Δεν θα συμφωνήσω με το σκεπτικό του Στρατή Μαζίδη στο Freepen. Ο Έλληνας ψηφοφόρος άσχετα αν δείχνει, και με το δίκιο του, την αγανάκτησή του προς τα δύο μεγάλα κόμματα ένα είναι το σίγουρο. Αν εξαιρέσουμε τους αριστερούς, οι υπόλοιποι μέχρι και την ώρα που θα βάζουν το ψηφοδέλτιο στον φάκελλο για να το ρίξουν στην κάλπη, θα ταλαντεύονται μεταξύ των δύο μεγάλων (ας υποθέσουμε) κομμάτων και κάποιου νέου που όμως θα είναι «σαρξ εκ της σαρκός» είτε της ΝΔ, είτε του ΠΑΣΟΚ προσδοκώντας σε μετεκλογική συνεργασία και επανένωση. Είτε το θέλουμε είτε όχι οι περισσότεροι θυμόμαστε τα δεινά που συσσώρευσε η συγκυβέρνηση του 1989 και επί πλέον όλοι μας γνωρίζουμε την ελληνική πραγματικότητα για είμαστε σίγουροι ότι μια καινούργια προσπάθεια, έτσι όπως είναι δομημένος ο δημόσιος τομέας, είναι καταδικασμένη να αποτύχει και ας μην παραδειγματιζόμαστε από την Ιταλία. Την σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου την έγραψαν δύο παρατάξεις. Η λεγόμενη δεξιά και η λεγόμενη αριστερά. Το κέντρο, η τρίτη καιροσκοπική συμμαχία που δεν είναι παράταξη αλλά συμμαχία συμφερόντων, εκμεταλλεύθηκε τα λάθη (πολλά, πάρα πολλά) των δύο άλλων για να κυβερνήσει στις κρισιμότερες στιγμές της Ελλάδος για να την αποτελειώσει με τρανούς ηγέτες τον ελβενιζέλο τον ελάχιστο, και τους παπανδρέηδες. Μερικοί σοβαροί πολιτικοί του κέντρου, που έχουν να παρουσιάσουν και έργο, η διαχρονική διαπλοκή τους κατεδίκασε στην αφάνεια. Παράλληλα, επειδή όπως είπα δεν...
είναι παράταξη αλλά συμμαχία, σε δύσκολες εθνικές καταστάσεις διεσπάτο και το ένα μέρος της προσχωρούσε στην αριστερά και το υπόλοιπο στην δεξιά για να ξεναενωθούν και πάλι μόλις το τραπέζι άρχιζε να «στρώνεται». Όλα αυτά τα χρόνια ο διακαής πόθος της αριστεράς, κι ας ξεπέρασε μόνο μια φορά το 20% του ελληνικού λαού, ήταν να κυβερνήσει, έστω και δια της βίας και επειδή δεν τα κατάφερε εμπνεύσθηκε το παιχνίδι «ενάντια στον δικομματισμό» προσπαθώντας να εφαρμόσει τον μονοκομματισμό του 99,99999 %. Όσοι διαβάζουμε βιβλία αριστερών, αριστεριστών, «προοδευτικών» και τον Ριζοσπάτη βλέπουμε ότι η τακτική παραμένει η ίδια κι εδώ είναι που επεμβαίνει το λεγόμενο κέντρο και από την μια φράσσει την πορεία προς τα αριστερά και αφ' ετέρου, με δημαγωγίες τύπου Ανδρέα, αποσπά κόσμο βασικά από τ΄αριστερά. Έχουμε λοιπόν αποκρυσταλλωμένη άποψη, οι μεν δεξιοί λόγω ιδεολογίας, οι κεντρώοι λόγω συμφερόντων ενώ οι αριστεροί λόγω φασιστικής νοοτροπίας και ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε σ' αυτές τις εκλογές με το μυαλό μας στραμμένο στις επόμενες που δεν θα αργήσουν. Δεν ξέρω αν η περίπτωσή μας χρήζει εξειδικευμένου γιατρού (ψυχιάτρου όπως τοποθετεί ο Στρατής το θέμα) αλλά νομίζω ότι και η ψυχική και η πνευματική κατάστασή μας στέκει καλά, όσο είναι δυνατόν με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα! Ακολουθεί το κείμενο του Στρατή. Οδυσσεύς
Ευτυχώς που μια φορά οι νόμοι σε αυτή τη χώρα λειτουργούν υπέρ της κοινωνίας και αναφέρομαι στο γεγονός ότι από αύριο (21/4/2012) τέρμα οι δημοσκοπήσεις, που φυσικά όπως έχουμε επαναλάβει κανείς μας δεν ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ.
Περιπλανώμενος λοιπόν στο διαδίκτυο παρατήρησα αρκετούς αναγνώστες να εκφράζουν την απορία τους πως οι 3 ή 3 1/2 στους 10 εξακολουθούν να στηρίζουν το δικομματισμό.
του Στρατή Μαζίδη
Κι αναρωτιέμαι. Γιατί απορούν κι εξίστανται; Επειδή τα δύο κόμματα εξουσίας (μέχρι πρότινος) κατέστρεψαν την Ελλάδα; Μα η αυτοκαταστροφή και ο μαζοχισμός είναι στη φύση του ανθρώπου.
Πόσες γυναίκες δεν υφίστανται ξυλοδαρμούς, βιασμούς και ψυχολογική βία από το σύζυγό τους. Ελάχιστες όμως βρίσκουν το θάρρος να τον ξαποστείλουν και να τον καταγγείλουν στις αρχές. Οι υπόλοιπες φροντίζουν να βρίσκουν δικαιολογίες. “Δε φταίει που με σαπίζει στο ξύλο, είναι πιεσμένος, εγώ ευθύνομαι γιατί δεν τα καταφέρνω ή τώρα δεν υπάρχει γυρισμός”. Ή επειδή ζουν από αυτούς κι έχουν εξάρτηση δεν σκέφτονται να τους διώξουν διότι τους έχουν ανάγκη.
Πόσοι συνάνθρωποι μας δεν καταγίνονται με ένα πάθος; Είτε μιλάμε για ναρκωτικά είτε για ποτό είτε για τζόγο είτε για όποιου είδους κατάχρηση, γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτοκαταστρέφονται. Κι ενώ το γνωρίζουν, εντούτοις δεν το σταματούν. Αντίθετα συνεχίζουν απτόητοι την πορεία στην καταστροφή παίρνοντας μαζί τους και τους γύρω τους.
Επίσης πόσοι άνδρες δεν τρέχουν πίσω από μια γυναίκα και μολονότι τρώνε διαρκώς ζεστή χυλόπιτα, επιμένουν ή πόσοι δεν έχουν γίνει τράγοι από τα κέρατα που τους έχουν φυτρώσει από την απιστία του/της συντρόφου τους αλλά εξακολουθούν να υφίστανται αυτές τις καταστάσεις; Κι αποτέλεσμα; Να εξευτελίζονται οι ίδιοι αλλά και οι πέριξ αυτών.
Τέλος πόσοι δεν είναι αυτοί που περπατούν στο δρόμο μονάχοι φωνάζοντας ή επιδιδόμενοι σε πράξεις εκτός ανθρώπινης λογικής; Και γενκώς όλοι όσοι κάνουν πράγματα ακατανόητα.
Κάπως έτσι βρίσκουν με τον τρόπο αυτό εφαρμογή οι παραπάνω δικαιολογίες και στους ψηφοφόρους των δύο πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων. Μαζόχες, βολεμένοι, εξαρτημένοι, άβουλοι, φοβισμένοι καθώς επίσης και κάποιοι που πράγματι εκτιμούν ότι μόνο μέσα από εκεί μπορεί να επέλθει λύση ή να γίνει προσπάθεια για την όποια πρόοδο της χώρας.
Είναι τέτοιος δε ο μαζοχισμός ή η εξάρτηση ορισμένων που ενώ τους έχουν κόψει όλη τη σύνταξη, δηλώνουν με περηφάνεια ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ από το 1974 ή φοβούνται να αναφερθούν σε συνάντηση παρουσία έτερου κομματικού χρωματισμού μη τυχόν τους διαγράψει το κόμμα, το οποίο πρώτα τους πετσόκοψε το μισθό και τους ξέσκισε στα χαράτσια. Και καλά τους έκανε! Άλλοι πάλι βγαίνουν με περηφάνια και δηλώνουν ότι στρατεύονται στη μεγάλη μάχη και μπλα μπλα μπλα…
Το θέμα είναι ότι τα παραπάνω αντιπροσωπεύουν τους 3 άντε 3 1/2 στους 10 αν, λέω αν, δεχθούμε τις μετρήσεις που δημοσιεύονται.
Οι υπόλοιποι 7 ΔΕΝ ανήκουν στις προαναφερθείσες κατηγορίες.
Ας το αποδείξουν στις 6 του Μάη. Ας είναι και οι 7 υπέροχοι! Όχι ότι αν αποδειχθούν 8 ή 9 θα μας πειράξει… Ας μην ξεχνάμε ότι και οι ταγοί των Ελλήνων το 1821 (προεστοί, δημογέροντες κτλ) ΔΕΝ ήθελαν την Επανάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου