Με αφορμή τις δηλώσεις Πάγκαλου και Γεωργιάδη για τον Φεντεραλισμό, θα ήθελα να επισημάνω μερικά πράματα σε ότι αφορά τον όρο αλλά και τα υπέρ ή και τα κατά του. Καταρχήν Φεντεραλισμός σημαίνει την πολιτική θεωρία που υποστηρίζει το ομοσπονδιακό σύστημα διακυβέρνησης του κράτους [Λεξικό Τριανταφυλλίδη].
Αυτός είναι ο τυπικός ορισμός.
Ο Καθηγητής Χολέβας σε πρόφατο άρθρο του[Φεντεραλιστής σε λάθος εποχή] δίνει μία πιο άμεση απάντηση στο τι είναι Φεντεραλισμός: Ο Φεντεραλισμός ξεκίνησε ως μία ακραία εκδοχή της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως. Προτείνει την κατάργηση των εθνικών κρατών ή την ελαχιστοποίηση της κυριαρχίας τους ώστε η Ελλάδα, η Γαλλία κ.λπ. να... καταστούν Νομαρχίες μιας υπερκυβέρνησης των Βρυξελλών.
Παρακάτω θα δούμε τα υπέρ και τα κατά μίας Ομοσπονδιοποίησης της ΕΕ, όπως περιγράφεται από τον Andrew Heywood στο Πολιτική:
ΥΠΕΡ
Καλλιεργώντας τον κοσμοπολιτισμό ωθεί τους ευρωπαϊκούς λαούς να ξεφύγουν από τον οτενό και απομονωτιστικό εθνικισμό.
Η οικονομική, νομισματική και πολιτική ενοποίηση δημιουργούν ένα βαθμό αλληλεξάρτησης μεταξύ των κρατών που καθιστά αδιανόητο τον πόλεμο ή μια ευρείας κλίμακας σύγκρουση στην Ευρώπη.
Η κατοχύρωση μιας πανευρωπαϊκής αγοράς ενισχύει την ευημερία και την ανάπτυξη και παρέχει στην Ευρώπη ασφάλεια στην παγκόσμια οικονομία.
Η «κοινή» κυριαρχία είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο τα ευρωπαϊκά κράτη μπορούν να ασκήσουν σημαντική και ανεξάρτητη επιρροή στην παγκόσμια σκηνή.
Η πολιτική και η οικονομική ενοποίηση συμβαδίζουν, καθότι μία ενιαία αγορά πρέπει να ρυθμίζεται από κοινούς κανόνες και αποφάσεις.
Η ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη παρέχει στα άτομα ευρύτερο και, μερικές φορές, ισχυρότερο φάσμα δικαιωμάτων, ελευθεριών και ευκαιριών.
ΚΑΤΑ
Η διάβρωση της εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι η λήψη αποφάσεων δεν συνυπολογίζει διαφορετικές εθνικές ανάγκες και συμφέροντα.
Οι ιστορικά εμπεδωμένες εθνικές ταυτότητες αποδυναμώνονται, ηροκαλώντας ενίοτε εχθρότητα και βίαιες εθνικιστικές αντιδράσεις.
Οι εθνικές, γλωσσικές και πολιτισμικές διαφορές καθιστούν αδύνατη την εδραίωση αυθεντικών σχέσεων πολιτικής υπακοής προς τους θεσμούς της Ε.Ε.
Το δημοκρατικό έλλειμμα δεν θα ξεπεραστεί ποτέ λόγω της απόστασης μεταξύ των θεσμών της Ε.Ε. και των ευρωπαϊκών πληθυσμών.
Η ολοκλήρωση καθοδηγήθηκε εν πολλοίς από πολιτικές ελίτ και επιχειρηματικά συμφέροντα που θέλησαν να χειραγωγήσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς ώστε να υποστηρίξουν τη Νέα Ευρώπη.
Η ολοκλήρωση ωφελεί πρωτίστως τα μεγάλα και οικονομικά ισχυρά κράτη και θα οδηγήσει τελικά σε μια Ευρώπη υπό γερμανική ηγεμονία.(αυτό το ανέφερε ο Andrew Heywood πριν...10 χρόνια σχεδόν, προφητικά μάλλον)Προσωπικά, ήμουν και είμαι υπέρ μίας μορφής ομοσπονδίας κρατών σε επίπεδο συνομοσπονδίας(confederation) ήενώσεως(union) κατά την οποία τα κράτη που συμμετέχουν διατηρούν την ανεξαρτησία και την κυριαρχία τους. Είμαι φυσικά εναντίον με αυτό που γίνεται σήμερα και προσπαθεί να επιβληθεί μέσω του νεοφιλελεύθερου γκλομπαλισμού και του Γερμανικού οικονομικού εθνικισμού. Το τι πιστεύω σε ότι αφορά το διεθνές στερέωμα και την σχέση μεταξύ των εθνών και των κρατών, είναι αυτό όπως έχει αναλυθεί διεξοδικά από τον Ρωλς στο «Δίκαιο των Λαών». Με Γερμανικές αρχές δικαίου δεν γίνεται να υπάρξει Ομοσπονδιοποίηση της ΕΕ.
Εάν η λέξη ομοσπονδιοποίηση σημαίνει εναρμόνιση και συντονισμός της οικονομικής πολιτικής είμαι απολύτως σύμφωνος.Η εγκαθίδρυση όμως ενός υπουργού Οικονομικών και αύριο μιας κυβέρνησης, της ευρωζώνης είναι κάτι τελείως διαφορετικό η οποία δεν θα λαμβάνει υπόψη τις εθνικές ανάγκες ενός κράτος και ενός λαού. Είδαμε πως οι Ευρωπαίοι μας συμπεριφέρθηκαν όχι μόνο με τα Μνημόνια αλλά και με το Δουβλίνο 2 και την λαθρομετανάστευση. Οι λαοί είναι κυρίαρχοι, όπως υπενθυμίζει κάθε τόσο το Συνταγματικό Δικαστήριο στη Γερμανία.
Έγραψα τα «υπέρ» και τα «κατά». Σαφέστατα τα «κατά» δεν αφήνουν περιθώριο Ομοσπονδοποίησης της ΕΕ, ούτε καν στα πρότυπα των ΗΠΑ.
Η διάβρωση της εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι η λήψη αποφάσεων δεν συνυπολογίζει διαφορετικές εθνικές ανάγκες και συμφέροντα.
Οι ιστορικά εμπεδωμένες εθνικές ταυτότητες αποδυναμώνονται, ηροκαλώντας ενίοτε εχθρότητα και βίαιες εθνικιστικές αντιδράσεις.
Οι εθνικές, γλωσσικές και πολιτισμικές διαφορές καθιστούν αδύνατη την εδραίωση αυθεντικών σχέσεων πολιτικής υπακοής προς τους θεσμούς της Ε.Ε.
Το δημοκρατικό έλλειμμα δεν θα ξεπεραστεί ποτέ λόγω της απόστασης μεταξύ των θεσμών της Ε.Ε. και των ευρωπαϊκών πληθυσμών.
Η ολοκλήρωση καθοδηγήθηκε εν πολλοίς από πολιτικές ελίτ και επιχειρηματικά συμφέροντα που θέλησαν να χειραγωγήσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς ώστε να υποστηρίξουν τη Νέα Ευρώπη.
Η ολοκλήρωση ωφελεί πρωτίστως τα μεγάλα και οικονομικά ισχυρά κράτη και θα οδηγήσει τελικά σε μια Ευρώπη υπό γερμανική ηγεμονία.(αυτό το ανέφερε ο Andrew Heywood πριν...10 χρόνια σχεδόν, προφητικά μάλλον)Προσωπικά, ήμουν και είμαι υπέρ μίας μορφής ομοσπονδίας κρατών σε επίπεδο συνομοσπονδίας(confederation) ήενώσεως(union) κατά την οποία τα κράτη που συμμετέχουν διατηρούν την ανεξαρτησία και την κυριαρχία τους. Είμαι φυσικά εναντίον με αυτό που γίνεται σήμερα και προσπαθεί να επιβληθεί μέσω του νεοφιλελεύθερου γκλομπαλισμού και του Γερμανικού οικονομικού εθνικισμού. Το τι πιστεύω σε ότι αφορά το διεθνές στερέωμα και την σχέση μεταξύ των εθνών και των κρατών, είναι αυτό όπως έχει αναλυθεί διεξοδικά από τον Ρωλς στο «Δίκαιο των Λαών». Με Γερμανικές αρχές δικαίου δεν γίνεται να υπάρξει Ομοσπονδιοποίηση της ΕΕ.
Εάν η λέξη ομοσπονδιοποίηση σημαίνει εναρμόνιση και συντονισμός της οικονομικής πολιτικής είμαι απολύτως σύμφωνος.Η εγκαθίδρυση όμως ενός υπουργού Οικονομικών και αύριο μιας κυβέρνησης, της ευρωζώνης είναι κάτι τελείως διαφορετικό η οποία δεν θα λαμβάνει υπόψη τις εθνικές ανάγκες ενός κράτος και ενός λαού. Είδαμε πως οι Ευρωπαίοι μας συμπεριφέρθηκαν όχι μόνο με τα Μνημόνια αλλά και με το Δουβλίνο 2 και την λαθρομετανάστευση. Οι λαοί είναι κυρίαρχοι, όπως υπενθυμίζει κάθε τόσο το Συνταγματικό Δικαστήριο στη Γερμανία.
Έγραψα τα «υπέρ» και τα «κατά». Σαφέστατα τα «κατά» δεν αφήνουν περιθώριο Ομοσπονδοποίησης της ΕΕ, ούτε καν στα πρότυπα των ΗΠΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου