ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΒΟΥΛΗΣ ΣΤΙΣ 23/2/2012
Σήμερα,
εν έτει 2012 η Ελλάδα μας βρίσκεται ίσως στην χειρότερη στιγμή της Ιστορίας
της. Η χώρα μας έχει επί της ουσίας πτωχεύσει και τίθεται ευλόγως το μεγάλο
δίλλημα. Θα αποδεχτούμε, μεταξύ των άλλων, την προχθεσινή συμφωνία των
δανειστών μας με την κυβέρνηση Παπαδήμου που ορίζει την δημιουργία ενός ειδικού
λογαριασμού που θα επικυρωθεί με συνταγματική ρύθμιση μέσω του οποίου θα
καλύπτονται πρώτα οι υποχρεώσεις μας έναντι των ξένων πιστωτών-δανειστών-κερδοσκόπων-τοκογλύφων
και στη συνέχεια οι υποχρεώσεις του Ελληνικού δημοσίου προς τους πολίτες της
χώρας;
Προ
μηνών στο περιοδικό «Επίκαιρα», στο τεύχος 79 υπήρχε άρθρο με τίτλο: «Ας
ξαναδιαβάσουν την Ιστορία οι κυβερνώντες….».
Εδώ, εκθειάζεται η στάση εν έτει
1936 του Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Μεταξά, όταν η Ελλάδα έφθασε σε αδυναμία
αποπληρωμής δανείου προς την βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. Η Βελγική κυβέρνηση
προσέφυγε κατά της χώρας μας στο Διεθνές δικαστήριο που είχε ιδρυθεί από την
κοινωνία των Εθνών με την κατηγορία, ότι αθετεί τις διεθνείς δανειακές της
υποχρεώσεις. Υπήρξαν τότε διαδοχικά υπομνήματα της κυβέρνησης Μεταξά και μεταξύ
άλλων αναφέρονταν τα εξής: « Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η
οποία καθιστά αδύνατο για τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους
προς τους δανειστές και προς το λαό...
τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για
να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια κυβέρνηση το
χρέος και, την ίδια στιγμή, να παρασχεθεί στο λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι
εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να
επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και, φυσικά, το καθήκον του κράτους, να εξασφαλίζει
την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της
πληρωμής των χρεών του. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά
ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, εάν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη
λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του και έχει ως αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση
της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε
κίνδυνο την οικονομική ζωή και διοίκηση, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να
διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους». Το Διεθνές Δικαστήριο,
με βάσει την παραπάνω επιχειρηματολογία, δικαίωσε την Ελλάδα. Μήπως τότε η
Ελλάδα ήταν περισσότερο ισχυρή σε σχέση με σήμερα; Διερωτάται, το εν λόγω
περιοδικό και καταλήγει: Προφανώς όχι…Τα αυτονόητα, όμως, ίσχυαν ακόμα και επί
δικτατορίας…
Από το κλείσιμο, λοιπόν, του
δημοσιεύματος αναγνωρίζεται πως, οι πράξεις ενός Κυβερνήτη χαρακτηρίζουν αυτόν
πατριώτη και τις δράσεις του ως πατριωτικές και όχι τα λόγια τα ωραία τα μεγάλα
του κ. Παπανδρέου και των άλλων σημερινών πολιτικών ταγών περί πατριωτισμού. Βέβαια,
τα «Επίκαιρα» παραλείπουν να αναφέρουν, πως το Διεθνές Δικαστήριο με την
αποδοχή του Ελληνικού σκεπτικού δημιούργησε νομικό προηγούμενο που
επικαλέσθηκαν άλλες χώρες αργότερα. Για
παράδειγμα, η Αργεντινή το 2003,
αρνήθηκε να εφαρμόσει τα προγράμματα του ΔΝΤ και διέγραψε μονομερώς το
μεγαλύτερο μέρος του χρέους της και κατ΄αυτό τον τρόπο προστάτεψε τον λαό της
από την απόλυτη εξαθλίωση μη υποκύπτοντας στους διεθνείς τοκογλύφους.
Γιατί λοιπόν, η Ελληνική
Κυβέρνηση Παπανδρέου αλλά και η κυβέρνηση Παπαδήμου, έχοντας απτά παραδείγματα,
όχι μόνο δεν διαπραγματεύθηκαν τους όρους των μνημονίων με τους δανειστές μας,
αλλά πολλοί από τα μέλη αυτών των κυβερνήσεων ούτε καν είχαν διαβάσει το
περιεχόμενό τους; Γιατί αποδέχτηκαν και ψήφισαν την περασμένη Κυριακή αυτή την
δανειακή σύμβαση που εξαθλιώνει απόλυτα την Ελληνική κοινωνία και υποθηκεύει
την δημόσια γη μας και απεμπολεί να κυριαρχικά μας δικαιώματα;
Όμως ας πάρουμε τα πράγματα με τη
σειρά:
Τον Ιούλιο του 1974 η Ελλάδα και
ο λαός της υποδεχόταν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως Εθνικό ήρωα, προκειμένου να αναστηλώσει μια Ελλάδα από την
υποτιθέμενη καταστροφή που είχε επιφέρει η «επάρατος» δικτατορία των Συνταγματαρχών.
Όμως, δυστυχώς, εκείνος έβαλε τα σαθρά θεμέλια δημιουργίας ενός κράτους που
στηρίχθηκε στις πελατειακές σχέσεις κράτους και πολιτών και ενός κράτους που θα
είχε τη δυνατότητα να καταπατεί τους θεσμούς ανά πάσα στιγμή και ώρα και να
γίνονται οι θεσμοί, βορά στις ορέξεις των εκάστοτε κυβερνώντων. Η αδιάτρητη
κατοχύρωση των θεσμών είναι η κορωνίδα της δημοκρατίας. Όπου υπάρχουν και
λειτουργούν οι θεσμοί, υπάρχει και πραγματική λειτουργία της Δημοκρατίας.
Γιαυτό βλέπουμε Ευρωπαϊκά κράτη κατά καιρούς να ταλανίζονται από πολιτική
αστάθεια, αλλά το κράτος να λειτουργεί χωρίς κανένα πρόβλημα, γιατί απλά έχουν
κατοχυρωμένους θεσμούς.
Έτσι, λοιπόν,
όλα αυτά τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση τα δύο κόμματα εξουσίας που
κυβέρνησαν την πατρίδα μας μετέτρεψαν το πολίτευμα της χώρας από Προεδρευόμενη
Κοινοβουλευτική δημοκρατία σε πλήρη ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ. Αυτά τα κόμματα αντί να είναι όργανα
προάσπισης των συμφερόντων του Ελληνικού λαού και του δημοκρατικού
πολιτεύματος, μετετράπησαν σε σπόνσορες των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου
και των διαφόρων συντεχνιών και έγιναν παράγοντες εκμαυλισμού, διαφθοράς και
διαπλοκής. Μέσω των αναθεωρήσεων του Συντάγματος το 1975 και το 1985, αντί για την θεσμική προάσπιση των συμφερόντων του
Ελληνικού λαού, προάσπισαν τα συμφέροντα των οικονομικών ισχυρών παραγόντων και
εμμέσως και των δικών τους από την στιγμή που οι ίδιοι παραδέχονται πως κόμματα
και πολιτικά πρόσωπα έχουν χορηγούς το μεγάλο ανεξέλεγκτο κεφάλαιο. Αυτά τα
κόμματα εξουσίας δεν είναι πολιτικοί σχηματισμοί είναι καρκινώματα στον
κοινωνικό ιστό της χώρας, είναι εστίες μόλυνσης ανίατων ασθενειών. Μετάλλαξαν
τους Έλληνες πολίτες σε μάζες ευνουχισμένες. Ευνουχισμός που συντελέσθηκε με
τέχνη και μεθοδικότητα . Δεν νομίζω πως σήμερα υπάρχει έστω ένας Έλληνας που να
μην έχει πεισθεί για την προκλητική ιδιοτέλεια, την ανικανότητα, την φαυλότητα
και την πολιτική εξωτερική εξάρτηση των πολιτικών κομμάτων. Αυτά τα κόμματα
εξουσίας, μέσω των αναθεωρήσεων του Συντάγματος, ολοκλήρωσαν το καταστροφικό
τους έργο με το
ψαλίδισμα των όποιων αρμοδιοτήτων είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που τα ίδια εκλέγουν
και τον αποδυνάμωσαν από κάθε θεσμική εξουσία. Τον έκαναν διακοσμητικό στοιχείο
της κομματικής τους αυθαιρεσίας, ενώ θα έπρεπε να είναι ο πραγματικός ρυθμιστής
του πολιτεύματος και ο φρουρός του Συντάγματος. Πρότειναν πάντα, λοιπόν, και
εκλέγουν με την ψήφο των κοινοβουλευτικών ομάδων τους, για το ύπατο αξίωμα του
Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, πολιτικά πρόσωπα του κομματικού τους
περιβάλλοντος, εύκολα διαχειρίσημα από αυτούς.
Έτσι, ο κ.
Παπούλιας το 2005 «εκλέγεται» με τεράστια πλειοψηφία από την βουλή των Ελλήνων,
Πρόεδρος της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Η κ. Μπενάκη,
Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, επί κυβερνήσεως Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή,
προσφωνεί από χειρογράφου εκ μέρους της βουλής των Ελλήνων, τον κ. Κάρολο
Παπούλια για την εκλογή του στο ύπατο αξίωμα της χώρας, του Προέδρου της
Ελληνικής Δημοκρατίας και μεταξύ άλλων αναφέρει:
«…Τα Εθνικά σύνορα και ένα μέρος της Εθνικής κυριαρχίας θα
περιορισθούν, χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη
Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς
θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά ίσως και να παραβιάζονται από αρχές και
εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα
συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές
διακυβέρνησης …» Είναι γνωστό πως η πολιτική είναι πρόβλεψη!! Άρα η κ.
Μπενάκη, ως πρόεδρος της Ελληνικής βουλής, είχε τόσο υψηλή διορατικότητα επτά
χρόνια πριν, που μπόρεσε να προβλέψει όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα και πλέον
μας τρομάζουν;
Ο Ελληνικός
Λαός, που παρακολουθούσε από τις τηλεοράσεις την τελετή της ορκωμοσίας, έμεινε
κεραυνόπληκτος, όταν άκουσε από την Πρόεδρο της Βουλής τα ανωτέρω και ανάμενε την αντίδραση του Προέδρου της
Ελληνικής Δημοκρατίας που περιέργως σιώπησε. Ο Ελληνικός λαός περίμενε από τον
Ανώτατο άρχοντα της Δημοκρατίας του, να απαιτήσει από την Πρόεδρο της Βουλής να
εξηγήσει πως είναι δυνατόν να γνωρίζει τι ακριβώς θα συμβεί τα επόμενα χρόνια στην
πατρίδα μας ή τουλάχιστον θα περίμενε να
είχε ζητήσει άμεσες εξηγήσεις από τον Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και
εάν δεν ήταν πιστικιές αυτές οι εξηγήσεις, να
προέβαινε ακόμη και στην παραίτησή του, προκειμένου να τηρήσει και να
τιμήσει τον όρκο που μόλις είχε δώσει ενώπιον του Θεού και του Ελληνικού Λαού,
ως ο θεματοφύλακας του Συντάγματος. Όμως
δυστυχώς, σιώπησε !!! και το ερώτημα παραμένει! Γιατί;
Όλοι, λοιπόν,
οι προηγούμενοι Πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις προετοίμασαν κατάλληλα το έδαφος
για να φτάσουμε στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, όπου ο κ. Παπανδρέου εκλέγεται
Πρωθυπουργός. Ο κ. Παπανδρέου, ως αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, λίγους
μήνες πριν από την εκλογή του και συγκεκριμένα στις 3 Ιουνίου του ίδιου χρόνου, σε διαδικτυακή
τηλεόραση στον δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου καταθέτοντας τις απόψεις του για
το ΔΝΤ, είπε μεταξύ άλλων επί λέξει τα ακόλουθα: «Ιδιαίτερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν έχει την φήμη,
ούτε για την κοινωνική του δικαιοσύνη, ούτε βεβαίως και για την
αποτελεσματικότητά του. Το να πηγαίνει σε χώρες αναπτυσσόμενες
και να τους λέει, επειδή έχετε πολλά δάνεια πρέπει να κόψετε, και το πρώτο που
θα κόψετε είναι από την παιδεία π.χ., αυτές είναι επίσημες πράξεις, που
ουσιαστικά κόβουν το μέλλον της χώρας. Μπορεί αυτή η χώρα να μαζέψει κάποια
λίγα χρήματα για ένα-δύο χρόνια, αλλά ουσιαστικά καταδικάζει τη χώρα αυτή στην
υπανάπτυξη σε μόνιμη βάση. Άρα, λοιπόν, δεν
έχουμε κανένα λόγο εμείς να μπούμε σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, η οποία
πιθανώς να διολισθήσει σε όρους που θα είναι αρνητικοί για την πορεία της χώρας
μας».,
Μετέπειτα, στην
προεκλογική περίοδο που ακολούθησε των εκλογών του Οκτωβρίου 2009 ο κ.
Παπανδρέου μέσω εκβιαστικών διλλημάτων αλλά και ατέρμονων, ανεκπλήρωτων
υποσχέσεων, όπως «το λεφτά υπάρχουν», τηρώντας την μέθοδο όλων των πολιτικών
αρχηγών σε προεκλογικές περιόδους, έγινε Πρωθυπουργός. Μετά, λοιπόν, τις
εκλογές του 2009 και την εκλογή του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας, όλοι
γνωρίζαμε πως η χώρα ήταν σε άθλια οικονομική κατάσταση την οποία δημιούργησαν
όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και απαιτείτο το νοικοκύρεμα της με δραστικά
και άμεσα μέτρα αλλά όμως κανένα πρόβλημα δεν υπήρχε σε θέματα δανεισμού.
Μπορούσε παρά το μεγάλο χρέος να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές άνετα και
με πολύ λογικό επιτόκιο. Τα spreads, τα οποία προσδιορίζουν το ύψος του
επιτοκίου ενός δανείου, ήταν τότε στις 134 μονάδες. Ο πρωθυπουργός που γνώριζε,
όμως, την πραγματικά άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας, γιατί είχε
ενημερωθεί επακριβώς από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, τον κ.
Προβόπουλο, συμμέτοχο και συνένοχο όλης της σημερινής πραγματικότητας και από την στιγμή που τα spreads ήταν χαμηλά,
αφού παρέμειναν στα ίδια επίπεδα μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου 2010, δεν θα έπρεπε
να προχωρήσει άμεσα σε δανεισμό από τις αγορές προς κάλυψη των τρεχουσών
αναγκών της χώρας; Ωστόσο, εκείνος απεμπόλησε δάνειο με πρώτη δόση 25 δις € και
χαμηλό επιτόκιο που προτάθηκε από τη Ρωσία στη συνάντηση που έγινε στη Μόσχα το
Φεβρουάριο του 2010 μεταξύ Πούτιν και Παπανδρέου, το οποίο θα αποπληρωνόταν με
κρατικές δεσμεύσεις και δια μέσω πώλησης γεωργικών προϊόντων που θα τόνωναν
ιδιαίτερα τις εξαγωγές μας (συνεχείς δημόσιες δηλώσεις του ομογενή βουλευτή της
Ρωσικής Κρατικής Δούμας κ. Ιβάν Σαββίδη).
Ο
κ. Παπανδρέου, λοιπόν, μη αποδεχόμενος τη Ρωσική βοήθεια, στη συνέχεια έχασε
πολύτιμο χρόνο στην προσπάθειά του να πείσει τον λαό πως η προηγούμενη
Κυβέρνηση και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος τον κορόιδεψαν, δίδοντάς του
προεκλογικά, ψεύτικα στοιχεία για την κατάσταση της οικονομίας και έτσι δεν μπορούσε
να υλοποιήσει άμεσα τις προεκλογικές του εξαγγελίες. Το επιχείρημα αυτό είναι
τουλάχιστον απαράδεκτο και παιδαριώδες, όταν το επικαλέσθηκε ο πρώην αρχηγός
της Αξιωματικής αντιπολίτευσης που εξελέγη βουλευτής πολλές τετραετίες και διετέλεσε
επί σειρά ετών υπουργός σε πρωτοκλασάτα υπουργεία. Γνώριζε, λοιπόν, την
οικονομική κατάσταση της χώρας και φρόντισε να τη διατυμπανίζει σε όλες τις
συνεχείς περιοδείες του στην Ευρώπη, δυσφημώντας την Ελλάδα, όταν εξομολογείτο
στους Ευρωπαίους ηγέτες πως «κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα» και πως η οικονομία
μας θυμίζει «τιτανικό».
Με
όλες τις παραπάνω τακτικές του κ Παπανδρέου και του υπουργού Οικονομικών του κ.
Παπακωνσταντίνου, η Ευρωπαϊκή επιτροπή υποστήριξε πως αυτή η συνεχής δυσφήμηση
οδήγησε τους διεθνείς κερδοσκόπους και τοκογλύφους στην εκτίναξη των spreads
στο απίθανο ύψος των 850 μονάδων και έτσι κατέστη απαγορευτικός ο δανεισμός της
χώρας από τις διεθνείς αγορές. Διευκολύνθηκε έτσι το διαβρωτικό τους έργο με
θύμα την Ελληνική οικονομία.
Έτσι, ο κ. Παπανδρέου αντί να έχει ως
πλεονέκτημα την τοποθέτηση του πιστολιού στο τραπέζι των
διαπραγματεύσεων, αυτός το παρέδωσε αμαχητί στους δανειστές μας και εκείνοι με
τη σειρά τους το τοποθέτησαν στον κρόταφο του Ελληνικού λαού. Και για να
γίνει αντιληπτό και κατανοητό το πόσο κακό έκαναν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός
οικονομικών στη χώρα και στον Ελληνικό λαό με αυτές τις ενέργειες τους, θα
αναφέρω το εξής παράδειγμα: Σκεφτείτε ότι ένας τραπεζίτης που κατέχει μία πολύ
αξιόπιστη και εύρωστη οικονομικά τράπεζα, χάνει τα λογικά του και δηλώνει
δημοσίως ότι η τράπεζά είναι χρεοκοπημένη και ότι οι υπάλληλοί της την κλέβουν.
Αυτή η τράπεζα μέσα σε μία μόνο εβδομάδα θα έχει χρεοκοπήσει πραγματικά, αφού
όλοι μα όλοι οι καταθέτες της θα έχουν αποσύρει τις καταθέσεις τους και η
τράπεζα θα μείνει «πανί με πανί».
Δυστυχώς
αυτό ακριβώς έπραξε συνειδητά ο πρωθυπουργός μας και η χώρα βρέθηκε σε δεινή
θέση μη μπορώντας να δανειοδοτηθεί από τις αγορές γιατί τα speads είχαν ήδη
εκτιναχτεί. Έτσι, κατέφυγε στη σύναψη της δανειακής συμφωνίας με την τρόικα. Για
άλλη μια φορά η Κυβέρνηση και ο κ. Παπανδρέου είπαν ψέματα στον Ελληνικό λαό,
πως ψήφισαν την τερατώδη και μονομερή αυτή σύμβαση προκειμένου να πληρώσουν
μισθούς και συντάξεις των πολιτών, ενώ απλά με τα 110 δις € που πήραν δάνειο,
ούτε ένα ευρώ δεν πήγε για την πληρωμή μισθών και συντάξεων ή για την παραγωγική
ανάπτυξη της χώρας. Αντίθετα, πληρώθηκαν οι τόκοι και τα τοκοχρεολύσια
προϋπαρχόντων δανείων και ομολόγων. Δηλαδή, με την εισαγωγή μας στο ΔΝΤ
εξασφαλίσαμε τα χρήματα για να πληρωθούν τα πανωτόκια των διεθνών νταβατζήδων
μας.
Σημειώστε
επίσης, πως ο κ. Παπανδρέου από το Νοέμβριο του 2009, συζητούσε με τον πρόεδρο
του ΔΝΤ κ. Στρος Καν (όπως ο ίδιος δημόσια αποκάλυψε) την υπαγωγή της χώρας στο
ΔΝΤ. Οι δηλώσεις αυτές του προέδρου του ΔΝΤ, πιστεύω ακράδαντα τον οδήγησαν
στον εξοβελισμό του από το αξίωμά που είχε. Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ «έστησαν» την
αποκαθήλωσή του, στο έδαφός τους, διότι με τις δηλώσεις του απεκάλυπτε τα
σχέδια των δυο Κυβερνήσεων (ΗΠΑ και Ελλάδος) για την υπαγωγή της Ελλάδος στις
δαγκάνες του ΔΝΤ.
Συνεπώς,
αποδεικνύεται πως εάν η Κυβέρνηση είχε στραφεί αμέσως μετά την εκλογή της στις
διεθνείς αγορές ή είχε αποδεχθεί το προσφερόμενο δάνειο από τη Ρωσία δεν θα
είχε κανένα πρόβλημα πληρωμής μισθών και συντάξεων παρ’ όλη την κακοδιαχείριση
του δημοσίου χρήματος, την αδυναμία πάταξης της φοροκλοπής, του παραεμπορίου
και του ελέγχου της μαύρης εργασίας, των οποίων η πάταξή ήταν προεκλογικές
δεσμεύσεις της Κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ.
Έτσι, τα δυο χρόνια που κυβέρνησε ο κ. Παπανδρέου
παρακολουθήσαμε ένα κινηματογραφικό θρίλερ, όπου στυγνοί πολιτικοί εγκληματίες
δολοφόνησαν και στην συνέχεια διαμέλισαν τον κοινωνικό ιστό της χώρας μας,
δηλαδή τη μεσαία αστική τάξη, τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας μας. Επί δυο χρόνια επέβαλαν
στον Ελληνικό λαό λανθασμένες οικονομικές συνταγές, που όλες απέτυχαν. Αυτοί,
οι έμμισθοι πολιτικοί εκτελεστές συμβολαίων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας
και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είχαν ένα και μοναδικό σκοπό, την διάλυση
της Ελλάδος προκειμένου να υφαρπάξουν οι δανειστές μας τον τεράστιων αποθεμάτων
ορυκτό της πλούτο και τη δημόσια αλλά και ιδιωτική της περιουσία. Γιαυτό επεδίωξαν να δημιουργήσουν μια
κατεχόμενη οικονομικά και πολιτικά χώρα, που στην ίδια δεν θα ανήκει απολύτως
τίποτε.
Αυτή η
Κυβέρνηση, λοιπόν, του επαχθούς μνημονίου, της νέας τάξεως πραγμάτων, της
παγκοσμιοποίησης και των ΓερμαοΑμερικανικών συμφερόντων χωρίς ανταποδοτικότητα,
υπήρξε μία μειοδοτική κυβέρνηση που καθημερινά βυθιζόταν στον οχετό των
ψεμάτων, των άθλιων ανεφάρμοστων εξαγγελιών της, της εξαθλίωσης του λαού της,
της χρεοκοπίας της και της απεμπόλησης ασυλίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων της
πατρίδος μας (που η ίδια υπέγραψε μέσω του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου
προγράμματος). Κάτω από αυτή τη φιλοσοφία επέβαλαν
μια φοροεισπρακτική επιδρομή με αυξήσεις στους φορολογικούς συντελεστές όλων
των καταναλωτικών αγαθών, μείωση των μισθών και συντάξεων καθώς και περικοπή
των δώρων Χριστουγέννων, Πάσχα και επιδομάτων αδείας στους δημόσιους
υπαλλήλους. Επίσης ψαλίδισαν τους μισθούς των ιδιωτικών υπαλλήλων και σύντομα
θα εφαρμόσουν και την περικοπή, επιπλέον, των μισθών και την κατάργηση όλων των
δώρων και στον ιδιωτικό τομέα, τον πλέον παραγωγικό τομέα της Ελληνικής
κοινωνίας. Κατά αυτόν τον τρόπο πέτυχαν να διαλύσουν την αγορά με αποτέλεσμα
την απόλυτη καθίζηση της οικοδομικής ανάπτυξης από όπου ζούσαν πολλά
επαγγέλματα και της απόλυτης διάλυσης της εμπορικής αγοράς, αφού καθημερινά
γινόμαστε μάρτυρες των αυξανομένων λουκέτων των εμπορικών καταστημάτων. Έτσι, η
ανεργία έχει εκτιναχτεί σε άκρως επικίνδυνα νούμερα και πολλοί από τους απολυμένους,
που πνίγονται από τρέχουσες υποχρεώσεις, καταφεύγουν πολλές φορές σε ακραίες
λύσεις, όπως οι αυτοκτονίες που έχουν το τελευταίο διάστημα αυξηθεί. Ταυτόχρονα,
οι νέοι μας αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την πατρίδα μας και να βρουν αλλού την
τύχη τους. Στις ημέρες μας τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν πως βιώνουμε
μεγαλύτερο κύμα μεταναστεύσεως από ότι το 1960-61. Βιώνουμε επίσης, τον υποσιτισμό των Ελληνόπουλων στα
σχολεία και την κατοχική διανομή συσσιτίων στους νεόπτωχους Έλληνες.
Μέσα
σ΄αυτό το κλίμα κουκουλώθηκαν όλα τα σκάνδαλα που δημιουργήθηκαν υπό αυτών των
κυβερνήσεων, γιατί «κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει». Έτσι, υπό αυτών των
προϋποθέσεων, της απόλυτης δηλαδή αποτυχίας της κυβέρνησης Παπανδρέου και της
παραίτησης του ιδίου, γεννήθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου, από το βαθύ ΠΑΣΟΚ της
προηγούμενης κυβέρνησης, από τη ΝΔ του «αντιμνημονιακού» κ. Σαμαρά και από τον
ΛΑΟΣ του «υπερπατριώτη» κ. Καρατζαφέρη που έμελλε την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου
2012 το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να υπογράψουν στο προπύργιο της Δημοκρατίας, την
Ελληνική Βουλή, τον θάνατο της Ελλάδος και πούλησαν το σαρκίο της στους
διεθνείς τοκογλύφους, κερδοσκόπους, δανειστές μας. Υποθήκευσαν μέσω της
υπογραφής της νέας δανειακής σύμβασης τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδος μας
και «πούλησαν» στους δανειστές μας το δικαίωμα της διαχείρισης της φτώχειας
μας. Την περασμένη Κυριακή το βράδυ μέσα στο Ναό της Ελληνικής Δημοκρατίας τα
δυο κόμματα εξουσίας προσυπέγραψαν την περαιτέρω εξαθλίωση του λαού μας. Ενός
λαού, που εξαθλιωμένος από τη συνεχή λαίλαπα των φοροεισπρακτικών μέτρων και
της δραστικής περικοπής του εισοδήματός του, διαδήλωνε κατά της ψηφίσεως της
δανειακής σύμβασης. Δυστυχώς δεν εισακούσθηκε η φωνή του και οι περισσότεροι
των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ υπερψήφισαν την αντεθνική και αντιλαϊκή αυτή
σύμβαση και νομιμοποίησαν το έγκλημα της αντισυνταγματικής κυβερνήσεως
Παπαδήμου.
Ωστόσο, η
υπερψήφιση της δανειακής σύμβασης πραγματοποιήθηκε αφού συντελέσθηκε πολιτικό πραξικόπημα
κατά της πατρίδος, της δημοκρατίας και του λαού της από αυτά τα δυο κόμματα
εξουσίας. Είχαμε Συνταγματική εκτροπή του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος, αφού
οι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ επέβαλαν στους βουλευτές των κομμάτων τους
κατά την διάρκεια της ψηφοφορίας και στην προσπάθεια πειθαναγκασμού της
θελήσεώς τους και της συνειδήσεώς τους, την κατάπτυστη και ελεεινή απόφαση της
κομματικής πειθαρχίας, προκειμένου να αποφύγουν τις διαρροές των βουλευτών τους
προς το ΟΧΙ. Σ΄αυτή τη δημοκρατία πιστεύουν ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς
που απαγορεύουν την κατά «συνείδηση» ψήφο του εκλεγμένου Έλληνα βουλευτή από
τον Ελληνικό κυρίαρχο λαό, όπως ορίζει το Ελληνικό Σύνταγμα; Από πού αντλούν
και ποιος τους εκχώρησε αυτό το δικαίωμα;
Βέβαια, από
τον κ. Παπανδρέου δεν περιμέναμε διαφορετική συμπεριφορά, από την στιγμή που ο
άνθρωπος αυτός έχει απόλυτη την ευθύνη της σημερινής κατάντιας της Ελλάδος και
των Ελλήνων. Εκείνος ήταν που ως Πρωθυπουργός, περιφερόταν στην Ευρώπη
διασύροντας την χώρα του και τους πολίτες της δυσφημώντας τους ως ανήθικους,
τεμπέληδες και απατεώνες. Εκείνος άφησε όπως
προείπαμε συνειδητά το εξάμηνο μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 να
περάσει ανεκμετάλλευτο για να οδηγήσει την χώρα στην υποθήκευση του ΔΝΤ και της
ΕΚΤ.
Αντίθετα, η
στάση του κ. Σαμαρά απογοήτευσε όλους εκείνους που είχαν πιστέψει στις
αντιμνημονιακές κορώνες του. Δυστυχώς, ξέχασε πολύ γρήγορα και υπέστειλε τις
σημαίες της άρνησης υπογραφής από μέρους του των γραπτών εγγυήσεων-δεσμεύσεων
για τήρηση του προγράμματος προς τους δανειστές μας. Ξέχασε την μη συναίνεση στο
μνημόνιο 2. Ξέχασε τις δεσμεύσεις της συμμετοχής του κόμματός του στην
συγκυβέρνηση Παπαδήμου. Ξέχασε πως ισχυριζόταν ότι συμμετέχει σε αυτή την
κυβέρνηση με την προϋπόθεση να μην πειραχθούν εκ νέου μισθοί και συντάξεις.
Τίποτε από όλα αυτά δεν τήρησε. Ποιος, λοιπόν θα πιστέψει πως πραγματικά θέλει τον Απρίλιο να υπάρξει
λαϊκή ετυμηγορία του κόσμου μέσω εκλογών; Πιστεύω πως επί της ουσίας δεν θέλει
τις εκλογές και πολύ περισσότερο δεν τις θέλουν τα αφεντικά της τρόικα που
απεύχονται όπως ο διάβολος το θυμίαμα την λαϊκή οργή του κόσμου προς τα δυο
κόμματα εξουσίας. Άλλωστε, είναι συνεχείς οι καθημερινές δηλώσεις ξένων
αξιωματούχων, όπως του Γερμανού μισέλληνα κ. Σόιμπλε, που επιθυμούν την
διάρκεια επ΄αορίστου της κυβέρνησης Παπαδήμου, συνεπικουρούμενοι και από τα
εγχώρια φερέφωνα του συστήματος, όπως η κ. Διαμαντοπούλου. Επί της ουσίας,
λοιπόν, όλοι αυτοί έχουν μετατρέψει το πολίτευμα της Ελλάδος σε στυγνή
δικτατορία, επαληθεύοντας τα όσα είπε η κ. Μπενάκη το 2005, στον κ. Παπούλια: «τα
δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν
να προστατεύονται, αλλά ίσως και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν
των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία
θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές
διακυβέρνησης…».
Επίσης, αξίζει
να θυμηθούμε πως αυτές οι δυο τελευταίες κυβερνήσεις, ουδέποτε
διαπραγματεύθηκαν σκληρά με τους δανειστές μας τους όρους των δανειακών
συμβάσεων-μνημονίων, επενδύοντας στο φόβο των Ευρωπαίων για διάλυση της
ευρωζώνης και του ευρώ, από την πιθανή πτώχευση της Ελλάδος. Θέση που
ισχυρίζονταν οι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι των ΗΠΑ, των κρατών της ευρωζώνης
αλλά και Ελλήνων , όπως του κ. Βαρουφάκη. Έτσι, δυστυχώς η μη πιεστική
διαπραγματευτική μας πολιτική, στο χρονικό διάστημα των δυο ετών, επέφερε την
ανασύνταξη της ηγεσίας της Ε.Ε. και πλέον, αντιμετωπίζουν διαφορετικά την κρίση
χρέους σε όλα τα κράτη της ευρωζώνης. Άξια μνείας η προχθεσινή επισήμανση των δηλώσεων
του κ. Γιούνκερ που είπε: «με αυτό το πακέτο θα δοθεί στην Ελλάδα ο απαραίτητος
χρόνος για να ακολουθήσει την πορεία εξυγίανσης και ανάπτυξης, διατηρώντας τη σταθερότητα στην ευρωζώνη».
Έτσι, ο μεγάλος δυνάστης της Ε.Ε., η Γερμανία της κ. Μέρκελ, σε λίγο δεν θα μας
έχει καμία ανάγκη και θα μας αναγκάσει πολύ σύντομα να φύγουμε από την Ε.Ε. Διαφωτιστικό,
άλλωστε το πρόσφατο δημοσίευμα του Γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel» που αναφέρει μεταξύ
των άλλων: «Η Ευρωπαϊκή κρίση χρέους, που
απειλεί πολλές ευρωπαϊκές χώρες και οδηγεί λαούς και κράτη να υποφέρουν,
αποτελεί ευλογία για τη Γερμανία. Οι γείτονές μας μπορεί να υποφέρουν αλλά η
ευρωπαϊκή κρίση δημιουργεί συνθήκες που ωφελούν την γερμανική οικονομία. Η
Γερμανία χάρη στην κρίση απολαμβάνει αρνητικά επιτόκια στο δανεισμό της από τις
αγορές, πτώση της ανεργίας και εκτίναξη των εξαγωγών». Άλλωστε, μετά την
υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας εννέα χωρών της ευρωζώνης, από τον
«οίκο αξιολόγησης» Standard and Poor’s, ξεκαθαρίζει απόλυτα το βρώμικο παιχνίδι των
τραπεζιτών – κερδοσκόπων και η κ. Μέρκελ «αδειάζοντας μεγαλοπρεπώς» τον
πολιτικά και ουσιαστικά χαμηλοϋψή, Σαρκοζί, παίζει μόνη της πλέον, στο παιχνίδι
της εγκαθίδρυσης της παγκόσμιας δικτατορίας.
Έτσι μετά τα
όσα ανέφερα παραπάνω, υπάρχει λύση στο Εθνικό, πλέον, πρόβλημα της χώρας ακόμη
και αυτή την ύστατη στιγμή;
Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ
ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ που σημαίνει πως το κράτος με αυτά τα
χρήματα θα μπορέσει να ανακινήσει την οικονομία και να δημιουργήσει ανάπτυξη
και έτσι να μπορέσουμε σε βάθος χρόνου να πληρώσουμε τους δυνάστες δανειστές μας,
περιορίζοντας τις δημόσιες σπατάλες και χτυπώντας τις διαχρονικές παθογένειες
του Ελληνικού δημοσίου. Στο διεθνές οικονομικό λεξιλόγιο ο όρος χρεοκοπία δεν
είναι απαραίτητο να σημαίνει πως το κράτος δεν έχει καθόλου χρήματα, αλλά ότι
το κράτος παύει πρόσκαιρα να εξυπηρετεί την πληρωμή των δανείων και θέτει ως
πρώτη προτεραιότητα τη δυνατότητα να
παρασχεθεί στο λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την
ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη.
Οσονούπω,
αφού η Ελλάδα μας δεν έχει για Πρωθυπουργό τον Ιωάννη Καποδίστρια ή τον Ιωάννη
Μεταξά ή έστω τον Mario Mondi,
για να αντισταθεί περήφανα στην κ. Μέρκελ, αλλά έχει πρωθυπουργό «τον φίλο των
δανειστών μας» Λουκά Παπαδήμο, τι θα πράξουμε όλοι εμείς; Θα υπομείνουμε την
υποδούλωση της πατρίδας μας; Θα υπομείνουμε τον εξευτελισμό το δικό μας και της
οικογένειάς μας; Θα δεχτούμε την υποθήκευση του μέλλοντος των παιδιών μας; Θα περιμένουμε να μας δώσουν και το σχοινί
που θα μας κρεμάσουν ή θα επαναστατήσουμε και θα προλάβουμε να τους κρεμάσουμε
πρώτοι;
Παναγιώτης
Αποστόλου
Οικονομολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου