Αντικομουνιστής! Ήταν το χειρότερο που μπορούσε να σου συμβεί: Να σε πει κάποιος αντικομουνιστή. Διότι ήξερες ότι έπειτα ακολουθούσαν κι άλλα παράσημα: «πράκτορας», «υπηρέτης του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου», «λακές της εξουσίας». Πώς να σηκώσει κανείς τόσα πολλά «αξιώματα» στην πλάτη του. Και δεν μπορούσες να αντιδράσεις! Διότι σε κάθε τέτοια προσπάθεια ακολουθούσε νέος γύρος κακουχιών: «Προβοκάτσια» κραύγαζαν οι σύντροφοι. Που να μπλέκεις τώρα με ανισόρροπες καταστάσεις...
Η παράνοια ήταν πανταχού παρούσα. Όταν δεν συμφωνούσαν μαζί σου ήσουν υποχρεωμένος να δεχτείς όλη τους την λάσπη. Κι όταν έχαναν καθαρά και μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες την ιδεολογική μάχη, ήταν ικανοί να διαλύσουν την ίδια την διαδικασία. Με άλλα λόγια, αν οι ιδέες των άλλων δεν συμφωνούσαν με τις δικές τους αλήθειες, τότε φίμωναν τους άλλους.
Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στην μεταπολίτευση σε μία ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς. Αν δήλωνες αριστερός μπορούσες να ισχυριστείς οτιδήποτε. Ακόμη και να αμφισβητήσεις τον νόμο της βαρύτητας. Αντίθετα, αν δήλωνες φιλελεύθερος ήσουν αντικομουνιστής, παλιάνθρωπος και εχθρός των λαϊκών συμφερόντων.
Μέχρι χτες δεν υπήρχε λόγος να μπει κανείς στον κόπο να έρθει σε ρήξη με αυτές τις αντιλήψεις. Για να είμαστε πιο ακριβείς, λόγος υπήρχε, διάθεση δεν υπήρχε για συνεχή αντιπαράθεση με τους μουτζαχεντίν της αριστεράς.
Αυτά μέχρι χτες. Διότι μέχρι χτες δεν υπήρξε ο κίνδυνος να κερδίσει η αριστερά κάποια εκλογική μάχη. Και μην πει κανείς για το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου ήταν λαϊκιστής, αλλά είχε τόση σχέση με την αριστερά όση και ο Αλέξης σήμερα με την Ευρώπη.
Από εδώ και πέρα, όμως, δεν υπάρχει λόγος να χαϊδεύουμε αφτιά. Θα πρέπει να δηλώνουμε την αντίθεσή μας απέναντι σε κάθε βλακεία που ακούμε. Όταν οι θέσεις τους είναι προδοτικές για το Έθνος και την πατρίδα, θα πρέπει να καταγγέλλονται ως τέτοιες. Όταν λέει ανοησίες για την Οικονομία, θα πρέπει αυτές να αναδεικνύονται.
Το τσίρκο της δήθεν αμφισβήτησης θα πρέπει να καταγγελθεί. Δεν έγινε αυτό όταν δωδεκάχρονοι καταλάμβαναν σχολεία. Όταν οι περιφερόμενοι θίασοι της επανάστασης έκλειναν λιμάνια.
Η εποχή της ευγένειας έχει τελειώσει. Όποιος οδηγήσει την χώρα στο περιθώριο της Ευρώπης δεν θα μείνει στο απυρόβλητο.
Θανάσης Μαυρίδης
Πηγή
Η παράνοια ήταν πανταχού παρούσα. Όταν δεν συμφωνούσαν μαζί σου ήσουν υποχρεωμένος να δεχτείς όλη τους την λάσπη. Κι όταν έχαναν καθαρά και μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες την ιδεολογική μάχη, ήταν ικανοί να διαλύσουν την ίδια την διαδικασία. Με άλλα λόγια, αν οι ιδέες των άλλων δεν συμφωνούσαν με τις δικές τους αλήθειες, τότε φίμωναν τους άλλους.
Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στην μεταπολίτευση σε μία ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς. Αν δήλωνες αριστερός μπορούσες να ισχυριστείς οτιδήποτε. Ακόμη και να αμφισβητήσεις τον νόμο της βαρύτητας. Αντίθετα, αν δήλωνες φιλελεύθερος ήσουν αντικομουνιστής, παλιάνθρωπος και εχθρός των λαϊκών συμφερόντων.
Μέχρι χτες δεν υπήρχε λόγος να μπει κανείς στον κόπο να έρθει σε ρήξη με αυτές τις αντιλήψεις. Για να είμαστε πιο ακριβείς, λόγος υπήρχε, διάθεση δεν υπήρχε για συνεχή αντιπαράθεση με τους μουτζαχεντίν της αριστεράς.
Αυτά μέχρι χτες. Διότι μέχρι χτες δεν υπήρξε ο κίνδυνος να κερδίσει η αριστερά κάποια εκλογική μάχη. Και μην πει κανείς για το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου ήταν λαϊκιστής, αλλά είχε τόση σχέση με την αριστερά όση και ο Αλέξης σήμερα με την Ευρώπη.
Από εδώ και πέρα, όμως, δεν υπάρχει λόγος να χαϊδεύουμε αφτιά. Θα πρέπει να δηλώνουμε την αντίθεσή μας απέναντι σε κάθε βλακεία που ακούμε. Όταν οι θέσεις τους είναι προδοτικές για το Έθνος και την πατρίδα, θα πρέπει να καταγγέλλονται ως τέτοιες. Όταν λέει ανοησίες για την Οικονομία, θα πρέπει αυτές να αναδεικνύονται.
Το τσίρκο της δήθεν αμφισβήτησης θα πρέπει να καταγγελθεί. Δεν έγινε αυτό όταν δωδεκάχρονοι καταλάμβαναν σχολεία. Όταν οι περιφερόμενοι θίασοι της επανάστασης έκλειναν λιμάνια.
Η εποχή της ευγένειας έχει τελειώσει. Όποιος οδηγήσει την χώρα στο περιθώριο της Ευρώπης δεν θα μείνει στο απυρόβλητο.
Θανάσης Μαυρίδης
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου