Επιτέθηκε και στον νεποτισμό, την οικογενειοκρατία, κάτι το οποίο κατά βάση είναι σωστό. Είναι όμως «επαρκής» η κριτική του; Ας δούμε τι είπε, όπως το μετέφερε στο ρεπορτάζ του το «real.gr» που διαβάσαμε: «Στην Ελλάδα χρησιμοποιείται η απαξιωτική έκφραση ‘παιδί του κομματικού σωλήνα’ για όσους αναδείχθηκαν με βάση την κομματική τους δραστηριότητα. Υπάρχουν, όμως, και πολύ περισσότερα παιδιά του ‘οικογενειακού σωλήνα’
που στήριξαν την άνοδό τους στις πελατειακές δραστηριότητες των γονέων τους πολιτικών.
»Και οι δύο κατηγορίες δεν έχουν αναπτύξει επαγγελματική δραστηριότητα, αγνοούν γι’ αυτό τον κόσμο της δουλειάς, την πειθαρχία της εργασίας, το περιβάλλον του εργαζόμενου στο οποίο ζουν οι περισσότεροι πολίτες. Κατά κανόνα, στις δραστηριότητές τους εκτός του κόμματος και της πελατειακής δραστηριότητας, υποτιμούν την ανάγκη προετοιμασίας, τη σχεδιασμένη δουλειά, τη συστηματική δράση. Η πολιτική τους καριέρα είναι μια καριέρα ρουτίνας με στόχο την επανεκλογή.
»Έτσι συνεχίζουν τα προβλήματα του τόπου να υπάρχουν αναλλοίωτα παρά την αλλαγή προσώπων. Ιδίως σήμερα, όπου ένα μεγάλο τμήμα της εθνικής πολιτικής είναι συνδεδεμένο με την ευρωπαϊκή πολιτική και επηρεάζεται από τον τρόπο εργασίας των ευρωπαϊκών οργάνων και σχέσεων, η άγνοια ενός συστηματικού τρόπου επαφών και συνεργασίας μπορεί να αποβεί εξαιρετικά αρνητική. Αποτέλεσμα είναι συνήθως να δημιουργείται η εικόνα αδράνειας, αγνόησης των κοινοτικών κανόνων με δυσάρεστα αποτελέσματα για την εικόνα της χώρας».
Καλά μας τα λέει ο πρώην πρωθυπουργός, με την υποψία της πλειοψηφίας των συναδέλφων, κυρίως των πολιτικών συντακτών, ότι η κριτική του εστιάζεται, ή μάλλον έχει στόχο κυρίως τον Γιώργο Παπανδρέου, ενώ η «μπάλα» παίρνει πλήθος πολιτικών, μεγαλύτερα ή μικρότερα «τζάκια».
Τα ίδια έχουμε εκφράσει κι εμείς ως κριτική στο παρελθόν από δημοσιεύματά μας. Η διαφορά είναι όμως, ότι η εικόνα θα ήταν ελλιπής, άρα παραμορφωμένη, εάν παραμείνουμε μόνο σε αυτούς που «έλαβαν το χρίσμα» από τον μπαμπά ή τη μαμά, χωρίς δηλαδή να έχουν πρώτα καταξιωθεί στον επαγγελματικό στίβο, προτού έρθουν και υποστηρίξουν ότι έχουν τον τρόπο… να μας σώσουν.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι οι πολιτικοί είναι μια ακόμα επαγγελματική τάξη. Άρα, το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι οικογένειες, αλλά ΟΛΟΙ οι πολιτικοί που έκατσαν στο σβέρκο της κοινωνίας – με την ψήφο ανοχής της βέβαια – για πολλές δεκαετίες, οπότε τίθεται ένα θέμα και για αυτούς, πότε ακριβώς πρόκαναν που θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Χαρίλαος Φλωράκης, να καταξιωθούν επαγγελματικά. Εκτός κι αν η απόκτηση ενός διδακτορικού τίτλου θεωρείται επαγγελματική καταξίωση…
Αυτό το τελευταίο είναι «σπόντα» με σκοπό να συμπεριλάβουμε και τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό στην ομάδα των πολιτικών που αποτελούν κακοδαιμονία για τη χώρα. Επαγγελματίας πολιτικός εξελίχθηκε και αυτός. Ψέματα είναι ή θα τον εξαιρέσουμε διότι δεν προέρχεται από πολιτική οικογένεια; Δεν φταίει όμως και δεν μπορείς να τον ψέξεις. Δημοκρατικότατα εξελέγη, όπως και όλοι οι άλλοι. Άρα, το πρόβλημα επιστρέφει πάλι στα χέρια των ψηφοφόρων, διότι τελικά εμείς οι ίδιοι που καταγγέλλουμε, έχουμε τη μεγαλύτερη ευθύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου