«Όταν ο ήλιος του πολιτικού πολιτισμού βρίσκεται χαμηλά στον ορίζοντα, ακόμη και οι νάνοι ρίχνουν βαριές τις σκιές τους…». Η αβάσταχτη πολιτική ελαφρότητα του Αλέξη Τσίπρα.

Γράφει η Πέννυ Δαλαμπούρα 

Η επηρμένη προσμονή για εξουσία συχνά εξευτελίζει τους διεκδικητές της.
Το δράμα τους είναι ότι τις περισσότερες φορές είναι η ίδια τους η βιασύνη που τους απομακρύνει από την προοπτική της.
Η υπομονή, άλλωστε, είναι μεγάλη αρετή τόσο στην πολιτική όσο και στη ζωή.
Τα παραδείγματα πολλά. Τα αποτελέσματα γνωστά.
Η βιασύνη του Βενιζέλου να δηλώσει «παρών», του στοίχισε την προεδρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 2007.
Ο Παπανδρέου βιάστηκε να εκβιάσει τον Καραμανλή να φύγει με την Προεδρική εκλογή τον Μάρτιο του 2010.
Ο Σαμαράς αδημονώντας να γίνει πρωθυπουργός βιάστηκε να θέσει τις εκλογές ως προϋπόθεση για την κυβέρνηση συνεργασίας τον περασμένο Νοέμβριο.
Ο Τσίπρας βιάστηκε να αποτυπώσει το ρεύμα του στην κοινωνία και εκβιάζοντας έσυρε τη χώρα σε επαναληπτικές εκλογές.
Η αμφιθυμία του να αναλάβει, τελικά, την εξουσία, αποκαλύφθηκε με...
ένα αναθεωρημένο, κρατικίστικο και πέρα από κάθε ρεαλισμό «κυβερνητικό» πρόγραμμα.
Ο σκοπός που ακολουθεί κανείς είναι πάντοτε καλυμμένος.
Αυτό που δίνει κάποιο νόημα στη συμπεριφορά μας, μας είναι απόλυτα άγνωστο.
Όπως, δηλαδή, και η ενάσκηση της εξουσίας για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όταν ο Αλέξης ζήτησε από τους Έλληνες -τουλάχιστον- την 3η θέση για την ανάληψη της εντολής και την δημιουργία μίας «Αριστερής κυβέρνησης» δεν είχε ιδέα τι μπορεί να είναι αυτή.
Προφανώς και δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει.
Γι’ αυτό και επικαιροποίησε το προεκλογικό του πρόγραμμα ονομάζοντάς το «κυβερνητικό».


Τι ακριβώς έχει συμβεί στον Αλέξη;
Ζήτησε την ανάληψη της εντολής για τη δημιουργία κυβέρνησης της Αριστεράς από τους Έλληνες. Και τελικά την πήρε.
Μετά από αυτό; Προσπάθησε να την πραγματοποιήσει; Όχι.
Προσπάθησε να εκποιήσει πολιτικά την οργή του ελληνικού λαού και προκάλεσε ξανά εκλογές.
Το βάρος που ανέλαβε τότε ήταν μέγαλο, δυσβάσταχτο.
Το δράμα του, όμως, δεν ήταν αυτό της βαρύτητας, αλλά της ελαφρότητας.
Αυτό που είχε πέσει επάνω του δεν ήταν ένα φορτίο, αλλά η αβάσταχτη ελαφρότητα της πολιτικής του.
Της ίδιας πολιτικής που θα ακυρώσει το Μνημόνιο & τους Εφαρμοστικούς του Νόμους, αλλά θα διασφαλίζει την παραμονή της χώρας στο ευρώ.
Που θα σώσει το ευρώ και θα βάλει την Madam Merkel στο «σκαμνί», σηκώνοντας την παντιέρα της επανάστασης των λαών της Ευρώπης, σε συνεργασία με όλους τους Ευρωπαίους συνομιλητές του. Αυτούς, δηλαδή, που διακυρήσσουν σε όλους τους τόνους: «Ούτε ένα ευρώ για την Ελλάδα».
Και που αν κάποια στιγμή πιθανόν καλούνταν, όπως ο Αλέξης, να αναλάβουν την διακυβέρνηση στις χώρες τους, θα έκαναν την πολιτική της Madam απέναντι στην Ελλάδα να φαντάζει πλειοδοτική.


Μπροστά στην παραζάλη της μετεκλογικής του επιρροής ο Αλέξης πλανάται νομίζοντας πως δημιούργησε ερείσματα στην Ευρώπη.
Η σιωπηρή συζήτηση που άνοιξε για χαλάρωση των όρων του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας, όπως και η ανάγκη για αναπτυξιακά μέτρα δεν συνιστούν απότοκα του ελληνικού εκλογικού αποτελέσματος. Ούτε μεμονωμένα η εκλογή του Ολλάντ στη Γαλλία την προκάλεσε.
Η εξάπλωση της κρίσης σε Ισπανία και Ιταλία διαδραματίζουν σίγουρα καθοριστικό ρόλο.
Τελικά, όμως, αυτή η αλλαγή στάσης προήλθε απο την παραδοχή όλων των πλευρών ότι η πολιτική λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής απέτυχε. Οικτρά.
Όπως θα αποτύχει οικτρά και ο Τσίπρας να μας κρατήσει στο ευρώ έχοντας προηγουμένως ακυρώσει το Μνημόνιο, δηλαδή τους όρους της Δανειακής Σύμβασης.


Λένε, Αλέξη μου, πως «όταν ο ήλιος του πολιτικού πολιτισμού βρίσκεται χαμηλά στον ορίζοντα, ακομή και οι νάνοι ρίχνουν βαριές τις σκιές τους…».
Πιθανότατα, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι φοβούνται τη βαριά σκιά σου.
Διότι εσύ ελαφριά μπορεί να οδηγήσεις τη χώρα στη δραχμή και την Ευρωζώνη σε διάλυση.
Το βάρος, όμως, θα είναι αβάσταχτο.
Για όλους εμάς τους υπόλοιπους.
πηγή