Νομίζω πως ο ιστορικός του μέλλοντος όταν θα κοιτάζει τα αρχεία αυτής της εποχής θα κατατάξει ανάμεσα στους τυπικούς πολιτικούς της μεταπολίτευσης τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Όσο και να σκεφτώ δεν μπορώ να βρω πιο τυπικό εκπρόσωπο της μεταπολίτευσης και του ήθους της. Ο Πάγκαλος είναι η προσωποποίηση της μεταπολίτευσης.Δηλαδή ένας άνθρωπος χωρίς καμία ιδιαίτερη ικανότητα που φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη με μόνο προσόν το θράσος. Άκουγα σε πολλές περιπτώσεις περί του ευφυούς Πάγκαλου, άλλα ποτέ δεν μπόρεσα να βρω μια απτή έκφραση της ευφυίας του. Ένας ευφυής μαθηματικός αφήνει κληρονομιά ένα θεώρημα, ένας ευφυής μηχανικός μνημονεύεται για ένα συγκεκριμένο έργο, ένας ευφυής στιχουργός αφήνει ένα σπουδαίο τραγούδι, όμως δεν μπορώ να θυμηθώ ένα έργο του Πάγκαλου το οποίο θα έδειχνε αυτήν την ευφυΐα.
Αντίθετα τον θυμάμαι σαν έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει αφήσει κανένα έργο, κάτι για το...
Και όταν ήρθε η κρίση ο Πάγκαλος έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα. Αποποιήθηκε των ευθυνών του. Το μαζί τα φάγαμε είναι μια έκφραση του κυνισμού μιας πολιτικής τάξης που δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τον τόπο. Μπορεί να είναι μια ομολογία ειλικρίνειας αλλά δεν έχει την άξια μιας ειλικρίνειας που σημαίνει κάθαρση.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το φαινόμενο Πάγκαλος, αλλά ο ίδιος μάλλον μας κόβει την φόρα. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος αποφάσισε να αποσυρθεί από την πολιτική. Στα 70 του έτη είναι μάλλον καιρός να φύγει και να ιδιωτεύσει όπως μάλλον θα έπρεπε να είχε κάνει πριν από 30 χρόνια όταν δυστυχώς για εμάς αποφάσιζε να κατεβεί στην πολιτική. Μαζί με τον Πάγκαλο δεν φεύγει και η ζημιά της μεταπολίτευσης, τουλάχιστον όμως η αποχώρηση του είναι συμβολική.
Γιατί ο Πάγκαλος είναι το σύμβολο μιας γενιάς. Μια γενιάς που νόμισε πως από το τίποτα θα παραχθεί πλούτος και ευημερία. Μιας γενιάς που αποθέωσε το τίποτα. Και ο Θεόδωρος Πάγκαλος αποθεώθηκε ως ένα άλλο ακόμα τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου