«Κουράγιο Πηνελόπη»
Παρουσίαση νέου βιβλίου του Κύπριου λογοτέχνη Άντη Ροδίτη
« Η αλήθεια δεν έχει ειδικό χρόνο δικό της, η ώρα της αλήθειας είναι τώρα-πάντα», Άλμπερτ Σβάιτσερ
Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το νέο βιβλίο του συμπατριώτη μας λογοτέχνη κ. Άντη Ροδίτη «Κουράγιο Πηνελόπη» και τον συγχαίρω πραγματικά για την απόφασή του να ερευνήσει τα αμερικανικά αρχεία και να εκδώσει -καλύπτοντας την πλέον σημαντική θα έλεγα περίοδο της Κυπριακής Ιστορίας, 1964, μετά τη ζυριχική ανεξαρτησία του 1960- το τόσο σημαντικό αυτό βιβλίο. Πάντοτε υποστήριζα ότι τα αμερικανικά έγγραφα πρέπει να μελετώνται σε συνδυασμό με τα βρετανικά. Και η εργασία του κ. Ροδίτη έκανε ακριβώς το απαιτούμενο και παρέδωσε μια ιστορική πλέον παρακαταθήκη που οφείλουν οι ιστορικοί, ακαδημαϊκοί, φοιτητές και πολιτικοί να αξιολογήσουν. Να μελετήσουν, όμως, απελευθερωμένοι από τυχόν κομματικές παρωπίδες και να αναθεωρήσουν, να διορθώσουν ιστορικές ανακρίβειες στην πρόσφατη Κυπριακή Ιστορία για τη συγκεκριμένη περίοδο.
Μια περίοδο όπου η αλήθεια των γεγονότων αφέθηκε εγκληματικά να παραμένει φυλακισμένη με μαύρο φερετζέ, λόγω κομματικο-πολιτικών συμφερόντων δικών μας και
ξένων. Με αποτέλεσμα να περνούν ανενόχλητες η τουρκική εκδοχή, η εκδοχή κάποιων επιτήδειων Βρετανών και εκείνη που συνέφερε στο ΑΚΕΛ και τη Μόσχα, άνευ τεκμηρίωσης αλλά τοις μετρητοίς, δίχως κανέναν επίσημο αντίλογο. (Ακριβώς όπως γίνεται δυστυχώς και με τα γεγονότα του 1974…).
Καταποντίζεται ένα ψέμα 49 χρόνων!
Το 1964, μετά την τουρκική απόπειρα πραξικοπήματος με σκοπό τη διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση δύο ξεχωριστών ομόσπονδων κρατών, ξεσπάθωσαν οι «πατριωτικές δυνάμεις» στο νησί ότι τάχα το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί είχαν σχέδιο Νατοποίησης της Κύπρου και θα κατέβαζαν μια δύναμη των 10.000 στρατιωτών! Μια λανθασμένη και καθόλου τεκμηριωμένη «ιστορική» θέση, που ποτέ δεν αλήθευε. Στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί κανένα ενδιαφέρον δεν είχαν για ανάμειξη στο Κυπριακό. Οι Βρετανοί ήσαν εκείνοι που τους προσέγγισαν και τους πίεσαν να εμπλακούν για να μη φαίνονται οι ίδιοι και τα φιλοτουρκικά τους σχέδια.
Την πραγματικότητα αυτή μας τη φανέρωσαν τα βρετανικά έγγραφα (κάλυψα το θέμα στο βιβλίο μου «Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011»). ΄Ομως, ο κ. Άντης Ροδίτης προχώρησε με τη δική του έρευνα μέσω των αμερικανικών αποδεσμευμένων εγγράφων και επιβεβαίωσε την ιστορική αυτή αλήθεια και όχι μόνο. Εμβάθυνε στο θέμα με στοιχεία αδιαμφισβήτητα, γιατί τα έγγραφα που χρησιμοποίησε είναι πρωτογενή όπως και τα βρετανικά και όχι από την τάδε πηγή ή την άλλη.
Επισημαίνω την ιστορική, διαχρονικής σημασίας, δήλωση του Άγγλου πρωθυπουργού Σερ Άλεκ Χιούμ -σελίδες 69/70 «Κουράγιο Πηνελόπη»- σε αγγλοαμερικανική σύσκεψη που έγινε στον Λευκό Οίκο στις 14 Φεβρουαρίου 1964 (ως βέβαια γνώστης των διχοτομικών σχεδίων από πρώτο χέρι): «Ο Σερ Άλεκ είπε πως αν ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε στο νησί, η Βρετανία θα τον καλούσε να σταματήσει σε μια ορισμένη γραμμή, αλλά οι δυνάμεις της δεν θα πολεμούσαν εναντίον ενός νατοϊκού συμμάχου…» (Η υπογράμμιση δική μου). Ο ίδιος ήταν που τον Δεκέμβριο του 1963 έστειλε οδηγία στον υπουργό Κοινοπολιτείας που βρισκόταν στη Λευκωσία να έχει υπόψη του ότι «δεν έχουμε πρόθεση να χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας, έστω και αν οι Τούρκοι εισβάλουν…».
Όπως ακριβώς κατά γράμμα έκαναν το 1974. Η γραμμή δε, που εννοούσε, δεν ήταν άλλη από τη γραμμή Αττίλα του 1974. Την επιβεβαιώνουν χάρτες στα βρετανικά αρχεία… (Η ίδια γραμμή σε χάρτη «Κίσινγκερ» του 1974 – έρευνα συνάδελφου Μιχάλη Ιγνατίου). Το βιβλίο «Κουράγιο Πηνελόπη» ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για την ιστορική αλήθεια των διαπραγματεύσεων το 1964 με την ανάμειξη των Αμερικανών στο Κυπριακό και κυρίως το έντονο παρασκήνιο πάρε-δώσε μεταξύ 20-25 Αυγούστου 1964.
Όταν κορυφώθηκαν οι αμερικανικές προσπάθειες (με τους φόβους των περί κουβανοποίησης της Κύπρου λόγω των αυξανόμενων δοσοληψιών της κυπριακής κυβέρνησης με τη Μόσχα) και αποφάσισαν πλέον ότι η μόνη σωστή λύση για το Κυπριακό, με τη βοήθεια του Γεώργιου Παπανδρέου, ήταν η Ένωση δίχως όρους. Αγνοώντας για τις πιθανές τουρκικές αντιδράσεις. Θα άφηναν τη διαπραγμάτευση των ωφελημάτων προς την Τουρκία για συζήτηση και ολοκλήρωση μετά την επιβολή της Ένωσης. Δυστυχώς, όμως, οι Βρετανοί που παρακολουθούσαν στενά την όλη διαδικασία, με στήριγμα τη γνώση τους ότι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ΔΕΝ ήθελε την Ένωση με την Ελλάδα, τους τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια την τελευταία στιγμή…
Το βιβλίο εξηγεί με λεπτομέρειες τα γεγονότα των ημερών εκείνων και τεκμηριώνει με πληθώρα επίσημων εγγράφων. Σίγουρα τα πράγμα θα ήσαν πολύ πιο εύκολα για την ελληνική κυβέρνηση και την Ουάσιγκτον να επιβάλουν την Ένωση δίχως όρους. Το πώς θα ξεμπέρδευαν βέβαια με τους Βρετανούς και Τούρκους, αυτό θα ήταν δικό τους θέμα να αντιμετωπίσουν εφόσον η Ελλάδα θα αποχωρούσε πια από τις Συμφωνίες Ζυρίχης κτλ. Όμως, στην περίπτωση, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είναι σίγουρο ότι ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ την Ένωση.
Και οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν εκείνο το στοιχείο στην αντιμετώπιση των αμερικανικών ενεργειών υπέρ των Τούρκων εφόσον είχαν υπόψη και τις μυστικές συμφωνίες που είχαν ήδη κάνει με την Τουρκία…
Κλείνω με ένα απόσπασμα από έκθεση του Σερ Ντέιβιντ Χάντ, Βρετανού Υπ. Αρμοστή στην Κύπρο μεταξύ 1965-1967, και ο οποίος υποστήριζε την ΄Ενωση και το έλεγε στους ανώτερούς του στο Φόρεϊν Όφις, έστω και αν διαφωνούσε με τη πολιτική τους:
«… Επιπρόσθετα με τη θέση που διατηρώ ότι ο Μακάριος είναι εναντίον της Ενώσεως, παίρνω επίσης την ελευθερία να δηλώσω ότι η Ένωση είναι καλό πράγμα για τη Βρετανία… Εξάλλου έχει εξηγηθεί και από τον προκάτοχό μου… Εν συντομία θα ήθελα να πω ότι εμείς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, αντιθέτως θα κερδίσουμε. Αυτό είναι συγκεκριμένα και το κύριο αντικείμενο συζητήσεων για την Ένωση με την πραγματική της έννοια (ατόφια Ένωση). Ότι, δηλαδή, είναι η μόνη σταθερή λύση εφόσον όλες οι άλλες κινδυνεύουν να τορπιλιστούν από τους υποστηρικτές της Ένωσης…».
Αλίμονο, όμως, κτυπούσε του κουφού την πόρτα και το γνώριζε…
ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/συγγραφέας
Παρουσίαση νέου βιβλίου του Κύπριου λογοτέχνη Άντη Ροδίτη
« Η αλήθεια δεν έχει ειδικό χρόνο δικό της, η ώρα της αλήθειας είναι τώρα-πάντα», Άλμπερτ Σβάιτσερ
Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το νέο βιβλίο του συμπατριώτη μας λογοτέχνη κ. Άντη Ροδίτη «Κουράγιο Πηνελόπη» και τον συγχαίρω πραγματικά για την απόφασή του να ερευνήσει τα αμερικανικά αρχεία και να εκδώσει -καλύπτοντας την πλέον σημαντική θα έλεγα περίοδο της Κυπριακής Ιστορίας, 1964, μετά τη ζυριχική ανεξαρτησία του 1960- το τόσο σημαντικό αυτό βιβλίο. Πάντοτε υποστήριζα ότι τα αμερικανικά έγγραφα πρέπει να μελετώνται σε συνδυασμό με τα βρετανικά. Και η εργασία του κ. Ροδίτη έκανε ακριβώς το απαιτούμενο και παρέδωσε μια ιστορική πλέον παρακαταθήκη που οφείλουν οι ιστορικοί, ακαδημαϊκοί, φοιτητές και πολιτικοί να αξιολογήσουν. Να μελετήσουν, όμως, απελευθερωμένοι από τυχόν κομματικές παρωπίδες και να αναθεωρήσουν, να διορθώσουν ιστορικές ανακρίβειες στην πρόσφατη Κυπριακή Ιστορία για τη συγκεκριμένη περίοδο.
Μια περίοδο όπου η αλήθεια των γεγονότων αφέθηκε εγκληματικά να παραμένει φυλακισμένη με μαύρο φερετζέ, λόγω κομματικο-πολιτικών συμφερόντων δικών μας και
Καταποντίζεται ένα ψέμα 49 χρόνων!
Την πραγματικότητα αυτή μας τη φανέρωσαν τα βρετανικά έγγραφα (κάλυψα το θέμα στο βιβλίο μου «Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011»). ΄Ομως, ο κ. Άντης Ροδίτης προχώρησε με τη δική του έρευνα μέσω των αμερικανικών αποδεσμευμένων εγγράφων και επιβεβαίωσε την ιστορική αυτή αλήθεια και όχι μόνο. Εμβάθυνε στο θέμα με στοιχεία αδιαμφισβήτητα, γιατί τα έγγραφα που χρησιμοποίησε είναι πρωτογενή όπως και τα βρετανικά και όχι από την τάδε πηγή ή την άλλη.
Επισημαίνω την ιστορική, διαχρονικής σημασίας, δήλωση του Άγγλου πρωθυπουργού Σερ Άλεκ Χιούμ -σελίδες 69/70 «Κουράγιο Πηνελόπη»- σε αγγλοαμερικανική σύσκεψη που έγινε στον Λευκό Οίκο στις 14 Φεβρουαρίου 1964 (ως βέβαια γνώστης των διχοτομικών σχεδίων από πρώτο χέρι): «Ο Σερ Άλεκ είπε πως αν ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε στο νησί, η Βρετανία θα τον καλούσε να σταματήσει σε μια ορισμένη γραμμή, αλλά οι δυνάμεις της δεν θα πολεμούσαν εναντίον ενός νατοϊκού συμμάχου…» (Η υπογράμμιση δική μου). Ο ίδιος ήταν που τον Δεκέμβριο του 1963 έστειλε οδηγία στον υπουργό Κοινοπολιτείας που βρισκόταν στη Λευκωσία να έχει υπόψη του ότι «δεν έχουμε πρόθεση να χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας, έστω και αν οι Τούρκοι εισβάλουν…».
Όπως ακριβώς κατά γράμμα έκαναν το 1974. Η γραμμή δε, που εννοούσε, δεν ήταν άλλη από τη γραμμή Αττίλα του 1974. Την επιβεβαιώνουν χάρτες στα βρετανικά αρχεία… (Η ίδια γραμμή σε χάρτη «Κίσινγκερ» του 1974 – έρευνα συνάδελφου Μιχάλη Ιγνατίου). Το βιβλίο «Κουράγιο Πηνελόπη» ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για την ιστορική αλήθεια των διαπραγματεύσεων το 1964 με την ανάμειξη των Αμερικανών στο Κυπριακό και κυρίως το έντονο παρασκήνιο πάρε-δώσε μεταξύ 20-25 Αυγούστου 1964.
Όταν κορυφώθηκαν οι αμερικανικές προσπάθειες (με τους φόβους των περί κουβανοποίησης της Κύπρου λόγω των αυξανόμενων δοσοληψιών της κυπριακής κυβέρνησης με τη Μόσχα) και αποφάσισαν πλέον ότι η μόνη σωστή λύση για το Κυπριακό, με τη βοήθεια του Γεώργιου Παπανδρέου, ήταν η Ένωση δίχως όρους. Αγνοώντας για τις πιθανές τουρκικές αντιδράσεις. Θα άφηναν τη διαπραγμάτευση των ωφελημάτων προς την Τουρκία για συζήτηση και ολοκλήρωση μετά την επιβολή της Ένωσης. Δυστυχώς, όμως, οι Βρετανοί που παρακολουθούσαν στενά την όλη διαδικασία, με στήριγμα τη γνώση τους ότι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ΔΕΝ ήθελε την Ένωση με την Ελλάδα, τους τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια την τελευταία στιγμή…
Το βιβλίο εξηγεί με λεπτομέρειες τα γεγονότα των ημερών εκείνων και τεκμηριώνει με πληθώρα επίσημων εγγράφων. Σίγουρα τα πράγμα θα ήσαν πολύ πιο εύκολα για την ελληνική κυβέρνηση και την Ουάσιγκτον να επιβάλουν την Ένωση δίχως όρους. Το πώς θα ξεμπέρδευαν βέβαια με τους Βρετανούς και Τούρκους, αυτό θα ήταν δικό τους θέμα να αντιμετωπίσουν εφόσον η Ελλάδα θα αποχωρούσε πια από τις Συμφωνίες Ζυρίχης κτλ. Όμως, στην περίπτωση, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είναι σίγουρο ότι ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ την Ένωση.
Και οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν εκείνο το στοιχείο στην αντιμετώπιση των αμερικανικών ενεργειών υπέρ των Τούρκων εφόσον είχαν υπόψη και τις μυστικές συμφωνίες που είχαν ήδη κάνει με την Τουρκία…
Κλείνω με ένα απόσπασμα από έκθεση του Σερ Ντέιβιντ Χάντ, Βρετανού Υπ. Αρμοστή στην Κύπρο μεταξύ 1965-1967, και ο οποίος υποστήριζε την ΄Ενωση και το έλεγε στους ανώτερούς του στο Φόρεϊν Όφις, έστω και αν διαφωνούσε με τη πολιτική τους:
«… Επιπρόσθετα με τη θέση που διατηρώ ότι ο Μακάριος είναι εναντίον της Ενώσεως, παίρνω επίσης την ελευθερία να δηλώσω ότι η Ένωση είναι καλό πράγμα για τη Βρετανία… Εξάλλου έχει εξηγηθεί και από τον προκάτοχό μου… Εν συντομία θα ήθελα να πω ότι εμείς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, αντιθέτως θα κερδίσουμε. Αυτό είναι συγκεκριμένα και το κύριο αντικείμενο συζητήσεων για την Ένωση με την πραγματική της έννοια (ατόφια Ένωση). Ότι, δηλαδή, είναι η μόνη σταθερή λύση εφόσον όλες οι άλλες κινδυνεύουν να τορπιλιστούν από τους υποστηρικτές της Ένωσης…».
Αλίμονο, όμως, κτυπούσε του κουφού την πόρτα και το γνώριζε…
ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου