Η μεταπολίτευση παρήγαγε πολλών ειδών αλλόκο τες προσωπικότητες στον χώρο της πολιτικής και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, που ιδιαίτε- ρα μετά το 1990 μετατράπηκαν … σε αυγοτάραχο, όπως θα έλεγε και η κ. Μαρίκα Μητσοτάκη. Οι πλέον ίσως χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι τα γνωστά μουστακάκια της αριστεράς που ξεκίνη σαν από το ΚΚΕ ή την ΚΝΕ και δια του ΔΟΛ πέρα- σαν στον Συνασπισμό, για να καταλήξουν να υποστηρίζουν τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, ρίχνοντας και καμιά υποστηρικτική κουβέντα προς τις ηγεσίες της ΝΔ, όταν τα συγκυριακά συμφέροντά τους το απαιτούν. Ένα από αυτά τα «μουστακάκια» είναι κι ο κ. Παύλος Τσίμας.
Εδώ και πολύ καιρό ο κύριος αυτός επιδίδεται σε έναν αγώνα νομιμοποίησης αυτών που επέλεξαν την οδό του μνημονίου για να στηρίξουν το παραπαίον καθεστώς στην Ελλάδα. Δεν του δώσαμε σημασία διότι απλούστατα κρίναμε ότι δεν αξίζει τον κόπο. Ο άνθρωπος αυτός έχει απομυθοποιηθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό και σ’ αυτές τις περιπτώσεις η στοιχειώδης ευγένεια απαι τεί να αφήνεις το συγκεκριμένο άτομο να .........βιώσει ήσυχα το δράμα του. Σήμερα, όμως, ο κύριος αυτός φαίνεται να αποφάσισε να περάσει στο επό- μενο στάδιο της απομυθοποίησης που συνδέεται με την … αποτρίχωση του χαριτωμένου μουστακιού του.
Υπό τον τίτλο «Οι εκλογές και το Μνημόνιο» ο κύριος Τσίμας, μεταξύ άλλων διασκεδαστικών ως προς την πολιτικότητα του μνημονίου επιχειρημάτων, γράφει στα σημερινά «Τα Νέα»: «η Ιρλανδία βρίσκεται σε κύκλο λιτότητας από το 2008, προηγήθηκε της Ελλάδας κατά 14 μήνες και έχει ήδη πίσω της τρεις φάσεις αιματηρών περικοπών. Η οικονομία της βρίσκεται σε ύφεση βαθύτερη από ό,τι η ελληνική- συρρικνώθηκε κατά 3% του ΑΕΠ το 2008, κατά 8% το 2009 κι άλλο 1,5% μέσα στο 2010. Και- το σημαντικότερο- η χώρα αυτή δεν έχει υπογράψει κανένα μνημόνιο με το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ενωση ή άλλον σατανικό οργανισμό. Αν όλα αυτά μεταφραστούν από την κελτική στην ελληνική γλώσσα, σημαίνουν, πολύ απλά, ότι όλη η περί Μνημονίου συζήτηση, που κυριάρχησε στην προεκλογική περίοδο και σφράγισε τον χαρακτήρα των εκλογών είναι, μάλλον, μια συζήτηση σε λάθος βάση. Αν χώρες που δεν έχουν υπογράψει μνημόνιο, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή η Ισπανία, υποχρεώνονται να κάνουν ό,τι κάνει και η Ελλάδα, και μερικές φορές σε πιο άγρια και επώδυνη εκδοχή, αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι το πρόβλημά μας- δυστυχώς- δεν είναι το Μνημόνιο.»
Δυστυχώς, είναι εμφανές από το απόσπασμα αυτό, ότι το πρόβλημά μας δεν είναι απλώς το μνημόνιο, αλλά μία χυδαία κάστα που αποτελεί τμήμα της πολιτικής τάξης της χώρας, εκφράζοντας μάλιστα την δήθεν προοδευτική πτέρυγά της.
Για τον κύριο Τσίμα και τους ομοίους του, με ή χωρίς «μουστακάκια», το μνημόνιο είναι τρίχες κατσαρές. Δεν αξίζει, κατά την γνώμη τους, να εστιάζει κανείς στην διαφορετική πολιτική πρακτική και πολιτική κουλτούρα που εισαγάγει αυτό στην άρθρωση της εξουσίας στην χώρα και στην λειτουργία του ελληνικού κράτους. Είναι σαν το μνημόνιο να αποτελεί ένα νομοθετικό εργαλείο για την δόμηση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, που έστω και υπό εξωτερική πίεση, θα πρέπει να πραγματοποιηθούν στην χώρα μετά από ευρύτερη πολιτική συναίνεση. Είναι, με άλλα λόγια, σαν ο κ. Τσίμας να μην έχει καταλάβει απολύτως τίποτα για την πολιτική φύση του μνημονίου.
Δυστυχώς, όμως, για αυτόν κι ακόμα δυστυχέστερα για όλους εμάς τους υπόλοιπους, μουστακαλήδες ή μη, το μνημόνιο δεν είναι αυτό που επιχειρεί να εμφανίσει ο αγαπητός Παύλος. Είναι ένας πρωτόγνωρος μηχανισμός κατάλυσης της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους, μέσω του οποίου διαμορφώνονται νέα δεδομένα στην άσκηση πολιτικής εξουσίας και μια νέα αντίληψη στις διεθνείς και υπερεθνικές σχέσεις της χώρας μας. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους που μέσω μιας διεθνούς συμβάσεως, η οποία μάλιστα στην βουλή περνάει ως κοινός νόμος, παραβιάζοντας την συνταγματική τάξη της χώρας, επιτρέπεται το εκπλειστηρίασμα περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. Με την δανειακή σύμβαση που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του μνημονίου, η κυβέρνηση αποδέχτηκε απολύτως αυθαίρετα την ένταξή μας σε καθεστώς χρεοστασίου υπό διεθνή επιτήρηση, με την μονομερή απεμπόληση της ασυλίας που παρέχει το διεθνές δίκαιο στα κυρίαρχα κράτη έναντι των δανειστών τους.
Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζεται μεταξύ άλλων, στους δανειστές μας, μέσω του μηχανισμού διάσωσης, το δικαίωμα να προβούν σε αναγκαστική εκτέλεση εις βάρος της δημόσιας περιουσίας, αδιακρίτως αν πρόκειται για στοιχεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, μέσα αναγκαία για την εθνική μας άμυνα, δημόσια κτήρια, κοινόχρηστοι χώροι κλπ στοιχεία, που αποτελούν πάγια αγαθά του ελληνικού κράτους.
Δεν γνωρίζω πώς θα μπορούσε αυτά να τα μεταφράσει από την ελληνική ή την αγγλική, στην κελτική διάλεκτο ο κ. Τσίμας, αλλά εγώ που δοκίμασα προ καιρού να τα εξηγήσω σε μία Ιρλανδή συνάδελφό μου, ανατρίχιασε ρωτώντας με αν έχει συμβεί αυτό ξανά στην Ελλάδα. Της εξήγησα ότι τέτοιο πράγμα δεν έχει υπογράψει ποτέ η ελληνική κυβέρνηση από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ούτε ακόμη σε απείρως δραματικότερες εποχές πτώχευσης. Ακόμα και την εποχή που η χώρα είχε καταστραφεί και τεθεί υπό διεθνή έλεγχο, είχε αποδεχτεί η αποπληρωμή των δανείων να γίνει μέσω των προσόδων από την εκμετάλλευση των δημόσιων πλουτοπαραγωγικών πόρων, αλλά ποτέ δεν ετέθη ζήτημα εκπλειστηριασμού της κρατικής περιουσίας. Η γυναίκα έμεινε άφωνη, αλλά ο κ. Τσίμας κελαηδάει ακόμα μνημονιακά.
Τέλος, για να μην ταλαιπωρούνται οι φίλοι αναγνώστες, ας κλείσω αυτό το σημείωμα θυμίζοντας στον Παύλο, ότι αρμόδιοι για να κρίνουν οποιαδήποτε αμφισβήτηση κατά την εκτέλεση της συμβάσεως που ενσωματώνεται στο μνημόνιο, θα είναι οι ίδιοι οι δανειστές μας και όχι οποιοσδήποτε άλλος επιδιαιτητής όπως προβλέπεται συνήθως σε τέτοιου είδους συμβάσεις. Ας θυμίσω επίσης, καθώς πλέον έχουμε απολύτως ξεχαστεί μέσα στον θόρυβο που προκαλεί η προπαγάνδα απ’ όλες τις μεριές, ότι η σύμβαση αυτή που καταλύει κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας, προνοούσε ότι θα υπογραφεί από τον υπουργό οικονομικών και απλώς θα ενημερωθεί η βουλή.
Αυτήν την δημοκρατία υπερασπίζεσαι Παύλο; Κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις πως η συγκεκριμένη πρακτική που ακολουθήθηκε για την επιβολή και την αποδοχή του μνημονίου, διαμορφώνει μία νέα πολιτική κουλτούρα στην χώρα και μια απίθανα αντιδημοκρατική αρχή στην ΕΕ, παράλληλα με έναν νέο νομικό πολιτισμό, που ουσιαστικά καθιστά το σύνταγμα κουρελόχαρτο;
Αν εσύ, όπως κι ο Γιώργος, θεωρείτε το σύνταγμα εμπόδιο στην παγκόσμια διακυβέρνηση που προδήλως ή καταδήλως οραματίζεστε, ζητήστε εκτός από εκλογές και την σύγκληση συντακτικής εθνοσυνέλευσης για να κατασκευάσετε έναν συντακτικό χάρτη στα μέτρα της παγκόσμιας διακυβέρνησης, διαλύοντας τους θεμελιώδεις θεσμούς που συστήνουν την κυριαρχία του ελληνικού κράτους. Σε άλλη περίπτωση, οι μεν κυβερνώντες λειτουργούν με το πνεύμα πραξικοπηματιών, οι δε υποστηρικτές τους με την κουλτούρα που την εποχή της μεταπολίτευσης χαρακτήρισε τα μουστακάκια της αριστεράς. Η επιχειρηματολογία του κ. Τσίμα σήμερα, έδειξε ότι η πολιτική του μνημονίου αποτελεί στρατηγική επιλογή του καθεστώτος και όχι συγκυριακή ανάγκη. Δεν ήταν, λοιπόν, μονόδρομος, αλλά εμφανίστηκε ως μονόδρομος, που σήμερα παρουσιάζεται ως ένα ασήμαντο δρομάκι, το οποίο, όμως, δεν επέλεξαν άλλες χώρες που αναγκάζονται να προβούν σε κοινωνικά επώδυνες μεταρρυθμίσεις ... Παύλο μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου