Ποια Αριστερά;

Η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς επί υπαρκτής μεταπολιτεύσεως είναι μια πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε περισσότερο για αυτό το θέμα. Η αντιμετώπιση της και η ιδεολογική της απονομιμοποίηση είναι πρωταρχικός στόχος κάθε μετά-μεταπολιτευτικού πολιτικού προτάγματος. Όμως υπάρχει ένα βασικό ερώτημα. Ποια αριστερά?

Υπάρχουν πολλές αριστερές? Μια αριστερά υπάρχει με πολλές όμως γεύσεις. Η πιο βαριά είναι το ΚΚΕ και κατά την άποψη μου η πιο ακίνδυνη. Το ΚΚΕ είναι ένα γραφικό κόμμα που παίρνει είτε ψήφους διαμαρτυρίας είτε ψήφους αθεράπευτων σταλινικών. Εκεί δεν μπορείς να κάνεις κάτι, είναι σαν να επιχειρηματολογείς με φανατικούς ταλιμπάν για τον Διαφωτισμό. Όντως το ΚΚΕ με τα τάγματα του τραμπουκίζει, όμως η αντιμετώπιση του ΠΑΜΕ και των τραμπούκων του είναι...
υπόθεση της αστυνομίας. Ιδεολογικός κίνδυνος δεν είναι το ΠΑΜΕ.

Υπάρχει όμως και η άλλη αριστερά. Ξέρετε αυτή που μετά την μεταπολίτευση ταμπουρώθηκε στα πανεπιστήμια, στα επιχορηγούμενα κέντρα κινηματογράφου, που ανέλαβε δημόσιες θέσεις κλπ. Είναι η αριστερά που μετεξελίχθηκε από τον Ρήγα είτε στην μειλίχια αριστερά του Φώτη Κουβέλη και του Νίκου Κωνσταντόπουλου, είτε στην ανανεωτική – εκσυγχρονιστική αριστερά που αναμείχθηκε με το ΠΑΣΟΚ του εκσυγχρονισμού.

Είναι η αριστερά των επιφυλλιδογράφων στις γνωστές εφημερίδες που δολοφονούσε χαρακτήρες όπως αυτόν του Παναγιώτη Κονδύλη, είναι η αριστερά που τσίριζε υστερικά για ρατσιστές όταν η λαθρομετανάστευση είχε φτάσει στο απροχώρητο, είναι η εστέτ αριστερά που έβλεπε στον Κευνσιανισμό των δημοσίων έργων την οικονομική ανάπτυξη της χώρας και τώρα προσδοκά στο New Deal της πράσινης ανάπτυξης.

Είναι η αριστερά του κυρίου Μουζέλη που βλέπει εφιάλτες όταν ακούει το όνομα Μάργκαρετ Θάτσερ και περιμένει έναν τρίτο Κευνσιανό, ευρωπαϊκό, σοσιαλδημοκρατικό, αντινεοφιλελεύθερο δρόμο. Είναι η αριστερά του κυρίου Πανούση εμπνευστή του άθλιου νόμου για τα ΑΕΙ. Είναι η αριστερά της Παντείου το πρόβλημα και όχι ο Μεντρέκας. Με τον δεύτερο γελάμε, την Πάντειο όμως την πληρώνουμε από το υστέρημα μας. Είναι με λίγα λόγια τόσο η σοσιαλδημοκρατία όσο και η ανανεωτική - καθεστωτική αριστερά που κυριαρχεί αυτή και το αφήγημα της στον δημόσιο διάλογο.

Για αυτό βρίσκω πολύ πιο χρήσιμο από τις εμφυλιοπολεμικές κορώνες εναντίον του ΚΚΕ (που είναι χρήσιμες αλλά άσφαιρες) να ασχοληθούμε περισσότερο με την καθεστωτική αριστερά της ανανέωσης και του “εκσυγχρονισμού”.
πηγή