της Ελίνας Γαληνού
Εκτός από τους Ελληνες, η (ατυχής) γερμανική πρόταση για εγκατάσταση επιτροπείας στις πληγείσες από το χρέος χώρες της ΕΕ, προσέκρουσε σε πανευρωπαική αντίδραση. Οι ευρωπαικοί λαοί, ακόμα και αν ήθελαν να ξεχάσουν πολλά, τα ξαναθυμήθηκαν. Η αναμόχλευση παλιών αμαρτιών, δύο πολέμων που αιματοκύλισαν τον κόσμο, επανήλθαν στο προσκήνιο, με αφορμή την Ελλάδα. Αχρείαστοι να ήμασταν, θα μου πείτε, αλλά φαίνεται ότι αυτή είναι η μοίρα μας, να διδάσκουμε τους λαούς μέσα από τα δικά μας πάθη.
Οταν η Ελλάδα προσχώρησε στην ΕΟΚ το 1979, ήταν πολύ ευτυχισμένη για να θυμάται σε πρώτη προτεραιότητα, τις γερμανικές αποζημιώσεις. Αυτό ίσως να ήταν και το λάθος μας, το οποίο σίγουρα γνώριζαν οι Γερμανοί όταν συναινούσαν στην είσοδό μας στην Κοινή Αγορά. Αλλωστε, η συμμετοχή περισσοτέρων... χωρών ήταν προς το συμφέρον των ήδη ενταγμένων μεγάλων βιομηχανικών χωρών, όπως η Γαλλία και η Γερμανία τότε. Και η χώρα μας, θα γινόταν μια εξαιρετική αγορά των προιόντων τους, καθώς η δική μας βιομηχανία δεν θα μπορούσε ως επί το πλείστον, να αντέξει τον ξένο ανταγωνισμό προς τις δικές τους βιομηχανικές παραγωγές.
Τότε μας ήθελαν στην παρέα της Ευρώπης οι Γερμανοί και εμείς εφησυχάσαμε. Οσο για τις απαιτήσεις αποζημιώσεων, πιστεύαμε ότι είχαμε διασφαλιστεί, όταν και εάν θα γινόταν η επανένωση της διχασμένης από το ανατολικό μπλόκ Γερμανίας. Ωστόσο, αποζημιώσεις δεν πήραμε ποτέ, γιατί δεν τις διεκδικήσαμε δυναμικά. Η Γερμανία δεν πλήρωσε ούτε σε εμάς ούτε σε άλλες χώρες που είχαν υποστεί τις καταστροφικές συνέπειες του ναζιστικού ιμπεριαλισμού, λόγω της αμνηστείας που της παρείχε η Αμερική μετά τη λήξη του πολέμου. Οι ΗΠΑ επωμίστηκαν το Σχέδιο Μάρσαλ για να στηρίξουν την ανασυγκρότηση της Ευρώπης, χωρίς να εξαιρέσουν απ΄αυτό τη Γερμανία, για να αποτραπεί η επανάληψη ενός παλιού σεναρίου που έφερε τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι επιπτώσεις των ταπεινωτικών όρων που της είχαν επιβάλλει οι Σύμμαχοι της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία) λόγω της ήττας της στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, είχαν εκδηλωθεί με την ανάδυση των Ναζί και την ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας, μετά τη Δημοκρατία της Βαιμάρης. Προφανώς, προτίμησαν οι δυτικοί σύμμαχοι την αμνήστευση χρεών της, προκειμένου να αποτρέψουν κάτι τέτοιο στο μέλλον.
Τα θυμούνται αυτά οι Γερμανοί; Ισως ναί, ίσως όχι. Πάντως, το στίγμα για τις αγριότητες δύο πολέμων, το στίγμα του ναζισμού και της σβάστικα, έχουν κάνει αρκετές νεώτερες γενιές τους να ντρέπονται. Ο καθηγητής Αλμπερτ Ρίτσλ άλλωστε, που χαρακτήρισε πρόσφατα τη στάση της γερμανίας προς την Ελλάδα, "αδικαιολόγητη και ανήθικη", είναι Γερμανός...Ας είναι όμως, αυτά θα έπρεπε να απασχολήσει κυρίως τους ηγέτες τους. Ας τα σκεφτόντουσαν λοιπόν, πριν ξεστομίσουν οποιαδήποτε αρνητική κριτική προς οποιονδήποτε άλλο λαό της Ευρώπης. Κι΄αν καμαρώνουν για την τωρινή τους υπεροχή, ας αναλογιστούν ότι δεν ήταν μονάχα αποτέλεσμα της δικής τους σκληρής εργασίας, ενώ οι άλλοι "τεμπέλιαζαν". Η Δυτική Γερμανία, μετά την Συνθήκη της Γιάλτας, έτυχε ευνοικής μεταχείρισης από τους δυτικούς συμμάχους και αυτό την ωφέλησε. Ισως ο γερμανικός λαός εργάστηκε σκληρά και πειθαρχικά για την παλινόρθωση της χώρας του, δεν το αρνείται κανένας. Κέρδισε όμως και πολλά από τα εργατικά χέρια των μεταναστών, που πολλοί απ΄αυτούς ήταν Ελληνες.
Θα ήταν σήμερα στην ίδια κατάσταση η Γερμανία, αν είχε πληρώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις στα κράτη που καταστράφηκαν από τον πόλεμό της; Η θα είχε την ανάπτυξη της οικονομίας για την οποία επαίρεται, αν είχε αποκλειστεί τότε από το Σχέδιο Μάρσαλ, ως κύρια υπαίτια της καταστροφής της Ευρώπης; Ακόμα και αν δεχόμαστε τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τον τωρινό δανεισμό μας εκ μέρους της, ας εκτιμήσει τουλάχιστον μερικά πράγματα και ας σεβαστεί τη δυσάρεστη θέση στην οποία βρέθηκαν άλλες χώρες λόγω της κρίσης. Επιτέλους, ή ίδια ούτε έχασε από την επικράτηση του ευρώ, ούτε θα χάσει ακόμα και αν καταβάλει τον οβολό της, για να το στηρίξει. Προς τι λοιπόν οι "ηγεμονικές" ιδέες περί ξένης επιτροπείας, στους εταίρους της; Για να ξαναθυμηθούμε ένα μοιραίο παρελθόν της Deutschland Umberales, που τόσο προσπαθήσαμε να ξεχάσουμε όλοι;
Εκτός από τους Ελληνες, η (ατυχής) γερμανική πρόταση για εγκατάσταση επιτροπείας στις πληγείσες από το χρέος χώρες της ΕΕ, προσέκρουσε σε πανευρωπαική αντίδραση. Οι ευρωπαικοί λαοί, ακόμα και αν ήθελαν να ξεχάσουν πολλά, τα ξαναθυμήθηκαν. Η αναμόχλευση παλιών αμαρτιών, δύο πολέμων που αιματοκύλισαν τον κόσμο, επανήλθαν στο προσκήνιο, με αφορμή την Ελλάδα. Αχρείαστοι να ήμασταν, θα μου πείτε, αλλά φαίνεται ότι αυτή είναι η μοίρα μας, να διδάσκουμε τους λαούς μέσα από τα δικά μας πάθη.
Οταν η Ελλάδα προσχώρησε στην ΕΟΚ το 1979, ήταν πολύ ευτυχισμένη για να θυμάται σε πρώτη προτεραιότητα, τις γερμανικές αποζημιώσεις. Αυτό ίσως να ήταν και το λάθος μας, το οποίο σίγουρα γνώριζαν οι Γερμανοί όταν συναινούσαν στην είσοδό μας στην Κοινή Αγορά. Αλλωστε, η συμμετοχή περισσοτέρων... χωρών ήταν προς το συμφέρον των ήδη ενταγμένων μεγάλων βιομηχανικών χωρών, όπως η Γαλλία και η Γερμανία τότε. Και η χώρα μας, θα γινόταν μια εξαιρετική αγορά των προιόντων τους, καθώς η δική μας βιομηχανία δεν θα μπορούσε ως επί το πλείστον, να αντέξει τον ξένο ανταγωνισμό προς τις δικές τους βιομηχανικές παραγωγές.
Τότε μας ήθελαν στην παρέα της Ευρώπης οι Γερμανοί και εμείς εφησυχάσαμε. Οσο για τις απαιτήσεις αποζημιώσεων, πιστεύαμε ότι είχαμε διασφαλιστεί, όταν και εάν θα γινόταν η επανένωση της διχασμένης από το ανατολικό μπλόκ Γερμανίας. Ωστόσο, αποζημιώσεις δεν πήραμε ποτέ, γιατί δεν τις διεκδικήσαμε δυναμικά. Η Γερμανία δεν πλήρωσε ούτε σε εμάς ούτε σε άλλες χώρες που είχαν υποστεί τις καταστροφικές συνέπειες του ναζιστικού ιμπεριαλισμού, λόγω της αμνηστείας που της παρείχε η Αμερική μετά τη λήξη του πολέμου. Οι ΗΠΑ επωμίστηκαν το Σχέδιο Μάρσαλ για να στηρίξουν την ανασυγκρότηση της Ευρώπης, χωρίς να εξαιρέσουν απ΄αυτό τη Γερμανία, για να αποτραπεί η επανάληψη ενός παλιού σεναρίου που έφερε τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι επιπτώσεις των ταπεινωτικών όρων που της είχαν επιβάλλει οι Σύμμαχοι της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία) λόγω της ήττας της στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, είχαν εκδηλωθεί με την ανάδυση των Ναζί και την ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας, μετά τη Δημοκρατία της Βαιμάρης. Προφανώς, προτίμησαν οι δυτικοί σύμμαχοι την αμνήστευση χρεών της, προκειμένου να αποτρέψουν κάτι τέτοιο στο μέλλον.
Τα θυμούνται αυτά οι Γερμανοί; Ισως ναί, ίσως όχι. Πάντως, το στίγμα για τις αγριότητες δύο πολέμων, το στίγμα του ναζισμού και της σβάστικα, έχουν κάνει αρκετές νεώτερες γενιές τους να ντρέπονται. Ο καθηγητής Αλμπερτ Ρίτσλ άλλωστε, που χαρακτήρισε πρόσφατα τη στάση της γερμανίας προς την Ελλάδα, "αδικαιολόγητη και ανήθικη", είναι Γερμανός...Ας είναι όμως, αυτά θα έπρεπε να απασχολήσει κυρίως τους ηγέτες τους. Ας τα σκεφτόντουσαν λοιπόν, πριν ξεστομίσουν οποιαδήποτε αρνητική κριτική προς οποιονδήποτε άλλο λαό της Ευρώπης. Κι΄αν καμαρώνουν για την τωρινή τους υπεροχή, ας αναλογιστούν ότι δεν ήταν μονάχα αποτέλεσμα της δικής τους σκληρής εργασίας, ενώ οι άλλοι "τεμπέλιαζαν". Η Δυτική Γερμανία, μετά την Συνθήκη της Γιάλτας, έτυχε ευνοικής μεταχείρισης από τους δυτικούς συμμάχους και αυτό την ωφέλησε. Ισως ο γερμανικός λαός εργάστηκε σκληρά και πειθαρχικά για την παλινόρθωση της χώρας του, δεν το αρνείται κανένας. Κέρδισε όμως και πολλά από τα εργατικά χέρια των μεταναστών, που πολλοί απ΄αυτούς ήταν Ελληνες.
Θα ήταν σήμερα στην ίδια κατάσταση η Γερμανία, αν είχε πληρώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις στα κράτη που καταστράφηκαν από τον πόλεμό της; Η θα είχε την ανάπτυξη της οικονομίας για την οποία επαίρεται, αν είχε αποκλειστεί τότε από το Σχέδιο Μάρσαλ, ως κύρια υπαίτια της καταστροφής της Ευρώπης; Ακόμα και αν δεχόμαστε τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τον τωρινό δανεισμό μας εκ μέρους της, ας εκτιμήσει τουλάχιστον μερικά πράγματα και ας σεβαστεί τη δυσάρεστη θέση στην οποία βρέθηκαν άλλες χώρες λόγω της κρίσης. Επιτέλους, ή ίδια ούτε έχασε από την επικράτηση του ευρώ, ούτε θα χάσει ακόμα και αν καταβάλει τον οβολό της, για να το στηρίξει. Προς τι λοιπόν οι "ηγεμονικές" ιδέες περί ξένης επιτροπείας, στους εταίρους της; Για να ξαναθυμηθούμε ένα μοιραίο παρελθόν της Deutschland Umberales, που τόσο προσπαθήσαμε να ξεχάσουμε όλοι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου