Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ κοινή συνείδηση της απόλυτης, της πρωταρχικής αναγκαιότητας. Και η αναγκαιότητα αυτή έχει να κάνει με την πολιτική παιδεία, την πολιτική αγωγή, την αισθητική στην πολιτική στο γενικότερο πλαίσιο της Παιδείας, που ήταν και εξακολουθεί να είναι ο…μέγας υπανάπτυκτος, στη χώρα τούτη του πολιτικού “βούρκου” και της “γουρουνοποίησης” των πολιτικών.του Στέλιου Συρμόγλου
Και αντί οι ηγετικές τάξεις να αντιδράσουν στη λαική ραστώνη που υποδέχεται ανεξέλεγκτα τον αφορισμό του Πτωχοπρόδρομου, την έκαναν οι ίδιες κτήμα τους και πίστη τους και συνετέλεσαν στον εκμαυλισμό της, με την προσήλωσή τους σε άγονες διαφωνίες και με το άγχος του παροντισμού που τις διέκρινε.
Και η αδυναμία να συλληφθεί ο Ελληνισμός ως μια ενότητα που δεν έχει μόνο παρελθόν και παρόν, αλλά και μέλλον, διόγκωνε κάθε φορά το πρόσχημα της οικονομικής μας φτώχειας και εμπόδιζε κατά κανόνα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κάθε μακρόπνοη προσπάθεια. Ηγετικές τάξεις μ’ αυτές τις αντιλήψεις και που δεν αντιδρούν, δεν αξίζουν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Και γι’ αυτό, δεν
είναι υπερβολικό να ειπωθεί ότι , ενώ υπήρξαν και υπάρχουν αξιόλογα πρόσωπα στο περιθώριο ή στις παρυφές της πολιτικής, δεν είχαμε ποτέ ηγετικές τάξεις. Και έτσι η Ελλάδα δεν έχει στέρεες δημοκρατικές δομές. Οπως, φευ! Απέχει μακράν να γίνει ένα σύγχρονα οργανωμένο κράτος…
Φταίει και ο λαός. Αν και γεννιέται ανεπτυγμένος, γίνεται υπανάπτυκτος. Γεννιέται μ’ όλες τις ανησυχίες που συνοδεύουν σήμερα τον πραγματικό άνθρωπο και υπό την πίεση της εθνικής μας ατμόσφαιρας και των εθνικών μας παραισθήσεων, παραιτείται από κάθε προσπάθεια. Φιλεί τον υπήκοον μιμείσθαι τους άρχουσι…
Ο λαός ωστόσο είναι αμετάκλητα καλεσμένος σε μια ιστορική αποστολή και για να ανταποκριθεί οφείλει να ενσαρκώνει ορισμένες αξίες, οι οποίες και συνιστούν την αιχμή του ιστορικού δόρατος. Οπωσδήποτε υπεισέρχονται αδυναμίες, πάθη, εθνικοί μεσσιανισμοί, τα οποία καταχειμάζουν την παραπαίουσα ιστορική συνείδηση του λαού. Και όμως, η ιστορική ταργωδία των λαών αποτελεί πρώτη και έσχατη διακινδύνευση της προσωπικής και κοινωνικής συνείδησης. Η μεγάλη ηγετική προσωπικότητα εμπνέεται από το λαό, για να τον φωτίσει με τη σειρά της…
Τέτοια μέρα, εν αναμονή μάλιστα της “κρίσιμης” συνάντησης των αυτόκλητων “σωτήρων” μας για να καταλήξουν στην όποια “συμπεφωνημένη” πολιτική ανοησία, τέτοιες αδρές σκέψεις θεωρητικού επιπέδου συγκρούονται με τον επικαιρικό χαρακτήρα των γεγονότων. Και καθιστούν τον γράφοντα έναν από τους πολλούς “γραφικούς” κονδυλοφόρους του διαδικτύου και του συγκεκριμένου ιστότοπου κοινωνικής δικτύωσης, ίσως να σκεφτεί κάποιος αναγνώστης του κειμένου…
Η απάντησή μου στον αβασάνιστα σκεπτόμενο αναγνώστη, τον εθισμένο να κρίνει με “δανεικές” σκέψεις και να αξιολογεί πρόσωπα και καταστάσεις με τη “φαστφουντάδικη” νοοτροπία, την εμπεδωμένη πλέον στην καθημερινότητά μας, είναι ότι θρηνούμε επάνω στα ερείπια της κοινωνίας και κάποιοι εκφωνούμε επιτάφιους λόγους γεμάτους συναίσθημα και ολοφυρμούς, αλλά θα ήταν ειλικρινέστερο και θετικότερο να αναζητήσουμε με λογισμό τα βαθύτερα αίτια της βαριάς και ενδημικής αρρώστιας, που χρόνια μαστίζει την πολιτική και την ίδια την κοινωνία.
Οσο συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε επιδερμικά την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, τόσο εισδύει το πνεύμα της “ολιγάρκειας” σ’όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Το πνεύμα του “περίπου”. Το πνεύμα του “μη ακριβώς”. Εισβάλλουν η χαλαρότητα, ο ερασιτεχνισμός, η ασυνέπεια. Γεννιέται και ευδοκιμεί η αντίληψη του “δεν βαριέσαι”, του “ωχ, αδελφέ” σ’ όλες τις μορφές της νεοελληνικής ζωής.
Ετσι διαμορφώθηκε η Ελλάδα του πρόσκαιρου και επικράτησε η ατομικότητα. Μόνο που η ατομικότητα δεν μπορεί να συλληφθεί ιστορικά, χωρίς το κοινωνικό σύνολο, το οποίο θα εκφραστεί ως λαική συνείδηση.
Ετσι εγκαθιδρύθηκε η ημιμάθεια και έμεινε αγεώργητο το έδαφος της κοινωνικής συνείδησης και “άπραγο” το κοινωνικό ένστικτο.
Ετσι “περνάει” η διχοστασία στην κοινωνία και ο “νεότευκτος” όρος του “κοινωνικού αυτοματισμού”.
Ετσι βιώνουμε στην πράξη τον πλέον ακραίο και στυγνό πολιτικό φορμαλισμό, τον πολιτικό αυταρχισμό, τον πολιτικό αμοραλισμό και την πολιτικής της “φυγής” από τους μεταπράτες των ελπίδων του λαού…
Ετσι “χανόμαστε” στη μετάφραση των πολιτκών δηλώσεων και των εκβιαστικών διλημμάτων.
Ετσι φτάσαμε στο “σφαγιασμό” της εθνικής αξιοπρέπειας και κάθε κοινωνικού δικαιώματος.
Ετσι αποδεχόμαστε επιπόλαιες και εμβαλωματικές λύσεις σε τρέχοντα προβλήματα της κοινωνίας. Λύσεις που δεν αντέχουν στο χρόνο, ωστόσο “βαφτίζονται” μεταρρυθμίσεις.
Ετσι ανεχόμαστε τον πολιτικό κρετινισμό, τις δήθεν προσπάθειες των διαχειριστών της εξουσίας να συμβιβάσουν τα διεστώτα, για τα οποία όμως φέρουν ακέραια την ευθύνη. Βλέπε εν προκειμένω ΕΡΤ…
Ετσι γινόμαστε αθύρματα της πολιτικής κοροιδίας. Και από “γρηγορούντες” πολίτες, που πρέπει να είμαστε, μετατρεπόμαστε σε παθητικούς και μάλιστα εκφοβισμένους αποδέκτες των τετελεσμένων.
Ετσι μας ενοχλούν οι θαρραλέες διαπιστώσεις, ευρισκόμενοι ουσιαστικά στον Καιάδα των αναπήρων της πολιτικής σκέψης.
Ετσι γινόμαστε θύματα της δύναμης της υποβολής. Και “στρατολογούνται” οι συνειδήσεις, για την υπαγωγή τους σε μια πολιτική πρακτική, που δεν εννοεί να σταματήσει στο στάδιο της λογικής, εκεί όπου η πειθώ αντιπαλεύει τίμια την κρίση.
Συμπέρασμα: Αν νομίζουμε ότι ανεχόμενοι την πολτική κοροιδία ή αναπαράγοντάς την σε ευρήματα “εξυπναδίστικα” ως μωρόπιστοι ή εκ πεποιθήσεως “βολεψίες”, τότε ο καθείς εξ’ ημών μπορεί να κοιμάται ήσυχος, όπως ο χοίρος μέσα στο βούρκο. Και να “ονειρευόμαστε” ότι ο βούρκος θα γίνει μια μέρα νεφέλη φωτεινή και ο χοίρος χερουβείμ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου