτου ο κος υπουργός μίλησε δημοσίως και αυτό δεν το έκανε για να το ακούσουμε εμείς, οι πολίτες αυτού το κράτους. Πιθανότερο ήταν να απευθυνόταν σε δυνάμεις εκτός της χώρας.
Εάν όμως αυτό τον ενδιέφερε μήπως πρέπει να δώσει κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες για να κατανοήσουμε περισσότερα και εμείς; Πολύ δε περισσότερο όταν συνεχίζοντας υποστήριξε ότι στο «Καστελόριζο διακυβεύονται όχι μονάχα τα μεγάλα εθνικά μας θέματα, αλλά και τα διεθνώς κατοχυρωμένα εθνικά συμφέροντα της χώρας»
Εν πάση όμως περιπτώσει και μιας και μάλλον δεν θα πρέπει να είμαστε πολύ αισιόδοξοι για το ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας θα ενημερώσει πιο συγκεκριμένα τον λαό, ας μείνουμε σε μερικά τυπικά...
ζητήματα.
Ο κος υπουργός χρησιμοποίησε δυο φράσεις εξόχως ενδιαφέρουσες αν και προβληματικές: η πρώτη για την κρίση η οποία δεν θα αγγίξει την κυριαρχία μας και η δεύτερη για το ότι στο Καστελόριζο διακυβεύονται τα εθνικά μας συμφέροντα. Εφόσον όμως επέλεξε τον δημόσιο χώρο ο κος υπουργός είναι σίγουρα έτοιμος να δεχθεί και την ανάλογη κριτική. Ποιές είναι εκείνες οι δυνάμεις οι οποίες προσβλέπουν στο να «αγγίξουν» την κυριαρχία μας; Βεβαίως σε όλους κάτι θα έρθει στο νου αλλά ο κος υπουργός εκτός από αυτό το λεκτικό «μαστίγωμα» τους τι άλλο τους επιφυλάσει;
Τα γλωσσικά του όμως ολισθήματα συνεχίσθηκαν – εκτός και εάν δεν ήταν τέτοια – με το ότι στο Καστελόριζο διακυβεύονται τα εθνικά μας συμφέροντα. Κατά πως θυμόμαστε σε ότι αφορορά στο Καστελόριζο τα συμφέροντα μας είναι στέρεα και απαράγραπτα και μόνο η αβελτηρία & ατολμία – διαχρονικά – της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής ελίτ της χώρας – μέλος εκλεκτό της οποίας είναι ο κος υπουργός – να ασκήσει τα δικαιώματα της χώρας θέτουν αυτά σε συνεχή κίνδυνο.
Εξίσου όμως ενδιαφέρον είναι ότι ο κος υπουργός «ενημέρωσε» τους αξιωματικούς & υπαξιωματικούς της Διοίκησης Άμυνας Νήσου Μεγίστης ότι το Καστελόριζο διαθέτει «διεθνώς κατοχυρωμένα οικονομικά συμφέροντα». Εδώ πραγματικά η μνήμη ηττάται από τον ψεύτικο λόγο, η αλήθεια από την προκλητική διαστρέβλωση της. Για αυτά τα συμφέροντα αυτός ο υπουργός σήμερα ως υπεύθυνος της άμυνας (και πριν από κάποια χρόνια της εξωτερικής πολιτικής της χώρας) αλλά και πολλοί άλλοι όμοιοι του δεν έχουν πράξει το οτιδήποτε θα διασφαλίσει το Καστελόριζο, το Αιγαίο γενικότερα. Φυσικά αυτό επέλεξε να το υποστηρίξει στο ποιό «βολικό» ακροατήριο στην Ελλάδα, αυτήν την περίοδο, σε αυτό των στρατιωτικών. Ήταν σίγουρος ότι δεν θα ακουστεί καμία κραυγή αγωνίας, διαμαρτυρίας, το πολύ – πολύ ένα ειρωνικό χαμόγελο να σχηματίσθηκε στα χείλη των στελεχών της εθνοφυλακής.
Ο κος υπουργός αντί να συνεχίζει την μακρά παράδοση των άκοπων και ακίνδυνων για αυτόν λόγων καλό θα ήταν μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του ΚΥ.Σ.Ε.Α. να θυμηθεί την ευθύνη του ως πολιτικός παράγοντας χώρας ευρισκόμενης εν μέσω μίας φλεγόμενη περιοχής. Η μία αραβική επανάσταση διαδέχεται την άλλη, Η Συρία βρίσκεται μέσα στο καμίνι ενός εμφυλίου πολέμου με την διεθνή επέμβαση να επικρεμάται πάνω από αυτήν. Η Τουρκική Δημοκρατία μετασχηματίζεται και μετεξελίσσεται, με την δυναμική επιχειρηματική τάξη της ανατολίας να παίρνει την ιστορική της εκδίκηση από την κεμαλική ελίτ και τα δυτικότροπα στοιχεία της χώρας. Η Αλβανία βιώνει με καθυστέρηση ενός αιώνα την εθνικής της ολοκλήρωση μέσω της δικής της μεγάλης ιδέας. Το Ισραήλ έχει για τα καλά μπει στο μέσο μίας πρωτόγνωρης περιφερειακής αναταραχής. Και τέλος η Π.Γ.Δ.Μ. βρίσκεται πιο μακριά από την ελληνική – καλώς νοούμενη – επιρροή περισσότερο από ποτέ.
Απέναντι σε όλα αυτά η ελληνική πολιτική τάξη δεν κάνει τίποτα, δεν διαμορφώνει καμία γραμμή, καμία πολιτική. Όχι τώρα μόνο στον καιρό της κρίσης αλλά και πριν από αυτήν. Η ελληνική πολιτική ελίτ, αστέρας της οποίας είναι και ο σημερινός υπουργός Εθνικής Αμύνης δόμησαν το κράτος πάνω σε τρεις πυλώνες, - της αειφόρου ανάπτυξης, της αέναης ειρήνης, της αδιατάρακτης αστικοδημοκρατικής λειτουργίας – σαθρούς και ανερμάτιστους, τόσο που μόνο με την ανεμελιά των δημιουργών τους μπορούν να συγκριθούν. Τουλάχιστον ανεμελιά μιας και οι μεγάλες κατακτήσεις μόνο με συνεχή αγώνα παραμένουν κεκτημένες και αυτό το ξέχασαν.
Οι τρεις πυλώνες καταρρέουν ή δέχονται ισχυρές πιέσεις και ακόμα και τώρα αυτό το πολιτικό προσωπικό αρνείται να παραδεχτεί ότι έκτισε πύργους σε αμμώδεις παραλίες.
Το Καστελόριζο μπορεί να μην έχει πολλές αμμώδεις παραλίες αλλά αυτό δεν απέτρεψε τον κο υπουργό από την αγαπημένη του συνήθεια να χτίσει μερικούς περίτεχνους λεκτικά πύργους διαβεβαιώνοντας τους «αγαθούς» νησιώτες για το συνεχές ενδιαφέρον της πολιτείας και την εξασφαλισμένη τους ζωή. Σε αυτό τουλάχιστον, στις εύκολες διαβεβαιώσεις – υποσχέσεις είναι τόσο συνεπής και σταθερός, εξάλλου τι τον νοιάζει; Σάμπως θα απαιτήσει ποτέ κανένας από αυτόν να τις τηρήσει;
Το δυστύχημα για εμάς είναι ότι αυτό το ξέρει καλά και ποντάρει πάντα σε αυτήν μας την αμυαλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου