Ο κυπριακός ελληνισμός έδωσε τον μεγάλο και ένδοξο αγώνα της ΕΟΚΑ εκ του οποίου αναδύθηκε η κρατική υπόσταση της Κύπρου , η κυπριακή δημοκρατία . Οι άγγλοι κατακτητές μη μπορώντας να ανακόψουν την εξέλιξη των γεγονότων που οδηγούσαν στην γέννηση της κρατικής μας οντότητας , προσπάθησαν να ελέγξουν τα πράγματα επιβάλλοντας το γνωστό κατακτητικό σύνταγμα της Ζυρίχης. Με αυτό το σύνταγμα δόθηκαν δικαιώματα προς την τουρκοκυπριακή μειονότητα τα οποία ουδέποτε προσυπέγραψε ο κυπριακός ελληνισμός . Αυτά τα δικαιώματα ισχύουν κατακτητικώ δικαίω και συντίθενται με την ιστορική αλήθεια που φέρει τους τουρκοκύπριους σε αγαστή συνεργασία με τις αποικιοκρατικές δυνάμεις διαρκούντος του απελευθερωτικού αγώνα.
Τα κατακτητικά “δικαιώματα” των τουρκοκυπρίων που τους παραχώρησαν οι άγγλοι , ενισχύθηκαν...
από τα γεγονότα που ακολούθησαν , γεγονότα βίας και αδικίας εις βάρος του κυπριακού ελληνισμού , δηλαδή από την τουρκική εισβολή και τα επακόλουθα της. Η βία όμως που άσκησε η Τουρκία πάνω στη κυπριακή δημοκρατία δεν προσθέτει κανένα δίκαιο ούτε στα κατακτητικά , ζυριχικά δικαιώματα των τουρκοκυπρίων , ούτε στα δικά της σχέδια και επιδιώξεις.
Ούτε η βία των άγγλων αποικιοκρατών ούτε η βία των τούρκων εισβολέων , δύνανται να δημιουργήσουν δίκαιο .
Τούτο σημαίνει πως αν ο κυπριακός ελληνισμός παραμείνει στις επάλξεις του αγώνα ως διεκδικητής των δικαίων του , κανένας δεν μπορεί να αναγνωρίσει δίκαιο στη κατοχή και τη βία.
Η μοναδική περίπτωση “αναγνώρισης” τέτοιου “δικαίου” είναι η αποδοχή του από εμάς τους ίδιους. Το έργο τούτο ανέλαβε το κατάπτυστο πολιτικό κατεστημένο που από το 1960 προσκύνησε τους άγγλους και από το 1977 με τις λεγόμενες συμφωνίες κορυφής Μακαρίου – Ντενκτάς προσκύνησε και τους τούρκους κατακτητές και αποδέχθηκε τα σχέδια τους και τους πολιτικούς στόχους της εισβολής και της βίας.
Η μεγαλύτερη δυστυχία του κυπριακού ελληνισμού είναι αυτό το αγγλο-τουρκο-προσκυνημένο πολιτικό κατεστημένο , που ακολουθεί γραμμή υποχώρησης στα σχέδια των εχθρών και μετατροπής του λαού σε κοπάδι υποταγμένων κτηνών. Γιατί ένας λαός που παύει να διεκδικεί τα δίκαια του , χάνει την ιστορική του μοίρα , χάνει την ταυτότητα του την ανθρωπινότητα του και γίνεται σιχαμερό κοπάδι ανθρωπόμορφων κτηνών. Σε αυτή τη κατάσταση θέλουν να μας ρίξουν οι κρατούντες και αυτοί και οι φαμίλιες τους να συνεχίσουν το γλέντι με τους κατακτητές .
Κάνουν λάθος όμως στα σχέδια τους. Ο λαός αυτός που κρατά μέσα στη μνήμη του το Μαραθώνα , τα Δερβενάκια , τον Μαχαιρά , τα φυλακισμένα μνήματα , δεν θα σκύψει το κεφάλι σε κανένα οχτρό και σε κανένα προσκυνημένο.
Πρέπει όμως να ξυπνήσει αυτός ο λαός , να ξαναβρεί το σθένος και την ορμή του και να διεκδικήσει τα δίκαια του.
Η δική μου ελάχιστη προσπάθεια σε τούτο αποσκοπεί. Να θέσουμε πάνω σε βάσεις αρχών τον αγώνα μας και να πετάξουμε στον καιάδα της ιστορίας τους προσκυνημένους και τις σιχαμερές επιλογές τους. Να διεκδικήσουμε σ όλα τα διεθνή φόρα το δικαίωμα μας για ελευθερία , αυτοδιάθεση , πραγματική δημοκρατία και έτσι μέσα από αυτή τη διεκδίκηση να ανοίξουμε το δρόμο , να δημιουργήσουμε τις συνθήκες , να καλλιεργήσουμε διεθνώς το έδαφος για ένα νέο πανεθνικό ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα.
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος – ΕΔΗΚ
Τα κατακτητικά “δικαιώματα” των τουρκοκυπρίων που τους παραχώρησαν οι άγγλοι , ενισχύθηκαν...
από τα γεγονότα που ακολούθησαν , γεγονότα βίας και αδικίας εις βάρος του κυπριακού ελληνισμού , δηλαδή από την τουρκική εισβολή και τα επακόλουθα της. Η βία όμως που άσκησε η Τουρκία πάνω στη κυπριακή δημοκρατία δεν προσθέτει κανένα δίκαιο ούτε στα κατακτητικά , ζυριχικά δικαιώματα των τουρκοκυπρίων , ούτε στα δικά της σχέδια και επιδιώξεις.
Ούτε η βία των άγγλων αποικιοκρατών ούτε η βία των τούρκων εισβολέων , δύνανται να δημιουργήσουν δίκαιο .
Τούτο σημαίνει πως αν ο κυπριακός ελληνισμός παραμείνει στις επάλξεις του αγώνα ως διεκδικητής των δικαίων του , κανένας δεν μπορεί να αναγνωρίσει δίκαιο στη κατοχή και τη βία.
Η μοναδική περίπτωση “αναγνώρισης” τέτοιου “δικαίου” είναι η αποδοχή του από εμάς τους ίδιους. Το έργο τούτο ανέλαβε το κατάπτυστο πολιτικό κατεστημένο που από το 1960 προσκύνησε τους άγγλους και από το 1977 με τις λεγόμενες συμφωνίες κορυφής Μακαρίου – Ντενκτάς προσκύνησε και τους τούρκους κατακτητές και αποδέχθηκε τα σχέδια τους και τους πολιτικούς στόχους της εισβολής και της βίας.
Η μεγαλύτερη δυστυχία του κυπριακού ελληνισμού είναι αυτό το αγγλο-τουρκο-προσκυνημένο πολιτικό κατεστημένο , που ακολουθεί γραμμή υποχώρησης στα σχέδια των εχθρών και μετατροπής του λαού σε κοπάδι υποταγμένων κτηνών. Γιατί ένας λαός που παύει να διεκδικεί τα δίκαια του , χάνει την ιστορική του μοίρα , χάνει την ταυτότητα του την ανθρωπινότητα του και γίνεται σιχαμερό κοπάδι ανθρωπόμορφων κτηνών. Σε αυτή τη κατάσταση θέλουν να μας ρίξουν οι κρατούντες και αυτοί και οι φαμίλιες τους να συνεχίσουν το γλέντι με τους κατακτητές .
Κάνουν λάθος όμως στα σχέδια τους. Ο λαός αυτός που κρατά μέσα στη μνήμη του το Μαραθώνα , τα Δερβενάκια , τον Μαχαιρά , τα φυλακισμένα μνήματα , δεν θα σκύψει το κεφάλι σε κανένα οχτρό και σε κανένα προσκυνημένο.
Πρέπει όμως να ξυπνήσει αυτός ο λαός , να ξαναβρεί το σθένος και την ορμή του και να διεκδικήσει τα δίκαια του.
Η δική μου ελάχιστη προσπάθεια σε τούτο αποσκοπεί. Να θέσουμε πάνω σε βάσεις αρχών τον αγώνα μας και να πετάξουμε στον καιάδα της ιστορίας τους προσκυνημένους και τις σιχαμερές επιλογές τους. Να διεκδικήσουμε σ όλα τα διεθνή φόρα το δικαίωμα μας για ελευθερία , αυτοδιάθεση , πραγματική δημοκρατία και έτσι μέσα από αυτή τη διεκδίκηση να ανοίξουμε το δρόμο , να δημιουργήσουμε τις συνθήκες , να καλλιεργήσουμε διεθνώς το έδαφος για ένα νέο πανεθνικό ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα.
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος – ΕΔΗΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου