Οι κομμουνιστές πάντα και παντού ίδιοι. Φοβούνται την ιδιόχειρη και αυτοπρόσωπη παρουσία του λαού, ως διαρκούς φορέα και κατόχου της υπέρτατης στη δημοκρατία εξουσίας και την αποτρέπουν, όπως ο…

Διάβολος το λιβάνι…

| Εκτύπωση | 22/02/2011 | Με τον Λάζαρο Μαύρο

Ι Δ Ο Υ ΤΟ προφανές έλλειμμα δημοκρατίας. Η Βουλή, κατ’ εξοχήν έκφανση (υποτίθεται) της λαϊκής βούλησης, αποφασίζει, κατά πλειοψηφία, την υποβολή αίτησης ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στον «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» (ΣγΕ). Σε αυτή την πλειοψηφία μετέχουν οι κοινοβουλευτικές ομάδες του ΔηΣυ, της ΕΔΕΚ, του ΕυρωΚο, αλλά και του μετέχοντος στην κυβέρνηση, με τρεις υπουργούς, ΔηΚο! Εκ του οποίου κι ο αρμόδιος υπουργός Εξωτερικών! Πείσμων στην άρνησή του να δεχθεί τη βούληση της πλειοψηφίας, ο πρόεδρος Χριστόφιας (και το ΑΚΕΛ), υπενθυμίζει ότι στο προεκλογικό του πρόγραμμα, βάσει του οποίου έλαβε τη λαϊκή εντολή, στις προεδρικές εκλογές του 2008, ουδεμία δέσμευση υπήρχε για τον ΣγΕ.

Ζ Η Τ Η Μ Α ΕΓΕΙΡΕΤΑΙ απ’ το ότι τις νικητήριες ψήφους στη 2η Κυριακή των εκλογών 24.2.08 ο κ. Χριστόφιας τις έλαβε από την ΕΔΕΚ και το ΔηΚο, άνευ των οποίων δεν θα εκλεγόταν. Ζήτημα επίσης εγείρεται, ποια είναι σήμερα, μετά από τρία ακριβώς χρόνια, η επί του συγκεκριμένου θέματος διαμορφωθείσα λαϊκή βούληση. Σε δημοκρατικότερα πολιτεύματα, με δημοκρατικότερης παιδείας και νοοτροπίας κυβερνώντες, αμφότερα τα ζητήματα θα μπορούσαν να λυθούν με τον απ’ αιώνων απλούστερο και μοναδικά δημοκρατικότερο τρόπο:

Δ Ι Ε Ν Ε Ρ Γ Ε Ι Α δημοψηφίσματος, επί του συγκεκριμένου θέματος. Μετά από μια σύντομη περίοδο κατά την οποία ο λαός θα είχε την ευκαιρία ν’ ακούσει όλες τις αντιπαρατιθέμενες απόψεις. Αυτήν, όμως, την ιδιόχειρη και αυτοπρόσωπη παρουσία του λαού, ως διαρκούς φορέα και κατόχου της υπέρτατης στη δημοκρατία εξουσίας, οι εκάστοτε κυβερνώντες τη φοβούνται και την αποτρέπουν, όπως ο… διάβολος το λιβάνι! Πρώτ’ απ’ όλα διότι ανοίγει ρωγμή στην Απόλυτη Μοναρχία με την οποία ασκεί την πολιτική του, ιδίως επί του Κυπριακού, ο εκάστοτε ΠτΔ. Δεύτερο, διότι αναβαθμίζει τον λαό στην κλίμακα άσκησης της περιβόητης λαϊκής κυριαρχίας. Η οποία παραμένει, πάντα, κατ’ ουσίαν ανύπαρκτη. Υπεξαιρουμένη από την κομματοκρατία στις ανά 5ετία εκλογές. Σε ένα κατ’ όνομα μεν δημοκρατικό, στην πράξη όμως οιονεί ολιγαρχικό πολίτευμα.

Ε Α Ν ΤΟ πολίτευμα είχε δημοκρατικότερους θεσμούς, διαρκούς, και ουχί άπαξ ανά 5ετία, άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας, όπου ο εκάστοτε ΠτΔ θα χρειαζόταν την άμεση, για κάθε μείζονος σημασίας ζήτημα, πλειοψηφική έκφραση της αυτοπρόσωπης λαϊκής βούλησης, θα τολμούσε ποτέ, για παράδειγμα, ο κ. Χριστόφιας να δωρίσει στους Τούρκους την εκ περιτροπής προεδρία, ή στους Εγγλέζους το… μέχρι αγγονιών «κκοτσιάνιασμα» των στρατιωτικών τους βάσεων στην Κύπρο;
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ στην Σημερινή