Γιατί το μνημόνιο θέτει ένα πραγματικό δίλημμα στους αντικρατιστές

Nikos Georgiopoulos

Στο τελευταίο του άρθρο ο αγαπητός Ναπολέων Λιναρδάτος έχει μια θέση την οποία ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω. Δεν μπορώ να διακρίνω θέση για να είμαι ειλικρινής. Θεωρεί την διάσταση μεταξύ μνημονιακών και μη, ως ψευδεπίγραφη αν όχι λανθασμένη. Στην πραγματικότητα την παρουσιάζει ως μια ενδοοικογενειακή κόντρα που κάνει κακό. Αναφέρει με σαφήνεια τα προβλήματα που παρουσιάζουν και οι δυο θέσεις.

Θεωρώ όμως ότι η αντιπαράθεση που κάνει μεταξύ μνημονιακών και μη δεν είναι απόλυτα σωστή με την εξής έννοια. Αντίθετο του “όλοι” δεν είναι το κανένας άλλα το “όχι όλοι”. Συνεπώς οι αντιμνημονιακοί δεν είναι ένα ενιαίο μπλοκ. Υπάρχει ο εθνολεβέντικος αντιμνημονιακός λόγος του κυρίου Καμμένου που θέλει την Ελλάδα να βαρέσει κανόνι για... να φύγουν οι κακοί ξένοι, αλλά υπάρχει και ένας αντιμνημονιακός λόγος ο οποίος βασίζεται στις καλύτερες παραδόσεις του φιλελευθερισμού.

Όσο και να θέλουμε να το παρακάμψουμε, το μνημόνιο βασίζεται σε μια συγκεκριμένη λογική. Υψηλή φορολόγηση, “νοικοκύρεμα” του κράτους και όχι δραστική μείωση του, πάταξη της φοροδιαφυγής κλπ. Σε αυτό το πλαίσιο οικονομικής πολιτικής η λογική του μνημονίου είναι ξεκάθαρη. Φορολογήστε ότι κινείται, φορολογήστε την ιδιοκτησία, μην αμφισβητείτε τον δημόσιο χαρακτήρα μιας σειράς υπηρεσιών που θα μπορούσαν εναλλακτικά να παρέχονται από ιδιώτες.

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι φανερά. Το μνημόνιο έπεσε έξω σε όλες του τις προβλέψεις. Σύρθηκε η τρόικα σε ένα λειψό κούρεμα που ξόρκιζε μέχρι πρόσφατα και μάλλον θα χρειαστεί και δεύτερο, με την προσδοκία ενός δεύτερου κουρέματος να τινάζει σε δυσθεώρητα ύψη τα σπρεντ. Η συζήτηση περί χαμηλής φορολόγησης είναι εκτός πραγματικότητας την στιγμή που αναμένουμε αύξηση των αντικειμενικών άξιων. Για αυτήν την οικονομική πολιτική, εγώ σαν οπαδός της σχολής Ρέιγκαν και Μίλτον Φρίντμαν παίρνω ξεκάθαρη θέση. Δεν την θεωρώ σωστή και δεν την αποδέχομαι.

Αν υπάρξει ένα εναλλακτικό Ρειγκανικό και Φριντμανικό μνημόνιο με χαρά θα το στηρίξω και θα δώσω συγχαρητήρια στην κυρία Λαγκάρντ, στον κύριο Τόμσεν και στον κύριο Όλι Ρεν. Μέχρι τότε θεωρώ πως οι αντικρατιστές οφείλουμε να πάρουμε θέση. Όχι σε οποιαδήποτε πολιτική που δεν μειώνει ΔΡΑΣΤΙΚΑ το κράτος και τους φόρους.

πηγή