Ο Μανιτάκης και «αι μωραί παρθέναι»...

Μαζί με τη δημοσιονομική προσαρμογή και τη βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος, η αναδόμηση του δημόσιου τομέα αποτελεί αναγκαίο προαπαιτούμενο εξόδου από την κρίση. Θα έλεγα μάλιστα κανείς, ότι οι δύο άλλες συνθήκες (δημοσιονομικά και επενδύσεις) εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την ταχύτητα αναδιοργάνωσης των ράθυμων κρατικών δομών. Χρειαζόταν λοιπόν στο τιμόνι αυτής της προσπάθειας ένα άτομο που δεν θα κινούνταν διεκπεραιωτικά αλλά θα αναζητούσε ακόμα και αντισυμβατικές μεθόδους για να υπερκεράσει τα γραφειοκρατικά εμπόδια.

Όταν επικεφαλής αυτού του τιτάνιου έργου τέθηκε ένα πρόσωπο προερχόμενο από τη ΔΗΜ.ΑΡ ήταν λίγο - πολύ αναμενόμενο ότι θα κινούνταν στα όρια της τυπολατρίας, της γενικολογίας και της αναποφασιστικότητας. Όσες θεωρητικές δόσεις μεταρρυθμισμού κι αν διανθίζουν τον λόγο του, είναι φυσικό οι
 ιδεολογικές αγκυλώσεις να παραμένουν και οι ρυθμοί με τους οποίους εκτελούνται αποφάσεις να είναι τουλάχιστον νωχελικοί.

Ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες θα ήταν δύσκολο να υπάρξουν, ανατρεπτικές παρεμβάσεις εξαιρετικά αμφίβολο ότι θα ακολουθηθούν, ριζικές αλλαγές επισφαλές ότι θα προωθηθούν. Συγχωνεύσεις οργανισμών να περνούν από την αναγκαστική εξεύρεση προσωποπαγών θέσεων για τους εργαζομένους, απομακρύνσεις επιόρκων να σκοντάφτουν στην αδυναμία επιτάχυνσης λειτουργίας των πειθαρχικών συμβουλίων, τα νέα οργανογράμματα να σχεδιάζονται αλλά να μην ολοκληρώνονται και κυρίως να μην εκτελούνται.

Ισχυρό και λογικοφανές το αντεπιχείρημα ότι άλλοι υπουργοί συμπεριφέρονται ως «μωραί παρθέναι» και δεν συμβάλλουν στην τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων καθυστερώντας την υποβολή στοιχείων. Κατακριτέα η συνδικαλιστική αντίληψη όσων ακόμα αντιλαμβάνονται το ρόλο τους στους υπουργικούς θώκους με μεταπολιτευτικούς όρους μικροπολιτικής και πελατειακής διαχείρισης, ιδιαίτερα όταν υποτίθεται ότι δεν είναι αγκιστρωμένη σε ιδεοληψίες, όπως αυτές για τις οποίες «κατηγορείται» ο κ.Μανιτάκης.

Όμως όπως στη ζωή έτσι και στην πολιτική, η τελική ευθύνη βαρύνει αυτόν που επιβλέπει, κατευθύνει, οργανώνει μια προσπάθεια. Αν ο ίδιος δεν βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις δημιουργεί συνθήκες κωλυσιεργίας κι από τους υπόλοιπους. Αν ο ίδιος δεν καταδεικνύει και στιγματίζει παραδειγματικά καθυστερήσεις, ουσιαστικά τις υποθάλπει. 

Στην κρισιμότητα των συγκυριών η λύση δεν βρίσκεται στη μετάθεση ευθυνών. Ο δυναμισμός, η αντισυμβατικότητα, η υπέρβαση οφείλουν να είναι καθημερινές πρακτικές. Αλλιώς διατεινόμαστε μεν για τη διαμόρφωση ενός διαφορετικού μέλλοντος χρησιμοποιώντας, για να το πετύχουμε, όλες τις τακτικές και τις μεθόδους που μας απομάκρυναν τόσα χρόνια από αυτό!

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος