Ο εγκλωβισμός Σαμαρά στη ρητορική των εκλογών, οι συσχετισμοί δυνάμεων και ο κίνδυνος
Δεν υπάρχει κόμμα που να υπερψήφισε το πρώτο ή το δεύτερο μνημόνιο (πόσω μάλλον αμφότερα) και να έχει πολιτικό συμφέρον από τη διεξαγωγή των πρόωρων εθνικών εκλογών, τέλη Απριλίου ή αρχές Μαΐου. Αυτό επιβεβαιώνεται, εμμέσως πλην σαφώς, και από τις δημοσκοπήσεις.
ΠΑΣΟΚ, ΔΗΣΥ και ΛΑΟΣ, που ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία, έθεσαν στη δημόσια συζήτηση, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, το θέμα της παράτασης του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου, κάτι που προφανώς θα είχε νόημα μόνο με ριζικό ανασχηματισμό και την ευρεία(αν όχι την καθολική) συμμετοχή τεχνοκρατών.
Η ΝΔ, ωστόσο, που κρατάει τους τελευταίους μήνες τα κλειδιά των πολιτικών εξελίξεων, παρότι φαίνεται να χάνει την προοπτική αυτοδυναμίας, είναι το μοναδικό από τα λεγόμενα μνημονιακά κόμματα που...
επιμένει να πιέζει για τη διενέργεια των εκλογών όσο νωρίτερα είναι δυνατόν. Γιατί; Ουσιαστικά διότι, από τον καιρό που είχε συμφωνήσει να στηρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου, εγκλωβίστηκε στη ρητορική των εκλογών, κυρίως από εκείνους που σήμερα τής στερούν την αυτοδυναμία: Την ομάδα στελεχών της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς που μεγάλο μέρος της βρίσκεται πλέον στο κόμμα Καμμένου.
Ο αντίλογος λέει ότι η ΝΔ θέλει να αποσυνδεθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα από την κυβέρνηση Παπαδήμου, για να αποφύγει την ταύτισή της με το ΠΑΣΟΚ και κυρίως για να μπορέσει να αποτινάξει την ταμπέλα του μνημονίου. Αυτό θα ήταν εύλογο, εάν αμέσως μετά τις εκλογές θα υπήρχαν σοβαρές προοπτικές για μία ριζική αλλαγή πολιτικής. Ποιος πιστεύει ότι θα υπάρξουν τέτοιες; Αντίθετα, οι συνθήκες, για την όποια νέα κυβέρνηση, λογικά θα επιδεινωθούν από την ακυβερνησία που πιθανότατα θα ακολουθήσει εν όψει εκλογών…
Αν λοιπόν επαληθευτεί στις κάλπες η δυναμική των αντιμνημονιακών δυνάμεων τόσο στα αριστερά όσο και στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, δεν πετύχει η ΝΔ αυτοδυναμία και η διαφορά της με το ΠΑΣΟΚ, μετά την εκλογή Βενιζέλου, περιοριστεί κάτω από τις πέντε μονάδες, με τα δύο κόμματα να μην ξεπερνούν τους 170 βουλευτές, δεν αποκλείεται η ακυβερνησία αυτή να παραταθεί και μετά τις εκλογές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της χώρας. Διότι, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι, με τέτοιους συσχετισμούς, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα συμφωνήσουν σε μία, πραγματική αυτή τη φορά, κυβέρνηση συνεργασίας: Με μειωμένη την ψαλίδα, θα δεχθούν στο ΠΑΣΟΚ πρωθυπουργό Σαμαρά; Από την άλλη, στη ΝΔ, παρότι πρώτο κόμμα, θα δεχθούν άλλον πλην του Σαμαρά για πρωθυπουργό;
Μπορεί αυτά, μεταξύ πολλών άλλων που θα προκύψουν, να ακούγονται «μικρά», ίσως και πρόωρα, αλλά όταν έρθει η ώρα, θα τα δούμε να κυριαρχούν μεταξύ δύο πολιτικών κομμάτων που ιστορικά δεν ανέπτυξαν ποτέ κουλτούρα συνεργασίας, ούτε καν έδειξαν τέτοιες ειλικρινείς διαθέσεις(με ελάχιστες εξαιρέσεις) στους 4-5 μήνες που παρέχουν στήριξη στην ίδια κυβέρνηση.
Έτσι, δεν αποκλείεται η χώρα να συρθεί σε δεύτερη συνεχή εκλογική αναμέτρηση, σε ακόμα πιο συγκρουσιακές συνθήκες και με τα υποτιμητικά τελεσίγραφα από το εξωτερικό να θυμίζουν τις δραματικές εκείνες μέρες του Νοεμβρίου του 2011, μετά το φιάσκο των Καννών. Για να καταλήξουμε, στην καλύτερη περίπτωση, αν δεν έχει στο μεταξύ διαλυθεί το (ελληνικό) σύμπαν, ξανά στον Παπαδήμο, ή σε κάποια ανάλογη λύση. Εδώ που είμαστε σήμερα δηλαδή-και λίγο πιο πίσω. Υπάρχει άραγε περιθώριο να αναλώνουμε δυνάμεις χωρίς να κάνουμε βήματα μπροστά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου