Συνυπογράψαμε!...

Χρονογράφημα της Αλίκης Αλεξίου

Εκείνος. Στην εξέδρα ψηλά. Εκφωνεί τον προεκλογικό λόγο.

Και οι πολλοί, ο λαός, στην πλατεία την κατάμεστη ζητωκραυγάζουν ανεμίζοντας τα σημαιάκια.

Εκείνος, ο μοναδικός, εκτινάσσοντας τα δύο του χέρια δεξιά – αριστερά καθορίζει το μέλλον τους. Να, τώρα με μια μεγαλόπρεπη κίνηση κλείνει το ραντεβού με την ιστορία.

Το πλήθος  παραληρεί. Τώρα βουητό διαπερνά την πλατεία.

Σχεδιάζεται η επανίδρυση του κράτους. Κι αμέσως μετά απόλυτη σιγή.

Το δεξί χέρι του μεγάλου υψώνεται -τα μάτια όλων στον ουρανό- και διαγράφοντας τροχιά πλανήτη υπογράφει το συμβόλαιο με το λαό.

Τα λόγια τελείωσαν, η πλατεία άδειασε. Οι υποψήφιοι στη λεωφόρο...
του θριάμβου.

Οι ψηφοφόροι πήραν το δρόμο για την επιστροφή.

Και τα σημαιάκια απόμειναν στα πεζοδρόμια για τον οδοκαθαριστή.

Την επομένη κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Ο λαός στο κάτεργο, στη βιοπάλη κι οι μεγάλοι στις κατεργαριές και την κραιπάλη.

Σκυφτός στον πάγκο ο εκλέκτορας ρίχνει κλεφτά ματιές στο ρολόι του.

Τώρα ο εκλεκτός του θα βρίσκεται στο ραντεβού με την ιστορία… ύστερα  αφουγκράζεται να πιάσει τον απόηχο από την επανίδρυση του κράτους.

Απόλυτη ησυχία. Γιατί οι άλλοι, οι μεγάλοι, οι εκλεγμένοι,  βιδωμένοι για τα καλά στους υψηλούς θώκους, ξεκουράζονται. Τελείωσε μόλις η πιο δημιουργική περίοδος της πολιτικής τους ζωής, η προεκλογική. Και η πιο ενοχλητική. Τόσο κοντά τα χνώτα του λαού, ατέλειωτα τα αιτήματα των ψηφοφόρων και οι χειραψίες απανωτές. Και οι υποσχέσεις…

Τον ξέχασαν ήδη τον έτερο συμβαλλόμενο της πλατείας. Τον ξέγραψαν.

Κι αυτόν και το συμβόλαιο. Θα ξεκουραστούν για λίγα χρόνια…

Επαναλαμβανόμενη ιστορία.

Χρόνια πολλά, που μόνο ο ποιητής, ο άνθρωπός σου  λαέ,  απέδωσε το δράμα σου με μεγάλη ακρίβεια και συμπόνια.

΄΄Δυστυχισμένε μου, λαέ, καλέ κι αγαπημένε,

  πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε΄΄.

Την τελευταία όμως φορά η πραγματικότητα πρόδωσε και τον ποιητή. Τον ξεπέρασε. Ο ευκολόπιστος λαός δεν προδόθηκε απλά. Καταδικάστηκε βαριά.

Άκουγε, βέβαια, τα τελευταία χρόνια για κάποια κρίση, αλλά δεν έδωσε πολλή σημασία.

Εξάλλου οι διαβεβαιώσεις για το αντίθετο ηχούν ακόμη στ΄ αυτιά του. Λεφτά υπάρχουν.

Κι ο ίδιος  επέδειξε σύνεση, επέλεξε αυτόν με τα λεφτά.

 Ήταν ΄΄ γραμμένο΄΄ και στο συμβόλαιο. Στον αέρα, στην πλατεία. Το θυμάται.

Κι ενώ περίμενε τους πρώτους μήνες να βρεθούν τα χρήματα (κάπου θα τα είχε ακουμπήσει ο άνθρωπος και τα ψάχνει, συμβαίνουν αυτά, με τόσες έγνοιες)…

…έρχεται ένα πρωινό από το πέλαγος σαν λαίλαπα άγρια το μαντάτο.

Λαέ, λεφτά δεν υπάρχουν. Για σένα… Δεκάρα τσακιστή.

Μόνο χρέη που δεν τα βάζει ο νους σου. Και δεν τα βγάζει ούτε ο εγγονός σου.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Επίσημη ανακοίνωση.

Ανατρίχιασαν στους τάφους οι πρόγονοι. Εθνικό το δίλημμα. Γνωστό στο λαό.

Μπαινόβγαινε η παροιμιακή φράση στο ελληνικό σπίτι. Και ο γκρεμός ήταν η έσχατη λύση. Μόνο για να σωθεί η αξιοπρέπεια. (Ζάλογγο, Κούγκι, Αρκάδι, Μεσολόγγι- έξοδος).

Και έπεφτε,  με ελεύθερη απόφαση. Δεν τον έριχναν.

Το ρέμα τού φαινόταν πιο εύκολο. Και κόντρα στο ρεύμα πήγε, και το πετροβόλησε, και το γεφύρωσε  και βγήκε αντίπερα. Και παρασύρθηκε, αλλά αγωνίστηκε.

Τώρα όμως δεν πρόφτασε να συνειδητοποιήσει το δίλημμα ο λαός.

Και βρέθηκαν στην άκρη του γκρεμού τα εκατομμύρια αυτών που έχουν την τιμή να ανήκουν στο λαό.

Και μήνες τώρα οι μεγάλοι  κανονίζουν, συζητούν, προσπαθούν να καθορίσουν το σημείο της πτώσης, το χρόνο της πτώσης και τον τρόπο της πτώσης. Αλλά και την προτεραιότητα κατά ομάδες – συνταξιούχοι, μετατασσόμενοι, άνεργοι θα προηγηθούν φυσικά. ΄Οσοι βρέθηκαν μπροστά μπροστά, στο χείλος του γκρεμού, έπεσαν εκόντες-άκοντες.

Γιατί είδαν το αβυσσαλέο κενό, το μάταιο της προσπάθειας.

Οι πολλοί, τα εκατομμύρια, παραπονούνται, διαμαρτύρονται, εξοργίζονται. Και…περιμένουν. Να δοθεί το σύνθημα. Της πτώσης. Σαν παραζάλη, σαν σκοτοδίνη  μπροστά στην άβυσσο έρχεται  η ανάμνηση, το βουητό της πλατείας.

Οι κραυγές, τα μεγάφωνα, οι προβολείς δεν  άφηναν να ακουστεί η τελευταία φράση του προεκλογικού λόγου. Η τελευταία παράγραφος του συμβολαίου.

΄΄Λαέ, εμείς θα αποφασίζουμε για σένα. Ακόμη  και για θέματα ζωής και θανάτου.

Θα αποφασίζουμε για σένα. Το καλύτερο. Για μας΄΄.

Δεν άκουσες; Δε σκέφτηκες; Άφησες τη σημαιούλα και ΥΠΕΓΡΑΨΕΣ.

 πηγή