Σελίδες

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για λόγια...

 
Ο ασθενής στην εντατική.. η χώρα ολάκερη τραντάζεται συθέμελα. Οι πολίτες της ζουν τον εφιάλτη που κάποιοι άλλοι της φόρτωσαν, ενώ εξασφάλισαν για τον εαυτό τους, μια ασφαλή έξοδο. Ποινικές, πολιτικές, νομικές, όπως και να ονομαστούν οι ευθύνες αυτών, η ετυμηγορία είναι μια στη ψυχή όλων. Ένοχοι.Μπορεί να τους ξεχάσαμε πρόσκαιρα, αφού παρακολουθούμε στην τηλεόραση να εκτυλίσσονται τα συνήθη γεγονότα που προκύπτουν σε κάθε εκλογική διαδικασία, όπως διαφωνίες, συζητήσεις, κοκορομαχίες, σημαιούλες και παχιά, παχιά λόγια, αλλά δε θα φύγουν ποτέ από την θύμηση μας. Θα μείνουν εκεί για πάντα. Ένοχοι.
Παράλληλα, αποδεικνύεται μια ακόμη φορά, ότι κάθε λαός έχει...

τους εκπροσώπους που του αξίζουν.
Επιτέλους, όμως, πρέπει να ειπωθεί, γιατί υπάρχει η κατάσταση αυτή. Γιατί, φτάνουμε σιγά σιγά σε ένα άλλο εθνικό διχασμό.
Είναι η κακοδιαχείριση τόσων ετών; Η διαφθορά; Οι μίζες; Η ανοργανωσιά; Το χαμηλό επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους πολίτες; Η αποψίλωση της παραγωγικής βάσης της χώρας με τη συνενοχή των εκάστοτε αρχόντων της δημόσιας ζωής; Όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα;
Η μια και μοναδική ικανοποιητική εξήγηση είναι ότι χρόνια ολόκληρα η μισή Ελλάδα ζει εις βάρος της άλλης μισής. Αυτή και μόνο αυτή είναι η πραγματική αλήθεια, είναι καιρός να την πούμε και να τεθούμε ΟΛΟΙ προ των ευθυνών μας.
Τώρα, που οι Έλληνες θα πρέπει να μάθουν να ζουν χωρίς το Δημόσιο που πάντα είχαν σαν μαμά να τους φυλάει με τα λεφτά που δανειζόταν. Τώρα που η γενιά των σημερινών 30άρηδων φεύγει για να επιβιώσει..τώρα που όλα είναι έτοιμα για την τελευταία μπάζα μιας μεταπολίτευσης που αργο-πεθαίνει και απειλεί να καταπιεί ολόκληρη τη χώρα.
Είναι καιρός, να βρουν το κουράγιο, αυτοί οι λίγοι που μια ζωή πήγαιναν με το σταυρό στο χέρι και να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ να ακουστούν. Να αναφέρουν ότι μια ζωή αυτή την πλήρωναν για όλους.
Είναι καιρός να θυμηθούν οι νέοι γιατί πήγαν να σπουδάσουν, γιατί ήθελαν να βελτιώσουν τις γνώσεις τους. Είναι καιρός, να μιλήσουν όσοι ήθελαν να επιχειρήσουν σε αυτή τη χώρα, αλλά ποτέ δεν τους άφησαν. Είναι καιρός, να μιλήσουν οι φιλότιμοι υπάλληλοι που μια ζωή κάλυπταν τους κοπανατζήδες.
Είναι καιρός να ωριμάσουμε και επιτέλους να δείξουμε στον υπόλοιπο κόσμο τι μπορεί να κάνει αυτή η μικρή χώρα με το ένδοξο παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον.
Γιατί, δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για λόγια.

Δεν υπάρχουν σχόλια: