Του Γρηγόρη Τσαμουρλίδη
Έχει γίνει πολλές φορές θέμα συζήτησης, αντιπαράθεσης και πόνου.. το νησί Ίμβρος! Πού ακριβώς βρίσκεται και ποιά η ιστορία του; Το ακόλουθο άρθρο φιλοδοξεί να αποκαλύψει μία ακόμη πτυχή της ελληνικής μας ιστορίας, που αξίζει να γνωρίζουμε!
Το νησί Ίμβρος βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα του Αιγαίου και έχει έκταση 285 τ. χλμ. Βρίσκεται νοτιοανατολικά της Σαμοθράκης και βορειοανατολικά της Λήμνου.
Σήμερα μπορούμε να τη βρούμε στους διεθνείς χάρτες με την τουρκική ονομασία Gogce oda (τούρκ. “το γαλάζιο νησί”) και βαμμένο στο ίδιο χρώμα με την Τουρκία.
Το όνομα Ίμβρος προέρχεται από τη θεότητα της αρχαιότητας Ίμβρασσο, που συμβόλιζε τη...
γονιμότητα της γης.
Η αρχαία ιστορία του νησιού είναι στενά συνδεδεμένη με εκείνη της Λήμνου. Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς πρώτοι κάτοικοι ήταν Πελασγοί που μετοίκησαν από την Αττική. Έτσι, η Ίμβρος αποτελούσε “Δήμο Αθηναίων των εν Ίμβρο”, που είχαν αντιληφθεί τη μοναδικής σημασίας γεωγραφική της θέση κι έτσι το νησί οργανώθηκε σύμφωνα με τα πρότυπα της Αθήνας.
Αργότερα γνώρισε το ζυγό πολλών κατακτητών, από τους Πέρσες και Ρωμαίους μέχρι τους Οθωμανούς. Παρόλα αυτά οι κάτοικοι του νησιού πάντα διατηρούσαν την Ελληνική σύνθεση και τον πολιτισμό τους.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους (1204) η Ίμβρος κατακυρώθηκε στους Βενετούς, μέχρι το 1262, όπου περιήλθε πάλι στη βυζαντινή κυριαρχία, που της εξασφάλισε για μεγάλη περίοδο ήρεμο βίο.
Το 1455 ο Μωάμεθ Β΄ αποφάσισε την ένταξη των νησιών Ίμβρου, Θάσου και Σαμοθράκης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ο τουρκικός στόλος έλαβε την εντολή να καταλάβει τα νησιά και να εγκαταστήσει σε αυτά τουρκική φρουρά.
Έτσι, μετά τη σύντομη εγκατάσταση των Λατίνων, που κατασφάχτηκαν και αποκεφαλίστηκαν από τους Τούρκους η νήσος Ίμβρος περιήλθε πλέον οριστικά στην τουρκική κυριαρχία, το 1471.
Το νησί απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στόλο κατά τους Βαλκανικούς πολέμους (18 Οκτωβρίου 1912) και με τη Συνθήκη των Σεβρών (1920) επικυρώθηκε η ένωσή του με την Ελλάδα. Τρία χρόνια αργότερα με τη συνθήκη της Λωζάνης, στις 23 Ιουλίου 1923, τα δύο νησιά η Ίμβρος και η Τένεδος ήταν τα μοναδικά νησιά στο Αιγαίο που παραχωρούνταν στην Τουρκία. Σύμφωνα με τα άρθρα 38-42 της σηνθήκης, η Τουρκία αναγκαζόταν να επιτρέψει την ίδρυση “του ειδικού καθεστώς αυτοδιοίκησης” σ’ αυτά τα νησιά. Επίσης διασφαλιζόταν για τους Έλληνες κατοίκους της Ίμβρου και της Τενέδου η προστασία ζωής και της περιουσίας τους και η θρησκευτική ελευθερία. Ωστόσο, οι διατάξεις αυτές δεν εφαρμόστηκαν ποτέ και στηνΊμβρο άρχισε βαθμιαία να δημιουργείται αφόρητη κατάσταση, που επιδεινώθηκε μετά τα ανθελληνικά γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη, το 1953.
Επιδιώχθηκε συστηματικά ο αφελληνισμός του νησιού, τα δικαιώματα των Ελλήνων κατοίκων περιορίστηκαν και οι ελάχιστοι Τούρκοι κάτοικοί του πολλαπλασιάστηκαν με συστηματικό εποικισμό από την ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία.
Επιδιώχθηκε συστηματικά ο αφελληνισμός του νησιού, τα δικαιώματα των Ελλήνων κατοίκων περιορίστηκαν και οι ελάχιστοι Τούρκοι κάτοικοί του πολλαπλασιάστηκαν με συστηματικό εποικισμό από την ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία.
Σήμερα η κατάσταση στο νησί είναι η εξής: τα περισσότερα σπίτια είναι εγκαταλελειμμένα από τους Έλληνες ιδιοκτήτες και λεηλατημένα από τους εποίκους στο νησί, Τούρκους. Οι ελάχιστοι Έλληνες – εκ των οποίων 95% άνω των 60 ετών - που δε θέλησαν να εγκαταλείψουν την ιδιαίτερη πατρίδα τους, ζουν καθημερινά κάτω από σηνθήκες φόβου, εγκατάλειψης και αλλοτρίωσης.
Η τουρκική κυβέρνηση συνεχίζει να εκτελεί την πολιτική του εποικισμού του νησιού. Σκοπίμως μετακομίζει τους Τούρκους από της κεντρικές περιοχές της Μικράς Ασίας. Μετατρέπει τα κτίρια των Ελληνικών Σχολείων σε τουριστικούς ξενώνες.Χρησιμοποιεί όλους τους νομικούς και οικονομικούς μηχανισμούς για να “αρπάξει” τις τελευταίες ιδιοκτησίες των Ελλήνων στο νησί.
Μέσα στην αδιαφορία που επικρατεί για την Ίμβρο, τα παιδιά της κάνουν τις τελευταίες προσπάθειες για να σωθεί ό,τι είναι δυνατό να σωθεί. Χιλιάδες Ιμβρίων συρρέουν κάθε χρόνο από όλα τα μέρη του κόσμου (Αμερική, Αυστραλία, Αφρική, Ευρώπη) στο νησί για τον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου, το Δεκαπενταύγουστο. Τον τελευταίο καιρό η επιστροφή αυτή πραγματοποιείται με ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς. Γίνονται έργα για την αναστήλωση των εκκλησιών και των σχολείων. Οργανώνονται πανηγύρια σύμφωνα με τα έθιμα και τις παραδόσεις, αναβιώνοντας έτσι τον ορθόδοξο χαρακτήρα του νησιού. Πραγματοποιούνται καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, εκθέσεις φωτογραφιών, ποδοσφαιρικοί αγώνες.
Ιδιαίτερα σοβαρή είναι η συμμετοχή, σ’ όλες αυτές τις εκδηλώσεις, της νέας γενιάς των Ιμβρίων, η οποία καλεί όλους τους ανθρώπους, που αγαπούν την ελευθερία και τη δημοκρατία σ’ όλο τον κόσμο, να τους συμπαρασταθούν στο δύσκολο αγώνα τους.
Πηγή: 2opseis.neolaia.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου