Η συστημική αναγκαιότητα της λήθης

Ναπολέων Λιναρδάτος (e-mail)

Η επιβίωση της υπάρχουσας πολιτικής τάξης βασίζεται στην αναγκαιότητα οι Έλληνες πολίτες να έχουν μνήμη χρυσόψαρου.  

Ότι συμβαίνει σήμερα, συμβαίνει για πρώτη φορά, και πάντοτε θα πρέπει να προσαρμόζουμε την πραγματικότητα μέσα στα προκαθορισμένα πλαίσια του μεταπολιτευτικού μας δόγματος.

Πάρτε για παράδειγμα τι έγινε με τις δηλώσεις της κας Ρεπούση. Δεν είχε προλάβει η κα Ρεπούση να πει τις γνωστές ανοησίες που συνήθως λέει, που τα ΜΜΕ είχαν αλλάξει το θέμα της συζήτησης από το τι είπε η κα Ρεπούση, στο ποια ήταν η αντίδραση σε αυτές τις δηλώσεις. Ήταν μια ιδιαίτερα ευνοϊκή στροφή στον δημόσιο διάλογο για την κα Ρεπούση.

Πριν από ένα χρόνο όταν μια άλλη κυρία είχε απλά πει ένα ανέκδοτο δημόσια η αντιμετώπιση ήταν αρκετά διαφορετική. Το ανέκδοτο της Βούλας Παπαχρήστουν έφερε την άγρια αντίδραση των ΜΜΕ και την ταχεία και εξοντωτική τιμωρία της από τους “υπεύθυνους”. Εδώ να σημειώσουμε κάτι που κάνει την σύγκριση μεταξύ των περιπτώσεων Ρεπούση και Παπαχρήστου πιο ουσιαστική. Η κα Ρεπούση πρωτοστάτησε στην δημόσια διαπόμπευση της Παπαχρήστου και ζητούσε την παραδειγματική και άμεση τιμωρία της αθλήτριας...

Μπορεί το ανέκδοτο που είχε πει η Παπαχρήστου να μην ήταν καν ρατσιστικό, αλλά

στον θαυμαστό νέο κόσμο της πολιτικής ορθότητας, η κατηγορία χρησιμεύει ταυτόχρονα και ως απόδειξη ενοχής. Ο κατηγορούμενος καλείται να αποδείξει την αθωότητά του, και αυτή μάλιστα η επιλογή είναι διαθέσιμη μόνο σ’ αυτούς που έχουν πρότερα τον ενδεδειγμένο πολιτικό βίο. Διαφορετικά, το να επικαλείσαι και να προσπαθείς να αποδείξεις την αθωότητα σου είναι ξεκάθαρα ένα επιπλέον επιβαρυντικό στοιχείο. Δεν είσαι μόνο ένοχος, είσαι και αμετανόητος.

Επίσης η ιστορία στην Ελλάδα της λήθης πρέπει να κινείται στα όρια του πίστευε και μη ερεύνα. Έτσι ο δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη, Νίκος Μπογιόπουλος, θα επικαλεσθεί (χωρίς κανένας να τον αντικρούσει) στην εκπομπή «στον ενικό» την είσοδο των ρωσικών στρατευμάτων στο Βερολίνο στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ως απόδειξη της διαφορετικότητας και της πάλης του κομμουνισμού εναντίον του φασισμού. Πρόκειται φυσικά για την πλήρη και ψευδή εξιλέωση του σταλινικού καθεστώτος. Γιατί πριν μπουν τα ρωσικά στρατεύματα στο Βερολίνο είχε προϋπάρξει και η συμφωνία Χίτλερ-Στάλιν στις 23 Αυγούστου του 1939.

Αυτή η συμφωνία μη επίθεσης περιλάμβανε και ένα μυστικό συμπληρωματικό πρωτόκολλο για τον διαχωρισμό χωρών της Βαλτικής σε σφαίρες “επιρροής” και πιο σημαντικά τον διαμελισμό της Πολωνίας από τα δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αυτή η μοιρασιά της Πολωνίας έχει την σημασία της εδώ, γιατί εκεί άρχισε και το ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους ναζιστές. Τα δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα είχαν μια “εξαιρετική” συνεργασία που είχε ως σκοπό την διάλυση της Πολωνίας με ταξικά και ρατσιστικά κριτήρια. Άρχισαν οι εκτελέσεις της πολωνικής αριστοκρατίας, των κρατικών λειτουργών, των κληρικών και δασκάλων και ταυτόχρονα άρχισαν να στοιβάζονται οι Εβραίοι στα διάφορα γκέτο.

Για παράδειγμα, η άψογη συνεργασία της Γκεστάπο με το σοβιετικό Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων(NKVD) κατάφερε να «διεξάγει 300,000 διεξοδικές συνεντεύξεις Πολωνών αιχμάλωτων που ήταν μια διαδικασία επιλογής για το ποιος θα εκτελεσθεί». Το αποτέλεσμα αυτής της «άψογης» συνεργασίας ήταν η σφαγή του Κατύν, με θύματα 22.000 Πολωνούς στρατιωτικούς, με την κατηγορία ότι ήταν «εθνικιστές και αντεπαναστάτες»

Το σοβιετικό καθεστώς ήταν τόσο αφοσιωμένο στην επιτυχία της συνεργασίας με την ναζιστική Γερμανία, όπου αμέσως η γραμμή που δόθηκε σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα ήταν ότι ο πόλεμος στην Ευρώπη ήταν μια υπόθεση ιμπεριαλιστικής λαιμαργίας του Άγγλο-γαλλικού μπλοκ. Εξάλλου, όπως γινόταν γνωστό τότε από τα διάφορα κομμουνιστικά έντυπα «Η Αγγλία είναι πιο αντιδραστική δύναμη στην Ευρώπη.» Παρεμπιπτόντως, αυτή την γραμμή ακολούθησαν πιστά και οι εν Ελλάδι κομμουνιστές.  

Ο Χίτλερ κάλεσε τον Στάλιν να συμμετάσχει σε έναν συμμαχικό άξονα προκειμένου να αντιμετωπισθούν η Βρετανία και οι ΗΠΑ. Αμέσως ο Στάλιν έστειλε τον Μολότοφ (υπουργός Εξωτερικών) στο Βερολίνο για τις διαπραγματεύσεις, που όμως δεν ευοδώθηκαν γιατί ο Χίτλερ, με τον αιμοσταγή μεγαλοϊδεατισμό του, ήθελε να κατακτήσει και την Ρωσία. Ο Στάλιν μέχρι και την επίθεση της Γερμανίας στην Ρωσία θα παραμείνει πιστός στον Χίτλερ, σε σημείο μάλιστα που θα είναι απόλυτα δύσπιστος στις αναφορές των στρατιωτικών του για τις επιθετικές κινήσεις των γερμανικών στρατευμάτων εναντίον της Ρωσίας, γεγονός που παρολίγον να του στοιχίσει τον πόλεμο.

Αυτά είναι κάποια σημαντικά γεγονότα για το πως συμπορεύθηκαν οι δύο δυνάμεις του φασιστικού και κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη. Στο τέλος θα αποτύχουν οικτρά και οι δύο ιδεολογίες,  με 50 εκατομμύρια θύματα οι φασίστες και 100 εκατομμύρια θύματα οι κομμουνιστές.  Μάλλον θα μπορούσε να βγει ένα βιβλίο στην Ελλάδα για την συνεργασία των δύο ολοκληρωτικών καθεστώτων, ώστε να ενημερωθεί και ο κ. Μπογιόπουλος, με έναν προσφιλή γι’ αυτόν τίτλο: “Αυτή είναι η ιστορία, ηλίθιε!”.

Στην Ελλάδα της λήθης όλα τα παραπάνω είναι στιγμές της ιστορίας με τις οποίες δεν πρέπει να ασχολούμαστε. Εξάλλου το 2009, όταν στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ήρθε ψήφισμα για την καταδίκη των εγκλημάτων του φασισμού και του κομμουνισμού, τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου» (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ), αρνήθηκαν να ψηφίσουν υπέρ του ψηφίσματος,  γιατί στην Ελλάδα διαχωρίζουμε τα δικτατορικά και αιμοσταγή καθεστώτα σε καλά και κακά.

Από απλά συμβάντα της επικαιρότητας, όπως η περίπτωση Ρεπούση-Παπαχρήστου, μέχρι και τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, όπως η συμφωνία Χίτλερ-Στάλιν, η επιλογή στην Ελλάδα είναι πάντα η συσκότιση προκειμένου να διασωθεί ένα σύστημα που έφερε την Ελλάδα στην πολιτική και οικονομική της χρεοκοπία. Το ψεύδος και η υποκρισία δεν είναι άμυνα απέναντι σε έναν κίνδυνο, όσο απεχθείς και άμεσος αυτός ο κίνδυνος είναι. Όσο η πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ της δεν το καταλαβαίνουν, τόσο οι διάφοροι κίνδυνοι - μαύροι ή κόκκινοι - θα πολλαπλασιάζονται.