Η παραδοσιακή Αριστερά χαρακτηρίζονταν πάντα από πολύ ξεκάθαρες ιδεολογικές γραμμές που τη διαχώριζαν από το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Δογματισμός,«αποκάλυψη» της μοναδικής αλήθειας, υπερφίαλες ιδεοληψίες ενός προκαθορισμένου «σωλήνα» σκέψης, όπως κι αν το ονομάσεις, δεν παύει να αποτελεί μια διακριτή προσέγγιση για τη διάρθρωση του κράτους και της οικονομίας η δε στάση απέναντι στον τρόπο λειτουργίας αυτών των δυο θεμελιωδών πυλώνων της κοινωνίας καθορίζουν και την προοπτική που αναζητείς για τον τόπο σου.
Η Δεξιά, από την άλλη, μοιάζει σε κοινωνικό επίπεδο ακόμα διχασμένη ανάμεσα σε ενοχικά μεταπολεμικά σύνδρομα και έλλειψη συνειδητότητας βασικών ιδεολογικών αρχών που υποτίθεται ότι υπηρετεί, γι’ αυτό κι ένα μέρος της αναμασά με ευκολία και ικανοποίηση από... παρωχημένες αριστερές δοξασίες έως παραποιημένα αστικά μυθεύματα για μια σειρά από ζητήματα.
Με χαρακτηριστική άνεση μπορούν να δικαιώσουν από το κοινωνικό κράτος (αυτό το ρουσφετολογικό και κρατικοδίαιτο!) έως την «περήφανη» κι «ανεξάρτητη» εθνική πολιτική (του Καντάφι και του αντιευρωπαϊσμού!) της εποχής του Ανδρέα Παπανδρέου! Να μιλήσουν για το νέο... ΕΑΜ, ετερόκλητων αυτοαποκαλούμενων πατριωτικών δυνάμεων που μπορούν να περικλείουν από τον Τσίπρα της οικονομίας... των αναγκών και των αντιεξουσιαστικών... αναζητήσεων έως εν συγχύσει δήθεν φιλελεύθερους πολίτες.
Μπορεί να αναφερθούν σε κάποιες κοινώς αποδεκτές γενικές αρχές που όμως η προτεραιότητα σε αυτές δεν καθορίζεται από την ευρεία μαξιμαλιστική ρητορική αναπαραγωγή τους αλλά από την ανάληψη πρωτοβουλιών για αντίστοιχες ριζικές θεσμικές παρεμβάσεις. Να κάνουν διαπιστώσεις μιας πραγματικότητας που γνωρίζουν οι πάντες, θεωρώντας ότι με λεκτικές υπερβολές κι έναν σχεδόν εφηβικό προσχηματικό τσαμπουκά μπορεί να προκύψει αποδοτική διαχείριση των κόπρων του Αυγείου του μνημονιακού πλαισίου στο οποίο μας ενέπλεξε ο Γ. Παπανδρέου και άμεση υπέρβαση των αδιεξόδων του.
Να καταφύγουν σε αφορισμούς κι ανάδειξη σχετικών κι άσχετων παραλληλισμών (από την εκτός ευρώ Ισλανδία του ανύπαρκτου δημοσίου χρέους έως την «επαναστάτρια» Ουγγαρία που αφού βίωσε την εξαθλίωση εκλιπαρεί για νέα βοήθεια!). Να αναμοχλεύσουν ακόμα και τις μετατσαρικές μπολσβεβίκικες θεωρίες περί επαχθούς χρέους.
Μια «Αριστερά» από τα δεξιά ή μια Δεξιά που επισημοποιεί τη διαχρονική αριστερόστροφη αντίληψη του Ελληνικού μικρόκοσμου. Στην κρισιμότητα των καιρών οι θυμικές εξάρσεις εκτονώνουν δεν δικαιώνουν, η ιδεολογική θολούρα παραπλανεί και παραλύει δεν απελευθερώνει από τα δεσμά, ο συναισθηματικός λαϊκισμός καρκινοβατεί και αυτοϊκανοποιεί δεν ενδυναμώνει και κυρίως δεν αντιπαρέρχεται αποτελεσματικά τον κυνικό ρεαλισμό.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου