Οι καθημερινές σχεδόν αποκαλύψεις για την περιουσία του Ακη και των συγγενών του μπορεί να σοκάρουν την κοινή γνώμη, αλλά δεν την εκπλήσσουν. Όλοι υποψιαζόμαστε εδώ και χρόνια ότι πολλοί υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είχαν ληστέψει κανονικά το κράτος βάζοντας στην τσέπη αμύθητα ποσά από μίζες και τα συναφή.
Όλοι καταλαβαίναμε ότι ο τρόπος ζωής συγκεκριμένων πολιτικών ήταν απολύτως αναντίστοιχος με την βουλευτική ή την υπουργική αποζημίωση. Και όλοι βλέπαμε αυτό που «δεν έβλεπαν» τα κόμματα, η Βουλή και ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ. Το μέγα (ηθικό) σκάνδαλο της Δημοκρατίας της Μεταπολίτευσης στην πραγματικότητα ήταν συλλογικό.
Η ελληνική κοινωνία απο το 74 και μετά «αποκοιμήθηκε» και συμβιβάστηκε απολύτως με την θεσμική ανηθικότητα που επέβαλλαν η κομματοκρατία, η διαπλεκόμενη κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και τα ΜΜΕ που λειτούργησαν σαν διαμεσολαβητής ανάμεσα στην πολιτική και την οικονομική εξουσία. Όλα...
αυτά τα χρόνια η κοινωνία αποδέχτηκε την ανατροπή του αξιακού της μοντέλου, συναινώντας σιωπηρά στην εγκαθίδρυση ενός οπερετικού συστήματος διακυβέρνησης που στηριζόταν στην ηθική χαλαρότητα, στην αναξιοκρατία, στην συναλλαγή και (κυρίως) στην πλήρη απουσία αισθητικής. Η ελληνική κοινωνία, θα λέγαμε με πλατωνικούς όρους, εξόρισε τις ιδέες απο την πόλη και τις αντικατέστησε (με χυδαίο τρόπο) με τα παράγωγα του χρήματος.
Δεν είναι τυχαίο ίσως ότι για χρόνια σε αυτήν την (οπως αποδείχτηκε) κοινωνία-φυλακή των ψυχών, όσοι προσπάθησαν να σκεφτούν και να ζήσουν διαφορετικά περιθωριοποιήθηκαν, διασύρθηκαν και πολιτογραφήθηκαν σαν γραφικοί. Για χρόνια η έννοια «κουλτουριάρης» υπήρξε συνώνυμο του μαλάκα!
Αντιθέτως, η εννοια «λαμόγιο» απέδιδε την εφευρετικότητα, την ευελεξία και ίσως την αποτελεσματικότητα του νεοέλληνα να επιβιώσει σε ένα απολύτως διεφθαρμένο περιβάλλον!
Η κατεδάφιση του αξιακού μοντέλου άνοιξε μοιραία τον δρόμο για πολιτικούς-ντίλερς, βαθύπλουτους δημοσιογράφους, χωριάτες επιχειρηματίες και το συλλογικό πόθεν έσχες αντί να αποκαλύπτει το «πόθεν» και το «έσχες», απλώς τα συσκότιζε.
Ανοιξε επίσης τον δρόμο για πολιτικούς-Φεουδάρχες που φόρτωναν το δημόσιο με ψηφοφόρους, μοίραζαν επιχορηγήσεις, καταπατούσαν τους νόμους, έστηναν ως υπουργοί επιτροπές για να μοιράζουν κρατικές προμήθειες και να εισπράτουν μίζες, Ως ηθική επιβράβευση παντρεύτηκαν και σε δεύτερο ή τρίτο γάμο και μια «βλαχάρα»-γραμματέα για να μην ξεχνιόμαστε...
Μέσα στην συνολική κατεδάφιση η Δικαιοσύνη απο «τυφλή» μεταμορφώθηκε σε μια κουλή-χαζοχαρούμενη γεροντοκόρη που της έπιαναν τον κ..λο. Το τέλος αυτής της θλιβερής Δημοκρατίας των χορηγών θα έρθει απο τους νέους που σήμερα βλέπουν με τρόμο αυτό το τέρας που φτιάξαμε εμείς οι πατεράδες τους.
Ας ελπίσουμε ότι το αναπόδραστο αυτό τέλος δεν θα συμπέσει με μια μεγάλη εθνική τραγωδία. Που θα στείλει την χώρα για δεκαετίες στο καναβάτσο...
Όλοι καταλαβαίναμε ότι ο τρόπος ζωής συγκεκριμένων πολιτικών ήταν απολύτως αναντίστοιχος με την βουλευτική ή την υπουργική αποζημίωση. Και όλοι βλέπαμε αυτό που «δεν έβλεπαν» τα κόμματα, η Βουλή και ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ. Το μέγα (ηθικό) σκάνδαλο της Δημοκρατίας της Μεταπολίτευσης στην πραγματικότητα ήταν συλλογικό.
Η ελληνική κοινωνία απο το 74 και μετά «αποκοιμήθηκε» και συμβιβάστηκε απολύτως με την θεσμική ανηθικότητα που επέβαλλαν η κομματοκρατία, η διαπλεκόμενη κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και τα ΜΜΕ που λειτούργησαν σαν διαμεσολαβητής ανάμεσα στην πολιτική και την οικονομική εξουσία. Όλα...
αυτά τα χρόνια η κοινωνία αποδέχτηκε την ανατροπή του αξιακού της μοντέλου, συναινώντας σιωπηρά στην εγκαθίδρυση ενός οπερετικού συστήματος διακυβέρνησης που στηριζόταν στην ηθική χαλαρότητα, στην αναξιοκρατία, στην συναλλαγή και (κυρίως) στην πλήρη απουσία αισθητικής. Η ελληνική κοινωνία, θα λέγαμε με πλατωνικούς όρους, εξόρισε τις ιδέες απο την πόλη και τις αντικατέστησε (με χυδαίο τρόπο) με τα παράγωγα του χρήματος.
Δεν είναι τυχαίο ίσως ότι για χρόνια σε αυτήν την (οπως αποδείχτηκε) κοινωνία-φυλακή των ψυχών, όσοι προσπάθησαν να σκεφτούν και να ζήσουν διαφορετικά περιθωριοποιήθηκαν, διασύρθηκαν και πολιτογραφήθηκαν σαν γραφικοί. Για χρόνια η έννοια «κουλτουριάρης» υπήρξε συνώνυμο του μαλάκα!
Αντιθέτως, η εννοια «λαμόγιο» απέδιδε την εφευρετικότητα, την ευελεξία και ίσως την αποτελεσματικότητα του νεοέλληνα να επιβιώσει σε ένα απολύτως διεφθαρμένο περιβάλλον!
Η κατεδάφιση του αξιακού μοντέλου άνοιξε μοιραία τον δρόμο για πολιτικούς-ντίλερς, βαθύπλουτους δημοσιογράφους, χωριάτες επιχειρηματίες και το συλλογικό πόθεν έσχες αντί να αποκαλύπτει το «πόθεν» και το «έσχες», απλώς τα συσκότιζε.
Ανοιξε επίσης τον δρόμο για πολιτικούς-Φεουδάρχες που φόρτωναν το δημόσιο με ψηφοφόρους, μοίραζαν επιχορηγήσεις, καταπατούσαν τους νόμους, έστηναν ως υπουργοί επιτροπές για να μοιράζουν κρατικές προμήθειες και να εισπράτουν μίζες, Ως ηθική επιβράβευση παντρεύτηκαν και σε δεύτερο ή τρίτο γάμο και μια «βλαχάρα»-γραμματέα για να μην ξεχνιόμαστε...
Μέσα στην συνολική κατεδάφιση η Δικαιοσύνη απο «τυφλή» μεταμορφώθηκε σε μια κουλή-χαζοχαρούμενη γεροντοκόρη που της έπιαναν τον κ..λο. Το τέλος αυτής της θλιβερής Δημοκρατίας των χορηγών θα έρθει απο τους νέους που σήμερα βλέπουν με τρόμο αυτό το τέρας που φτιάξαμε εμείς οι πατεράδες τους.
Ας ελπίσουμε ότι το αναπόδραστο αυτό τέλος δεν θα συμπέσει με μια μεγάλη εθνική τραγωδία. Που θα στείλει την χώρα για δεκαετίες στο καναβάτσο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου