Ζήτημα αξιοπιστίας

Ένας πολιτικός αρχηγός δικαιούται να αλλάζει άποψη όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν. Με μια διαφορά όμως, οφείλει ο πολιτικός να εντάξει την αλλαγή σε ένα αφήγημα που θα είναι πιστευτό. Ακόμα και η νέα άποψη ακυρώνει πλήρως την παλαιότερη άποψη, η νέα άποψη θα πρέπει να συνοδεύεται με μια αναγνώριση του παλαιού λάθους. Η κάθαρση του λάθους είναι πολύ σημαντική για να βαπτιστεί η νέα αλήθεια. Η νέα αλήθεια που δεν έχει αποκαθαρθεί από το λάθος, συνεχίζει να έχει το λεκέ του λάθους και την αναξιοπιστία.

Ο κύριος Σαμαράς αποφάσισε να κάνει μια φιλομνημονιακή στροφή. Δεν θα κρίνω το σωστό ή λάθος της στροφής, προσπαθώ να κρίνω πολιτικά τι σημαίνει. Ο κύριος Σαμαράς επιμένει πως διαφωνεί με αυτό που ψηφίζει αλλά ο κίνδυνος είναι η χρεoκοπία οποτε και ψηφίζει.

Μα από αυτόν τον κίνδυνο, κινδύνευε η Ελλάδα το 2010 όταν o κύριος Σαμαράς καταψήφιζε...
το πρώτο μνημόνιο. Αν φοβόταν την χρεoκοπία και τότε, για ποιο λόγο δεν το ψήφισε? Και η απάντηση είναι απλούστατη. Γιατί τότε δεν του είχαν βάλει το μαχαίρι στον λαιμό οι ευρωπαίοι και δεν συνάρτησαν την δόση του δανείου με την ψήφο του. Όταν έγινε αυτό, ο κύριος Σαμαράς παραδόθηκε ολοκληρωτικά και άφησε και τις περηφάνειες των επιστολών και των γραπτών εγγυήσεων. Αν ο κύριος Σαμαράς είχε αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο το 2010 είναι σίγουρο ότι θα ψήφιζε το πρώτο μνημόνιο.

Και αυτή η ανακολουθία του φαίνεται στις δημοσκοπήσεις στις οποιες οι εκπαιδευμένοι ψηφοφόροι στον αντιμνημονιακό λόγο δεν μπορούν να καταλάβουν την στροφή της ηγεσίας. Την ίδια στιγμή ο κύριος Σαμαράς επιμένει πως δεν συμφωνεί με την ακολουθούμενη πολιτική, αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση με την οποια συγκυβερνά και γενικά προσπαθεί να επιπλεύσει όπως μπορεί.

Τα παραπάνω λένε πολλά για τις ηγετικές ικανότητες του κυρίου Σαμαρά. Αντί να προλαβαίνει και να διαμορφώνει τις εξελίξεις, σύρεται από αυτές. Αντί να τηρεί μια στάση στην οποία είναι διατεθειμένος να φτάσει μέχρι τέλους, υποτάσσεται άτσαλα και άτακτα στην πρώτη δυσκολία, αν υποθέσουμε πως είχε δίκιο στην αρχική αντιμνημονιακή του ρητορική. Αυτό λέει πολλά για την περίφημη αναδιαπραγμάτευση. Τι θα διαπραγματευτεί κάποιος που υποχωρεί στην πρώτη δυσκολία.

Επίσης ο κύριος Σαμαράς μπόλιασε με αντιμνημονιακό λόγο (εκ του ασφαλούς με το ΠΑΣΟΚ να παίρνει τις αποφάσεις) τους ψηφοφόρους του και τους βουλευτές του για δυο χρόνια και όταν οι δεύτεροι δεν άντεξαν την απώλεια της αφήγησης που βάσισαν την πολιτική τους πορεία, ο κύριος Σαμαράς δεν δίστασε να τους διαγράψει. Στις αρχές της ηγεσίας του καλούσε στο συνέδριο της ΝΔ τους κυρίους Καραμπελιά και Ζουράρι, σήμερα επιτίθεται στην αριστερά όταν παλαιότερα συνομιλούσε μαζί της.

Γιατί το βασικό ζήτημα είναι πως ο κύριος Σαμαράς δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα σωστός όταν καταψήφιζε το 2010 και όταν ψήφιζε το μνημόνιο το 2011. Μπορεί να λέει πως οι συνθήκες άλλαξαν, αλλα δεν γίνεται πιστευτός. Και το 2010 και τον περασμένο Νοέμβριο αν δεν ψηφιζόταν κάποιο μνημόνιο η χώρα θα χρεοκοπούσε.

Δυστυχώς το αφήγημα της ΝΔ γίνεται ολοένα και λιγότερο πιστευτό με συνέπειες για την αστική παράταξη. 

πηγή